Η Γιώτα Πολλάτου, που είναι ταυτόχρονα εργαζόμενη στην Ειδική Αγωγή αλλά και μητέρα τριών παιδιών, εκ των οποίων το μεγαλύτερο είναι παιδί με ειδικές ανάγκες, μίλησε για τις ελλείψεις στα σχολεία, το ιδιωτικοποιημένο σύστημα μεταφοράς, την πολύωρη αναμονή των παιδιών στα πούλμαν, προσθέτοντας:

«Στο σχολείο οι προκλήσεις δεν σταματάνε, οι μαθητές καλούνται να μπουν σε έναν χώρο - αρένα θα τον χαρακτήριζα - που δεν έχει καμιά σχέση με ένα δομημένο εξατομικευμένο ή σε μικροομάδα περιβάλλον, όπως επιτάσσει η σύγχρονη Παιδαγωγική.

Οι ελλείψεις σε προσωπικό και σε χώρους λύνεται σε αρκετά ειδικά σχολεία με συνδιδασκαλίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ηρεμία που απαιτείται για τη διεξαγωγή του μαθήματος και των θεραπειών. Λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό οι οικογένειες των "δύσκολων, επιθετικών, διαταρακτικών" παιδιών αναγκάζονται να πληρώσουν ιδιωτική παράλληλη στήριξη (...) προκειμένου τα παιδιά τους να φοιτήσουν στο σχολείο, γεγονός που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. (...) Εναλλακτικά οι γονείς τα πηγαίνουν στα ιδιωτικά ΚΔΑΠ, τα οποία με τη σειρά τους στο όνομα της επιχειρηματικότητας θησαυρίζουν», είπε και πρόσθεσε ότι υπάρχουν μαθητές ειδικά στη Δευτεροβάθμια, που δεν φοιτούν στα σχολεία τους λόγω των δυσκολιών τους.

«Κατά τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου - συνέχισε - πολλά μπορεί να προκύψουν, αυτοτραυματισμοί μαθητών, ατυχήματα σε μαθητές, ατυχήματα σε εκπαιδευτικούς. Δηλαδή κάθε μέρα παρακαλάμε να φύγουμε από το σχολείο μας όρθιοι και εμείς αλλά και οι μαθητές μας. Η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο! Με αυτοθυσία εμείς ως εργαζόμενοι κρατάμε όρθια τα ειδικά σχολεία, παίρνοντας στην πλάτη μας την ευθύνη απέναντι στις ανάγκες των μαθητών μας και των οικογενειών τους.

Και η μέρα συνεχίζεται πηγαίνοντας σπίτι, ξέροντας ότι και εκεί πρέπει να συνεχίσω να αγωνίζομαι, όπως και οι γονείς των μαθητών μου. Να πάει το παιδί στις θεραπείες σε απογευματινά ιδιωτικά κέντρα, προπληρώνοντας για τις υπηρεσίες που μας παρέχουν, να πηγαίνει στον ψυχίατρο ή σε οποιονδήποτε άλλο γιατρό χρειάζεται στο ρημαγμένο δημόσιο σύστημα Υγείας. (...)

Κάθε φορά που συναντώ γονείς μαθητών μου (...) δεν ξεχνώ ποτέ να τους πω ότι ο δρόμος που έχω επιλέξει, κι αυτός που είναι ο δικός μας ο δρόμος, ο σίγουρος δρόμος, είναι ο δρόμος του αγώνα, της ταξικής αλληλεγγύης, της ανατροπής αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος».