ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης κυρία Βάσω Παπανδρέου, έχει ζητήσει από τη διοίκηση της ΕΣΥΕ να της αποστείλει τα αποτελέσματα της απογραφής (του νόμιμου πληθυσμού) προτού αυτά δημοσιευτούν στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως, προκειμένου να αποκτήσει μια σαφή εικόνα των μεταβολών, οι οποίες επέρχονται στην κατανομή των βουλευτικών εδρών κάθε εκλογικής περιφέρειας». Η είδηση αναγράφεται στην εφημερίδα «Το Βήμα», (29/7/2001), σε θέμα με τίτλο «Σενάρια αλλαγής του εκλογικού νόμου». Στο ίδιο θέμα η εφημερίδα βεβαίως εκτιμά ως «δύσκολο εγχείρημα τη μεταβολή του εκλογικού χάρτη», λόγω των περιορισμών που θέτει το νέο Σύνταγμα. Στο άρθρο 54 αναφέρεται ότι «το εκλογικό σύστημα και οι εκλογικές περιφέρειες ορίζονται με νόμο που ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού βουλευτών». Ανεξάρτητα απ' όλ' αυτά τα εκλογικά συστήματα κόβονται και ράβονται στα μέτρα που θέλει στη δοσμένη συγκυρία η άρχουσα τάξη, έτσι που να νοθεύεται η ψήφος. Αλλωστε, οι εκλογές στην αστική δημοκρατία, αυτό ακριβώς επιδιώκουν. Μέσω της ψήφου να αποφασίζει ο λαός ποιο κόμμα θα διαχειρίζεται το καθεστώς εκμετάλλευσής του.

Κατά τα άλλα, η αναθεώρηση του Συντάγματος έγινε σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση λόγω προσαρμογών στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και για ενίσχυση της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης.

ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Αντιδραστική στροφή με δικομματική συναίνεση

Τέθηκε ήδη σε ισχύ το νέο αναθεωρημένο Σύνταγμα με το οποίο επιχειρείται μια συντηρητική στροφή προς τα δεξιά, κυρίως σε μεγάλα ζητήματα που αφορούν το παρόν και το μέλλον της χώρας.

Το νέο Σύνταγμα φέρει τη σφραγίδα μιας μεγάλης δικομματικής συμφωνίας μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που εκφράστηκε όχι μόνο στις σχετικές συζητήσεις που έγιναν στις συνεδριάσεις της Βουλής, αλλά και στις ψηφοφορίες που έγιναν, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των άρθρων υπερψηφίστηκαν από κοινού από τους βουλευτές των δύο κομμάτων.

Οπως είναι γνωστό, οι βουλευτές του ΚΚΕ απείχαν από την ψηφοφορία, θέλοντας με την κίνηση αυτή να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους στην αντιδραστική δυναμική που περιέχουν οι νέες διατάξεις που ψηφίστηκαν.

Η συντηρητική στροφή που γίνεται αφορά μια σειρά μεγάλα ζητήματα που ξεκινούν από την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και φθάνουν μέχρι τα θέματα που αφορούν τη χρήση της γης και τα δάση.

Η στροφή δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις ωραιοποιημένες εκφράσεις περί βηματισμού των νέων διατάξεων με τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας, την προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη και την κατοχύρωση του κοινωνικού κράτους, εκφράσεις που κατά κόρον χρησιμοποίησαν όσοι υπερψήφισαν τις νέες διατάξεις.

Αλλωστε σε όλα τα μέχρι σήμερα Συντάγματα υπήρχαν διατάξεις που ορίζονται ως προοδευτικού χαρακτήρα και μιλούσαν για ισοπολιτεία, ισονομία, ίσα δικαιώματα, κοινωνική δικαιοσύνη, δικαίωμα στην εργασία, στην παιδεία, στην κατοικία. Δεν μπορεί όμως κανένας να ισχυριστεί ότι αυτές οδήγησαν σε ισονομία ή ισοπολιτεία το αντίθετο μάλιστα. Οι κυβερνητικές πολιτικές και πρακτικές είναι αυτές που δίνουν τον τόνο και ο λαός σήμερα με την πρωτοφανή ανεργία, την υποβαθμισμένη παιδεία, το χτύπημα των όποιων κατακτήσεων είχε, γνωρίζει εάν οι κυβερνήσεις σεβάστηκαν τις σχετικές διατάξεις του Συντάγματος.

Το θέμα είναι εξαιρετικά επίκαιρο και με αφορμή την υπόθεση του Ασφαλιστικού: Ολες οι κυβερνήσεις καταλήστευσαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων, δε σεβάστηκαν τις νόμιμες υποχρεώσεις τους για τη χρηματοδότησή τους και σήμερα καλούν τους εργαζόμενους να πληρώσουν για μια ακόμα φορά τα «σπασμένα». Αρα για ποια κατοχύρωση του κοινωνικού κράτους μιλάνε;

Εξίσου χαρακτηριστικό παράδειγμα μη σεβασμού στη συνταγματική νομιμότητα από την ίδια την κυβέρνηση ήταν και η υπόθεση της διέλευσης των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων από τη χώρα μας, για να πάνε στο Κοσσυφοπέδιο, χωρίς να υπάρξει έστω και μία τυπική συζήτηση και νομιμοποίηση μέσα από τις διαδικασίες της Βουλής, όπως προέβλεπε το Σύνταγμα.

Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ σε όλη τη διάρκεια των συζητήσεων κατέβαλε σοβαρή προσπάθεια να μειώσει το μεγάλο κακό που συντελείται με τις νέες διατάξεις αλλά προσέκρουσε στο συναινετικό μπλοκ που ήταν αποφασισμένο να τις προωθήσει.

Εδωσε μάχη για την αποτροπή της πιο ανοιχτής και ωμής εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, όπως αυτή εκφράστηκε με την πρόταξη του διεθνούς δικαίου έναντι του λαϊκού συμφέροντος και τη συνταγματική κατοχύρωση της συμμετοχής της χώρας στην «ευρωπαϊκή ενοποίηση». Το σχετικό άρθρο 28 ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου σε μία περίοδο που τα σύνορα στη γειτονιά μας αλλάζουν με πόλεμο ή με απειλή πολέμου, σε μία περίοδο που δεν υπάρχει ίχνος από το Διεθνές Δίκαιο, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μεταπολεμικά, σε μία περίοδο που οι ιμπεριαλιστές παρεμβαίνουν όπου και όπως θέλουν.

Οι βουλευτές του ΚΚΕ αντιτάχθηκαν στην περαιτέρω καταστροφή του δασικού πλούτου της χώρας και απαίτησαν την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων, που θα παραδοθούν τελικά στους κερδοσκόπους παρά τις διάφορες φραστικές διορθώσεις που έγιναν, σε σχέση με την αρχική πρόταση στο σχετικό άρθρο 24.

Υποστήριξαν την πλήρη ελευθερία στα συνδικαλιστικά και πολιτικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων γνωρίζοντας ότι αυτό θα ήταν ένα στήριγμα συνολικά για τους αγώνες των εργαζομένων και στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Πάλεψαν για να κατοχυρωθεί τουλάχιστον το κοινωνικό κεκτημένο, όπως αυτό διαμορφώθηκε τον 20ό αιώνα και τα μεταπολεμικά χρόνια, κεκτημένο που κατακτήθηκε με σοβαρούς αγώνες των ίδιων των εργαζομένων.

Εφεραν αρκετές προτάσεις για τη διεύρυνση του ρόλου της Βουλής στις σημερινές συνθήκες κόντρα στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις οι οποίες οδηγούν σε περαιτέρω υποβάθμισή της με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας να γίνεται πίσω «από τις κουρτίνες» και να συρρικνώνεται ο ρόλος του βουλευτή. Ενδεικτικό της κυβερνητικής κατεύθυνσης είναι και η σπουδή της να ψηφίσει τη διάταξη για το ασυμβίβαστο του βουλευτή, μία διάταξη άκρως αντιδραστική και επικίνδυνη, αφού μετατρέπει το βουλευτικό αξίωμα σε επάγγελμα.

Το εύρος των αντιδραστικών αλλαγών είναι τέτοιο που το ΚΚΕ, όπως είπε στην τελική της ομιλία τη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, καλεί τον ελληνικό λαό να μη νομιμοποιήσει στη συνείδησή του το νομιμοποιημένο μέσα από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες Σύνταγμα. Με την πάλη του να καταστήσει ανενεργές, ιδιαίτερα εκείνες τις διατάξεις που εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας σε εκείνους που κουρελιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, επεμβαίνουν βάρβαρα σε ανεξάρτητες χώρες και αλλάζουν τα σύνορα των χωρών ανάλογα με τα συμφέροντά τους.

