Στην παρέμβασή του, ο Λευτέρης Αγγελής, καθηγητής στο Τμήμα Πληροφορικής του AΠΘ, μεταξύ άλλων σημείωσε: «Το κεντρικό σύνθημα της εκδήλωσης εστιάζει εύστοχα σε 2 βασικές λέξεις με πολύ μεγάλο νόημα: «Οξυγόνο» και «Ανατροπή». Η πρώτη λέξη, το οξυγόνο, με όλη την τραγική ιστορία που μεταφέρει, κυριαρχεί στις πρόσφατες κινητοποιήσεις με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών.

Ωστόσο, η ανάγκη για οξυγόνο εκφράζει τη γενικότερη κατάσταση της κοινωνίας που ασφυκτιά κάτω από την πίεση ενός σάπιου, βαθιά διεφθαρμένου, αυταρχικού και τελικά δολοφονικού κρατικού συστήματος.

Και πράγματι, η ασφυξία της κοινωνίας δεν αναφέρεται μόνο στις τραγικές συνθήκες του συγκεκριμένου εγκλήματος. Αναφέρεται σε μια διαχρονική κατάσταση που έχει επιβληθεί εδώ και πολλά χρόνια και της οποίας η κορύφωση ήταν τα Τέμπη».

Τόνισε ότι «είναι πολύ θετικό που η εκδήλωση αυτή γίνεται μέσα στο ΑΠΘ, ένα πανεπιστήμιο που, πριν ακόμα υποστεί τη βαριά απώλεια των φοιτητών που χάθηκαν στα Τέμπη, υπέφερε πολύ τα τελευταία χρόνια, αφού επιλέχτηκε από την κυβέρνηση για να αποτελέσει πειραματικό πεδίο εφαρμογής των πλέον αυταρχικών μέτρων της.

Ολοι θυμόμαστε τα πρωτοφανή και άγρια επεισόδια ανάμεσα σε αστυνομικές δυνάμεις, που είχαν εγκατασταθεί μόνιμα στο πανεπιστήμιο, και φοιτητές. Τους σοβαρούς τραυματισμούς φοιτητών, την άκρως επικίνδυνη χρήση χημικών μέσα σε κλειστό χώρο, με γεμάτα αμφιθέατρα ή σε συναυλία με κοινό χιλιάδων ανθρώπων, τα γενικότερα περιστατικά καταστολής με ελέγχους πρόσβασης φοιτητών, παρακολούθηση και προσαγωγές συνδικαλιστών, ποινικοποίηση των διεκδικήσεων και τρομοκράτηση φοιτητών, διδασκόντων εργαζομένων».

Απαντώντας στο κρίσιμο ερώτημα «τι μπορεί να γίνει;», ανέφερε: «Το σύστημα φυσικά δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο από μόνο του με αλλαγές προσώπων ή ακόμη και κομμάτων στην εξουσία και με μέτρα βιτρίνας. Τα τοξικά στοιχεία που προκαλούν την ασφυξία της κοινωνίας είναι στο DNA του και αποτελούν μηχανισμούς επιβίωσής του. Η μόνη λοιπόν ελπίδα για απαλλαγή της κοινωνίας από το ασφυκτικό περιβάλλον που ζούμε, είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος που βέβαια, πολύ σοφά, είναι η δεύτερη κεντρική λέξη της σημερινής εκδήλωσης.

Η ανατροπή όπως όλοι γνωρίζουμε δεν έρχεται με λόγια αλλά με πράξεις. Οι μεγαλειώδεις και πρωτοφανείς συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια, στις οποίες πρωτοστατούν οι φοιτητές μας και γενικότερα η νεολαία, πρέπει να αποτελέσουν την αφετηρία μιας οργανωμένης και συνεχούς συλλογικής αντίδρασης στο σκοτάδι που έχει σκεπάσει τη χώρα.

Φυσικά χρειάζονται συλλογικοί αγώνες παντού σε κάθε χώρο εργασίας, και σε ό,τι αφορά εμάς τους πανεπιστημιακούς, απαιτείται στήριξη του φοιτητικού κινήματος με κάθε δυνατό τρόπο. Προφανώς τίποτα δεν είναι απλό. Το σύστημα είναι πανίσχυρο και χρησιμοποιεί αυταρχικά και ύπουλα μέσα, προκειμένου να συνεχίζει να επιβιώνει σε βάρος της κοινωνίας. Γι' αυτό χρειάζεται συμμετοχή, επαγρύπνηση και δράση».

Τέλος, έδωσε συγχαρητήρια και ευχαρίστησε τους φοιτητές «που μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους και γενικότερα τις συλλογικές δράσεις δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους χωρίς να υποκύπτουν αλλά και τους αγαπητούς συναδέλφους μου πανεπιστημιακούς και εργαζόμενους που αγωνίζονται μέσα από τα συνδικαλιστικά μας όργανα.

Ας ευχηθούμε οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες να έχουν ουσιαστικά αποτελέσματα το συντομότερο δυνατό, ώστε να αποδοθεί τελικά δικαιοσύνη για τα κρατικά εγκλήματα και να μπορέσει επιτέλους η κοινωνία να αναπνεύσει».