Το σημείο όπου βρέθηκαν ομαδικοί τάφοι και οι σκελετοί 33 εκτελεσμένων από το αστικό κράτος, την περίοδο 1946 - 1954, στο Πάρκο Εθνικής Αντίστασης, στις Συκιές Θεσσαλονίκης, επισκέφθηκε χτες το απόγευμα ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, επικεφαλής πολυμελούς κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ.

Κατέθεσε λίγα λουλούδια στον χώρο και ενημερώθηκε από τον αντιδήμαρχο Τεχνικών Εργων Στέλιο Γκατζέ, για τον εντοπισμό των ομαδικών τάφων, τις ενέργειες και τους σχεδιασμούς του δήμου Νεάπολης - Συκεών για τη συνέχιση των ανασκαφών, την ταυτοποίηση και τη δημιουργία ταφικού μνημείου στο πάρκο.

Κατά την επίσκεψή του, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ συνομίλησε με συγγενείς εκτελεσμένων που παραβρέθηκαν καθώς και με τον δημοσιογράφο Σπύρο Κουζινόπουλο, ο οποίος του έκανε δώρο το βιβλίο του με τίτλο «Γεντί Κουλέ, η Βαστίλη της Θεσσαλονίκης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ιανός».

Αμέσως μετά, ο Δ. Κουτσούμπας δήλωσε: «Πραγματικά νιώθουμε πολύ μεγάλη συγκίνηση, που βρισκόμαστε εδώ σε αυτόν τον χώρο, όπου βρέθηκαν οι σκελετοί σε ομαδικούς τάφους των εκτελεσμένων ηρώων νεκρών μας έξω απ' το Γεντί Κουλέ. Στα δύσκολα χρόνια, στα πέτρινα χρόνια όπου το μισαλλόδοξο αστικό καθεστώς σκότωσε Ελληνες κομμουνιστές, πραγματικά τους δολοφόνησε με στημένες, κατασκευασμένες κατηγορίες, γιατί ήταν πατριώτες, γιατί ήταν διεθνιστές, γιατί είχαν ανώτερα ιδανικά και αγωνίζονταν για το δίκιο του λαού και για την οριστική απελευθέρωση της Ελλάδας από κάθε είδους δεσμά, είτε ταξικά εκμεταλλευτικά είτε ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, το ΚΚΕ δηλώνει ότι θα κάνει ό,τι περνάει απ' το χέρι του και για να συνεχιστεί καταρχάς η διαδικασία της ανεύρεσης των ομαδικών τάφων των ηρώων νεκρών μας, να ταυτοποιηθούν στη συνέχεια και να αποδοθούν με τη μέθοδο του DNA στις οικογένειες, στους συγγενείς, όσο γίνεται περισσότεροι, όσο αυτό είναι δυνατό.

Και βεβαίως να στηθεί εδώ ένα λαμπρό μνημείο, που καθυστερεί για χρόνια λόγω των γραφειοκρατικών διαδικασιών, των υπουργείων και άλλων υπηρεσιών. Πιστεύουμε ότι σήμερα μπορεί να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο και να στηθεί εδώ στο Γεντί Κουλέ ένα μνημείο, όπου θα έρχονται οι νέοι και οι νέες της πατρίδας μας, οι νέες γενιές, οι μαθητές, οι μαθήτριες, οι φοιτητές, οι φοιτήτριες, οι εργαζόμενοι νέοι να αποτίουν φόρο τιμής σε αυτούς τους ήρωες, που πάλεψαν για ανώτερα ιδανικά, που έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα για να ανθρωπέψει επιτέλους ο άνθρωπος. Γιατί η θυσία τους είναι δίδαγμα. Θα μας εμπνέει στον αιώνα τον άπαντα».

Ο Αντώνης Βεντούρης, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ιταλικής Φιλολογίας του AΠΘ, ξεκίνησε την παρέμβασή του λέγοντας: «Σε ένα περιβάλλον όπου το χώμα δεν αντέχει πια να κρύβει την αλήθεια, ακόμα κι αν έχουν περάσει κοντά 80 χρόνια από τότε, και παραμερίζει για να αναδυθούν οι νεκροί και να μας τη διηγηθούν, κόντρα στη διαστρέβλωση και στον παραλογισμό, σε έναν τόπο όπου η ζωή των ανθρώπων ξοδεύεται στους χώρους δουλειάς χωρίς να ταράζεται κανείς στο αυτοαποκαλούμενο "κράτος δικαίου" της Ελλάδας, σε μια συνθήκη όπου βασικά αγαθά και υπηρεσίες όπως η Υγεία, η Παιδεία, έως και τα απαραίτητα τρόφιμα για τη βασική διαβίωση των ανθρώπων γίνονται μέρα με τη μέρα προνόμια όλο και λιγότερων, πολλοί, με επιπολαιότητα ή υστεροβουλία που περισσεύουν, ξοδεύουν μελάνι, χρόνο και λόγια προς αναζήτηση των αιτιών.

Αν ανοίξει όμως κάποιος τα μάτια του και κοιτάξει την πάλη αιώνων ανάμεσα στην ύλη και στον άνθρωπο, τη διελκυστίνδα ανάμεσα στην επικέντρωση στο αμείλικτο κέρδος και στις ανάγκες του λαού, ανάμεσα στην καπιταλιστική ανάπτυξη και στον σοσιαλισμό, θα πάρει σύντομα και χωρίς πολλές περιστροφές την απάντηση: Σε μια κοινωνία η οποία προσεγγίζει τα πάντα μέσα από τα δίπολα "εισροές - εκροές", "επένδυση - κέρδος", "κόστος - εξοικονόμηση κεφαλαίων", ο άνθρωπος θα είναι η τελευταία προτεραιότητα».

Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στις αλλαγές που υλοποιούνται στην Υγεία και στην Παιδεία ειδικότερα και οι οποίες, όπως τόνισε, στοχεύουν στην προώθηση συμφερόντων κερδοφορίας από τους λίγους.

«Ποιος πιστεύει πραγματικά - όποια και να είναι η ιδεολογική του τοποθέτηση - ότι η ταχεία ιδιωτικοποίηση της Εκπαίδευσης έχει σκοπό την παροχή καλύτερων υπηρεσιών στον πολίτη; Θα ήταν αφελές. Οπως αφελές είναι να χρησιμοποιείται ως παράδειγμα καλής πρακτικής από εκπροσώπους της κυβέρνησης η δημιουργία του νομικού πλαισίου για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ποιον θα εξυπηρετήσει το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, το οποίο θα λειτουργεί με όρους επιχείρησης; Την κοινωνία που θέλει μορφωμένους πολίτες, ή τον επιχειρηματία που επενδύει και επιδιώκει την απόδοση της επένδυσής του; Τον απλό πολίτη που θα πρέπει να πληρώσει υπέρογκα ποσά για να σπουδάσει το παιδί του, ή την τράπεζα που θα παρέχει έντοκα δάνεια για τη χρηματοδότηση των διδάκτρων;», συνέχισε.

Στάθηκε επίσης σε στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα είναι ουραγός στη χρηματοδότηση των δημόσιων πανεπιστημίων, με 0,7% του ΑΕΠ, πίσω από την Τουρκία, τη Γερμανία, την Ολλανδία και άλλες χώρες, και ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα γίνεται στο Περού και στην Κολομβία.

Επεσήμανε την ανάγκη να αυξηθεί η δαπάνη για την Ερευνα, να εξασφαλιστούν αξιοπρεπείς μισθοί στους πανεπιστημιακούς, να στηριχθούν οι οικογένειες που αδυνατούν να στείλουν τα παιδιά τους στις έδρες των πανεπιστημίων όπου έχουν επιτύχει την εισαγωγή τους. Και κατέληξε λέγοντας:

«Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Η αιτία σε αυτά που βλέπουμε και μας βασανίζουν δεν είναι η κακή παγκόσμια συγκυρία, η κακιά η ώρα, το κακό μας ριζικό. Δεν θα περάσει μόνο του το κακό, και η καρτερικότητα δεν θα γιατρέψει τις πληγές μας. Οσο η αδηφάγα όρεξη των κερδοσκόπων δεν βρίσκει αποφασιστική απάντηση από εμάς, τόσο θα γιγαντώνεται.

Ποιος είναι ο δρόμος; Οπως λέει και ο ποιητής: Πρέπει να κάψουμε τα χέρια μας / τη νύχτα αυτή / των φαντασμάτων / και της μαύρης πίκρας».

Στην παρέμβασή του, ο Λευτέρης Αγγελής, καθηγητής στο Τμήμα Πληροφορικής του AΠΘ, μεταξύ άλλων σημείωσε: «Το κεντρικό σύνθημα της εκδήλωσης εστιάζει εύστοχα σε 2 βασικές λέξεις με πολύ μεγάλο νόημα: «Οξυγόνο» και «Ανατροπή». Η πρώτη λέξη, το οξυγόνο, με όλη την τραγική ιστορία που μεταφέρει, κυριαρχεί στις πρόσφατες κινητοποιήσεις με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών.

