Τα γεγονότα στο Καζακστάν στις αρχές του έτους, καθώς και η ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, έδειξαν τις διαφορετικές θέσεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, τα βαθιά προβλήματα, την κρίση που δεν έχει ξεπεραστεί.

Στο Καζακστάν, όπου υπήρξε εργατική εξέγερση, που προκλήθηκε από την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης λόγω των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων μιας κυβέρνησης που γεννήθηκε από την αντεπανάσταση της δεκαετίας του 1990, τα ρωσικά στρατεύματα και τα στρατεύματα του Οργανισμού του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας επενέβησαν για να καταστείλουν την εξέγερση και να αποκαταστήσουν την τάξη.

Με το επιχείρημα ότι επρόκειτο για μια «έγχρωμη επανάσταση», μια προσπάθεια αποσταθεροποίησης που ενορχήστρωσαν οι ΗΠΑ, αρκετά κομμουνιστικά κόμματα τάχθηκαν υπέρ της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης, της καταστολής του εργατικού κινήματος και της εξέγερσης των εργατών και του λαού (...)

Στον αντίποδα, εξίσου αρκετά ΚΚ, μεταξύ των οποίων και τα παρόντα, αλληλέγγυα με το προλεταριάτο ενάντια στην κυβέρνηση, προσδιορίζοντας την ταξική φύση του κράτους του Καζακστάν, θέσαμε εαυτούς στο πλευρό που αρμόζει στη σύγκρουση κεφαλαίου - εργασίας.

Λίγες βδομάδες αργότερα, στις 24 Φλεβάρη, με τον ευφημισμό της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» πραγματοποιήθηκε η απαράδεκτη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία. Η επιχειρηματολογία του Προέδρου Πούτιν βασίζεται στη συκοφάντηση της σοβιετικής εξουσίας και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και στη δικαίωση του σοβινισμού της Μεγάλης Ρωσίας. Ενα ιδεολογικό πλαίσιο που αντιστοιχεί στην οικονομική βάση της σύγκρουσης. Πρόκειται για ένα βήμα προς την ανοιχτή αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, όχι μόνο της Ρωσίας αλλά και της βασικής συμμάχου της, της καπιταλιστικής Κίνας. (...)

Στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα εκφράζονται διάφορες απόψεις για ένα ζήτημα που είναι ξεκάθαρο, και είναι ο ταξικός χαρακτήρας αυτής της σύγκρουσης, αυτού του πολέμου.

Η διαμάχη για τις αγορές, τα εργατικά χέρια, τους εμπορικούς δρόμους και τους φυσικούς πόρους διατάσσεται και αναδιατάσσεται μέχρι τη διαμόρφωση δύο μπλοκ καπιταλιστικών χωρών που ανταγωνίζονται για την καλύτερη θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Προηγήθηκαν χρόνια εμπορικών και διπλωματικών συγκρούσεων, κυρώσεων και ελιγμών που σήμερα εντείνονται. Οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ ως η στρατιωτική τους συμμαχία επιτίθενται αδιάκοπα εναντίον των λαών. Τα εγκλήματα στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, καθιστούν εμφανή τον χαρακτήρα τους. Από την άλλη, η Κίνα και της Ρωσία προσπαθούν να μεταμφιεστούν ως «αντιιμπεριαλιστές», σηκώνοντας τη σημαία της πολυπολικότητας, και μάλιστα, στην περίπτωση της Κίνας, ως χώρα όπου οικοδομείται ο σοσιαλισμός με ειδικά χαρακτηριστικά.

Εξετάζοντας την οικονομία τους, όμως, το συμπέρασμα είναι αδιαμφισβήτητο: Και στις δύο χώρες κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις, η εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας, το αποτέλεσμα της οποίας ιδιοποιείται από την αστική τάξη και τα μονοπώλια, και ιδιαίτερα στην Κίνα με υψηλά ποσοστά απόσπασης υπεραξίας. Αν μελετήσουμε τη διαδικασία εξαγωγής κεφαλαίου, το συμπέρασμα γίνεται ακόμα πιο προφανές. Στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική το κινεζικό κεφάλαιο αναπτύσσεται σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαών, κάτι που επίσης αποτελεί εστία έντασης με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Αντίστοιχα, στην περίπτωση της Ρωσίας, με τη στρατιωτική βιομηχανία και την «Gazprom», που είναι κυρίαρχα μονοπώλια στον κλάδο της Ενέργειας και της στρατιωτικής βιομηχανίας στην παγκόσμια οικονομία. Αυτή η βιαστική περιγραφή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι και οι δύο πλευρές στη σύγκρουση είναι δύο ομάδες ιμπεριαλιστών - καρχαριών που βρίσκονται σε άγρια διαμάχη. (...)

Σε αυτήν τη βάση υπάρχουν και πολιτικές αναπροσαρμογές. Κράτη που στοιχίζονται με το ένα ή το άλλο στρατόπεδο, κυρώσεις, στρατιωτικοποίηση, αύξηση στρατιωτικών προϋπολογισμών, εμπλοκή στον πόλεμο. Εκτός όμως από τη βαρβαρότητα του πολέμου, υπάρχουν και άμεσες παράπλευρες συνέπειες για τους λαούς, όπως αύξηση του κόστους ζωής, πείνα και δυστυχία. Οι εργαζόμενοι στο Μεξικό βιώνουν την κλιμάκωση των τιμών των τροφίμων και των βασικών προϊόντων γενικότερα. (...)

Η ανακοίνωση που προωθήσαμε από κοινού ενώπιον του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δείχνει τα αντανακλαστικά των κομμουνιστικών κομμάτων που βασίζονται στις επαναστατικές θέσεις του μαρξισμού - λενινισμού. Πρόκειται για μια σταθερή θέση αρχών, που βοήθησε να σταματήσει γρήγορα η στοίχιση πίσω από τη λανθασμένη επιλογή, με τον έναν ή τον άλλο πόλο του ιμπεριαλισμού.

Διότι συν τις άλλοις υπάρχουν περιπτώσεις όπως ο ισπανικός ευρωκομμουνισμός, που παρότι δηλώνει το αντίθετο, συμμετέχει με υπουργούς σε μια κυβέρνηση που πρωταγωνιστεί σε πρωτοβουλίες του ΝΑΤΟ, ή στη Χιλή, όπου το ΚΚ συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που τοποθετείται υπέρ του Ζελένσκι. Αντίστοιχα υπάρχουν άλλοι που διεκδικούν τον ρόλο του ΟΗΕ, και ένα σημαντικό ποσοστό που στο όνομα του «αντιιμπεριαλιστικού» και του «αντιφασιστικού» αγώνα υποστηρίζουν ενεργά τη Ρωσία. Και στις δύο περιπτώσεις υψώνεται αυτό που ο Λένιν αποκαλούσε ξένη σημαία, μια οπορτουνιστική στάση πολύ παρόμοια με την ξεπεσμένη σοσιαλδημοκρατία κατά την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ακόμα, πρόκειται για μια διαδικασία ιδεολογικής υποχώρησης ορισμένων κομμάτων, τα οποία στο παρελθόν φαινόταν να έχουν επαναστατικές θέσεις, αν και οι συγχύσεις, όπως αποδεικνύεται σήμερα, δεν ήταν ασήμαντες. Το υπόβαθρο είναι η ιδεολογική διαστρέβλωση μίας από τις σημαντικότερες θεωρητικές κατακτήσεις, που είναι το ζήτημα του ιμπεριαλισμού. (...)

Ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος βρίσκεται στη φάση του ιμπεριαλισμού. Η θέση κάθε χώρας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα είναι άλλο ζήτημα, αλλά, απολυτοποιώντας ορισμένα από τα χαρακτηριστικά, κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μόνο μία ομάδα καπιταλιστικών χωρών, οι μεγάλες δυνάμεις, σαν η κατηγορία «ιμπεριαλισμός» να ήταν μόνο μια μετονομασία των αυτοκρατοριών, αποφεύγοντας έτσι τη θέση του Λένιν για την ανισόμετρη ανάπτυξη, που είναι αδιαχώριστη από τη θεωρία του για τον ιμπεριαλισμό. Πρόκειται για μια δογματική ερμηνεία της θεωρίας του ιμπεριαλισμού, που παραγνωρίζει ότι οι πρώην εξαρτημένες χώρες καταλαμβάνουν σήμερα θέσεις μεταξύ των 20 κορυφαίων χωρών του ιμπεριαλισμού, όπως η Κίνα, η Ινδία, το Μεξικό ή η Βραζιλία.

(...) Επιτρέψτε μας να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας όταν ακούμε από ορισμένα ΚΚ το εξής επιχείρημα, για να στηρίξουν τη Ρωσία: «Είναι μόνο καπιταλιστική και όχι ιμπεριαλιστική!» (...) 'Η, ακόμα χειρότερα: «Ναι, η Ρωσία είναι ιμπεριαλιστική χώρα, αλλά πολεμάμε τον φασισμό». Και τα δύο επιχειρήματα έχουν οπορτουνιστικό υπόβαθρο και αποτελούν εκδήλωση του βαθμού ιδεολογικής και πολιτικής υποχώρησης που υπάρχει σε διάφορα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα. Μια τέτοια εκδήλωση έχει διάφορες ρίζες, αλλά το σημείο σύγκλισης είναι η στρατηγική των σταδίων, από την οποία απορρέει η συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατία και την αστική τάξη, η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις και ο κοινοβουλευτισμός. (...)

Τα Κόμματα που συναντιόμαστε εδώ έχουμε συμφωνήσει σταθερά στον στόχο της συμβολής στην επεξεργασία μιας ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, στρατηγική η οποία θεωρούμε ότι είναι ο δρόμος για την ανασύνταξη του Κομμουνιστικού Κινήματος. Σε αυτόν τον στόχο δεσμευόμαστε.