Τα σχέδια του ΝΑΤΟ για πολεμικούς προϋπολογισμούς στο 5% του ΑΕΠ των κρατών - μελών και η διάθεση από την ΕΕ 800 δισ. ευρώ για πολεμικούς εξοπλισμούς, όπως προβλέπει το σχέδιο «ReArm Europe» (στην Ελλάδα εξειδικεύτηκε στην τελευταία συζήτηση της Βουλής από την κυβέρνηση της ΝΔ, με τη συναίνεση όλων των αστικών κομμάτων), είναι η μία όψη του νομίσματος.

Η άλλη είναι ο «εμπορικός πόλεμος» που κήρυξε πριν λίγες μέρες ο Ντ. Τραμπ, ανακοινώνοντας δασμούς στις εισαγωγές από μια σειρά κράτη, από την Κίνα μέχρι την ΕΕ. Η επόμενη πράξη του έργου περιλαμβάνει τα «αντίποινα» που σχεδιάζουν τα θιγόμενα κράτη και η ΕΕ, αλλά και το όποιο παζάρι ή διαπραγμάτευση προκύψει.

Ολα αυτά σε συνθήκες που φουντώνει ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, με το ενδεχόμενο γενίκευσης της σύγκρουσης ΗΠΑ - Ισραήλ με το Ιράν, ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία καλά κρατεί, παρά τα όποια παζάρια γίνονται ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ για τη μοιρασιά.

Στην τελευταία περίπτωση, μάλιστα, η λεγόμενη «συμμαχία των προθύμων», που περιλαμβάνει ΝΑΤΟικές χώρες της ΕΕ, μαζί και την Ελλάδα, μελετά την πιο ενεργή εμπλοκή στον πόλεμο, με μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, ακόμα και με την αποστολή στρατευμάτων. Η ΕΕ προχώρησε και σε οδηγίες επιβίωσης για τους λαούς της Ευρώπης σε περίπτωση άμεσης εμπλοκής και γενίκευσης του πολέμου στην Ουκρανία.

Αυτές οι εξελίξεις διαμορφώνουν το πλαίσιο του τι θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, με τι θα βρεθούν αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές δυνάμεις. Σίγουρα τίποτα καλό δεν προμηνύουν για τους λαούς όλου του κόσμου, ούτε βέβαια για τον ελληνικό λαό. Αντίθετα, νέες φουρτούνες βρίσκονται μπροστά μας.

Αν πάρουμε υπόψη επίσης ότι τα 650 δισ. ευρώ από τα 800 δισ. του «ReArm Europe» θα προέλθουν από την αύξηση των δαπανών των κρατών - μελών της ΕΕ, γίνεται εύκολα και άμεσα κατανοητό τι σημαίνει αυτό για τους λαούς.

Η στροφή και οι προτεραιότητες στους εξοπλισμούς, στο πλαίσιο του ευρύτερου προσανατολισμού στην πολεμική οικονομία, και ο πολεμικός προϋπολογισμός, θα οδηγήσουν αντικειμενικά σε ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό δαπανών που σχετίζονται με εργατικές - λαϊκές ανάγκες στην Υγεία, στην Παιδεία, σε υποδομές. Και, αντίστροφα, θα φέρουν ακόμα περισσότερο χρήμα για τις επενδύσεις και τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, της δραστηριότητάς τους στον τομέα των εξοπλισμών.

Ομως δεν είναι μόνο αυτό... Η στροφή στην πολεμική οικονομία συνολικά και στα εξοπλιστικά προγράμματα συνοδεύεται με μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης. Τα κέρδη των καπιταλιστικών ομίλων, των συμπράξεων με αμερικανικά, ισραηλινά και άλλα μονοπώλια αποκτούν πολύ περισσότερο «εθνικό χρώμα», «υπεράσπισης της ασφάλειας» και των «εθνικών συμφερόντων» της χώρας. «Επένδυση στην κυριαρχία», όπως είπε προχθές στη Βουλή ο πρωθυπουργός.

Το μήνυμα του κεφαλαίου, της εργοδοσίας προς την εργατική τάξη είναι σαφές: «Μέσα τα κεφάλια» και «συστράτευση όλων» στους «εθνικούς στόχους», που περνάνε μέσα από την πολεμική οικονομία και βιομηχανία.

Επίσης, ο αναπροσανατολισμός ευρωπαϊκών πόρων (λέγε με Ταμείο Ανάκαμψης...) - περίπου 150 δισ. προβλέπονται πανευρωπαϊκά στο πλαίσιο του «ReArm Europe» - σημαίνει αναπροσανατολισμό και στους κλάδους της παραγωγής. Και μπορεί να γκρινιάζουν και να διαμαρτύρονται επιχειρηματικοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται σε άλλους κλάδους, όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι στο τέλος θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι.

Τα κεφάλαια, άλλωστε, εύκολα μπορούν να μετακινηθούν από τον έναν κλάδο στον άλλο, εκεί που υπάρχουν το μέγιστο κέρδος και η ανάλογη κρατική στήριξη. Τέτοιες αναδιαρθρώσεις έχουν γίνει πολλές φορές στην παραγωγή και για διαφορετικούς λόγους.

Τα μέτρα των δασμών από την κυβέρνηση Τραμπ και ο «εμπορικός πόλεμος» έρχονται σε μια περίοδο που έχουν ήδη πυκνώσει τα σύννεφα πάνω από την καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, και μάλιστα των λεγόμενων «ατμομηχανών» της, πρώτα απ' όλα της Γερμανίας. Ηδη, επίσης, οι λαοί της Ευρώπης πληρώνουν το μάρμαρο των επιπτώσεων από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τους δασμούς που επέβαλε η ΕΕ στη Ρωσία.

Το ενδεχόμενο μιας νέας οικονομικής κρίσης είναι μπροστά, και είναι πιθανό οι αμερικανικοί δασμοί να επιταχύνουν τέτοιες εξελίξεις. Απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο, είναι με μαθηματική ακρίβεια σίγουρο ότι οι εργαζόμενοι θα κληθούν να πληρώσουν για ακόμα μια φορά με νέες θυσίες, προκειμένου να περιφρουρηθούν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών.

Με τις άμεσες επιπτώσεις που μπορεί να έρθουν από την εφαρμογή των δασμών, με αύξηση των τιμών και του πληθωρισμού, με μέτρα που θα πάρουν τα αστικά κράτη στην προσπάθεια να «περιφρουρήσουν» τις οικονομίες τους από την αμερικανική επίθεση και που σίγουρα θα περιλαμβάνουν μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης. Αλλά και με μέτρα διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, όταν και εφόσον αυτή εκδηλωθεί.

Από κάθε εξέλιξη, λοιπόν, φωτίζεται ακόμα πιο καθαρά το δίλημμα «τα καπιταλιστικά κέρδη ή οι σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες». Γίνεται φανερό ότι δεν μπορούν αυτά τα δύο να συνυπάρξουν, ότι η ίδια η εξέλιξη του καπιταλισμού είναι ένα διαρκές σπιράλ υποβάθμισης της ζωής και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, σε σχέση με τις δυνατότητες που προκύπτουν από την παραγωγικότητα της εργασίας.

Οι εργαζόμενοι καλούνται να φτιάξουν τα μέσα για τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, στο πλαίσιο ενός πιο γενικευμένου πολέμου. Θα κληθούν να δώσουν το αίμα τους για να περιφρουρήσουν τα κέρδη των μονοπωλίων της χώρας τους. Θα κληθούν να «κόψουν» δαπάνες αναγκαίες για τη ζωή τους, στο πλαίσιο των πολεμικών προϋπολογισμών. Θα κληθούν να πληρώσουν τους «εμπορικούς πολέμους» μεταξύ των μονοπωλίων, τη νέα κρίση που βρίσκεται μπροστά μας.

Ιδού ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ολόγυμνος μπροστά μας, χωρίς κανένα μασκάρεμα. Αυτή είναι η ουσία της περιόδου που διανύουμε.

Απέναντι σε αυτές τις συνθήκες και εξελίξεις, λοιπόν, γίνεται κατανοητό ότι η απεργιακή μάχη την Τετάρτη 9/4, αλλά και όσες αγωνιστικές μάχες ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα, αποκτούν μια ευρύτερη πολιτική σημασία. Η οργή και η αγανάκτηση που εκφράστηκαν με τη μεγάλη απεργία και τις συγκλονιστικά μαζικές συγκεντρώσεις στις 28/2 είναι κρίσιμο σήμερα να βαδίσουν στον δρόμο της σύγκρουσης με το καπιταλιστικό σύστημα.

Η απεργιακή μάχη μπορεί να γίνει ένας ακόμα σταθμός σε αυτήν την κατεύθυνση. Η συνέχεια στον αγώνα για τα Τέμπη και τη δικαίωση των νεκρών, με το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», η διεκδίκηση μισθών και Συλλογικών Συμβάσεων, μέτρων για την Υγεία και την Παιδεία, για τις υποδομές, περνάνε μέσα από τη σύγκρουση με την πολεμική οικονομία, τις επιπτώσεις των «εμπορικών πολέμων», τη βαθύτερη πολεμική εμπλοκή. Είναι μάχη ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, στη συναίνεση των άλλων αστικών κομμάτων σε αυτούς τους στόχους.

Γίνεται άμεση και επιτακτική ανάγκη να δυναμώσουν οι προσπάθειες στην προοπτική ενός μεγάλου, πανελλαδικού, αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού κινήματος, που θα περνάει στην αντεπίθεση απέναντι στην «πολεμική» επίθεση του αντιπάλου, θα συνενώνει την εργατική τάξη με τους βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, θα ανοίγει τον δρόμο για την ανατροπή του συστήματος. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να κλονίσει την αντιλαϊκή σταθερότητα την οποία επιδιώκει να εξασφαλίσει το αστικό πολιτικό σύστημα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι κρίσιμο να δυναμώσει η συζήτηση για τη διέξοδο για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, για την αντίληψη των κομμουνιστών για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, για την προοπτική του σοσιαλισμού ως τη μόνη απάντηση στα ολοφάνερα αδιέξοδα του συστήματος.

Αυτόν τον πραγματικά αντισυστημικό δρόμο μπορούμε να βαδίσουμε!