Ωστόσο, η ανάγκη για οξυγόνο εκφράζει τη γενικότερη κατάσταση της κοινωνίας που ασφυκτιά κάτω από την πίεση ενός σάπιου, βαθιά διεφθαρμένου, αυταρχικού και τελικά δολοφονικού κρατικού συστήματος.

Και πράγματι, η ασφυξία της κοινωνίας δεν αναφέρεται μόνο στις τραγικές συνθήκες του συγκεκριμένου εγκλήματος. Αναφέρεται σε μια διαχρονική κατάσταση που έχει επιβληθεί εδώ και πολλά χρόνια και της οποίας η κορύφωση ήταν τα Τέμπη».

Τόνισε ότι «είναι πολύ θετικό που η εκδήλωση αυτή γίνεται μέσα στο ΑΠΘ, ένα πανεπιστήμιο που, πριν ακόμα υποστεί τη βαριά απώλεια των φοιτητών που χάθηκαν στα Τέμπη, υπέφερε πολύ τα τελευταία χρόνια, αφού επιλέχτηκε από την κυβέρνηση για να αποτελέσει πειραματικό πεδίο εφαρμογής των πλέον αυταρχικών μέτρων της.

Ολοι θυμόμαστε τα πρωτοφανή και άγρια επεισόδια ανάμεσα σε αστυνομικές δυνάμεις, που είχαν εγκατασταθεί μόνιμα στο πανεπιστήμιο, και φοιτητές. Τους σοβαρούς τραυματισμούς φοιτητών, την άκρως επικίνδυνη χρήση χημικών μέσα σε κλειστό χώρο, με γεμάτα αμφιθέατρα ή σε συναυλία με κοινό χιλιάδων ανθρώπων, τα γενικότερα περιστατικά καταστολής με ελέγχους πρόσβασης φοιτητών, παρακολούθηση και προσαγωγές συνδικαλιστών, ποινικοποίηση των διεκδικήσεων και τρομοκράτηση φοιτητών, διδασκόντων εργαζομένων».

Απαντώντας στο κρίσιμο ερώτημα «τι μπορεί να γίνει;», ανέφερε: «Το σύστημα φυσικά δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο από μόνο του με αλλαγές προσώπων ή ακόμη και κομμάτων στην εξουσία και με μέτρα βιτρίνας. Τα τοξικά στοιχεία που προκαλούν την ασφυξία της κοινωνίας είναι στο DNA του και αποτελούν μηχανισμούς επιβίωσής του. Η μόνη λοιπόν ελπίδα για απαλλαγή της κοινωνίας από το ασφυκτικό περιβάλλον που ζούμε, είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος που βέβαια, πολύ σοφά, είναι η δεύτερη κεντρική λέξη της σημερινής εκδήλωσης.

Η ανατροπή όπως όλοι γνωρίζουμε δεν έρχεται με λόγια αλλά με πράξεις. Οι μεγαλειώδεις και πρωτοφανείς συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια, στις οποίες πρωτοστατούν οι φοιτητές μας και γενικότερα η νεολαία, πρέπει να αποτελέσουν την αφετηρία μιας οργανωμένης και συνεχούς συλλογικής αντίδρασης στο σκοτάδι που έχει σκεπάσει τη χώρα.

Φυσικά χρειάζονται συλλογικοί αγώνες παντού σε κάθε χώρο εργασίας, και σε ό,τι αφορά εμάς τους πανεπιστημιακούς, απαιτείται στήριξη του φοιτητικού κινήματος με κάθε δυνατό τρόπο. Προφανώς τίποτα δεν είναι απλό. Το σύστημα είναι πανίσχυρο και χρησιμοποιεί αυταρχικά και ύπουλα μέσα, προκειμένου να συνεχίζει να επιβιώνει σε βάρος της κοινωνίας. Γι' αυτό χρειάζεται συμμετοχή, επαγρύπνηση και δράση».

Τέλος, έδωσε συγχαρητήρια και ευχαρίστησε τους φοιτητές «που μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους και γενικότερα τις συλλογικές δράσεις δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους χωρίς να υποκύπτουν αλλά και τους αγαπητούς συναδέλφους μου πανεπιστημιακούς και εργαζόμενους που αγωνίζονται μέσα από τα συνδικαλιστικά μας όργανα.

Ας ευχηθούμε οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες να έχουν ουσιαστικά αποτελέσματα το συντομότερο δυνατό, ώστε να αποδοθεί τελικά δικαιοσύνη για τα κρατικά εγκλήματα και να μπορέσει επιτέλους η κοινωνία να αναπνεύσει».