«Συμμαχία προθύμων» την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή: ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ κι από κοντά τα άλλα αστικά κόμματα και αποκόμματα έδωσαν «ψήφο εμπιστοσύνης» στη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, στα βρώμικα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και στην εμπλοκή, στην πολεμική οικονομία και το κρεσέντο εξοπλισμών με πάνω από 800 δισ., με... «ξερό ψωμί» για τους λαούς με μνημόνια διαρκείας. Από κοντά και «εποικοδομητικές παρατηρήσεις», «επισημάνσεις» για το πόσο σημαντικό είναι να στρατευτεί ο λαός στα σχέδια του κεφαλαίου, αλλά και «καβγάδες» για το «πώς και ποιος» της εμπλοκής και του μοιράσματος της «πίτας». Απέναντί τους και πάλι μόνο το ΚΚΕ, που ανέδειξε τον μόνο ελπιδοφόρο για τον λαό δρόμο σε αυτόν τον κόσμο που φλέγεται από τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και τους ανταγωνισμούς: Τον δρόμο της σύγκρουσης με την πολιτική του κεφαλαίου και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για να δώσει ο λαός διέξοδο με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του.

«Αν υπάρχει μια συμμαχία λογικής με τα κόμματα που θέλουν να προχωρήσει μπροστά η Ευρώπη σε όλα τα επίπεδα, και στα οικονομικά και στα θέματα ασφάλειας και στα θέματα αλληλεγγύης, θα είχαμε καλύτερα αποτελέσματα», έλεγε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ανδρουλάκης. «Συζητάμε σήμερα για ένα σαφέστατα κρίσιμο ζήτημα (...) ένα ζήτημα που δεν επιτρέπεται να το προσεγγίζουμε με μικροπολιτικές σκοπιμότητες και επιπόλαιες, ανεύθυνες επιλογές», έλεγε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Φάμελλος.

Αλλά η συναίνεση στην πολιτική της εμπλοκής κάθε άλλο παρά έμεινε στα λόγια.

Ισα ίσα που και οι δύο πήραν το σκουριασμένο όπλο τους, αυτό των σοσιαλδημοκρατικών αυταπατών, και έσπευσαν να κάνουν την κυβέρνηση «καλύτερη» στην πολιτική που βάζει τον λαό «μέσα καταμέσα» στο ναρκοπέδιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Οχι απλά ξεπλένοντας την ΕΕ των πολέμων και των επεμβάσεων, την οποία παρουσιάζουν ως «υπνοβάτη» (αυτήν την ιμπεριαλιστική ένωση που δίνει 320 δισ. κάθε χρόνο σε πολεμικές δαπάνες και έχει αναπτύξει πάνω από 16 αποστολές εκτός συνόρων τα τελευταία χρόνια), αλλά και λέγοντας ότι με ευθύνη της ΝΔ και της πολιτικής ομάδας του Λαϊκού Κόμματος, στις τελευταίες αποφάσεις της ΕΕ «υπάρχει υποχώρηση σε σχέση με τα κεκτημένα» όπως είναι ο ευρωστρατός! «Μα είναι δυνατόν να έχουν γίνει όλα αυτά που έχουν γίνει στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, και δεν λέω μόνο για την Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στο Σαχέλ με την τρομοκρατία, και αντί να έχουμε πυλώνες ασφάλειας, να έχουμε αποχωρήσει από παντού - και να περιμένουμε από ποιους την ασφάλειά μας; - και να μην υπάρχει κανένα στρατηγικό σχέδιο ευρωστρατού με ηγεσία;», έλεγε ο Ανδρουλάκης.

«Επαυξάνοντας» δηλαδή στα πολεμικά σχέδια και τη μετατροπή της ΕΕ σε απέραντο «στρατόπεδο», και παλεύοντας να ζέψει τον λαό σε αυτά, φτάνει να μιλάει για «ευρωπαϊκό πατριωτισμό» (κατά τα «ΝΑΤΟικά εδάφη»), να βαφτίζει τα σχέδια πολέμου ...«αλληλεγγύη των λαών» και «κοινό όραμα» που τάχα «αποδομούν» οι «συμβιβασμοί» με την ακροδεξιά!

Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτει πως «η θέση μας είναι ξεκάθαρη: Η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει στο εγχείρημα για την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία και στη χειραφέτηση της ΕΕ από το ΝΑΤΟ, με τη συγκρότηση κοινής εξωτερικής πολιτικής και κοινής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας, με στόχους και προτεραιότητες», αυτές που ορίζουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι της ΕΕ. Κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι «διαρκώς μας απομονώνετε. Πού ήταν η Ελλάδα από τη Διάσκεψη στο Παρίσι για το μέλλον της Ουκρανίας;», από τη συνάντηση δηλαδή που αποφάσισε να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία, όπως ακριβώς ζητάει και ο Τσίπρας στις πρόσφατες παρεμβάσεις του.

