ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι φόβοι του Ν. Κωνσταντόπουλου

Γρηγοριάδης Κώστας

Φόβους εξέφρασε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, μιλώντας χτες σε ημερίδα του κόμματός του για τα Βαλκάνια. Σημείωσε, δε, πως «αν η Νέα Τάξη πραγμάτων θεσμοποιήσει την ανατροπή της αρχιτεκτονικής του Διεθνούς Δικαίου, τότε θα εγκαθιδρύσει ένα πλαίσιο, από το οποίο θα προκύψουν συνθήκες διεθνούς βαρβαρότητας, αποσταθεροποίησης και αστάθειας». Δε θέλουμε να τον ...πανικοβάλουμε, αλλά η βαρβαρότητα, η αποσταθεροποίηση και η αστάθεια έχουν ήδη προκύψει, είναι πανταχού παρούσες, «πακέτο» με την ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων. Επιπροσθέτως, αυτή η τελευταία δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια, ούτε έχει μόνο την ένδειξη «Made in USA» στην ούγια της, αλλά συμπληρώνεται με την εξίσου ιμπεριαλιστική ΕΕ. Ως εκ τούτου, είναι τουλάχιστον λαθεμένη η παρατήρησή του πως επιδίωξη της «νέας τάξης», για να επιβάλει το μονοπώλιο της μιας υπερδύναμης, των ΗΠΑ, είναι και η χειραγώγηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Τέλος, κάποιος πρέπει να τον καθησυχάσει πως δεν κινδυνεύει «η προοπτική πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης» από όσα «συντελούνται στην περιοχή και προοιωνίζονται εντάσεις, διεύρυνση της αποσταθεροποίησης και δημιουργούν σοβαρότερο πρόβλημα αστάθειας στη ΝΑ Ευρώπη». Αν κάποιοι κινδυνεύουν, κι απ' τα δύο, είναι οι λαοί των Βαλκανίων και της Ευρώπης, συνολικά.

Η ... διαφάνεια

Διαφανείς κάλπες σκέφτεται να χρησιμοποιήσει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στη διαδικασία εκλογής των συνέδρων στις οργανώσεις του κόμματος σε όλη τη χώρα. Ετσι διαβάσαμε σε χτεσινή απογευματινή εφημερίδα, με τη συμπλήρωση πως κάποιοι θεωρούν ότι η χρήση τους θα αποτρέψει τη νοθεία στις εκλογές. Σκέφτονται κι άλλους τρόπους. Οπως, για παράδειγμα, να υπάρχουν Εφορευτικές Επιτροπές κοινής αποδοχής, να ψηφίζουν τα μέλη της Νεολαίας στον ίδιο χώρο με τα μέλη του κόμματος, κλπ.

Προφανώς, μετά και την εγγραφή 100.000 περίπου νέων μελών, μέσα σε ελάχιστες μέρες, είναι όλοι τους αποφασισμένοι, να πραγματοποιήσουν ένα συνέδριο ...άκρως πολιτικό, όπου θα κυριαρχεί η ...ουσιαστική συζήτηση της πολιτικής τους.

Κακός σύμβουλος ο αντικομμουνισμός

«Ολόκληρη η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας έχει συναντήσεις με τον πρόεδρο της κυπριακής Βουλής και ΓΓ του ΑΚΕΛ, Δ. Χριστόφια. Πλην της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία όρισε τον βουλευτή του Κόμματος Αντ. Σκυλλάκο. Εφτά κόμματα, δύο πολιτικές. Στην κυριολεξία»! Αυτά έγραφε χτες ο Γρ. Ρουμπάνης στην «Ελευθεροτυπία». Και, βέβαια, το απόγευμα, μας πήρε τηλέφωνο, για να μας εξηγήσει ότι του είχε διαφύγει πως η Αλέκα Παπαρήγα βρίσκεται σε προγραμματισμένη από καιρό επίσκεψη στο Βιετνάμ, συμπληρώνοντας πως θα επανέλθει σήμερα με την ανάλογη επανόρθωση.

Εντάξει, να δεχτούμε ότι του διέφυγε, αν και απαράδεκτο για δημοσιογράφο. Από κει και πέρα, όμως, γιατί τόσο εύκολα και αβασάνιστα κατέληξε στο ...συμπέρασμα «εφτά κόμματα δυο πολιτικές» και δεν αναρωτήθηκε, ότι μπορεί να υπάρχει κάποια άλλη αιτία; Πολύ περισσότερο, που ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει έρθει ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ στην Αθήνα και δε συναντήθηκε με την Γραμματέα του ΚΚΕ. Κι ακόμη περισσότερο, που ήταν και το πρώτο ταξίδι του Δ. Χριστόφια, ως προέδρου της κυπριακής Βουλής.

Θα λέγαμε ότι, ανεξάρτητα από την όποια επανόρθωση, ας το ξανασκεφθεί καλύτερα. Ο αντικομμουνισμός και, μάλιστα, τόσο τυφλός είναι πολύ κακός σύμβουλος.

Ομολογίες...

Βασικό και πρώτιστο μέλημα κάθε δολοφόνου ήταν και είναι πάντα η εξαφάνιση κάθε ενοχοποιητικού στοιχείου, οτιδήποτε μπορεί να τον συνδέσει με το φόνο. Αν μπορεί, μάλιστα, να ρίξει τα βάρη του εγκλήματός του στις πλάτες κάποιου άλλου, ενώ αυτός θα αναλάβει την... εξιχνίαση της υπόθεσης, τότε, ίσως και να πετύχει το τέλειο έγκλημα.

Ολ' αυτά, συνήθως, είναι τα απαραίτητα στοιχεία ενός καλού αστυνομικού θρίλερ. Κάπως έτσι, όμως, έχει στις μέρες μας και η πραγματικότητα και το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ΝΑΤΟικό δικαστήριο της Χάγης και η δίκη του Μιλόσεβιτς. «Ενας σκοπός της διαδικασίας στη Χάγη είναι και η ενημέρωση του κοινού - και του σερβικού λαού - για την εθνικιστική βία που ξέσπασε στους βαλκανικούς πολέμους της δεκαετίας του '90 και για το ρόλο του κ. Μιλόσεβιτς στην υποκίνηση αυτών των συγκρούσεων». Αυτά γράφει η εφημερίδα «Δε Νιου Γιορκ Τάιμς» και η ομολογία της δε χρειάζεται τον οποιοδήποτε σχολιασμό.

Σημειώνουμε μόνο, ότι ακόμη και στα αστυνομικά θρίλερ ο εγκληματίας δεν ξεφεύγει τελικά την τιμωρία. Πολύ περισσότερο, στη ζωή και την ταξική πάλη...

«Οι χώρες της Συμμαχίας είναι πρόθυμες να βοηθήσουν την Ουκρανία να ξεπεράσει τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματά της», δήλωσε τις προάλλες ο Τζορτζ Ρόμπερτσον, γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ.

Σημειώνουμε τη δήλωση, μια και δε νομίζουμε πως έγινε τυχαία...

Τα ασφα-ληστρικά...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΠΑΕΙ, χάλασε ο κόσμος... Ακόμη και η Παγκόσμια Τράπεζα παραδέχεται τώρα ότι η διαβόητη συνταγή της ιδιωτικοποίησης των ασφαλιστικών συστημάτων δεν απέδωσε τα αναμενόμενα.

Βέβαια... Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», η Παγκόσμια Τράπεζα ανέθεσε σε ορισμένους οικονομολόγους, να μελετήσουν το όλο ζήτημα και τα συμπεράσματα των μελετητών κάθε άλλο παρά ευνοούν τους διάφορους, εγχώριους και μη, οπαδούς των λεγομένων κεφαλαιοποιητικών συστημάτων.

Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, τονίζεται στη σχετική έκθεση, όπως αυτή εφαρμόστηκε στη Λατινική Αμερική, αλλά και αλλού, δεν κατάφερε να αυξήσει το ποσοστό των εργαζομένων που έχουν τη δυνατότητα να πάρουν σύνταξη και σε μερικές χώρες, μάλιστα, το μείωσε.

Το δημοσίευμα, βέβαια, δεν αναφέρεται στην πορεία του ύψους των συντάξεων - όσων παίρνανε - αλλά δε χρειάζεται... Το φανταζόμαστε... Αλλωστε, είναι γνωστή η γενική τάση, που ισχύει για όλο τον καπιταλιστικό κόσμο: οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι...

Σκόπιμο θεωρούμε, πάντως, να σημειώσουμε κι άλλο ένα στοιχείο, που υπήρχε στο δημοσίευμα. Σύμφωνα με τους μελετητές της Παγκόσμιας Τράπεζας, από τα 6 δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού, μόνο το 15% ή και ακόμη λιγότερο έχει πρόσβαση σ' ένα κανονικό συνταξιοδοτικό πρόγραμμα.

Δε μας ξαφνιάζει, βέβαια, καθόλου το γεγονός, παρά την τραγικότητά του. Το περιμέναμε. Δε γίνεται αλλιώς, άλλωστε. Μόνον έτσι, μπορεί ο Γκέιτς και μερικές ακόμη εκατοντάδες πολυδισεκατομμυριούχοι να έχουν όσα έχουν, μαζί με όσα έχουν και οι λίγοι περισσότεροι πολυεκατομμυριούχοι...

Πάντως, μη νομίσετε πως, μετά τη μελέτη αυτή, η Παγκόσμια Τράπεζα «συμβουλεύει» και προτείνει την καθιέρωση των καθολικών και υποχρεωτικών συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης, όπου το κράτος και η εργοδοσία χρεώνονται το αναγκαίο κόστος...

Είπαμε πως αναγνωρίζουν κάποια λάθη οι άνθρωποι - προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα... - αλλά δεν αλλάζουν και στρατόπεδο. Παγκόσμια Τράπεζα είναι αυτή...

