Το απαράδεκτο περιστατικό με τους σπουδαστές παραγωγικών σχολών να τραγουδάνε εθνικιστικά συνθήματα στη στρατιωτική παρέλαση, έχει και ορισμένες λεπτομέρειες. Η προφανής είναι αυτή που αναφέρει στην ανακοίνωσή του μόνο το ΚΚΕ. Οτι «τέτοιες επικίνδυνες και αντιδραστικές θεωρίες... εκτός των άλλων "σκεπάζουν και τα σχέδια των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ, που προωθεί η κυβέρνηση, για "συνεκμετάλλευση" στο Αιγαίο, αλλά και για "διχοτομικές λύσεις" στο Κυπριακό στη βάση των δύο συνιστώντων κρατών».

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η λέξη «ΝΑΤΟ» δεν ακούστηκε από το στόμα κανενός απ' όσους τοποθετήθηκαν αυτές τις μέρες για το απαράδεκτο περιστατικό. Ούτε από εκείνους που υπερασπίζονται τα εθνικιστικά συνθήματα και με το άλλο χέρι συνυπογράφουν ως μέλη της κυβέρνησης τη συνεκπαίδευση Ελλήνων και Τούρκων στρατιωτικών στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Ούτε από εκείνους που καταδικάζουν τον εθνικιστικό παροξυσμό, επειδή προκαλεί ζημιά στα ήρεμα ΝΑΤΟικά νερά και στην προσέγγιση με την τουρκική κυβέρνηση υπό ΝΑΤΟική ομπρέλα, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Μία ακόμη πλευρά σχετίζεται με αυτό που επίσης αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΚΚΕ, ότι το συγκεκριμένο περιστατικό «έρχεται να προστεθεί σε αντίστοιχα παλιότερα». Ας δούμε μία τέτοια περίπτωση, η οποία δεν αφορά στρατιωτική παρέλαση, αλλά συνθήματα που ακούγονταν σε στρατόπεδα, όπως είχε καταγγείλει και αναδείξει το ΚΚΕ με Ερώτησή του το 2017, προς τον τότε υπουργό Αμυνας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ Πάνο Καμμένο. Το περιεχόμενο των εμετικών συνθημάτων καταγραφόταν στην Ερώτηση και ενδεικτικά αντιγράφουμε το εξής σύνθημα: «Αίμα τουρκικό, σκοπιανό, αλβανικό - αίμα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι - τα G3 να βαράνε - χήρες κι ορφανά να κλαίνε - και τα σπίτια τους να καίμε».

Πώς απάντησε ο υπουργός της τότε «προοδευτικής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; «Σε κάθε περίπτωση, η αναφώνηση των συνθημάτων δημιουργεί τόσο στα στελέχη, όσο και στους οπλίτες αίσθημα αυτοπεποίθησης, ενώ παράλληλα καλλιεργεί υψηλό φρόνημα στο στράτευμα που θεωρούνται, και τα δύο, απαραίτητα ως πολλαπλασιαστής της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων». Κάλυψε δηλαδή τις αθλιότητες...

Τι διαφορά έχει η απάντηση του Καμμένου από το «τέτοιους ναύτες θέλουμε» του Πλεύρη; `Η από τη χθεσινή ανάρτηση του Γεωργιάδη, που χαϊδεύει εθνικιστικά - σοβινιστικά αυτιά με την κάλυψη της κυβέρνησης, όταν γράφει σε ανάρτησή του ότι ...συμβαίνουν αυτά στον στρατό και μάλιστα από αρχαιοτάτων χρόνων; Κι όταν υποδεικνύει με θράσος ότι «δεν πρέπει να πετροβολούμε τα παιδιά», καλύπτοντας και με αυτόν τον τρόπο τους ανωτέρους τους, που είναι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση στα στρατόπεδα, υπό τη σκέπη βέβαια της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας;

Καμιά διαφορά δεν έχουν. Κι ας προσπαθούν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά να «ξεχάσουν» τον Καμμένο, μπας και τσιμπήσουν κανέναν ανυποψίαστο. Γι' αυτό βγαίνουν λάβροι κατά των εθνικιστικών συνθημάτων, ενώ ως κυβέρνηση κάλυπταν τέτοιες εθνικιστικές αθλιότητες με τον πιο επίσημο τρόπο. Για την ιστορία, πάντως, μέσα στα στρατόπεδα τέτοιες αθλιότητες έχουν το σθένος να καταγγείλουν με το παράδειγμά τους, με τη φωνή και τις επιστολές τους μόνο αγωνιστές φαντάροι.

Οσο για τις «ευαισθησίες» κυβερνητικών στελεχών «γι' αυτά τα παιδιά, που είναι τα δικά μας παιδιά, τα αγαπάμε, τα προστατεύουμε και είμαστε υπερήφανοι για τον πατριωτισμό τους» - όπως γράφει ο Γεωργιάδης - να θυμίσουμε ότι πριν από λίγους μήνες, κάποια άλλα στρατευμένα παιδιά βγήκαν θαρρετά σε αναφορές και σε λαϊκές διαδηλώσεις για να καταγγείλουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στη σφαγή της Γάζας, στο πλευρό του χασάπη Νετανιάχου και των ευρωατλαντικών συμμάχων του. Τα παιδιά αυτά ταυτίστηκαν με το λαϊκό αίσθημα και το εξέφρασαν με τον καλύτερο τρόπο, λέγοντας ένα γενναίο «όχι» στην αποστολή φρεγάτας στην Ερυθρά και στη στήριξη του κράτους - δολοφόνου.

Τα στρατευμένα αυτά παιδιά, παιδιά λαϊκών οικογενειών, η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της τα συκοφάντησαν, τα λοιδόρησαν, τα απείλησαν και στο τέλος τα τιμώρησαν, επειδή, λέει, η συμπεριφορά τους δεν συνάδει με το στράτευμα και τους σκοπούς του. Ομολογούν δηλαδή ότι σκοπός των Ενόπλων Δυνάμεων είναι να συμμετέχουν οι φρεγάτες σε πολεμικές αποστολές 2.500 χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα και όχι να υπερασπίζονται την άμυνα της χώρας. Το σθένος και η στάση αυτών των παιδιών είναι που πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα για κάθε στρατευμένο. Κι όχι η ΝΑΤΟφροσύνη της κυβέρνησης, των αστικών κομμάτων και της ηγεσίας του στρατού, που κρύβεται άλλοτε κάτω από εθνικιστικά συνθήματα και άλλοτε κάτω από κοσμοπολίτικες υποδείξεις...