• Καλλιεργώντας τις επικίνδυνες για τον λαό αυταπάτες ότι δήθεν με μια άλλη, «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική, εντός πάντα των «συντεταγμένων» ΕΕ, ΝΑΤΟ και κεφαλαίου, μπορεί να βρεθεί και ένας τρόπος ειρηνικών «διευθετήσεων» των ανταγωνισμών. Φτάνοντας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να φέρνουν ως παράδειγμα τη ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών, που άνοιξε «νέες παρτίδες» στα πλαίσια των ανταγωνισμών στα Βαλκάνια.
• «Προτάσσοντας τα στήθη τους» για το ζήτημα της «κοινωνικής συνοχής» και της «εμπιστοσύνης του λαού στους θεσμούς» του κεφαλαίου ως μίας από τις προϋποθέσεις για τη στράτευση του λαού στην πολεμική προετοιμασία των καπιταλιστών. «Για εμάς, λοιπόν, δεν υπάρχει κανένα δίλημμα μεταξύ Αμυνας και κοινωνικού κράτους. Θα τα πετύχουμε και τα δύο μαζί. Γι' αυτό πρέπει να αγωνιστούμε (...) Γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα θωρακίσουμε ποτέ τις δημοκρατίες μας», έλεγε ο Ανδρουλάκης. «Η ισχυρή Αμυνα και Ασφάλεια της χώρας σημαίνει ισχυρή εξωτερική πολιτική, ισχυρή κοινωνία, ισχυρή οικονομία. Σήμερα αμφισβητούνται στη χώρα μας, και η ισχύς της οικονομίας (...) Αμφισβητείται η κοινωνική λειτουργία - δείτε την αγοραστική δύναμη, πού βρισκόμαστε. Αμφισβητείται η λειτουργία της πολιτείας και των θεσμών», προειδοποιούσε ο Φάμελος για την κοινωνική δυσαρέσκεια που σε εποχή κλυδωνισμών και ανταγωνισμών «αγκαλιάζει» και το κράτος του κεφαλαίου και τους αντιλαϊκούς θεσμούς.

Στο διά ταύτα, συνυπογράφοντας τους πολεμικούς προϋπολογισμούς, με τον Ανδρουλάκη να φτάνει να λέει ότι «η Λευκή Βίβλος για την ευρωπαϊκή αμυντική ετοιμότητα του 2030, όσο και το πρόγραμμα "ReArm EU", αποτελούν ανεπαρκή και δειλά βήματα»! Και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να παραπέμπει στην πρόσφατη υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ στον πολεμικό προϋπολογισμό της κυβέρνησης, θυμίζοντας πως «δεν είμαστε κατά των εξοπλισμών. Το έχουμε αποδείξει και με την ψήφο μας. Εμείς το αποδείξαμε εδώ, με θαρραλέες επιλογές, αλλά εσείς δεν είστε συνεπείς και όλο και περισσότερο γίνεστε επικίνδυνοι».

Με δεδομένα αυτά και τη συμφωνία τους στην αποστολή φρεγατών, προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων και οπλικών συστημάτων - που έχει χρυσοπληρώσει ο λαός - έξω από τα σύνορα, στην ύπαρξη βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα και στη λειτουργία τους ως ορμητηρίων πολέμων και επεμβάσεων, αλλά και τη συμφωνία τους στη «στρατηγική συμμαχία» με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, οι σοσιαλδημοκράτες «σωματοφύλακες» της εμπλοκής έκαναν «κριτική» στην κυβέρνηση. Ζητώντας «να υπάρχει ρητή δέσμευση ότι ένα σημαντικό ποσοστό της παραγωγής θα κατασκευάζεται εγχώρια», διεκδικώντας ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίτα» για το εγχώριο κεφάλαιο και την κρατική πολεμική βιομηχανία, που οι ίδιοι απαξίωσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, υλοποιώντας την πολιτική ΕΕ και ΝΑΤΟ. Καλώντας την κυβέρνηση να διεκδικήσει «επιδοτήσεις σε χώρες που έχουν υψηλό χρέος, όπως η Ελλάδα, και όχι μόνο ρήτρα διαφυγής», και ένα «νέο Ταμείο Ανάκαμψης», ένα νέο υπερμνημόνιο δηλαδή, που οι λαοί θα πληρώσουν με νέες βαριές θυσίες «από την άλλη τσέπη».

