Τη συμφωνία μεταξύ του υπουργείου Πολιτισμού, του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης και του Ινστιτούτου Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού του Ντέλαγουερ, σχετικά με μια συλλογή αρχαιοτήτων του κυκλαδικού πολιτισμού που βρίσκεται στις ΗΠΑ, έφερε προς κύρωση στη Βουλή το υπουργείο Πολιτισμού, κάνοντας λόγο για επαναπατρισμό τους, κάτι όμως που θα συμβεί ...μετά από 25 έως 50 χρόνια και με όρους που δημιουργούν μια σειρά ερωτήματα.

Η συλλογή αποτελείται από 161 κυκλαδικά ειδώλια, προϊόντα λαθρανασκαφών από την Ελλάδα που βρέθηκαν στην κατοχή ιδιώτη συλλέκτη με έδρα τις ΗΠΑ, ο οποίος τα παραχώρησε τον Ιούλη στο Ινστιτούτο Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού του Ντέλαγουερ. Η ελληνική κυβέρνηση προτείνει στην ελληνική Βουλή να υιοθετήσει και να κυρώσει μια συμφωνία που θα προβλέπει ότι το Ελληνικό Δημόσιο αναγνωρίζει ως κάτοχο των αρχαιοτήτων αυτών το παραπάνω Ιδρυμα με έδρα τις ΗΠΑ και δέχεται να εκτεθούν τα ευρήματα αυτά στο Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης για 50 χρόνια, ενώ κάποια από αυτά θα έρχονται κατά διαστήματα στην Ελλάδα και θα εκτίθενται στο (ιδιωτικό) Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης του Ιδρύματος Γουλανδρή.

Πρόκειται για μια συμφωνία «για να επιστραφεί, χωρίς κι αυτό να είναι απολύτως σίγουρο, μετά από 25 ή 50 χρόνια, η ιδιωτική συλλογή ενός Αμερικανού αρχαιοκάπηλου, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους (...) Αυτό δεν λέγεται και δεν είναι βέβαια επαναπατρισμός ούτε προστασία πολιτιστικών αγαθών», είπε ο βουλευτής του ΚΚΕ, Γιάννης Δελής, τοποθετούμενος για το θέμα στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, που συζήτησε χτες το νομοσχέδιο για την κύρωση της συμφωνίας.

Ο Γ. Δελής τόνισε ότι «η χώρα μας είχε κάθε νόμιμο και ηθικό λόγο να διεκδικήσει την άμεση κυριότητα και κατοχή» αυτών των αρχαιοτήτων και επισήμανε προς την κυβέρνηση: «Δεν διεκδικήσατε ως οφείλατε με κάθε τρόπο, δικαστικό ή οτιδήποτε, την επαναφορά, τον επαναπατρισμό αυτών των πολύτιμων αρχαιοτήτων που είναι ασφαλώς εν τέλει ιδιοκτησία του ελληνικού λαού».

Επισήμανε ότι ουσιαστικά η κυβέρνηση μεσολαβεί «προκειμένου να εκτεθούν αρχαιότητες παρανόμως εξαχθείσες σε ένα ιδιωτικό μουσείο όπως είναι το ΜΕΤ, αλλά και το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, αντί αυτά να επαναπατριστούν με την πραγματική έννοια του όρου».

Τόνισε επίσης ότι «δεν μπορεί η Βουλή να αποφασίζει να παραχωρεί την κατοχή μιας τέτοιας συλλογής χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι αυτός ο κάτοχος» και γι' αυτό ζήτησε να κατατεθεί το καταστατικό αυτού του Ινστιτούτου Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού με έδρα το Ντέλαγουερ στις ΗΠΑ, ενώ έθεσε το ερώτημα «γιατί εκτός από την κυριότητα δεν περιέρχεται και η κατοχή των αρχαιοτήτων στο ελληνικό Δημόσιο;».

Στο πρώτο μέρος ο Βασίλης Λέκκας με συνοδεία επταμελούς ορχήστρας παρουσίασε αποσπάσματα από τις δισκογραφικές συνεργασίες του με τον Γιάννη Σπάθα («Σύντομα Ονειρα», «Κλασσικά Εικονογραφημένα», «Σπινθήρας») και στο δεύτερο μέρος ο Νίκος Σπάθας, με ροκ μπάντα, στην οποία συμμετείχαν και μέλη της τελευταίας σύνθεσης των Socrates, αναβίωσε τη μυθική ατμόσφαιρα των live του συγκροτήματος με τραγούδια από τα ιστορικά τους άλμπουμ.

