Η γνωστή τακτική Λαλιώτην - Αβραμόπουλου, όπου για κάθε πλάκα πεζοδρομίου, στήνει ο καθένας τους σειρά από φιέστες, παρουσιάζοντας εαυτόν ευεργέτη της πόλης, ακολουθείται και στην περίπτωση της συμπλήρωσης των εισφορών των μακροχρόνια ανέργων που βρίσκονται κοντά σε ηλικία συνταξιοδότησης. Το πρόβλημα έχει προκύψει από την εποχή ακόμα που έκλειναν το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσια και πετάγονταν στο δρόμο εργάτες λίγο πριν συμπληρώσουν τα ένσημα της σύνταξης. Για τη σχετική ρύθμιση έχουν γίνει ουκ ολίγες παράτες μέχρι τώρα κι απ' ό,τι φαίνεται θα γίνουν κι άλλες. Το πραγματικό γεγονός είναι ότι η κάλυψη του σχετικού κόστους έχει προβλεφτεί χρόνια πριν να γίνει από το Λογαριασμό για την Απασχόληση και την Επαγγελματική Κατάρτιση (ΛΑΕΚ), στον οποίο η κυβέρνηση δεν καταθέτει δραχμή. Νομοθετικά λύθηκε με το νόμο για τις εργασιακές σχέσεις. Μέχρι τώρα το δικαίωμα των παππούδων ανέργων να συμπληρώσουν ένσημα και να βγουν στη σύνταξη, σε διαφορετικές χρονικές φάσεις, το έχουν παρουσιάσει σαν δική τους παροχή - χειρότερα κι από ελεημοσύνη - η διοίκηση της ΓΣΕΕ, ο ΣΕΒ, η κυβέρνηση και προχτές η διοίκηση του ΙΚΑ. Η ξεφτίλα δε βρίσκεται στο μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα. Βρίσκεται στο γεγονός πως όλοι αυτοί είναι ακριβώς οι ίδιοι που πέταξαν στον καιάδα εργάτες που έχουν χτίσει με αίμα αυτοκρατορίες. Και συνεχίζουν να σπεκουλάρουν όλοι μαζί πάνω απ' το πτώμα.

Κρύος ιδρώτας θα λούσει του γονείς των παιδιών που «πέρασαν» στα ΑΕΙ και ΤΕΙ μακριά από το σπίτι όταν έρθουν αντιμέτωποι με τα έξοδα που τους περιμένουν. Βραχνάς νούμερο ένα: η αναζήτηση στέγης. Αφού ξεπεράσουν αυτό το σοκ, όλα τα άλλα μπορεί και να τους φανούν, αν όχι παιχνιδάκι, τουλάχιστον ότι κουτσά - στραβά κάπως θα τα καταφέρουν. Γιατί τα ενοίκια στις λεγόμενες φοιτητικές περιοχές κινούνται πια στη σφαίρα του παράλογου. Οι ιδιοκτήτες «δεν έχουν το Θεό τους» και προσπαθούν κυριολεκτικά να θησαυρίσουν ζητώντας ολόκληρους μισθούς για μια γκαρσονιέρα ή για ένα δυάρι της κακιάς ώρας - και είναι γνωστό σε τι χάλια νοικιάζουν τα σπίτια τους φοιτητές.

Αυτά κάνει η «απελευθέρωση» των ενοικίων σε συνδυασμό με την απουσία κρατικής πρόνοιας για τη στέγαση των φοιτητών.

Το πλέον απαράδεκτο όμως που μας καταγγέλθηκε, είναι ότι οι ιδιοκτήτες έχουν εκχωρήσει το δικαίωμα της ενοικίασης στα μεσιτικά γραφεία που - άκουσον άκουσον! - μόνο για να σου δείξουν το διαμέρισμα που πρόκειται να νοικιάσεις, πρέπει να προκαταβάλεις 16.000 δραχμές στο μεσίτη, ανεξάρτητα αν καταλήξεις ή όχι στην ενοικίασή του... Κανονική ληστεία δηλαδή!

Ποια είναι μια συνηθισμένη καθημερινή εικόνα της Αθήνας, αλλά και κάθε άλλης επαρχιακής πόλης; Οι δρόμοι να βογκάνε από τα ΙΧ αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ατελείωτα «μποτιλιαρίσματα». Τα πεζοδρόμια να έχουν καταληφθεί και αυτά από ΙΧ και στα πιο απίθανα σημεία. Περιττό να πούμε ότι οι πεζοί κινδυνεύουν καθώς ακροβατούν μεταξύ πεζοδρομίου και δρόμου. Το ΙΧ αυτοκίνητο. Ο εφιάλτης των σημερινών πόλεων. Οικονομική αιμορραγία για την αγορά του, αλλά και τη συντήρησή του (βενζίνες, ανταλλακτικά κλπ). Και έχουν καταφέρει να πείσουν τον κόσμο να αγοράζει κάθε χρόνο όλο και περισσότερα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΥΕ, το επτάμηνο Γενάρης - Ιούλης αγοράστηκαν 273 χιλ. νέα οχήματα, όσα δηλαδή και το 2000, που σημειώθηκε ρεκόρ πωλήσεων.

Και ενώ τα πράγματα έχουν φτάσει σε αδιέξοδο, με αποτέλεσμα να καταταλαιπωρούνται εκατομμύρια επιβάτες και πεζοί, κανένα μέτρο δεν παίρνεται για πιο υγιείς λύσεις, όπως τα ελαφρά τραμ, που είναι και φιλικά προς το περιβάλλον. Και πώς να προωθήσουν άλλες ρεαλιστικές και οικονομικές λύσεις, όταν ολόκληρη η κυβέρνηση, κοντολογίς ολόκληρο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα είναι «κολλητοί» με τις αυτοκινητοβιομηχανίες και τους εμπόρους; Πώς είναι δυνατό να χαλάσουν τέτοια φιλία που χρειάστηκε δεκαετίες να χτιστεί; Αλλά είπαμε. Αυτός είναι ο καπιταλισμός!