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν όταν η τόσο λαλίστατη Κωνσταντοπούλου (δεν) μιλάει για τις πολεμικές δαπάνες και την εμπλοκή.

Πρώτον, μιλάει ελάχιστα και το ίδιο συνέβη και την περασμένη Τετάρτη. Ισως βέβαια επειδή, όπως έλεγε, αυτά δεν είναι (!!)«θέματα που καίνε τους πολίτες». Τους πολίτες μάλλον πρέπει να τους καίει πώς θα βάλουν πλάτη για να σταθεροποιηθούν οι αστικοί θεσμοί και το κράτος που παλαντζάρουν, να εξυγιανθούν, ή τι έκανε η ίδια ως πρόεδρος της Βουλής επί ΣΥΡΙΖΑ, σε μια εναγώνια προσπάθειά της να πείσει ότι δεν φέρει ευθύνη για τα μνημόνια, τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ και όλα τα υπόλοιπα.

Δεύτερο... τα κάνει όλα αόρατα: Κάνει τις ΗΠΑ - το ΝΑΤΟ και την ΕΕ αόρατους. Χιλιάδες λέξεις, αλλά ούτε μία για αυτούς. Κάνει τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, τα συμφέροντα της αστικής τάξης για τα οποία η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα βάζουν την Ελλάδα στο ναρκοπέδιο της εμπλοκής και των εξοπλισμών, αόρατους... Κάνει το αστικό ταξικό κράτος αόρατο... Αφού το πρόβλημα είναι το «γενικό ξεπούλημα από πλασιέ της δημόσιας περιουσίας και της πατρίδας μας» που «δεν μπορούν να εγγυηθούν την εθνική κυριαρχία». Με αγωνίες παρόμοιες με αυτές των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν αρκούν οι εξοπλισμοί αλλά χρειάζεται και η στράτευση και ενσωμάτωση του λαού, γιατί «η άμυνα, η πατρίδα και η υπεράσπισή της προϋποθέτει πρώτα απ' όλα λαό περήφανο, πολίτες ευτυχισμένους, προϋποθέτει φρόνημα στις ψυχές των ανθρώπων και όχι μια κοινωνία εξαθλιωμένη, απομονωμένη, περιθωριοποιημένη, όπως τη θέλετε εσείς». Ολα αυτά θυμίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015, που ήθελε τον «λαό όρθιο» για να στηρίξει την «περήφανη» διαπραγμάτευσή του με την «τρόικα», η οποία θυμίζουμε έφερε το 3ο μνημόνιο!

Στη θέση όλων αυτών που «εξαφανίζονται», απομένει η γενική καταγγελία κάποιων (;;) «βιομηχάνων όπλων» γενικώς μερικών «αδιαφανών» εξοπλιστικών δαπανών και γενικώς το «χρήμα», για τα οποία προτείνει... εξεταστικές επιτροπές για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα του συστήματος.

Ποια λοιπόν λύση;

Ταξίδι με «χρονοκάψουλα» και επιστροφή 200 χρόνια πριν, στο 1821, στην περίοδο των αστικών επαναστάσεων και σε κάποιον υποτιθέμενο «προοδευτικό» και «δημοκρατικό» καπιταλισμό. Βέβαια το ημερολόγιο δεν γράφει 1821, ούτε 1843 τότε που στα αστικά Συντάγματα «οι πρόγονοί μας περιέλαβαν η ισότητα, η ισότητα όλων των ανθρώπων». Σήμερα έχουμε 2025: Αυτό που έχει αποδειχθεί αυτά τα 200 χρόνια είναι ότι η «ισότητα» στον καπιταλισμό δεν εξασφαλίζεται με συνταγματικές νομικές ρυθμίσεις, σε ένα σύστημα που γεννά και αναπαράγει διαρκώς την ανισότητα, στην εποχή του ιμπεριαλισμού, που σαπίζει έχοντας να «δώσει» μόνο πολέμους, προσφυγιά, κρίσεις. Τα αγνοεί όλα αυτά η Κωνσταντοπούλου; Δεν νομίζουμε, όμως απλώς επιβεβαιώνει τον ρόλο της ως κόμμα του συστήματος, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο λίγο - πολύ να μας πει ότι ο ελληνικός λαός πήρε τα όπλα υπό την καθοδήγηση του ΕΑΜ για να υπερασπιστεί τη... σταθερότητα του σάπιου συστήματός τους.

