Ο Αντώνης Βεντούρης, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ιταλικής Φιλολογίας του AΠΘ, ξεκίνησε την παρέμβασή του λέγοντας: «Σε ένα περιβάλλον όπου το χώμα δεν αντέχει πια να κρύβει την αλήθεια, ακόμα κι αν έχουν περάσει κοντά 80 χρόνια από τότε, και παραμερίζει για να αναδυθούν οι νεκροί και να μας τη διηγηθούν, κόντρα στη διαστρέβλωση και στον παραλογισμό, σε έναν τόπο όπου η ζωή των ανθρώπων ξοδεύεται στους χώρους δουλειάς χωρίς να ταράζεται κανείς στο αυτοαποκαλούμενο "κράτος δικαίου" της Ελλάδας, σε μια συνθήκη όπου βασικά αγαθά και υπηρεσίες όπως η Υγεία, η Παιδεία, έως και τα απαραίτητα τρόφιμα για τη βασική διαβίωση των ανθρώπων γίνονται μέρα με τη μέρα προνόμια όλο και λιγότερων, πολλοί, με επιπολαιότητα ή υστεροβουλία που περισσεύουν, ξοδεύουν μελάνι, χρόνο και λόγια προς αναζήτηση των αιτιών.

Αν ανοίξει όμως κάποιος τα μάτια του και κοιτάξει την πάλη αιώνων ανάμεσα στην ύλη και στον άνθρωπο, τη διελκυστίνδα ανάμεσα στην επικέντρωση στο αμείλικτο κέρδος και στις ανάγκες του λαού, ανάμεσα στην καπιταλιστική ανάπτυξη και στον σοσιαλισμό, θα πάρει σύντομα και χωρίς πολλές περιστροφές την απάντηση: Σε μια κοινωνία η οποία προσεγγίζει τα πάντα μέσα από τα δίπολα "εισροές - εκροές", "επένδυση - κέρδος", "κόστος - εξοικονόμηση κεφαλαίων", ο άνθρωπος θα είναι η τελευταία προτεραιότητα».

Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στις αλλαγές που υλοποιούνται στην Υγεία και στην Παιδεία ειδικότερα και οι οποίες, όπως τόνισε, στοχεύουν στην προώθηση συμφερόντων κερδοφορίας από τους λίγους.

«Ποιος πιστεύει πραγματικά - όποια και να είναι η ιδεολογική του τοποθέτηση - ότι η ταχεία ιδιωτικοποίηση της Εκπαίδευσης έχει σκοπό την παροχή καλύτερων υπηρεσιών στον πολίτη; Θα ήταν αφελές. Οπως αφελές είναι να χρησιμοποιείται ως παράδειγμα καλής πρακτικής από εκπροσώπους της κυβέρνησης η δημιουργία του νομικού πλαισίου για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ποιον θα εξυπηρετήσει το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, το οποίο θα λειτουργεί με όρους επιχείρησης; Την κοινωνία που θέλει μορφωμένους πολίτες, ή τον επιχειρηματία που επενδύει και επιδιώκει την απόδοση της επένδυσής του; Τον απλό πολίτη που θα πρέπει να πληρώσει υπέρογκα ποσά για να σπουδάσει το παιδί του, ή την τράπεζα που θα παρέχει έντοκα δάνεια για τη χρηματοδότηση των διδάκτρων;», συνέχισε.

Στάθηκε επίσης σε στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα είναι ουραγός στη χρηματοδότηση των δημόσιων πανεπιστημίων, με 0,7% του ΑΕΠ, πίσω από την Τουρκία, τη Γερμανία, την Ολλανδία και άλλες χώρες, και ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα γίνεται στο Περού και στην Κολομβία.

Επεσήμανε την ανάγκη να αυξηθεί η δαπάνη για την Ερευνα, να εξασφαλιστούν αξιοπρεπείς μισθοί στους πανεπιστημιακούς, να στηριχθούν οι οικογένειες που αδυνατούν να στείλουν τα παιδιά τους στις έδρες των πανεπιστημίων όπου έχουν επιτύχει την εισαγωγή τους. Και κατέληξε λέγοντας:

«Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Η αιτία σε αυτά που βλέπουμε και μας βασανίζουν δεν είναι η κακή παγκόσμια συγκυρία, η κακιά η ώρα, το κακό μας ριζικό. Δεν θα περάσει μόνο του το κακό, και η καρτερικότητα δεν θα γιατρέψει τις πληγές μας. Οσο η αδηφάγα όρεξη των κερδοσκόπων δεν βρίσκει αποφασιστική απάντηση από εμάς, τόσο θα γιγαντώνεται.

Ποιος είναι ο δρόμος; Οπως λέει και ο ποιητής: Πρέπει να κάψουμε τα χέρια μας / τη νύχτα αυτή / των φαντασμάτων / και της μαύρης πίκρας».