Eurokinissi

«Επένδυση στην κυριαρχία» λοιπόν: Τα όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία για τη μοιρασιά της «λείας» του ορυκτού - ενεργειακού πλούτου και της «ανοικοδόμησης», με ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο ακόμα και για προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων στο έδαφος. Η φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα που φυλάει «τσίλιες» για τους εφοπλιστές. Οι «Patriot» στη Σαουδική Αραβία να φυλάνε τον εναέριο χώρο για τα ευρωατλαντικά σχέδια που βάζουν μπουρλότο στη Μέση Ανατολή. Τα F-35 για περιπολίες στα σύνορα ...του Ινδο-Ειρηνικού, όπως λένε τα «letters of acceptance» του αμερικανικού Πενταγώνου. Οι εξοπλιστικές μπίζνες με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, που ισοπεδώνει ό,τι βρίσκεται στο διάβα του ευρωατλαντικού εμπορικού δρόμου Ινδίας - ΕΕ.

Με δυο λόγια, «επένδυση» στην εμπλοκή για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την «αναβάθμιση» των κερδών του. Το είπε άλλωστε και ο ίδιος: «Είμαστε μια χώρα που μπορεί να είναι μικρή σε έκταση, αλλά πολύ μεγάλη σε γεωπολιτική σημασία. Κυρίως, όμως, είναι μια χώρα με μεγαλύτερες φιλοδοξίες...».

«Επένδυση στην κυριαρχία» η παραπέρα εμπλοκή στα ΝΑΤΟικά σχέδια, που πάνε χέρι χέρι με την υπονόμευση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στα τραπέζια των ιμπεριαλιστικών παζαριών και των σχεδίων συνεκμετάλλευσης. Δεν το λέμε εμείς, αλλά ...ο ίδιος ο Μητσοτάκης, ο οποίος έφτασε να λέει ότι το ΝΑΤΟικό «άρθρο 5 δεν είναι απολύτως σαφές ότι μπορεί να ενεργοποιηθεί σε περίπτωση που υπάρξει επίθεση από κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ, και νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνετε τι εννοώ»! Μιλάμε για τέτοια «ασφάλεια» μέσα στις λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου: Να μη σε προστατεύει ούτε από τον ...σύμμαχό σου.

Η νέα «γραμμή Μαζινό» για τα ευρωατλαντικά παραμύθια είναι τώρα το «άρθρο 42 παράγραφος 7 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης (...) κορωνίδα της ευρωπαϊκής πολιτικής ασφάλειας, διότι αφορά πρωτίστως εμάς», όπως έλεγε ο πρωθυπουργός, το οποίο περιλαμβάνει «βοήθεια και συνδρομή» (κατά το «τσάι και συμπάθεια») σε κράτος - μέλος που δέχεται ένοπλη επίθεση. Με την Τουρκία στρατηγικό σύμμαχο και «πάροχο ασφάλειας» της ΕΕ, με τους πολεμικούς ομίλους Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και λοιπών να «ντιλάρουν» με την πολεμική βιομηχανία της γείτονος, η κατάληξη και των νέων αυτών παραμυθιών στα σκουπίδια δεν αργεί...

Οπότε τι μένει; Τα «κοινά συμφέροντα» με τους αμερικανικούς και άλλους ομίλους, αφού «προφανώς αντιλαμβάνεστε την ιδιαίτερη σημασία τού να υπάρχουν σήμερα δύο αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες τι κάνουν (...) αυτές έρχονται και λένε: Κυριαρχικά δικαιώματα νοτίως της Κρήτης ασκεί η Ελλάδα, γι' αυτό συνομιλούμε με την Ελλάδα». Μόνο που και αυτά τα παραμύθια τα «αποδομούσε» λίγες μέρες πριν ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Ενέργειας των ΗΠΑ, ο γνωστός Πάιατ: Οι εταιρείες αυτές «εκτιμούν πολύ» την επιχείρηση «διευθετήσεων» και τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, έλεγε σε ελεύθερη απόδοση. Οσο για τα συμφέροντα των ομίλων και την ασφάλεια των λαών, μια ματιά στον χάρτη με τα ενεργά πολεμικά μέτωπα και τους ανταγωνισμούς δείχνει τις «συμπτώσεις συμφερόντων».

Σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, είναι και κάτι ακόμα οι δαπάνες του πολέμου: Είναι «πυλώνας ευημερίας»!

Είναι γνωστό πόσο ευημερούν οι λαοί και στον πόλεμο και κατά την προετοιμασία του. Για τους επιχειρηματικούς ομίλους, πάλι, ο πρωθυπουργός είπε ...λόγια απλά: «Δημιουργούμε ουσιαστικά μια καινούργια αγορά, για να το πω με απλά λόγια. Ελληνικές επιχειρήσεις - κάποιες μεγάλες, κάποιες μικρότερες - αντιλαμβάνονται ότι το κομμάτι της Αμυνας προσελκύει πια μεγάλο ενδιαφέρον και είναι διατεθειμένες να επενδύσουν».

Ενώ δεν παρέλειψε - απαντώντας και στην «κριτική» των άλλων κομμάτων, που εκφράζει διαμαρτυρίες τμημάτων του κεφαλαίου - να πει ότι η «προστιθέμενη αξία» για τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους θα είναι «όρος απαράβατος» για την επιλογή εξοπλιστικών προγραμμάτων. «Απαράβατο» το κομμάτι από την πίτα για το εγχώριο κεφάλαιο, με το «μέγεθος» να το κρίνουν συσχετισμοί δυνάμεων και ανταγωνισμοί.

Οσο για τις αστειότητες περί του «ποιος θα επενδύσει σε μια χώρα όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα», ας ρωτήσει τους φίλους του τους εφοπλιστές, τους CEO των ενεργειακών ομίλων με τους οποίους φωτογραφιζόταν την επομένη, τις κατασκευαστικές. Γιατί αυτοί μιλάνε για το «τρίπτυχο της επιτυχίας», που είναι «αβεβαιότητα, αβεβαιότητα, αβεβαιότητα». Συνταγή που εκτοξεύει τα κέρδη...

Από την άλλη, τα «μεταξωτά» όπλα θέλουν και θυσίες. Γιατί «κάθε φορά που μιλάμε για καινούργια ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά εργαλεία, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να βρούμε και μια φόρμουλα με την οποία αυτά θα μπορέσουμε ευρωπαϊκά να τα ξεπληρώσουμε», είπε ο πρωθυπουργός, αποκαλύπτοντας ότι έχει ξεκινήσει «μια συζήτηση για το πώς θα αποπληρώσουμε τα δάνεια του Ταμείου Ανάκαμψης, τα οποία έχουμε ευρωπαϊκή υποχρέωση να αρχίσουμε να τα αποπληρώνουμε το 2028. Και αν αυτό δεν αλλάξει (...) τότε το 20% του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού θα κατευθυνθεί στις αποπληρωμές των δανείων του Ταμείου Ανάκαμψης. Αυτό είναι προφανώς κάτι το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε δεκτό, γιατί καταλαβαίνετε τις επιπτώσεις που θα έχει». Ωστε το «δώρο» του Ταμείου Ανάκαμψης ...έχει και λογαριασμό. Και την ίδια ώρα ΕΕ, κυβερνήσεις και τα άλλα αστικά κόμματα μιλάνε για το νέο Ταμείο του πολέμου. Φυγή ...προς τα μπρος, προς τον πόλεμο και τις νέες θυσίες για τους λαούς.

Γι' αυτό και τα κεφάλια πρέπει να είναι μέσα: «Η δημοσιονομική ευρωστία γίνεται καθοριστικός μοχλός και επιτελεί καθοριστικό ρόλο για μια αποτελεσματική εθνική θωράκιση», «η δημοσιονομική υπευθυνότητα σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να τεθεί σε αμφισβήτηση».

Σε ελεύθερη μετάφραση: «Σφίξτε το ζωνάρι» για τα 800 δισ. των εξοπλισμών, για τα νέα δάνεια, «κόψτε από μισθούς, συντάξεις και Υγεία και δώστε για όπλα», που έλεγε και ο Ρούτε. Παρεμπιπτόντως, την ίδια μέρα το ΝΑΤΟ αποφάσιζε το 5% του ΑΕΠ να δίνεται για εξοπλισμούς και η ΕΕ να γρασάρει τη μηχανή του πολέμου με τα αποθεματικά των Ταμείων. Από τα ...χρυσά κουτάλια της ΕΟΚ στα «κιτ επιβίωσης» της ΕΕ, ένα τσιγάρο δρόμος...

Υπάρχει όμως και κάτι πιο βαθύ που τους αγχώνει και επενδύουν στα πολεμικά σχέδια: Γιατί «χωρίς τη δική της ασφάλεια δεν υπάρχουν ούτε οι προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί η οικονομία, ούτε και οι προϋποθέσεις για να σφυρηλατηθεί η κοινωνική συνοχή»...

Για τον πόλεμο εκτός, πόλεμος και εντός, ενάντια στην εργατική τάξη σε κάθε χώρα. Και ο πόλεμος εντός, «προϋπόθεση» για τον πόλεμο εκτός. Οπότε παραμύθι, προσπάθεια ενσωμάτωσης με πλαστές υποσχέσεις και καταστολή για να σφυρηλατηθεί η «συνοχή» εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.

Υπάρχει βέβαια και κάτι που δεν το μάθαμε από την ομιλία του πρωθυπουργού, γιατί το ξέραμε ήδη. Και αυτό δεν είναι άλλο από την ομοφωνία όλων των αστικών κομμάτων στην πολιτική της εμπλοκής στα ευρωατλαντικά σχέδια, αφού «αυτός ο μακροχρόνιος προγραμματισμός (...) προφανώς δεν μπορεί να αποτελεί μόνο υπόθεση μίας παράταξης. Είναι εθνικά αναγκαίο να εδράζεται στον κοινό παρονομαστή μιας στοιχειώδους - εκεί τουλάχιστον μπορεί να επιτευχθεί - εθνικής συνεννόησης». Το 'χε πει άλλωστε τις προάλλες ...και ο τραπεζίτης Σάλας. Ενα κόμμα σε τρία...

«Εσταξε μέλι» ο Μητσοτάκης προς την ...αντιπολίτευση. Χαιρέτισε τις «ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις του κ. Ανδρουλάκη, λέγοντας επί της αρχής ότι στην τοποθέτησή σας δεν άκουσα ουσιαστικές διαφοροποιήσεις με το σχέδιο το οποίο παρουσίασα σήμερα ως προς τις εθνικές προτεραιότητες», σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση περισσότερων χρημάτων για το εγχώριο κεφάλαιο. Διαπίστωσε - απευθυνόμενος προς τον ΣΥΡΙΖΑ - «μεγαλύτερη σύμπνοια στα θέματα αυτά», της εξόρυξης υδρογονανθράκων από τα αμερικανικά μονοπώλια. Και «αντιλήφθηκε» πως «υπάρχει μια βασική συναντίληψη στο γεγονός ότι σε ένα σύγχρονο θέατρο επιχειρήσεων η τεχνολογία και η καινοτομία παίζουν κρίσιμο ρόλο, και σε αυτό το οποίο είπε ο κ. Βελόπουλος», για την ανάγκη να δαγκώσουν κι άλλοι από την «πίτα».

Οπότε, με τέτοια «συναντίληψη», το μόνο που έμεινε ήταν η ...σκιαμαχία με κάποιο «σκιάχτρο» των θέσεων της Κωνσταντοπούλου, με τον πρωθυπουργού να επιτίθεται σε κάτι βολικές αοριστίες της (γιατί θέσεις για ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν ακούσαμε ποτέ από την εν λόγω), προκειμένου να αναπαράγει τα περί «σταθερότητας» που εξασφαλίζουν η ένταξη στην ΕΕ, η ένταση της καταστολής απέναντι στους μετανάστες και οι πολεμικοί εξοπλισμοί.