Τα όρια του εθνικού ξεπουλήματος αγγίζει αυτή την περίοδο η διαλυτική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την ιδιωτικοποίηση και των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, προδιαγράφοντας έτσι το «θάνατο» της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας, που αποτελεί την καρδιά του παραγωγικού - βιομηχανικού χάρτη της χώρας, το πιο χρυσοφόρο τμήμα της ελληνικής οικονομίας. Με την πώληση και του Σκαραμαγκά, ολόκληρη η ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα της χώρας περνάει πλέον στα χέρια των «αρπακτικών», είτε αυτά λέγονται Ταβουλάρης και Ηλίας είτε HDV, ενώ αποκαλύπτονται περίτρανα οι «σχέσεις αίματος» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με το μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο. Η κυβέρνηση δε βγάζει στο «σφυρί» απλά ένα ναυπηγείο, ολοκληρώνει την εκποίηση της δυνατότητας της παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας, ξεπουλάει το μόχθο ενός ολόκληρου εργαζόμενου λαού, πλήττει βάναυσα την εθνική άμυνα και την ασφάλεια της χώρας και αναγορεύει σε πρώτο «καθήκον» της την υποτέλεια απέναντι στις εντολές των Βρυξελλών και στα συμφέροντα των ναυπηγοεπισκευαστικών μεγαθηρίων της Γερμανίας, της Μ. Βρετανίας, της Νορβηγίας.

Οσον αφορά προσωπικά τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη και το επιτελείο του, μπορούν πλέον να ζητωκραυγάζουν, αφού κατάφεραν αυτό που εναγωνίως προσπαθούσε η κυβέρνηση της ΝΔ, να διαλύσουν τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία της χώρας. Από δω και μπρος, αν δε ληφθούν άμεσα και δραστικά μέτρα από τους ίδιους τους εργαζόμενους, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πια την ύπαρξη των ναυπηγείων. Αλλωστε και ο τελευταίος εργαζόμενος αυτής της χώρας έχει καταλάβει ότι η πολιτική της ιδιωτικοποίησης είναι συνώνυμη της βιομηχανικής συρρίκνωσης και της αρπαγής.

Το «στραγγάλισμα» της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας της χώρας, έργο που ξεκίνησε η κυβέρνηση της ΝΔ και ολοκληρώνει με ιδιαίτερη ικανότητα σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αποτελεί έναν ακόμα «πικρό καρπό» των εντολών του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Πυξίδα της όλης υπόθεσης είναι η ενίσχυση των ναυπηγείων των «ισχυρών», όπως της Γερμανίας, της Νορβηγίας και άλλων και βέβαια η παραπέρα αύξηση των δυσθεώρητων υπερκερδών των πλουτοκρατών. Ειδικότερα, η «εκτέλεση» των ελληνικών ναυπηγικών μονάδων έχει προαναγγελθεί από την 7η Κοινοτική Οδηγία το 1992 η οποία προέβλεπε ξεπούλημα ή κλείσιμο. Ετσι εμφανίστηκαν οι «σωτήρες» τύπου Ταβουλάρη για να «γλιτώσουν» τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και Νεωρίου Σύρου από το «λουκέτο». Ο Ν. Ταβουλάρης πήρε δύο από τα μεγαλύτερα ναυπηγεία της χώρας, με «προίκα» πολλών δισ. δραχμών από έργα και επιδοτήσεις που του εξασφάλισε η ίδια η κυβέρνηση. Τα πήρε «καθαρά» από χρέη και... εργαζόμενους, για να τα συρρικνώσει και να τα μετατρέψει σε άντρο των εργολάβων και της «μαύρης εργασίας» και βέβαια η «λυπητερή» όλων αυτών πληρώθηκε από τον ελληνικό λαό! Στη ρότα της διάλυσης πλέει και το Ναυπηγείο της Αυλίδας. Αυτός ο δρόμος ακολουθείται και για Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.

Ταυτόχρονα δυσοίωνο διαγράφεται και το μέλλον της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, του μοναδικού οικονομικού πνεύμονα της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά. Εκεί τα διαλυτικά σχέδια προωθούνται μέσω του ξεπουλήματος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά, του πρώτου λιμανιού της χώρας. Πρόκειται δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση, για σκάνδαλο στο σκάνδαλο.