Γιάννης ΦΩΤΟΥΛΑΣ

Μνημείο... οπισθοδρόμησης

Η αναθεώρηση του Συντάγματος που ολοκληρώθηκε τους πρώτους μήνες του χρόνου και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης στις 17 Απρίλη, κινείται σε οπισθοδρομική κατεύθυνση και ενισχύει τα δεσμά της χώρας σε υπερεθνικούς και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Η αρχική αυτή θέση του ΚΚΕ για τη διαδικασία της αναθεώρησης επιβεβαιώθηκε από το τελικό αποτέλεσμα των εργασιών της Ζ Αναθεωρητικής Βουλής, που συνιστά πλέον το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας. Μια σύντομη κωδικοποίηση των κυριότερων διατάξεων που αναθεωρήθηκαν, δίνουν την εικόνα του καινούριου συνταγματικού χάρτη:

Θεσμοθέτηση της υποτέλειας

Το περίφημο άρθρο 28 του Συντάγματος που άφορα και θεσμοθετεί τη συμμέτοχη της Ελλάδας στη διαδικασία των ολοκληρώσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, χαρακτηρίστηκε από τους εισηγητές του ΚΚΕ ως «το κεντρικό και το σοβαρότερο άρθρο που αναθεωρούμε» και εκεί εστιάστηκε με έντονο τρόπο η κριτική του. Μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος προστέθηκε η ερμηνευτική δήλωση που ορίζει ότι «το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της χώρας στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης». Πρόκειται δηλαδή για τη θέσπιση της συνταγματικής «ομπρέλας» στην κεντρική επιλογή της προσαρμογής της χώρας μας στην πορεία που έχει χαράξει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Να υπενθυμίσουμε ότι ούτως ή άλλως το συγκεκριμένο άρθρο όριζε πως η Ελλάδα μπορεί να προβεί με απόφαση της Βουλής «σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δε θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος». Αποτελούσε δηλαδή τη συνταγματική στήριξη των πολιτικών υποτέλειας στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ.

Οσον άφορα την ποιοτική αλλαγή που επιφέρει στη συνταγματική ρύθμιση η πρόσθεση της παραπάνω ερμηνευτικής δήλωσης, σαφέστατη ήταν η κριτική που άσκησε το ΚΚΕ, τονίζοντας ότι εφόσον ορίζεται η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, αυτό μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την κατάργηση ουσιαστικά του εθνικού κράτους και την υπαγωγή όλων των αποφασιστικών αρμοδιοτήτων σε υπερεθνικό καθεστώς. Παράλληλα οι βουλευτές του ΚΚΕ επισήμαναν τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του άρθρου αφού ουσιαστικά χαρακτηρίζεται «αντισυνταγματική» η αντίθεση στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης!

Παράθυρο οικοπεδοποίησης

Η αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, που άφορα στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και των δασών, αποτέλεσε ένα από αυτά που προβλημάτισαν ιδιαίτερα στη διαδικασία της αναθεώρησης. Ενδεικτικό είναι ότι από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ προτάθηκαν 3 διαφορετικές προτάσεις διαδοχικά για το θέμα αυτό, ενώ αίσθηση είχε προκαλέσει και η διαφοροποίηση του επίτιμου προέδρου της ΝΔ, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, από την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας. Στο άρθρο που ίσχυε στο προηγούμενο Σύνταγμα οριζόταν ότι «απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δημόσιων δασών και των δημόσιων δασικών εκτάσεων, έκτος αν προέχει για την εθνική οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή για άλλη τους χρήση που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον», χωρίς καμιά άλλη διευκρίνιση ή πρόσθεση. Από την πλευρά του το ΚΚΕ, είχε ζητήσει τη διατήρηση της συγκεκριμένης διάταξης και τη μη αναθεώρησή της. Παρ' όλα αυτά στο νέο Σύνταγμα ορίζεται ότι «οι στατικές τεχνικές επιλογές και σταθμίσεις γίνονται κατά τους κάνονες της επιστήμης», επίσης ότι το κράτος δύναται να παίρνει μέτρα «προληπτικά ή κατασταλτικά στο πλαίσιο της αρχής της αειφορίας», ενώ περιέχεται και ερμηνευτική δήλωση που ορίζει την έννοια του δάσους. Το ΚΚΕ είχε καταγγείλει ξεκάθαρα κατά τη διάρκεια της συζήτησης της αναθεώρησης του Συντάγματος πως η αναθεώρηση του άρθρου 24 στοχεύει με σαφήνεια στο «να καταργήσει τις δασικές εκτάσεις» προς όφελος της οικοπεδοποίησης, αφού οι νέες διατάξεις αφήνουν ανοιχτά «παράθυρα» αποχαρακτηρισμού δασικών εκτάσεων, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκεται ο εξοβελισμός από την όλη διαδικασία του 5ου Τμήματος του Συμβουλίου της Επικράτειας, το οποίο είχε εκδώσει αποφάσεις που εμπόδισαν σε παλιότερες προσπάθειες νομοθετήματα υπέρ του αποχαρακτηρισμού δασικών εκτάσεων.

Ατομικά δικαιώματα: Μακριά από τις ανάγκες

Το «πακέτο» των άρθρων που αφορούσαν τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα αποτέλεσε πεδίο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος στη συνταγματική αναθεώρηση, ενώ από την πλευρά του ΚΚΕ διατυπώθηκε σειρά προτάσεων, οι οποίες απορρίφτηκαν από την πλειοψηφία της Βουλής και αφορούσαν τη διεύρυνση του δικαιώματος της απεργίας, τη ρητή απαγόρευση της ανταπεργίας παράλληλα με τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών, τη θεσμοθέτηση του δικαιώματος της απεργίας στα Σώματα Ασφάλειας, καθώς και στους δικαστικούς λειτουργούς και φυσικά την πλήρη παροχή πολιτικών δικαιωμάτων στους δημόσιους υπάλληλους.

Οσον άφορα τα άρθρα που αναθεωρήθηκαν, την ένστασή του εξέφρασε το ΚΚΕ στην απαγόρευση της διεκδίκησης Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας σε όλα τα επίπεδα συνδικαλιστικών οργανώσεων στο δημόσιο τομέα και να μη δίνεται η δυνατότητα αυτή μονό στην τριτοβάθμια οργάνωσή τους, την ΑΔΕΔΥ. Παράλληλα, όσον άφορα το θέμα της ιδιοκτησίας των ΜΜΕ, εκ μέρους του ΚΚΕ τονίστηκε ότι δεν υπήρξε προσπάθεια κατά τη διάρκεια της αναθεώρησης του Συντάγματος, ώστε να λυθεί το θέμα της γνωστοποίησης της ιδιοκτησίας μέχρι το επίπεδο του φυσικού προσώπου. Τέλος, όσον άφορα το θέμα των ανεξάρτητων διοικητικών αρχών, από την πλευρά του ΚΚΕ ασκήθηκε κριτική για το γεγονός ότι στη συνταγματική αναθεώρηση δε διασφαλίζεται ότι τον τελικό αποφασιστικό ρολό δε θα τον έχει η κυβερνητική πλειοψηφία οπότε και είναι φενάκη να μιλά κάνεις για «ανεξάρτητες αρχές».

Γεράσιμος ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ

Εκλογές και εκλογικά συστήματα

Ιστορικά, η μετάβαση από την κυριαρχία του ιστορικού δικαίου που νομιμοποιούσε τους ηγεμόνες «ελέω Θεού» στα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα της εποχής μας επινοήθηκε ακριβώς για να διευκολυνθεί η μεταβίβαση της εξουσίας από τα χέρια της αριστοκρατίας στα χέρια των αστών. Στο πλαίσιο αυτό, η φράση του Μαρξ ότι «οι εκλογές δεν είναι τίποτε άλλο από το μέσο που επιτρέπει στους καταπιεσμένους να εκλέγουν κάθε τετραετία τους καταπιεστές τους» επαληθεύτηκε από την ίδια την πραγματικότητα. Το πρόβλημα της ισότιμης εκπροσώπησης στάθηκε στο επίκεντρο των πολιτικών διενέξεων για τα εκλογικά συστήματα στα διάφορα πολιτεύματα.

Είναι φανερή η επίδραση των εκλογικών συστημάτων και στη μεταβολή συμπεριφοράς των πολιτών παράλληλα με το σημαντικό ρόλο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Βέβαια, στα «αντιπροσωπευτικά» λεγόμενα πολιτεύματα η συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές με τη μορφή της μίας ή της άλλης εκλογικής διαδικασίας διατηρεί τη σημασία της όχι μόνο όσον αφορά την κοινωνική και πολιτική τους ένταξη, αλλά και σαν μέσο εξοικείωσης των πολιτών με τα κοινά, αφού η ταξική πάλη είναι πολύμορφη. Για την εργατική τάξη, όμως, η συμμετοχή στις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές στα πλαίσια του πολιτικού αγώνα έχει ιδιαίτερη σημασία που δεν πρέπει βέβαια να την απολυτοποιούμε, αλλά και δεν πρέπει να την υποτιμούμε.

Τα εκλογικά λοιπόν συστήματα είναι προϊόν των πολιτικών συστημάτων, διαπλάθονται από αυτά, αλλά και επενεργούν ανάλογα πάνω σ' αυτά. Είναι δηλαδή τα εκλογικά συστήματα μια μεταβλητή της πολιτικής εξουσίας, η οποία, λαβαίνοντας υπόψη της κάθε φορά το συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων, ενεργεί για να διατηρηθούν ή να αλλάξουν.

Ετσι, οι εκλογικοί νόμοι που προσδιορίζουν τα εκλογικά συστήματα δεν είναι ποτέ ουδέτεροι και μεταβάλλονται ανάλογα με τις περιστάσεις.

Ορισμένα εκλογικά συστήματα είναι καθαρά πλειοψηφικά, άλλα αναλογικά, ενώ πολλά ανατρέχουν σε μεικτούς τρόπους ψηφοφορίας. Οσον αφορά το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, ο υποψήφιος ανακηρύσσεται ως εκλεγμένος. Εχει, όμως, διάφορες παραλλαγές. Η ψηφοφορία σύμφωνα με το πλειοψηφικό μπορεί να είναι κατά μονοεδρικές ή κατά πολυεδρικές περιφέρειες. Στην πρώτη περιφέρεια υπάρχει μόνο μια έδρα για να καλυφθεί. Στη δεύτερη ζητείται από τους εκλογείς να αναδείξουν πολλούς εκλεγμένους ταυτόχρονα.

Υπάρχει, επίσης, το πλειοψηφικό σύστημα του ενός γύρου, σύμφωνα με το οποίο εκλέγεται εκείνος που είναι πρώτος σε αριθμό ψήφων, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη αν η πλειονότητα των εκλογέων ψήφισε ή όχι υπέρ αυτού.

Στο πλειοψηφικό σύστημα των δύο γύρων επιδιώκεται η ανάδειξη του νικητή από μια πλειονότητα με το σύστημα της επαναληπτικής ψηφοφορίας.

Στον πρώτο γύρο εκλέγονται μόνο οι υποψήφιοι που έχουν συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία των έγκυρων ψήφων, δηλαδή περισσότερους από τους μισούς. Εάν δε συγκεντρώσει κανένας την απόλυτη πλειοψηφία, τότε ακολουθεί δεύτερος γύρος, κατά τον οποίο απαιτείται σχετική μόνο πλειοψηφία. Το πλειοψηφικό αυτό σύστημα καταλήγει σε μεγάλες ανισότητες στην εκπροσώπηση. Το ενδεχόμενο πλεονέκτημα του πλειοψηφικού του ενός γύρου, το οποίο, όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του, συντελεί στη δημιουργία σταθερών κυβερνήσεων, εξουδετερώνεται από την αδικία που το χαρακτηρίζει.

Ετσι, το κόμμα που κυβερνά μπορεί να πάρει στις εκλογές δύο έδρες με σύνολο 55.000 ψήφους και ένα κόμμα της Αριστεράς, π.χ. να πάρει μια έδρα με 75.000 ψήφους.

Το πιο αντιπροσωπευτικό, όμως, εκλογικό σύστημα είναι η απλή αναλογική, γιατί διασφαλίζει για κάθε κόμμα τον αριθμό των εδρών που είναι ανάλογος με την εκλογική του δύναμη.

Επειδή η αναλογική είναι ψηφοφορία με πολλούς συνδυασμούς, τα πολιτικά κόμματα πρέπει να καταρτίσουν το καθένα το ψηφοδέλτιό του με τόσους υποψήφιους όσες και οι προς κατάληψη έδρες. Και όσον αφορά την κατανομή των εδρών μεταξύ των συνδυασμών είναι αναγκαία η διάκριση μεταξύ αναλογικής σ' ολόκληρη την επικράτεια και αναλογικής κατά τοπικές εκλογικές περιφέρειες.

Σύμφωνα με την πρώτη, η χώρα αποτελεί ενιαία εκλογική περιφέρεια. Τα ψηφοδέλτια ισχύουν για ολόκληρη την επικράτεια. Το εθνικό εκλογικό μέτρο καθορίζεται ενιαίο για ολόκληρη την επικράτεια και είναι το πηλίκον της διαίρεσης του συνόλου των έγκυρων ψήφων διά του συνόλου των εδρών που θα καταληφθούν.

Ετσι, όσες φορές χωράει το εκλογικό μέτρο στις ψήφους του συνδυασμού, τόσες φορές οι συνδυασμοί καταλαμβάνουν μία έδρα. Οσον αφορά, όμως, την εφαρμογή της αναλογικής στα πλαίσια των εκλογικών περιφερειών, οι υπολογισμοί γίνονται κατά προσέγγιση, λόγω της αδυναμίας διαιρέσεως μιας έδρας και το πρόβλημα λύνεται με την προσκύρωση των εδρών στα μεγαλύτερα υπόλοιπα ψήφων.

Επίσης, ως προς την κατανομή των εδρών στο εσωτερικό των συνδυασμών, επειδή η αναλογική εκπροσώπηση είναι εκλογικό σύστημα πολυμελών συνδυασμών, οι έδρες που προσκυρώνονται στους συνδυασμούς κατανέμονται μεταξύ των υποψηφίων ανάλογα με τη θέση τους στα ψηφοδέλτια.

Η ψήφος, όμως, προτίμησης (π.χ. σταυρός) δίνει τη δυνατότητα στον εκλογέα να συμμετέχει στην ταξινόμηση των υποψηφίων ανάλογα με τις προτιμήσεις στο εσωτερικό του συνδυασμού. Γενικά, η αναλογική ενισχύει τον προγραμματικό χαρακτήρα των κομμάτων και το ιδεολογικό περιεχόμενο της εκλογής. Είναι δηλαδή ψηφοφορία ιδεών και όχι ψηφοφορία προσώπων.

Οι εκλεγέντες δε χρωστούν την έδρα τους σε κανένα συμβιβασμό, σε καμιά άρνηση των αρχών τους.

Η εκλογή με το εκλογικό αυτό σύστημα της απλής αναλογικής δε θεμελιώνεται σε υπολογισμούς τοπικών συμφερόντων και δεν αφήνει δυνατότητες, λόγω του μεγέθους των εκλογικών περιφερειών, για νοθεία των εκλογών.

Επίσης, με την απουσία δεύτερου γύρου, περιορίζεται γενικά το φαινόμενο των παζαρεμάτων και των αποχωρήσεων.

Μεταξύ, βέβαια, του πλειοψηφικού συστήματος και της απλής αναλογικής οι δυνατότητες συνδυασμών με μεικτά εκλογικά συστήματα είναι σημαντικές. Η νομοθεσία σ' αυτές τις περιπτώσεις δίνει κάθε φορά τη δυνατότητα να παρασκευάζονται τα ανάλογα μείγματα που βοηθούν τις άρχουσες τάξεις να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους, εγκλωβίζοντας τις συνειδήσεις των ψηφοφόρων με τις αυταπάτες για ελευθερία και δημοκρατία, μια δημοκρατία ψεύτικη και υποκριτική, όπου κυριαρχούν οι καπιταλιστές και που παρεμβάλλει ένα σωρό εμπόδια και παγίδες για τους υφιστάμενους την εκμετάλλευση.

Και βέβαια η αστική τάξη αρέσκεται στο να ονομάζει «ελεύθερες», «ισότιμες», «δημοκρατικές» τις εκλογές που γίνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες, επειδή οι λέξεις αυτές χρησιμεύουν για την απόκρυψη της αλήθειας. Χρησιμεύουν, επίσης, για την απόκρυψη του γεγονότος ότι η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η πολιτική εξουσία παραμένουν στους εκμεταλλευτές, οπότε ούτε λόγος μπορεί να γίνει για πραγματική ελευθερία και παλλαϊκές εκλογές για τους υφιστάμενους την εκμετάλλευση, δηλαδή για την τεράστια πλειονότητα του πληθυσμού.

Και χρειάζεται, βέβαια, να χρησιμοποιούμε σαν μορφή πάλης την ανάδειξη των εκπροσώπων της εργατικής τάξης στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού και να στηρίζουμε τον αγώνα τους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τον ιστορικά περιορισμένο και συμβατικό χαρακτήρα του αστικού Κοινοβουλίου, αφού στην αστική δημοκρατία οι καπιταλιστές απομακρύνουν με χίλιες δυο επινοήσεις τις μάζες των εργαζομένων από τη συμμετοχή τους στη διακυβέρνηση.

Μάκης ΠΑΡΕΝΤΗΣ

ΤΟ «ΜΠΟΥΛΝΤΟΚ»

(Κι η βασιλομεταξική δικτατορία)

ΦΟΡΤΩΜΕΝΟΣ επετειακά ο μήνας που τρέχουμε. Μνήμες πολλές, σκληρές, μνήμες πικρές, που τις έχει ζυμώσει το αίμα, τα δάκρυα κι ο απέραντος πόνος. Είναι ο Αύγουστος (56 χρόνια από τότε) του πυρηνικού εγκλήματος στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Είναι επίσης μήνας που στα χρόνια της Αντίστασης ζήσαμε σε δεκάδες χωριά και πόλεις μπλόκα και ολοκαυτώματα. Από τις πιο ματωμένες ώρες της Κατοχής ο θάνατος παραμόνευε ολούθε και σε κάθε βήμα.

Ο ΦΕΤΙΝΟΣ Αύγουστος σημαδεύει επίσης και μια άλλη μαύρη επέτειο. Το χτεσινό Σάββατο συμπληρώθηκαν 65 χρόνια από τη μέρα που ο Ι. Μεταξάς εντολοδόχος της μοναρχίας (του Γλύξμπουργκ) και της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας με τους στρατοκράτες επέβαλε στην πατρίδα μας ανοιχτή φασιστική δικτατορία. Ηταν μια περίοδος σκληρής δοκιμασίας για το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα. Και στόχος πρώτιστος που πάνω του ξέσπασαν όλες οι διώξεις και τα κυνηγητά το ΚΚΕ: ο αδιάλλακτος πολέμιος του φασισμού. Που όλα τα άντεξε για να αναδειχτεί η ψυχή της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.

Ο ΓΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ. Αυτός είναι ο ουσιαστικός οργανωτής και αρχηγός της φασιστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, του αντικομμουνιστικού νόμου, της Ακροναυπλίας, του Διάκου, των άλλων ατέλειωτων ληστοσυμμοριών, που οργίασαν κάτω από το στέμμα του.

Ο ΤΣΟΥΔΕΡΟΣ, Μανιαδάκης, Διάκος, όλη η καμόρα της 4ης Αυγούστου που κρατώντας στα χέρια τους σφιχτά το χρυσάφι του εθνικού θησαυρού πήραν την άγουσα του εξωτερικού... «Ηταν - γράφει ο Κώστας Καραγιώργης - η βασιλική κυβέρνησης της Ελλάδος. Της Ελλάδας, που έσκαψαν το λάκκο της. Που τσάκισαν την αμυντική της δύναμη. Που πήγαν να ευνουχίσουν το έξοχο πνεύμα αντίστασης, που έδειξε από την πρώτη μέρα της μουσολινικής επιδρομής».

ΕΙΝΑΙ αποκαλυπτικό αλλά και ψυχογραφικό ντοκουμέντο για το Μεταξά το τετράτομο «Ημερολόγιο» κι οι καθημερινές σχεδόν καταγραφές, που έκανε σ' αυτό ο δικτάτορας. Πολύ ενδεικτικές αυτές που έγιναν το 1897. Ενώ η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια εθνική καταστροφή γι' αυτόν μοναδική φροντίδα είναι πώς θα διαφυλάξει τις στολές του!

Σε άλλο σημείο το «Ημερολόγιο» του Μεταξά σημειώνει: «... Αμα δαγκώσω δεν αφήνω εύκολα, είμαι μπουλντόκ...». Και έτσι κι έγινε. Στις 4 Αυγούστου 1936 το μπουλντόκ του παλατιού, ο συμπλεγματικός εκείνος νάνος, που καυχιόταν πως είναι «κόμης» και πως ανήκε στην αριστοκρατία, και ο οποίος είχε θέσει το «ξίφος του» στην υπηρεσία της Σοφίας κι έπειτα του Γεωργίου του Β` δάγκωνε την Ελλάδα και φυσικά το λαό της. Και μάλιστα δάγκωνε οδυνηρά και επώδυνα. Η βασιλομεταξική δικτατορία ήταν για την πατρίδα μας η μεγάλη περιπέτεια που θα διαρκούσε τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

ΕΙΝΑΙ στίγμα ανεξίτηλο εθνικής προδοσίας πάνω στην 4η Αυγούστου και σε όλη την τεταρτοαυγουστιανή καμόρα, πως με την είσοδο των χιτλεροφασιστών κατακτητών (Απρίλης 1941) παράδωσαν σ' αυτούς όλους τους κομμουνιστές αγωνιστές αντιφασίστες, που αυτοί τους είχαν φυλακίσει στο στρατόπεδο της Ακροναυπλίας, στις φυλακές αλλά και στα ξερονήσια. Οι «γαλονάδες» του Μανιαδάκη, όλος αυτός ο χαφιεδίστικος μηχανισμός που είχαν βάλει σε λειτουργία στα χρόνια της δικτατορίας όλοι αυτοί τώρα τρέχανε να τον παραδώσουν στους χιτλερικούς: Τα κλειδιά των φυλακών και των στρατοπέδων καθώς επίσης και τους καταλόγους με τους αγωνιστές.

ΟΙ «ΛΙΣΤΕΣ» μάλιστα παραδόθηκαν στους κατακτητές με πάσα επιμέλεια ώστε ο διωκτικός μηχανισμός τους ενημερωμένος και με τα πιο «φρέσκα στοιχεία» να μπορεί να κάνει διώξεις και νέες συλλήψεις πατριωτών τον πρώτο κιόλας μήνα που μπήκαν στην Αθήνα.

ΕΤΣΙ η Γκεστάπο τα βρήκε όλα έτοιμα. Και μάλιστα ενημερωμένα ώστε μέσα στον Ιούνιο του 1941 να εξορμήσει στην Αθήνα και να κάνει τις πρώτες συλλήψεις. Ο Δημήτρης Γληνός, ο Νίκος Καρβούνης, ο Κώστας Στούρνας, ο Μπ. Δρακόπουλος, ο γιατρός Αντωνιάδης και μερικοί άλλα είναι αυτοί που βρέθηκαν στα μπουντρούμια της οδού Ελπίδος το καλοκαίρι του 1941. Μερικοί θα προωθηθούν έπειτα στο στρατόπεδο της Λάρισας και θα παραμείνουν εκεί κρατούμενοι για αρκετό διάστημα.

ΕΔΩ πρέπει να πούμε πως, η Γκεστάπο του Χίτλερ και η Ειδική Ασφάλεια είχαν πριν από τον πόλεμο στενές επαφές αλλά και συνεργασία. Είχε μάλιστα υπογραφεί και σχετική μυστική συμφωνία. Ο Γκαίμπελς όταν επισκέφθηκε την Αθήνα δημόσια ευχαρίστησε το Μεταξά και φυσικά το Μανιαδάκη, λέγοντας: «... Οι άνθρωποι που ξερίζωσαν τον μπολσεβικισμό στην Ελλάδα αξίζουν την ευγνωμοσύνη και το σεβασμό μας...». Ετσι όλοι αυτοί οι τιτουλάριοι της 4ης Αυγούστου δούλεψαν κανονικά δίπλα στους χιτλερικούς, στους οποίους προσέφεραν παντού και πάντα ό,τι τους ζητήθηκε και ό,τι οι κατακτητές θέλησαν.

ΟΙ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΙ κι αυτοί με τη σειρά τους δεν ξέχασαν όλες αυτές τις «διευκολύνσεις» και όταν τον Οχτώβρη του 1944 έφυγαν άφησαν «εμπλουτισμένο» όλο το αρχειακό υλικό. Είχαν δουλέψει για το σκοπό αυτό οι ταγματασφαλίτες, οι χίτες, οι μασκοφόροι. Τα περαιτέρω τα ανέλαβαν ο Γ. Παπανδρέου κι οι Σκόμπηδες...

ΤΟ «ΜΠΟΥΛΝΤΟΚ» του Παλατιού, ο υποτακτικός των ξένων «δάγκωνε» άγρια. Η Ελλάδα στα 4 χρόνια της χιτλεροφασιστικής Κατοχής έζησε περίοδο εφιαλτικής δοκιμασίας. Πάνω από 100.000 κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν. Δεκάδες οι δολοφονίες.

ΚΑΙ πάνω απ' όλα η παράδοση στον κατακτητή των κομμουνιστών εξορίστων άφθονη τροφή στα γερμανικά και ιταλικά εκτελεστικά αποσπάσματα. Είναι πράξη άτιμη, προδοτική και με τίποτε δεν μπορεί να ξεχαστεί κι ούτε μπορούν να την προσπεράσουν ορισμένοι νεόκοποι ιστορικοί που προβάρουν να ξαναγράψουν στα μέτρα τους και στα «εκσυγχρονιστικά» καλούπια τους τη νεότερη Ιστορία μας.

Του
Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