Τη συναυλία παρακολούθησαν μεταξύ άλλων ο Δημήτρης Γόντικας και η Διαμάντω Μανωλάκου, μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, καθώς και ο ηθοποιός Παύλος Ορκόπουλος, οι οποίοι μετά τη συναυλία συνεχάρησαν τους συντελεστές.

Ο Γιάννης Σπάθας

Σε αυτήν την best of παράσταση του Χριστόφορου Ζαραλίκου, το κάθε «μανάρι» έχει την ευκαιρία να παραγγείλει στον «Προφήτη» όποιο θέμα τού αρέσει! Στον κυρίως κατάλογο με τις παραγγελιές περιλαμβάνονται: Οι πολιτικοί αρχηγοί (Αλέξης Τσίπρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, Δημήτρης Κουτσούμπας, Κυριάκος Βελόπουλος), τα πολιτικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ), τα μνημόνια, πολιτικά, κοινωνικά και αθλητικά θέματα, ερωτικές σχέσεις, τα έθιμα, η Εκκλησία, συνωμοσιολογίες, τηλεμάρκετινγκ και ό,τι άλλο του ζητήσουν φυσικά τα «μανάρια» του!

Στην Πάτρα η παράσταση παρουσιάζεται την Τετάρτη 21/9 στο Θεατράκι Μαρίνας (Ηρώων Πολυτεχνείου 42-48) και στη Θεσσαλονίκη την Τετάρτη 28/9 στο Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο Νεάπολης (Ματρόζου 22).

Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Παπαγεωργίου και στον ρόλο της Σωτηρίας θα είναι η Κάτια Γκουλιώνη, ενώ θα υπάρχει και συνοδεία ζωντανής μουσικής.

Χωρίς προκαταλήψεις, εξιδανικεύσεις, στολίσματα, περιττολογία, αλλά με θαυμασμό, ευγένεια και σεβασμό, η Σοφία Αδαμίδου στο βιβλίο της «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες» και στο θεατρικό της έργο «Σωτηρία με λένε» μας άφησε ένα γνήσιο αντίγραφο από την περήφανη ψυχή της Σωτηρίας Μπέλλου, που την πλήρωσε με μια ζόρικη ζωή στον ατομικό αλλά και στον κοινωνικό της στίβο.

Το έργο πρωτοανέβηκε στην Αθήνα από το Θέατρο «Στοά» (2008 και 2009), με την Λήδα Πρωτοψάλτη, και έπειτα το 2011 και το 2012 έκανε τεράστια επιτυχία με την Ντίνα Κώνστα στο Θέατρο «Καππα», όπου ανέβηκε με τον τίτλο «Σωτηρία Μπέλλου - Η περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας».

Στο έργο συναντάμε την Σωτηρία Μπέλλου το τελευταίο βράδυ στο νοσοκομείο, πριν την εγχείρηση που θα της στερήσει τη φωνή. Η ζωή της όλη περνάει μπροστά από τα μάτια της. Στιγμές τραγικές, αλλά και κωμικές, από τη ζωή και την καριέρα της. Θυμάται τους ανθρώπους που αγάπησε και την αγάπησαν, την μάνα, τον πατέρα, τον παππού, τους ανθρώπους που την πίκραναν, τον άντρα της, τις φυλακές και το ξύλο που την σημάδεψαν, αλλά και τους ανθρώπους που την βοήθησαν στα πρώτα της βήματα και στις δύσκολες στιγμές. Από την Βέμπο, που την μύησε - χωρίς η ίδια να το ξέρει - στο τραγούδι, έως τον Βασίλη Τσιτσάνη, που της άνοιξε τον δρόμο, τον Παπαϊωάννου, τον οποίο αγάπησε βαθιά, μέχρι τον Ανδριόπουλο και τον Σαββόπουλο, που την έφεραν πιο κοντά στις νεότερες γενιές. Αξιολογεί σημαντικούς τομείς της προσωπικής της ζωής, της ψυχολογίας και της διάθεσής της γενικότερα, που επηρεάστηκαν σημαντικά από συνθήκες και γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής.

Και όπως είχε πει χαρακτηριστικά η Σοφία Αδαμίδου, «η παράσταση δεν ηρωοποιεί ούτε κρίνει, δεν αγιοποιεί ούτε δαιμονολογεί. Καταθέτει την αλήθεια όπως αυτή καταγράφηκε μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η αλήθεια της θεατρικής ηρωίδας που είναι πραγματικό πρόσωπο, ζωντανό, παρά τη φυσική του απουσία, πιστεύω ότι αγγίζει τον θεατή, κάνοντάς τον κοινωνό του ταξιδιού μιας ύπαρξης που βίωσε την προσωπική της άβυσσο αλλά δεν χάθηκε, γιατί δημιούργησε...».