«Αν υπάρχει μια συμμαχία λογικής με τα κόμματα που θέλουν να προχωρήσει μπροστά η Ευρώπη σε όλα τα επίπεδα, και στα οικονομικά και στα θέματα ασφάλειας και στα θέματα αλληλεγγύης, θα είχαμε καλύτερα αποτελέσματα», έλεγε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ανδρουλάκης. «Συζητάμε σήμερα για ένα σαφέστατα κρίσιμο ζήτημα (...) ένα ζήτημα που δεν επιτρέπεται να το προσεγγίζουμε με μικροπολιτικές σκοπιμότητες και επιπόλαιες, ανεύθυνες επιλογές», έλεγε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Φάμελλος.

Αλλά η συναίνεση στην πολιτική της εμπλοκής κάθε άλλο παρά έμεινε στα λόγια.

Ισα ίσα που και οι δύο πήραν το σκουριασμένο όπλο τους, αυτό των σοσιαλδημοκρατικών αυταπατών, και έσπευσαν να κάνουν την κυβέρνηση «καλύτερη» στην πολιτική που βάζει τον λαό «μέσα καταμέσα» στο ναρκοπέδιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Οχι απλά ξεπλένοντας την ΕΕ των πολέμων και των επεμβάσεων, την οποία παρουσιάζουν ως «υπνοβάτη» (αυτήν την ιμπεριαλιστική ένωση που δίνει 320 δισ. κάθε χρόνο σε πολεμικές δαπάνες και έχει αναπτύξει πάνω από 16 αποστολές εκτός συνόρων τα τελευταία χρόνια), αλλά και λέγοντας ότι με ευθύνη της ΝΔ και της πολιτικής ομάδας του Λαϊκού Κόμματος, στις τελευταίες αποφάσεις της ΕΕ «υπάρχει υποχώρηση σε σχέση με τα κεκτημένα» όπως είναι ο ευρωστρατός! «Μα είναι δυνατόν να έχουν γίνει όλα αυτά που έχουν γίνει στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, και δεν λέω μόνο για την Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στο Σαχέλ με την τρομοκρατία, και αντί να έχουμε πυλώνες ασφάλειας, να έχουμε αποχωρήσει από παντού - και να περιμένουμε από ποιους την ασφάλειά μας; - και να μην υπάρχει κανένα στρατηγικό σχέδιο ευρωστρατού με ηγεσία;», έλεγε ο Ανδρουλάκης.

«Επαυξάνοντας» δηλαδή στα πολεμικά σχέδια και τη μετατροπή της ΕΕ σε απέραντο «στρατόπεδο», και παλεύοντας να ζέψει τον λαό σε αυτά, φτάνει να μιλάει για «ευρωπαϊκό πατριωτισμό» (κατά τα «ΝΑΤΟικά εδάφη»), να βαφτίζει τα σχέδια πολέμου ...«αλληλεγγύη των λαών» και «κοινό όραμα» που τάχα «αποδομούν» οι «συμβιβασμοί» με την ακροδεξιά!

Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτει πως «η θέση μας είναι ξεκάθαρη: Η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει στο εγχείρημα για την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία και στη χειραφέτηση της ΕΕ από το ΝΑΤΟ, με τη συγκρότηση κοινής εξωτερικής πολιτικής και κοινής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας, με στόχους και προτεραιότητες», αυτές που ορίζουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι της ΕΕ. Κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι «διαρκώς μας απομονώνετε. Πού ήταν η Ελλάδα από τη Διάσκεψη στο Παρίσι για το μέλλον της Ουκρανίας;», από τη συνάντηση δηλαδή που αποφάσισε να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία, όπως ακριβώς ζητάει και ο Τσίπρας στις πρόσφατες παρεμβάσεις του.

• Καλλιεργώντας τις επικίνδυνες για τον λαό αυταπάτες ότι δήθεν με μια άλλη, «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική, εντός πάντα των «συντεταγμένων» ΕΕ, ΝΑΤΟ και κεφαλαίου, μπορεί να βρεθεί και ένας τρόπος ειρηνικών «διευθετήσεων» των ανταγωνισμών. Φτάνοντας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να φέρνουν ως παράδειγμα τη ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών, που άνοιξε «νέες παρτίδες» στα πλαίσια των ανταγωνισμών στα Βαλκάνια.
• «Προτάσσοντας τα στήθη τους» για το ζήτημα της «κοινωνικής συνοχής» και της «εμπιστοσύνης του λαού στους θεσμούς» του κεφαλαίου ως μίας από τις προϋποθέσεις για τη στράτευση του λαού στην πολεμική προετοιμασία των καπιταλιστών. «Για εμάς, λοιπόν, δεν υπάρχει κανένα δίλημμα μεταξύ Αμυνας και κοινωνικού κράτους. Θα τα πετύχουμε και τα δύο μαζί. Γι' αυτό πρέπει να αγωνιστούμε (...) Γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα θωρακίσουμε ποτέ τις δημοκρατίες μας», έλεγε ο Ανδρουλάκης. «Η ισχυρή Αμυνα και Ασφάλεια της χώρας σημαίνει ισχυρή εξωτερική πολιτική, ισχυρή κοινωνία, ισχυρή οικονομία. Σήμερα αμφισβητούνται στη χώρα μας, και η ισχύς της οικονομίας (...) Αμφισβητείται η κοινωνική λειτουργία - δείτε την αγοραστική δύναμη, πού βρισκόμαστε. Αμφισβητείται η λειτουργία της πολιτείας και των θεσμών», προειδοποιούσε ο Φάμελος για την κοινωνική δυσαρέσκεια που σε εποχή κλυδωνισμών και ανταγωνισμών «αγκαλιάζει» και το κράτος του κεφαλαίου και τους αντιλαϊκούς θεσμούς.

Στο διά ταύτα, συνυπογράφοντας τους πολεμικούς προϋπολογισμούς, με τον Ανδρουλάκη να φτάνει να λέει ότι «η Λευκή Βίβλος για την ευρωπαϊκή αμυντική ετοιμότητα του 2030, όσο και το πρόγραμμα "ReArm EU", αποτελούν ανεπαρκή και δειλά βήματα»! Και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να παραπέμπει στην πρόσφατη υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ στον πολεμικό προϋπολογισμό της κυβέρνησης, θυμίζοντας πως «δεν είμαστε κατά των εξοπλισμών. Το έχουμε αποδείξει και με την ψήφο μας. Εμείς το αποδείξαμε εδώ, με θαρραλέες επιλογές, αλλά εσείς δεν είστε συνεπείς και όλο και περισσότερο γίνεστε επικίνδυνοι».

Με δεδομένα αυτά και τη συμφωνία τους στην αποστολή φρεγατών, προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων και οπλικών συστημάτων - που έχει χρυσοπληρώσει ο λαός - έξω από τα σύνορα, στην ύπαρξη βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα και στη λειτουργία τους ως ορμητηρίων πολέμων και επεμβάσεων, αλλά και τη συμφωνία τους στη «στρατηγική συμμαχία» με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, οι σοσιαλδημοκράτες «σωματοφύλακες» της εμπλοκής έκαναν «κριτική» στην κυβέρνηση. Ζητώντας «να υπάρχει ρητή δέσμευση ότι ένα σημαντικό ποσοστό της παραγωγής θα κατασκευάζεται εγχώρια», διεκδικώντας ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίτα» για το εγχώριο κεφάλαιο και την κρατική πολεμική βιομηχανία, που οι ίδιοι απαξίωσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, υλοποιώντας την πολιτική ΕΕ και ΝΑΤΟ. Καλώντας την κυβέρνηση να διεκδικήσει «επιδοτήσεις σε χώρες που έχουν υψηλό χρέος, όπως η Ελλάδα, και όχι μόνο ρήτρα διαφυγής», και ένα «νέο Ταμείο Ανάκαμψης», ένα νέο υπερμνημόνιο δηλαδή, που οι λαοί θα πληρώσουν με νέες βαριές θυσίες «από την άλλη τσέπη».