Την κατάσταση στο 1ο Ειδικό Νηπιαγωγείο Πειραιά, το μοναδικό Ειδικό Νηπιαγωγείο της πόλης όπου υπάρχουν τρία Ειδικά Δημοτικά Σχολεία, περιέγραψε η Ελένη Σπύρου, αναφερόμενη φυσικά και στο θέμα της δίωξης του προσωπικού του νηπιαγωγείου επειδή... τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για τις ελλείψεις στο σχολείο!

Η προϊσταμένη αναφέρθηκε στον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των μαθητών, στην έλλειψη οργανικών θέσεων αρχικά (πέρα από δύο νηπιαγωγούς), στα 50 τ.μ. του χώρου που δεν φτάνουν για τις ανάγκες σε αίθουσες διδασκαλίας και θεραπειών, στη μεταφορά μαθητών που είναι υπό διαπραγμάτευση με την Περιφέρεια...

Περιέγραψε την πίεση που ασκείται κάθε χρόνο για αυτά τα κρίσιμα ζητήματα για τη λειτουργία του νηπιαγωγείου και τις απαντήσεις που έπαιρναν από τους αρμόδιους, περί έλλειψης χρημάτων, οικοπέδων κ.λπ., τόνισε: «Η απάντηση που με θύμωσε πιο πολύ ήταν το "Τι να κάνουμε. Ετσι είναι η Ειδική Αγωγή"! Δηλαδή χαμηλώστε τα φτερά, αποδεχτείτε την κατάσταση και καθίστε στα αυγά σας... Ε όχι! Δεν μπορεί να είναι αυτή η Ειδική Αγωγή το 2024! Σύγχρονος Καιάδας είναι! Και δεν μπορούμε να καθίσουμε στα αυγά μας».

«Μέσα από όλη αυτήν την προσπάθεια, με πολλές ματαιώσεις και ιδιαίτερα δύσκολη καθημερινότητα στο σχολείο, καταφέραμε φέτος, το 2024, να έχουμε μια νέα αίθουσα στον χώρο του σχολείου και ίδρυση οργανικών θέσεων για ΕΒΠ και κάποιες ειδικότητες ΕΕΠ.

Και ξεκίνησε και φέτος η χρονιά με ακόμα περισσότερους μαθητές αλλά και με ελλείψεις (και οργανικές αυτήν τη φορά!) κρίσιμες σε προσωπικό, με χαρακτηριστικότερη αυτή του ΕΒΠ καθώς για 19 νήπια, εκ των οποίων τα 12 με πάνα και 2 σε αμαξίδιο, τοποθετήθηκε στο σχολείο 1 και μοναδική συναδέλφισσα. Και πράξαμε φυσικά το αυτονόητο: Εκφράσαμε τη μεγάλη ανησυχία μας στις προϊστάμενες αρχές για την υγεία και την ασφάλεια των μαθητών μας και ζητήσαμε να παρθούν μέτρα. Η απάντηση αυτήν τη φορά ήταν Ενορκη Διοικητική Εξέταση για το σύνολο του Συλλόγου Διδασκόντων του νηπιαγωγείου»!

Εκπροσωπώντας τους εκπαιδευτικούς που δίνουν καθημερινά τη μάχη για την καλύτερη δυνατή φροντίδα και εκπαίδευση στους μαθητές, μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, μίλησε για τη στήριξη που δέχτηκαν από εκπαιδευτικά σωματεία, τη ΔΟΕ, το Εργατικό Κέντρο, αλλά και το ΚΚΕ που κατέθεσε Ερώτηση στη Βουλή ζητώντας την παύση της ΕΔΕ και την κάλυψη των κενών στο σχολείο.

Η Γιώτα Πολλάτου, που είναι ταυτόχρονα εργαζόμενη στην Ειδική Αγωγή αλλά και μητέρα τριών παιδιών, εκ των οποίων το μεγαλύτερο είναι παιδί με ειδικές ανάγκες, μίλησε για τις ελλείψεις στα σχολεία, το ιδιωτικοποιημένο σύστημα μεταφοράς, την πολύωρη αναμονή των παιδιών στα πούλμαν, προσθέτοντας:

«Στο σχολείο οι προκλήσεις δεν σταματάνε, οι μαθητές καλούνται να μπουν σε έναν χώρο - αρένα θα τον χαρακτήριζα - που δεν έχει καμιά σχέση με ένα δομημένο εξατομικευμένο ή σε μικροομάδα περιβάλλον, όπως επιτάσσει η σύγχρονη Παιδαγωγική.

Οι ελλείψεις σε προσωπικό και σε χώρους λύνεται σε αρκετά ειδικά σχολεία με συνδιδασκαλίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ηρεμία που απαιτείται για τη διεξαγωγή του μαθήματος και των θεραπειών. Λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό οι οικογένειες των "δύσκολων, επιθετικών, διαταρακτικών" παιδιών αναγκάζονται να πληρώσουν ιδιωτική παράλληλη στήριξη (...) προκειμένου τα παιδιά τους να φοιτήσουν στο σχολείο, γεγονός που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. (...) Εναλλακτικά οι γονείς τα πηγαίνουν στα ιδιωτικά ΚΔΑΠ, τα οποία με τη σειρά τους στο όνομα της επιχειρηματικότητας θησαυρίζουν», είπε και πρόσθεσε ότι υπάρχουν μαθητές ειδικά στη Δευτεροβάθμια, που δεν φοιτούν στα σχολεία τους λόγω των δυσκολιών τους.

«Κατά τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου - συνέχισε - πολλά μπορεί να προκύψουν, αυτοτραυματισμοί μαθητών, ατυχήματα σε μαθητές, ατυχήματα σε εκπαιδευτικούς. Δηλαδή κάθε μέρα παρακαλάμε να φύγουμε από το σχολείο μας όρθιοι και εμείς αλλά και οι μαθητές μας. Η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο! Με αυτοθυσία εμείς ως εργαζόμενοι κρατάμε όρθια τα ειδικά σχολεία, παίρνοντας στην πλάτη μας την ευθύνη απέναντι στις ανάγκες των μαθητών μας και των οικογενειών τους.

Και η μέρα συνεχίζεται πηγαίνοντας σπίτι, ξέροντας ότι και εκεί πρέπει να συνεχίσω να αγωνίζομαι, όπως και οι γονείς των μαθητών μου. Να πάει το παιδί στις θεραπείες σε απογευματινά ιδιωτικά κέντρα, προπληρώνοντας για τις υπηρεσίες που μας παρέχουν, να πηγαίνει στον ψυχίατρο ή σε οποιονδήποτε άλλο γιατρό χρειάζεται στο ρημαγμένο δημόσιο σύστημα Υγείας. (...)

Κάθε φορά που συναντώ γονείς μαθητών μου (...) δεν ξεχνώ ποτέ να τους πω ότι ο δρόμος που έχω επιλέξει, κι αυτός που είναι ο δικός μας ο δρόμος, ο σίγουρος δρόμος, είναι ο δρόμος του αγώνα, της ταξικής αλληλεγγύης, της ανατροπής αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος».

«Χωρίς να θεωρηθώ υπερβολική, για το κράτος θεωρούνται, δυστυχώς, β' κατηγορίας» τα Ειδικά Σχολεία, είπε στην αρχή της παρέμβασής της η Βανέσα Οικονόμου, που αρχικά περιέγραψε το σοβαρό στεγαστικό πρόβλημα του σχολείου της, που στεγάζεται μαζί με άλλες 5 σχολικές μονάδες στο Μαράσλειο:

«Η έλλειψη χώρων και αιθουσών είναι από τα βασικά ζητήματα που έχουμε. Αυτήν τη στιγμή στο σχολείο μου φοιτούν 50 μαθητές και διδάσκουν 11 δάσκαλοι τάξης σε 7 αίθουσες (η μία είναι κοντέινερ). Αυτό σημαίνει πως κάθε αίθουσα φιλοξενεί 2 τάξεις, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό στην υλοποίηση του καθημερινού εκπαιδευτικού προγράμματος! Για παράδειγμα, συχνά οι μαθητές μας έχουν εντάσεις που εκδηλώνονται με φωνές και κλάματα, άρα ό,τι συμβαίνει στη μία τάξη επηρεάζει και την άλλη. 'Η, όταν η δική μου τάξη έχει μουσική, ο συνάδελφός μου εκείνη την ώρα προσπαθεί να κάνει μάθημα».

Αντίστοιχα τα 9 μέλη Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού έχουν μόνο 3 αίθουσες, το μάθημα της πληροφορικής γίνεται σε διάδρομο του σχολείου, οι 2 γυμναστές χρησιμοποιούν το μισό γυμναστήριο που... κάθε φορά που βρέχει πλημμυρίζει!

Ταυτόχρονα, είπε, «βρισκόμαστε στη μέση μιας αδικαιολόγητης διαμάχης μεταξύ δήμου και Πανεπιστημίου για τη συντήρηση των κτιρίων» και όταν φτάνουν να μιλούν για χρήματα, επισκευές ή συντήρηση... «το μπαλάκι των ευθυνών παίρνει φωτιά».

Μίλησε ακόμα για τον σχεδιασμό της μαθησιακής διδασκαλίας, εξηγώντας ότι στην Ειδική Αγωγή υπάρχει ένα θεωρητικό αναλυτικό πρόγραμμα, με άξονες παρέμβασης και στόχους, που όμως γίνεται ατομική υπόθεση του κάθε εκπαιδευτικού να το υλοποιήσει: «Βιβλία ουσιαστικά προσαρμοσμένα για μαθητές και εκπαιδευτικούς δεν υπάρχουν. Τα μόνα προσαρμοσμένα είναι τα βιβλία των γενικών τάξεων, που έρχονται σε μας με μία τροποποίηση στο μέγεθος μόνο της γραμματοσειράς. Πώς, λοιπόν, θα μπορέσω εγώ με αυτά τα βιβλία να διδάξω τους μαθητές μου το πιο απλό, την αλφαβήτα, που δεν μπορεί να διδαχτεί με τον παραδοσιακό τρόπο; Πώς θα μάθουν με αυτά τα βιβλία να γράφουν; Αρα, εκ των πραγμάτων αναγκάζομαι να αγοράζω, να ψάχνω, να βρίσκω κάθε χρόνο υλικό (...) οπότε και το χέρι μπαίνει βαθιά στην τσέπη κάθε χρόνο!».

Εχοντας συμπληρώσει 30 χρόνια δουλειάς στην Ειδική Αγωγή, η Μαρία Γεωργοπούλου, μεταξύ άλλων περιέγραψε: «Ως νεοδιόριστη - δόκιμη ακόμα μετά από 4 χρόνια - υπηρέτησα στην Ξάνθη. Δόθηκε έτσι η ευκαιρία σε παιδιά και τις οικογένειές τους να λάβουν υπηρεσίες εργοθεραπείας στο δημόσιο σχολείο τους. Για πρώτη φορά το σχολικό έτος 2020 - 2021! Αλλά και στους συναδέλφους να συνεργαστούν με μία εργοθεραπεύτρια. Εγινε κατανοητή η αναγκαιότητα, η συμβολή της ειδικότητας στο σχολείο (...)

Αλλά και στη σκληρή και απαξιωμένη καθημερινότητα του Ειδικού Σχολείου, γίνονται προσπάθειες. Με τη συμβολή και τη στήριξη των συναδέλφων, που είναι οι πυλώνες της Εκπαίδευσης. Οχι ως ένδειξη φιλότιμου, αλλά ως απόδειξη των ελλειμμάτων της πολιτείας.

Επιμένουμε, με δουλειά πολλή, ποιοτικά την καλύτερη δυνατή που μπορούμε.

Αλλά είμαστε λίγοι, δεν φτάνουμε. Τα παιδιά πολλά, οι αξιοπρεπείς χώροι εργασίας ελάχιστοι, οι περισσότεροι σε διαδρόμους, τα γνωστά.

Τρομακτικότερο όλων για μένα, όμως, είναι ότι η εργασιακή μας πραγματικότητα μοιάζει να πηγαίνει προς τον Μεσαίωνα (...)

Τη χρονική στιγμή που το εκπαιδευτικό προσωπικό είναι το πλέον καλά καταρτισμένο στην Ιστορία της Εκπαίδευσης, σε τέτοιο ποσοστό η απόκλιση γνώσης και εφαρμογής αυξάνεται! Η απόκλιση αυτή είναι συνειδητή επιλογή της κυβερνητικής πολιτικής, σχεδιασμένη και εκτελεσμένη για να απαξιώσει το δημόσιο σχολείο και να μετατρέψει το Ειδικό σε φύλαξη.

Η αντίσταση στην πράξη είναι υποχρέωση και μονόδρομος. Και είναι εφικτή. Πάντα συλλογικά, πάντα οργανωμένα, αλλά και με σταθερό προσωπικό προσανατολισμό. Αλλωστε, στα σχολεία μας ποτέ δεν είμαστε μόνοι μας. Ισως απλά χρειαστεί να ξεκινήσουμε μόνοι μας.

Η πράξη είναι η αντίσταση.

Μαζί με τα αιτήματά μας, που πρέπει να επαναδιατυπώνονται συνεχώς και σταθερά: Αύξηση μισθών. Μονιμοποίηση των αναπληρωτών. Πρόσληψη προσωπικού. Αποσυμφόρηση των σχολικών μονάδων. Και θα προσθέσω, αν μου επιτρέπετε, ένα σημαντικό κατά τη γνώμη μου θέμα: Ενταξη του ΕΕΠ - ΕΒΠ στη διετή, υποχρεωτική πλέον Προσχολική Αγωγή. Πρώιμη παρέμβαση, καθώς και στα Διαπολιτισμικά Σχολεία».

Ο Γιώργος Μπίλης είπε ότι σχεδόν 4 μήνες από την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, πολλά από τα παιδιά με αναπηρία και μαθησιακές δυσκολίες δεν πάνε σχολείο «λόγω των ελλείψεων σε εκπαιδευτικό, επιστημονικό και βοηθητικό προσωπικό, αλλά και προβλημάτων με τη μεταφορά (...) Και μιλάμε για παιδιά με νοητική υστέρηση, αυτισμό και πολλαπλές αναπηρίες. Πώς θα αποδώσει αυτό το παιδί ακόμα και το καλύτερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα να υπάρχει; (...) Απαιτούμε να εξασφαλιστεί εδώ και τώρα η μεταφορά των παιδιών που γι' αυτά δεν έχει χτυπήσει ακόμη το κουδούνι του σχολείου, για να μην αναγκάζονται οι γονείς ακόμα και να παραιτηθούν από τη δουλειά τους για να πηγαίνουν το παιδί τους στο σχολείο ή για να το κρατάνε στο σπίτι», είπε και ζήτησε δημόσιο και δωρεάν σύστημα μεταφοράς, με ασφαλή μέσα, με μόνιμο και ειδικευμένο προσωπικό.

Μίλησε ακόμα για τα προβλήματα στα σχολικά κτίρια, όπως π.χ. το ΕΛΕΠΑΠ, τα Ειδικά Δημοτικά Σχολεία Αθηνών 6ο και 10ο, το πολλαπλά αναπήρων στο Αιγάλεω. Ανέφερε ότι σήμερα υπάρχουν ακόμα και νήπια με αναπηρίες σε κοντέινερ, όπως στον δήμο Αθηναίων, ζητώντας την ίδρυση και την ανέγερση νέων Ειδικών Σχολείων σε όλους τους δήμους της Αττικής.

Τόνισε ακόμα ότι «η στρατηγική της κυβέρνησης για τους αναπήρους, τους χρονίως πάσχοντες και τις οικογένειές τους στη χώρα μας έχει τη σφραγίδα όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών του αναπηρικού κινήματος, της ΕΣΑΜΕΑ και της ΠΟΣΓΚΑΜΕΑ. Στρατηγική που προωθεί το κλείσιμο των Ειδικών Σχολείων, των ιδρυμάτων και των δημόσιων δομών στην Πρόνοια και την Ειδική Αγωγή, στο όνομα της δήθεν ένταξης, της συμπερίληψης, της αποασυλοποίησης και του αποϊδρυματισμού. Για να φορτωθεί το κόστος στήριξης, εκπαίδευσης και αποκατάστασης, φροντίδας του αναπήρου στην ίδια την οικογένεια. Για να μπορέσουν παράλληλα να μας στείλουν πελάτες στις επιχειρήσεις τους»...

Και παρουσίασε τα αιτήματα του γονεϊκού, αναπηρικού κινήματος για ουσιαστικές αυξήσεις σε επιδόματα, συντάξεις και μισθούς, να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί σπιτιών των ΑμεΑ, φτηνή και αξιοπρεπή στέγη, μαζικές προσλήψεις ικανών προς εργασία αναπήρων, καμία απόλυση εργαζομένου ΑμεΑ και χρονίως πάσχοντος, ίδρυση δημόσιων προστατευόμενων παραγωγικών εργαστηρίων για άτομα με αυτισμό και νοητική υστέρηση, πλήρες δημόσιο δίκτυο ΚΔΑΠ - ΑμεΑ για όλες τις ηλικίες με υψηλής ποιότητας και δωρεάν υπηρεσίες κ.ά.

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου, λογοθεραπεύτρια στο ΕΕΕΕΚ Καλλιθέας, μετέφερε τις αγωνίες του προσωπικού των Ειδικών Σχολείων για την εκπαίδευση των παιδιών σε συνθήκες ελλείψεων. Είπε ότι αναγκάζονται να καλύπτουν πάγιες ανάγκες με έσοδα από bazaar και δωρεές, μίλησε για ελλείψεις σε θεραπευτικό υλικό για τις συνεδρίες, ακατάλληλες υποδομές και λυόμενα κ.λπ. Πρόσθεσε δε ότι η ίδια, μητέρα ενός μικρού παιδιού, υπηρετεί σε διαφορετική περιοχή από τον σύζυγό της και μακριά από το παιδί τους.

Οι μεγάλες ελλείψεις σε δομές Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης αναδείχτηκαν από την διευθύντρια του ΕΕΕΕΚ Ν. Ηρακλείου, Σωτηρία Κονιδά. Ενα σχολείο που αριθμεί 190 μαθητές σε κτίριο για 90 και καλύπτει τις ανάγκες μίας ευρείας περιοχής, η οποία περιλαμβάνει ένα κομμάτι και από την Ανατολική Αττική, ένα κομμάτι της Α' και όλη τη Β' περιφέρεια της Αττικής! Στις τάξεις συνυπάρχουν δύο και τρία τμήματα, είπε, προσθέτοντας ότι πρέπει οι δομές να είναι μικρές και ευέλικτες για να παρέχεται ό,τι αξίζει και πρέπει σε αυτά τα παιδιά. Οπως επισήμανε, στα προβλήματα προστέθηκε η μείωση της χρηματοδότησης που εντάθηκε με την κατάργηση των σχολικών επιτροπών.

Η Βιβή Τσαβαλιά, γγ της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών και μητέρα τυφλής μαθήτριας, αναφέρθηκε στο πλήθος των 100.000 μαθητών με Ειδικές Ανάγκες που πάνε στα γενικά σχολεία. Είπε ότι πρέπει να διεκδικήσουμε να υπάρχει Παράλληλη Στήριξη από την πρώτη μέρα, όπως και ο απαιτούμενος ειδικός εξοπλισμός κι έφερε το παράδειγμα της γραφομηχανής braille, που οι γονείς κάνουν την αίτηση από την Α' Δημοτικού και τελικά την παίρνουν στην Ε' Δημοτικού! Επισήμανε δε ότι η κάθε αναπηρία έχει την ιδιαιτερότητά της και τις δικές της ανάγκες και κατέληξε ότι τα παιδιά που πηγαίνουν στα γενικά σχολεία πρέπει να στηριχτούν.

Η Τάνια Χασιώτου, από το 2ο ΚΕΔΑΣΥ Αθηνών, μίλησε για την τραγική έλλειψη στα Ειδικά Νηπιαγωγεία της Α' Αθήνας, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Υπάρχουν παιδιά που χρήζουν εκπαίδευσης σε Ειδικό Νηπιαγωγείο και όταν μας ρωτάνε οι γονείς "πού να πάμε;" είμαστε αναγκασμένοι να τους πούμε "δεν υπάρχει Ειδικό Νηπιαγωγείο να καλύψει τα παιδιά σας"!».

Μια ζωγραφιά από τους μαθητές του 1ου Ειδικού Νηπιαγωγείου Πειραιά προσέφερε στον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ η προϊσταμένη του Νηπιαγωγείου, που έγραφε: «Ο καθένας μας είναι μοναδικός και όμορφος. Ομως όλοι μαζί είμαστε... αριστούργημα!».