Παράδεισος η Ελλάδα για το κεφάλαιο

Αν μη τι άλλο, η εξαμηνιαία έκθεση του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας απαντάει με μεγάλη καθαρότητα στο θεμελιώδες ερώτημα κάθε οικονομικής πολιτικής. Ερώτημα, που δεν είναι άλλο από το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Ισως λόγω κυνισμού, ίσως επειδή, ειδικά σήμερα, οι «εκσυγχρονιστές» θέλουν να υπενθυμίσουν στους εκπροσώπους του κεφαλαίου «τι θυσίες έχουν κάνει αυτοί για την "πάρτη" τους», έχουν γίνει ωμοί πλέον, και δε μάσανε τα λόγια τους.

Ετσι, στην έκθεση, παρατίθενται δύο πίνακες, από τα στοιχεία των οποίων προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα: Οτι οι περιβόητες πολιτικές, που έχουν ενδυθεί μέχρι τώρα με διάφορες ανώδυνες και «ουδέτερες» φράσεις, όπως «σύγκλιση της ελληνικής οικονομίας», «πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας», «σταθερότητα» κλπ., είναι απροκάλυπτα πολιτικές στήριξης, ενίσχυσης και γιγάντωσης του μεγάλου κεφαλαίου.

Στον πρώτο πίνακα παρουσιάζονται τα βασικά μεγέθη της βιομηχανίας για τη «γαλαζοπράσινη» περίοδο 1992 - 1999. Σύμφωνα με αυτά: Τα καθαρά κέρδη σαν ποσοστό επί των πωλήσεων υπερδιπλασιάστηκαν από 3,5% σε 7,4%. Η δανειακή επιβάρυνση των βιομηχανιών μειώθηκε από 69,8% σε 51,6%, 18 ολόκληρες μονάδες. Τα χρηματοοικονομικά έξοδα (πληρωμή τοκοχρεολυσίων σε τράπεζες κλπ.), σαν ποσοστό επί των πωλήσεων, μειώθηκαν κατά 2/3, από 6,7% σε 2,5%. Τέλος, τα μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα επιτόκια δανεισμού των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 50%.

Τα ίδια εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν και από το δεύτερο πίνακα, ο οποίος εξετάζει την οικονομική δραστηριότητα των βιομηχανικών, εμπορικών και των επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών την περίοδο 1995 - 1999. Οπως θα φανεί, ορισμένοι δείκτες κατατάσσουν τους «Ελληνες» κεφαλαιοκράτες στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως... Σύμφωνα με το δεύτερο αυτό πίνακα: ο αριθμός των εταιριών μεταξύ 1995 και 1999 αυξήθηκε κατά 45,9%, από 12.544 σε 18.303. Ο αριθμός των απασχολουμένων σε αυτές, αυξήθηκε μόνο κατά 26,6%, από 475,6 χιλ. σε 602 χιλ. εργαζόμενους. Το συνολικό ενεργητικό αυξήθηκε κατά 140,7%, από 15 τρισ. δρχ. σε 36,1 τρισ. δρχ. Τα ίδια κεφάλαια των επιχειρηματιών αυξήθηκαν κατά 177%, από 6,4 τρισ. δραχμές σε 17,7 τρισ. δραχμές. Τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν κατά 277,5%, από 0,82 τρισ. δραχμές σε 3,1 τρισ. δραχμές. Τέλος, η αποδοτικότητα των ιδίων κεφαλαίων από 12,9% εκτινάχτηκε το 1999 στο 17,5%, κάτι που κατατάσσει την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις διεθνώς. Δίκαια, λοιπόν, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την Ελλάδα της δεκαετίας του '90 παράδεισο των κεφαλαιοκρατών.

Για να γίνουν, όμως, όλα αυτά, η Ελλάδα μετατράπηκε σε κόλαση για τους εργαζόμενους, γενικώς τα πλατιά λαϊκά στρώματα, και δεν υπερβάλλουμε σε χαρακτηρισμούς. Η Ελλάδα σήμερα έχει τη δεύτερη - μετά την Ισπανία - ανεργία στην ΕΕ, με επίσημα καταγεγραμμένους άνεργους 500.000. Αυτό, όμως, δεν είναι και το μοναδικό τίμημα στο βωμό του κέρδους. Την ίδια περίοδο, προωθείται η βίαιη προλεταριοποίηση της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, το εκπαιδευτικό σύστημα ακρωτηριάζεται, υποβαθμίζεται με διάφορα νομοθετικά εκτρώματα, οι σταθερές εργασιακές σχέσεις διαλύονται, οι δημόσιες επιχειρήσεις, η πίστη, οι οδικοί άξονες, τα δάση, οι ορεινοί όγκοι, οι παραλίες, οι μαρίνες, τα λιμάνια, παραδίδονται στο κεφαλαίο προς «αξιοποίηση». Είναι η εποχή, που το κεφάλαιο δεν επιδιώκει απλώς καλύτερους όρους αξιοποίησής του. Απαιτεί την ύπαρξη σκλάβων. Απ' αυτό και μόνο πηγάζει η ανάγκη ανατροπής όλου αυτού του άθλιου οικοδομήματος που στηρίζεται στο κέρδος. Επαθλο του εργαζόμενου λαού, η σοσιαλιστική κοινωνία, η οποία εμφανίζεται σήμερα σαν η μοναδική ρεαλιστική διέξοδος, απέναντι στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