Σύντροφοι, πραγματοποιούμε αυτήν τη σημαντική συνάντηση σε μια στιγμή ιδιαίτερα δύσκολη για την ταξική πάλη. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στο έδαφος της Ουκρανίας αποτελεί το βασικό στοιχείο που καθορίζει όλα τα υπόλοιπα ζητήματα, και από τη δική μας σκοπιά αποτελεί σημείο καμπής στη διεθνή σκηνή, με σημαντικές συνέπειες στο εσωτερικό των χωρών μας.

Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη είναι ένα ακόμα βήμα στη στρατιωτική κλιμάκωση, και οι συνέπειες των συμφωνιών που υιοθετήθηκαν εκεί, μαζί με τη νέα «Στρατηγική Αντίληψη», θα σημάνουν περισσότερα δεινά για την εργατική τάξη και τους λαούς του κόσμου.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις σχετικά με τα βασικά σημεία που προτάθηκαν για αυτήν τη συζήτηση.

1. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Πρόκειται για έναν πόλεμο στον οποίο η διαμάχη αφορά τις σφαίρες επιρροής, τον έλεγχο των αγορών, των δρόμων μεταφοράς και των πρώτων υλών.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, από την άλλη πλευρά, αποδεικνύει την εγκυρότητα μιας θέσης που εμείς οι κομμουνιστές υπερασπιζόμαστε εδώ και χρόνια: Την ανάγκη να διατηρηθούν τα σύνορα στην Ευρώπη μετά τον θρίαμβο της αντεπανάστασης. Περισσότερο από έναν μήνα μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία οι εθνικιστικές εντάσεις άρχισαν να αναζωπυρώνονται και σε άλλες χώρες της περιοχής, όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία, γεγονός που θα μπορούσε να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες, ανάλογα με την έκβαση του τρέχοντος πολέμου και τις συμφωνίες που θα επιτευχθούν.

Η άρνηση του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της Ρωσίας σήμερα σημαίνει άρνηση της πραγματικότητας. Χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες που παρέχει η ίδια η Rosstat (Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Κρατικών Στατιστικών της Ρωσίας), μεταξύ 1999 και 2019 μπορεί να διαπιστωθεί ότι συντελείται μια διαδικασία συγκέντρωσης του κεφαλαίου, συγχώνευσης του τραπεζικού και του βιομηχανικού κεφαλαίου και δημιουργίας μιας χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας. Το γεγονός ότι αυτό δεν είναι ακόμα τόσο ανεπτυγμένο όσο σε άλλες δυνάμεις, ή ότι ένα μέρος της ρωσικής οικονομίας βασίζεται στην εξαγωγή πρώτων υλών, δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχει μια διαδικασία επέκτασης των ρωσικών μονοπωλίων προς τα έξω.

Παρά τα γεγονότα, πολλά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα διστάζουν να προσδιορίσουν τη Ρωσία ως ιμπεριαλιστική. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα παίζουν έναν «αντιιμπεριαλιστικό» ρόλο «αντιμετωπίζοντας» τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που υπερασπίζονται τη θεωρία του πολυπολικού κόσμου, και οι οποίοι ξεχνούν ότι αυτή η συζήτηση είναι μια συζήτηση με όρους ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, καπιταλιστικών μοντέλων ανάπτυξης.

2. Οι κύριες συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία είναι δύο: Η κλιμάκωση των πολεμικών εξοπλισμών και των συγκρούσεων μεταξύ των δυνάμεων και η αναδιοργάνωση των συμμαχιών γύρω από τις δύο κύριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας στο σύνολό τους επιταχύνεται, γεγονός που έχει προφανείς συνέπειες στον περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, με την εντατικοποίηση της αντικομμουνιστικής εκστρατείας και τον αυξανόμενο περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου και της ελευθερίας της έκφρασης. Οι πόλεμοι και οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις έχουν οδηγήσει επίσης σε αύξηση των αναγκαστικών μετακινήσεων και των μεταναστευτικών ροών. Τις συνέπειες αυτού του δράματος και του παιχνιδιού που παίζουν οι ιμπεριαλιστές με τις ανθρώπινες ζωές τις είδαμε πρόσφατα στα σύνορα στη Μελίγια.

3. Η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, η κούρσα των εξοπλισμών και η στενότερη πρόσδεση των χωρών στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ συντελούνται σε ένα πλαίσιο το οποίο στην Ισπανία ήταν ήδη εξαιρετικά ανησυχητικό πριν από το ξέσπασμα του πολέμου. Η ισπανική αστική τάξη, και μαζί της η κυβέρνησή της, δεν αγνοεί τα αποτελέσματα της λειτουργίας των καπιταλιστικών νόμων και ως εκ τούτου συμμετέχει με ενθουσιασμό στα μέτρα που αποσκοπούν στην επίτευξη υψηλότερης κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους είναι σε εξέλιξη και τα μέτρα που προσπαθούν να υιοθετήσουν οι καπιταλιστές είναι σαφή:

α. Αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας.

β. Η μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών είναι αναμφισβήτητη.

γ. Ο αυξανόμενος ρόλος του εξωτερικού εμπορίου. Τα ισπανικά μονοπώλια και η κυβέρνηση έχουν εμμονή με τη λεγόμενη «διεθνοποίηση», τη βελτίωση της θέσης τους στις διεθνείς αγορές και την αύξηση του μεγέθους των ισπανικών επιχειρήσεων.

Αν η κατάσταση μέχρι τον Φλεβάρη ήταν ήδη εξαιρετικά ανησυχητική, ο πόλεμος την επιδείνωσε και εισήγαγε νέα στοιχεία στην ταξική πάλη στην Ισπανία. Το λεγόμενο «εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης του πολέμου», στο οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να εντάξει τις διάφορες αστικές πολιτικές δυνάμεις, εκφράζει με μεγάλη σαφήνεια τι σημαίνει κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός. Το κράτος παρεμβαίνει στην οικονομική σφαίρα για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση προωθεί το λεγόμενο «σύμφωνο για τα εισοδήματα» ως μέρος του σχεδίου αντιμετώπισης των συνεπειών του πολέμου, το οποίο αποσκοπεί στη συγκράτηση των μισθών, με το πρόσχημα της αποφυγής του πληθωριστικού σπιράλ. Στόχος είναι να δοθεί νέο πλήγμα στην εργαζόμενη πλειοψηφία, εκμεταλλευόμενοι τον πόλεμο, καθώς η γενικευμένη άνοδος των τιμών δεν είναι συνέπεια της σύγκρουσης στην Ουκρανία, αλλά άλλων παραγόντων, που επιδρούν ήδη από το δεύτερο τρίμηνο του 2021 και συνδέονται με την έξοδο από την κρίση που επιταχύνθηκε από την πανδημία.

4. Το ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας παρεμβαίνει σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκοντας την κινητοποίηση και την οργάνωση των μαζών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ενάντια στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τόσο στους χώρους εργασίας όσο και στις γειτονιές. Πρώτα απ' όλα, καταβάλλουμε μια σημαντική προσπάθεια να εξηγήσουμε τα αίτια του πολέμου, τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης και τα μέτρα που έλαβε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση συνασπισμού, για να αποφύγουμε την περαιτέρω εξαπάτηση της εργατικής τάξης και του λαού.

5. Στην πολιτική μας δουλειά στην Ισπανία έχουμε να αντιμετωπίσουμε αρκετές δυσκολίες. Στη δουλειά ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, διαπιστώνουμε ότι τα λεγόμενα «αντιιμπεριαλιστικά κινήματα» είναι βαθιά αποπροσανατολισμένα ιδεολογικά και παίρνουν όλο και πιο ανοιχτά φιλορωσικές και φιλοκινεζικές θέσεις (...) Διαπιστώνουμε επίσης μια αξιοσημείωτη αύξηση των θέσεων υπέρ του ΝΑΤΟ στα τμήματα της νέας σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία έχουν προσαρμοστεί πολύ καλά στον θεσμικό τους ρόλο από τη στιγμή που βρίσκονται στην κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά, στην πολιτική και οργανωτική δουλειά ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, βρίσκουμε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σε μια θέση παλινδρόμησης και αποδοχής των μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση (...)

6. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ανάγκασε όλα τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα να τοποθετηθούν ανοιχτά. Δεν αποτελεί έκπληξη να βλέπουμε ότι έχουν εισχωρήσει ξένες ιδεολογικές θέσεις, κάτι που καταγγέλλουμε εδώ και χρόνια, κυρίως αυτές που συνεπάγονται την υποταγή στα συμφέροντα των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η υιοθέτηση της θεωρίας της πολυπολικότητας εκφράζεται πολιτικά με τη ρήξη με τον διεθνισμό, και οι λανθασμένες αναλύσεις για τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό οδηγούν στη δικαιολόγηση του ιμπεριαλιστικού πολέμου με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές. Γινόμαστε μάρτυρες ντροπιαστικών παραδειγμάτων σοσιαλσοβινισμού (...)

Σύντροφοι, είμαστε πεπεισμένοι ότι η βαθύτερη συνεργασία μεταξύ των τεσσάρων Κομμάτων μας θα οδηγήσει σε σαφή πρόοδο των επαναστατικών θέσεων στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα.