Αν μη τι άλλο, η εξαμηνιαία έκθεση του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας απαντάει με μεγάλη καθαρότητα στο θεμελιώδες ερώτημα κάθε οικονομικής πολιτικής. Ερώτημα, που δεν είναι άλλο από το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Ισως λόγω κυνισμού, ίσως επειδή, ειδικά σήμερα, οι «εκσυγχρονιστές» θέλουν να υπενθυμίσουν στους εκπροσώπους του κεφαλαίου «τι θυσίες έχουν κάνει αυτοί για την "πάρτη" τους», έχουν γίνει ωμοί πλέον, και δε μάσανε τα λόγια τους.

Στον πρώτο πίνακα παρουσιάζονται τα βασικά μεγέθη της βιομηχανίας για τη «γαλαζοπράσινη» περίοδο 1992 - 1999. Σύμφωνα με αυτά: Τα καθαρά κέρδη σαν ποσοστό επί των πωλήσεων υπερδιπλασιάστηκαν από 3,5% σε 7,4%. Η δανειακή επιβάρυνση των βιομηχανιών μειώθηκε από 69,8% σε 51,6%, 18 ολόκληρες μονάδες. Τα χρηματοοικονομικά έξοδα (πληρωμή τοκοχρεολυσίων σε τράπεζες κλπ.), σαν ποσοστό επί των πωλήσεων, μειώθηκαν κατά 2/3, από 6,7% σε 2,5%. Τέλος, τα μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα επιτόκια δανεισμού των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 50%.

Τα ίδια εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν και από το δεύτερο πίνακα, ο οποίος εξετάζει την οικονομική δραστηριότητα των βιομηχανικών, εμπορικών και των επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών την περίοδο 1995 - 1999. Οπως θα φανεί, ορισμένοι δείκτες κατατάσσουν τους «Ελληνες» κεφαλαιοκράτες στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως... Σύμφωνα με το δεύτερο αυτό πίνακα: ο αριθμός των εταιριών μεταξύ 1995 και 1999 αυξήθηκε κατά 45,9%, από 12.544 σε 18.303. Ο αριθμός των απασχολουμένων σε αυτές, αυξήθηκε μόνο κατά 26,6%, από 475,6 χιλ. σε 602 χιλ. εργαζόμενους. Το συνολικό ενεργητικό αυξήθηκε κατά 140,7%, από 15 τρισ. δρχ. σε 36,1 τρισ. δρχ. Τα ίδια κεφάλαια των επιχειρηματιών αυξήθηκαν κατά 177%, από 6,4 τρισ. δραχμές σε 17,7 τρισ. δραχμές. Τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν κατά 277,5%, από 0,82 τρισ. δραχμές σε 3,1 τρισ. δραχμές. Τέλος, η αποδοτικότητα των ιδίων κεφαλαίων από 12,9% εκτινάχτηκε το 1999 στο 17,5%, κάτι που κατατάσσει την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις διεθνώς. Δίκαια, λοιπόν, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την Ελλάδα της δεκαετίας του '90 παράδεισο των κεφαλαιοκρατών.

Για να γίνουν, όμως, όλα αυτά, η Ελλάδα μετατράπηκε σε κόλαση για τους εργαζόμενους, γενικώς τα πλατιά λαϊκά στρώματα, και δεν υπερβάλλουμε σε χαρακτηρισμούς. Η Ελλάδα σήμερα έχει τη δεύτερη - μετά την Ισπανία - ανεργία στην ΕΕ, με επίσημα καταγεγραμμένους άνεργους 500.000. Αυτό, όμως, δεν είναι και το μοναδικό τίμημα στο βωμό του κέρδους. Την ίδια περίοδο, προωθείται η βίαιη προλεταριοποίηση της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, το εκπαιδευτικό σύστημα ακρωτηριάζεται, υποβαθμίζεται με διάφορα νομοθετικά εκτρώματα, οι σταθερές εργασιακές σχέσεις διαλύονται, οι δημόσιες επιχειρήσεις, η πίστη, οι οδικοί άξονες, τα δάση, οι ορεινοί όγκοι, οι παραλίες, οι μαρίνες, τα λιμάνια, παραδίδονται στο κεφαλαίο προς «αξιοποίηση». Είναι η εποχή, που το κεφάλαιο δεν επιδιώκει απλώς καλύτερους όρους αξιοποίησής του. Απαιτεί την ύπαρξη σκλάβων. Απ' αυτό και μόνο πηγάζει η ανάγκη ανατροπής όλου αυτού του άθλιου οικοδομήματος που στηρίζεται στο κέρδος. Επαθλο του εργαζόμενου λαού, η σοσιαλιστική κοινωνία, η οποία εμφανίζεται σήμερα σαν η μοναδική ρεαλιστική διέξοδος, απέναντι στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα.