Τα όρια του εθνικού ξεπουλήματος αγγίζει αυτή την περίοδο η διαλυτική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την ιδιωτικοποίηση και των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, προδιαγράφοντας έτσι το «θάνατο» της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας, που αποτελεί την καρδιά του παραγωγικού - βιομηχανικού χάρτη της χώρας, το πιο χρυσοφόρο τμήμα της ελληνικής οικονομίας. Με την πώληση και του Σκαραμαγκά, ολόκληρη η ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα της χώρας περνάει πλέον στα χέρια των «αρπακτικών», είτε αυτά λέγονται Ταβουλάρης και Ηλίας είτε HDV, ενώ αποκαλύπτονται περίτρανα οι «σχέσεις αίματος» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με το μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο. Η κυβέρνηση δε βγάζει στο «σφυρί» απλά ένα ναυπηγείο, ολοκληρώνει την εκποίηση της δυνατότητας της παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας, ξεπουλάει το μόχθο ενός ολόκληρου εργαζόμενου λαού, πλήττει βάναυσα την εθνική άμυνα και την ασφάλεια της χώρας και αναγορεύει σε πρώτο «καθήκον» της την υποτέλεια απέναντι στις εντολές των Βρυξελλών και στα συμφέροντα των ναυπηγοεπισκευαστικών μεγαθηρίων της Γερμανίας, της Μ. Βρετανίας, της Νορβηγίας.

Οσον αφορά προσωπικά τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη και το επιτελείο του, μπορούν πλέον να ζητωκραυγάζουν, αφού κατάφεραν αυτό που εναγωνίως προσπαθούσε η κυβέρνηση της ΝΔ, να διαλύσουν τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία της χώρας. Από δω και μπρος, αν δε ληφθούν άμεσα και δραστικά μέτρα από τους ίδιους τους εργαζόμενους, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πια την ύπαρξη των ναυπηγείων. Αλλωστε και ο τελευταίος εργαζόμενος αυτής της χώρας έχει καταλάβει ότι η πολιτική της ιδιωτικοποίησης είναι συνώνυμη της βιομηχανικής συρρίκνωσης και της αρπαγής.

Το «στραγγάλισμα» της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας της χώρας, έργο που ξεκίνησε η κυβέρνηση της ΝΔ και ολοκληρώνει με ιδιαίτερη ικανότητα σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αποτελεί έναν ακόμα «πικρό καρπό» των εντολών του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Πυξίδα της όλης υπόθεσης είναι η ενίσχυση των ναυπηγείων των «ισχυρών», όπως της Γερμανίας, της Νορβηγίας και άλλων και βέβαια η παραπέρα αύξηση των δυσθεώρητων υπερκερδών των πλουτοκρατών. Ειδικότερα, η «εκτέλεση» των ελληνικών ναυπηγικών μονάδων έχει προαναγγελθεί από την 7η Κοινοτική Οδηγία το 1992 η οποία προέβλεπε ξεπούλημα ή κλείσιμο. Ετσι εμφανίστηκαν οι «σωτήρες» τύπου Ταβουλάρη για να «γλιτώσουν» τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και Νεωρίου Σύρου από το «λουκέτο». Ο Ν. Ταβουλάρης πήρε δύο από τα μεγαλύτερα ναυπηγεία της χώρας, με «προίκα» πολλών δισ. δραχμών από έργα και επιδοτήσεις που του εξασφάλισε η ίδια η κυβέρνηση. Τα πήρε «καθαρά» από χρέη και... εργαζόμενους, για να τα συρρικνώσει και να τα μετατρέψει σε άντρο των εργολάβων και της «μαύρης εργασίας» και βέβαια η «λυπητερή» όλων αυτών πληρώθηκε από τον ελληνικό λαό! Στη ρότα της διάλυσης πλέει και το Ναυπηγείο της Αυλίδας. Αυτός ο δρόμος ακολουθείται και για Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.

Ταυτόχρονα δυσοίωνο διαγράφεται και το μέλλον της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, του μοναδικού οικονομικού πνεύμονα της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά. Εκεί τα διαλυτικά σχέδια προωθούνται μέσω του ξεπουλήματος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά, του πρώτου λιμανιού της χώρας. Πρόκειται δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση, για σκάνδαλο στο σκάνδαλο.