Βασικό και πρώτιστο μέλημα κάθε δολοφόνου ήταν και είναι πάντα η εξαφάνιση κάθε ενοχοποιητικού στοιχείου, οτιδήποτε μπορεί να τον συνδέσει με το φόνο. Αν μπορεί, μάλιστα, να ρίξει τα βάρη του εγκλήματός του στις πλάτες κάποιου άλλου, ενώ αυτός θα αναλάβει την... εξιχνίαση της υπόθεσης, τότε, ίσως και να πετύχει το τέλειο έγκλημα.

Ολ' αυτά, συνήθως, είναι τα απαραίτητα στοιχεία ενός καλού αστυνομικού θρίλερ. Κάπως έτσι, όμως, έχει στις μέρες μας και η πραγματικότητα και το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ΝΑΤΟικό δικαστήριο της Χάγης και η δίκη του Μιλόσεβιτς. «Ενας σκοπός της διαδικασίας στη Χάγη είναι και η ενημέρωση του κοινού - και του σερβικού λαού - για την εθνικιστική βία που ξέσπασε στους βαλκανικούς πολέμους της δεκαετίας του '90 και για το ρόλο του κ. Μιλόσεβιτς στην υποκίνηση αυτών των συγκρούσεων». Αυτά γράφει η εφημερίδα «Δε Νιου Γιορκ Τάιμς» και η ομολογία της δε χρειάζεται τον οποιοδήποτε σχολιασμό.

Σημειώνουμε μόνο, ότι ακόμη και στα αστυνομικά θρίλερ ο εγκληματίας δεν ξεφεύγει τελικά την τιμωρία. Πολύ περισσότερο, στη ζωή και την ταξική πάλη...