Στη μνήμη της αγαπημένης μας Σοφίας Αδαμίδου, δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη» και θεατρικής συγγραφέα, αλλά και της δημοφιλούς ηθοποιού Ντίνας Κώνστα, που «έφυγαν» από κοντά μας τον τελευταίο χρόνο, θα είναι αφιερωμένη η παράσταση «Σωτηρία με λένε» από τον Νοέμβρη στο Θέατρο «Μικρό Χορν» (παραστάσεις Τετάρτη με Κυριακή).

Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Παπαγεωργίου και στον ρόλο της Σωτηρίας θα είναι η Κάτια Γκουλιώνη, ενώ θα υπάρχει και συνοδεία ζωντανής μουσικής.

Χωρίς προκαταλήψεις, εξιδανικεύσεις, στολίσματα, περιττολογία, αλλά με θαυμασμό, ευγένεια και σεβασμό, η Σοφία Αδαμίδου στο βιβλίο της «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες» και στο θεατρικό της έργο «Σωτηρία με λένε» μας άφησε ένα γνήσιο αντίγραφο από την περήφανη ψυχή της Σωτηρίας Μπέλλου, που την πλήρωσε με μια ζόρικη ζωή στον ατομικό αλλά και στον κοινωνικό της στίβο.

Το έργο πρωτοανέβηκε στην Αθήνα από το Θέατρο «Στοά» (2008 και 2009), με την Λήδα Πρωτοψάλτη, και έπειτα το 2011 και το 2012 έκανε τεράστια επιτυχία με την Ντίνα Κώνστα στο Θέατρο «Καππα», όπου ανέβηκε με τον τίτλο «Σωτηρία Μπέλλου - Η περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας».

Στο έργο συναντάμε την Σωτηρία Μπέλλου το τελευταίο βράδυ στο νοσοκομείο, πριν την εγχείρηση που θα της στερήσει τη φωνή. Η ζωή της όλη περνάει μπροστά από τα μάτια της. Στιγμές τραγικές, αλλά και κωμικές, από τη ζωή και την καριέρα της. Θυμάται τους ανθρώπους που αγάπησε και την αγάπησαν, την μάνα, τον πατέρα, τον παππού, τους ανθρώπους που την πίκραναν, τον άντρα της, τις φυλακές και το ξύλο που την σημάδεψαν, αλλά και τους ανθρώπους που την βοήθησαν στα πρώτα της βήματα και στις δύσκολες στιγμές. Από την Βέμπο, που την μύησε - χωρίς η ίδια να το ξέρει - στο τραγούδι, έως τον Βασίλη Τσιτσάνη, που της άνοιξε τον δρόμο, τον Παπαϊωάννου, τον οποίο αγάπησε βαθιά, μέχρι τον Ανδριόπουλο και τον Σαββόπουλο, που την έφεραν πιο κοντά στις νεότερες γενιές. Αξιολογεί σημαντικούς τομείς της προσωπικής της ζωής, της ψυχολογίας και της διάθεσής της γενικότερα, που επηρεάστηκαν σημαντικά από συνθήκες και γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής.

Και όπως είχε πει χαρακτηριστικά η Σοφία Αδαμίδου, «η παράσταση δεν ηρωοποιεί ούτε κρίνει, δεν αγιοποιεί ούτε δαιμονολογεί. Καταθέτει την αλήθεια όπως αυτή καταγράφηκε μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η αλήθεια της θεατρικής ηρωίδας που είναι πραγματικό πρόσωπο, ζωντανό, παρά τη φυσική του απουσία, πιστεύω ότι αγγίζει τον θεατή, κάνοντάς τον κοινωνό του ταξιδιού μιας ύπαρξης που βίωσε την προσωπική της άβυσσο αλλά δεν χάθηκε, γιατί δημιούργησε...».