Και τι να σημαίνει άραγε μέσα σε αυτό το πλαίσιο ότι «η πατρίδα είναι εγγεγραμμένη στο Σύνταγμά μας»;

Γιατί για παράδειγμα στο αστικό τους Σύνταγμα - πέρα από όλες τις κενές περιεχομένου διακηρύξεις - είναι γραμμένα και τα άρθρα 27 και 28, που επιτρέπουν την παραμονή και διέλευση ξένων στρατευμάτων από τη χώρα, αλλά και την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στα πλαίσια της συμμετοχής της αστικής τάξης στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Το αστικό Σύνταγμα καθιερώνει την υπεράσπιση της εκμετάλλευσης «ανθρώπου από άνθρωπο» στο όνομα της υπεράσπισης της ιδιοκτησίας.

Στο αστικό Σύνταγμα υπάρχουν και όλες οι «πόρτες» και τα «παράθυρα» με βάση τα οποία σε «έκτακτες» καταστάσεις ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί για το τσάκισμα του λαού, «υπογράφονται οι διαταγές της επιστράτευσης» για τους πολέμους του κεφαλαίου.

Τι να σημαίνουν άραγε μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι επικλήσεις της ότι «ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους (...) αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων» όπως σημειώνεται στο τελευταίο άρθρο του;

Τίποτα άλλο παρά την υποταγή του λαού στο κεφάλαιο και το αστικό κράτος, με μπόλικη από «άχνη» ζάχαρη... «ελευθερίας».

Ούτε μία ούτε δύο, αλλά 11 ολόκληρες φορές είπε στην ομιλία του ο Βελόπουλος ότι η Ελληνική Λύση «έχει προτάσεις» για τα εξοπλιστικά προγράμματα, παρουσιάζοντάς τες ως «συμβολή» στην «εθνική» προσπάθεια του κεφαλαίου και στην ανάγκη συναίνεσης που υπάρχει ανάμεσα σε όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, «γιατί τα εξοπλιστικά δεν είναι προσωπικό θέμα ενός πρωθυπουργού, είναι εθνικό θέμα του ελληνικού λαού».

Τις προτάσεις δεν τις είπε βέβαια, αλλά τις κατέθεσε στα πρακτικά.

Φανταζόμαστε ότι μέσα εκεί θα βρίσκεται και ο... τιμοκατάλογος που έχει καταθέσει ξανά στη Βουλή με διάφορες εταιρείες, παλιές και νέες της πολεμικής βιομηχανίας, με διάφορα «venture capitals» από πίσω, με συμβόλαια με τη «Lockheed Martin», το αμερικανικο Πολεμικό Ναυτικό, τη «Siemens», στελεχωμένα από κάθε καρυδιάς καρύδι: Από πρώην πράκτορες μέχρι «Navy Seals».

Οπως φανταζόμαστε ότι κάπου εκεί μέσα θα βρίσκονται και άλλα ονόματα, εκτός από το εξής ...ένα που έλεγε και ξανάλεγε την Τετάρτη στη Βουλή: «Πρέπει να δούμε τελικά την ενότητα "αγοράζω και συμπαράγω όπλα" με λογική να έχω κι εγώ παραγωγή καλύτερα, ναι ή όχι; Αυτό είναι το ζητούμενο. Οχι να πάρει ο Μυτιληναίος μόνο τη δουλειά, όχι». Και ο Μητσοτάκης να απαντά ότι «όλοι θα πάρουν» από το ταμείο του πολέμου.

Κατά τ' άλλα, το επόμενο πιο μονότονο πράγμα στις ομιλίες Βελόπουλου ήταν η προσπάθεια να αυτοπαρουσιαστεί ως ο αυθεντικός εκφραστής του Τραμπ στην Ελλάδα, καλώντας σε υιοθέτηση της ατζέντας του, χαιρετίζοντας τη συμμαχία με το Ισραήλ και την «εγκατάλειψη» της Ευρώπης ...του αυταρχισμού και του αντιδημοκρατισμού.

«Γι' αυτό σας λέγαμε, κύριε πρωθυπουργέ, κύριε Ανδρουλάκη, κύριε Φάμελλε, κυρία Κωνσταντοπούλου και οι υπόλοιποι εδώ μέσα, μη βρίζετε τον Τραμπ προεκλογικά, θα κάνετε "πατάτα"», έλεγε και ξανάλεγε, καλωσορίζοντας την κυβέρνηση «στη γραμμή μας» και καλώντας την «να γίνει γέφυρα μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας. Μπορούμε να γίνουμε η γέφυρα, ως ορθόδοξη χώρα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ».