Παρέμβαση της Μαρίας Γεωργοπούλου, εργοθεραπεύτριας στο 4ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αθηνών
RIZOSPASTIS |
Αλλά και στη σκληρή και απαξιωμένη καθημερινότητα του Ειδικού Σχολείου, γίνονται προσπάθειες. Με τη συμβολή και τη στήριξη των συναδέλφων, που είναι οι πυλώνες της Εκπαίδευσης. Οχι ως ένδειξη φιλότιμου, αλλά ως απόδειξη των ελλειμμάτων της πολιτείας.
Επιμένουμε, με δουλειά πολλή, ποιοτικά την καλύτερη δυνατή που μπορούμε.
Αλλά είμαστε λίγοι, δεν φτάνουμε. Τα παιδιά πολλά, οι αξιοπρεπείς χώροι εργασίας ελάχιστοι, οι περισσότεροι σε διαδρόμους, τα γνωστά.
Τρομακτικότερο όλων για μένα, όμως, είναι ότι η εργασιακή μας πραγματικότητα μοιάζει να πηγαίνει προς τον Μεσαίωνα (...)
Τη χρονική στιγμή που το εκπαιδευτικό προσωπικό είναι το πλέον καλά καταρτισμένο στην Ιστορία της Εκπαίδευσης, σε τέτοιο ποσοστό η απόκλιση γνώσης και εφαρμογής αυξάνεται! Η απόκλιση αυτή είναι συνειδητή επιλογή της κυβερνητικής πολιτικής, σχεδιασμένη και εκτελεσμένη για να απαξιώσει το δημόσιο σχολείο και να μετατρέψει το Ειδικό σε φύλαξη.
Η αντίσταση στην πράξη είναι υποχρέωση και μονόδρομος. Και είναι εφικτή. Πάντα συλλογικά, πάντα οργανωμένα, αλλά και με σταθερό προσωπικό προσανατολισμό. Αλλωστε, στα σχολεία μας ποτέ δεν είμαστε μόνοι μας. Ισως απλά χρειαστεί να ξεκινήσουμε μόνοι μας.
Η πράξη είναι η αντίσταση.
Μαζί με τα αιτήματά μας, που πρέπει να επαναδιατυπώνονται συνεχώς και σταθερά: Αύξηση μισθών. Μονιμοποίηση των αναπληρωτών. Πρόσληψη προσωπικού. Αποσυμφόρηση των σχολικών μονάδων. Και θα προσθέσω, αν μου επιτρέπετε, ένα σημαντικό κατά τη γνώμη μου θέμα: Ενταξη του ΕΕΠ - ΕΒΠ στη διετή, υποχρεωτική πλέον Προσχολική Αγωγή. Πρώιμη παρέμβαση, καθώς και στα Διαπολιτισμικά Σχολεία».