Από τις εγκαταστάσεις των ναυπηγείων Σκαραμαγκά

Το ξεπούλημα των ναυπηγείων Σκαραμαγκά απογυμνώνει εντελώς την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και αποδεικνύει ότι είναι συνώνυμη της αποβιομηχάνισης και της αρπαχτής σε βάρος της δημόσιας περιουσίας. Η αξία του ναυπηγείου είναι στην πραγματικότητα ανυπολόγιστη, αφού επιπρόσθετα αυτή τη στιγμή ισχύουν παραγγελίες άνω του 1,3 τρισ. δραχμών! Ωστόσο, η κυβέρνηση στην πρεμούρα της να το ιδιωτικοποιήσει για να εξασφαλίσει ακόμα περισσότερα υπερκέρδη στους ιδιώτες, αποδέχεται ακόμα και τις αξιώσεις των επίδοξων μνηστήρων, όπως αυτές καταγράφτηκαν στις προσφορές του Ταβουλάρη και της Γερμανικής HDW, για ...1,5 δισ. δραχμές! Ενώ με το που θα πατήσει το πόδι του ο... αγοραστής στο ναυπηγείο τουλάχιστον 600 εργαζόμενοι θα βρεθούν στο δρόμο.

Η εκποίηση του μεγαλύτερου ναυπηγείου της χώρας, όπως ήταν αναμενόμενο, συνοδεύεται και με μπόλικη κοροϊδία, σε βάρος όλων των εργαζομένων, υποκρισία και πολιτική αγυρτεία. Η κυβέρνηση μέσω των αχυρανθρώπων της στην ΕΤΒΑ, αλλά και του προέδρου της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλου που ανέλαβε το ρόλο του μεσίτη, προσπαθεί να πείσει ότι η ιδιωτικοποίηση «θα διασφαλίσει την αναπτυξιακή πορεία της επιχείρησης», αποκρύπτοντας πόσο ακριβά έχει πληρώσει και εξακολουθεί να πληρώνει ο ελληνικός λαός, όλοι οι εργαζόμενοι τους «σωτήρες επενδυτές». Ας τολμήσουν επιτέλους όλοι αυτοί και πρώτος ο Κ. Σημίτης να δώσουν στη δημοσιότητα, τη συμφωνία που είχε υπογράψει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ όταν εξαγόρασε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά από τον τότε ιδιοκτήτη τους εφοπλιστή Νιάρχο το 1985. Συμφωνία από την οποία τα μόνα στοιχεία που ήρθαν στη δημοσιότητα και αυτό μετά από πολλές προσπάθειες ήταν ότι ο κρατικός κορβανάς έδωσε 130 εκατομμύρια δολάρια στο εφοπλιστή.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όταν πήρε τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά από τον Νιάρχο, είχε ήδη προδιαγράψει την τύχη τους. Την επιστροφή στο ιδιωτικό πιάτο. Ετσι η πορεία του ναυπηγείων από το 1985 είναι στιγματισμένη από συνεχή υπονόμευση, πλιάτσικο και συρρίκνωση. Ειδικότερα από το 1985 ξεκινά μια επιχείρηση συστηματικής απαξίωσης του ναυπηγείου. Η κυβέρνηση στο όνομα των χρεών που άφησε ο Νιάρχος - χώρια το μπαξίσι που του κατέβαλε των 130 εκατ. δολαρίων - το χαρακτηρίζει ζημιογόνο και προς τεκμηρίωση του χαρακτηρισμού η ΕΤΒΑ διώχνει τη μία μετά την άλλη όλες τις σημαντικές δουλιές. Η συμβολή του Κ. Σημίτη στο σχέδιο, ως υπουργός Βιομηχανίας τότε, ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Με νόμο που κατέθεσε και ψηφίστηκε στη Βουλή άνοιξε το δρόμο προς την ιδιωτικοποίηση, αφού προέβλεπε την πώληση 100% του ναυπηγείου και τη ρύθμιση των χρεών. Οι διαγωνισμοί ξεπουλήματος ξεκινούν και το ένα φιάσκο διαδέχεται το άλλο. Στον τρίτο διαγωνισμό υπάρχει μόνο μία πρόταση, αυτή του Περατικού (ο οποίος είχε ταυτόχρονα παραλάβει και το ναυπηγείο Ελευσίνας) που χαρακτηρίστηκε τουλάχιστον γελοία.

Τελικά στις 15 Σεπτέμβρη 1995 επιλέγεται η «λύση» του 51% - 49% (μετοχές ΕΤΒΑ - εργαζόμενοι αντίστοιχα) η οποία αποτέλεσε ένα ακόμα μεγάλο βήμα προς την ιδιωτικοποίηση. Το «σχήμα» αυτό αποτέλεσε ιδέα τού τότε προέδρου του σωματείου «ΤΡΙΑΙΝΑ» στελέχους της ΠΑΣΚΕ Γ. Κοντάκη, του Ι. Μίχα επίσης στελέχους της ΠΑΣΚΕ μέλους της διοίκησης του σωματείου και προέδρου του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, με την οποία συμφώνησαν και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ. Την επιλογή αυτή κυβέρνηση και «πρασινογάλανη» πλειοψηφία της «ΤΡΙΑΙΝΑΣ» τη «στόλισαν» με πανηγυρικές ιαχές περί παραμονής του ναυπηγείου στον έλεγχο του Δημοσίου, οι οποίες τώρα αποκαλύπτεται ότι ήταν επιχείρηση για να ρίξουν «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων. Οι τότε καταγγελίες και ενστάσεις της Εργοστασιακής Επιτροπής για «ερμαφρόδιτη συμφωνία» και «θνησιγενές σχήμα που οδηγεί στο ξεπούλημα» σήμερα επιβεβαιώνονται δυστυχώς στο ακέραιο.

Ομως δεν ήταν μόνο αυτό. Παράλληλα με τη δημιουργία του «σχήματος» φορτώνουν στο ναυπηγείο και την αγγλική πολυεθνική «Brown & Root», για να αναλάβει το μάνατζμεντ και να φέρει δουλιές στο ναυπηγείο... Αποτέλεσμα, η αγγλική πολυεθνική να επιδοθεί σε πλιάτσικο σε βάρος του ναυπηγείου, το οποίο καλείται και πάλι να πληρώσει ο ελληνικός έναντι του ποσού των 15 δισ. δραχμών! Χώρια την πληρωμή του μισθού της που ανερχόταν σε 600 εκατ. ετησίως!

Συνολικά, λοιπόν, εκτός των όσων έχει δώσει μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός, καλείται τώρα ακόμα να πληρώσει, αυτή τη φορά για το ξεπούλημα του ναυπηγείου, 60 δισ. δραχμές συσσωρευμένων ζημιών, ανάμεσα στα οποία βρίσκονται και τα 15 δισ. της αγγλικής πολυεθνικής. Αλλα 25 δισ. δραχμές για την καταβολή των αποζημιώσεων των 600 εργαζομένων που θα διωχτούν στο όνομα του ιδιώτη, 15 δισ. για το επενδυτικό πρόγραμμα που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη και 15 δισ. για την αποπληρωμή πρόσφατου δανείου από την ΕΤΒΑ, ενώ το ακριβές ποσό του λογαριασμού για αυτά που θα πάρει ο σύμβουλος ιδιωτικοποίησης και όσοι εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση ακόμα δεν έχει καθοριστεί! Μιλάμε για ποσό που ξεπερνάει τα 100 δισ. δραχμές Και όμως ο ελληνικός λαός θα μπορούσε να μη δώσει δραχμή και παράλληλα να καρπώνεται τεράστια οφέλη από τη λειτουργία και παραμονή του ναυπηγείου στον έλεγχο του Δημοσίου, χωρίς βέβαια τα «ερμαφρόδιτα σχήματα».

Ειδικότερα, είναι αδιάψευστα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έχουν πολύ ψωμί και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που τα παραδίδουν στους ιδιώτες. Για την ακρίβεια η αξία τους είναι ανυπολόγιστη. Αυτό βεβαιώνεται από τα ίδια τα κυβερνητικά στοιχεία: Η Πρόσκληση Εκδήλωσης Ενδιαφέροντος που είχε δοθεί στη δημοσιότητα από τον σύμβουλο ιδιωτικοποίησης «ΑΛΦΑ ΦΑΪΝΑΝΣ» στις 9 του περασμένου Φλεβάρη αναγράφει σχετικά: «Η Εταιρία είναι το μεγαλύτερο σε δυναμικότητα ναυπηγείο στην Ελλάδα και στην Ανατολική Μεσόγειο». Δραστηριοποιείται, κατά την έκθεση, στους εξής τομείς: των νέων κατασκευών πολεμικών πλοίων επιφάνειας και υποβρυχίων, επιβατηγών και άλλων τύπων πλοίων, σε επισκευές και μετασκευές πλοίων, βιομηχανικές μεταλλικές κατασκευές και επισκευές αμαξοστοιχιών για τον ΟΣΕ και τους ΗΣΑΠ. Οσον αφορά τις εγκαταστάσεις των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά αναφέρεται ότι «βρίσκονται στο Σκαραμαγκά Αττικής σε μια έκταση 832 στρεμμάτων. Οι εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν και 3 πλωτές δεξαμενές χωρητικότητας 30.000, 37.000 και 60.000 DWT, καθώς και δύο μόνιμες δεξαμενές χωρητικότητας 250.000 και 500.000 DWT, με την τελευταία να αποτελεί μία από τις τέσσερις που κατασκευάστηκαν ποτέ στην Ευρώπη».