Πρώτοι στον αγώνα, πρώτοι στη δουλιά. Αυτοί είναι οι εργατοτεχνίτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης. Σε αυτούς οφείλονται οι μοναδικές δυνατότητες της Ζώνης που περιγράφονται σε μελέτη του υπουργείου Ανάπτυξης, στην οποία η Ζώνη χαρακτηρίζεται ακόμα και «ασυναγώνιστη». Σε αυτούς οφείλεται η ίδια ύπαρξη της Ζώνης. Οι πολυήμεροι, σκληροί και καλά οργανωμένοι αγώνες των χιλιάδων εργατοτεχνιτών, με μπροστάρη το Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά και τα άλλα σωματεία της Ζώνης, απέτρεψαν το «λουκέτο» που ετοίμαζε η κυβέρνηση το 1995 για τη Ζώνη. Αυτοί αποτελούν ασπίδα προστασίας σε κάθε τυχοδιωκτικό - διαλυτικό σχέδιο σε βάρος αυτού του χρυσωρυχείου για την ελληνική οικονομία, δίνοντας ταυτόχρονα τη μάχη για το μεροκάματο και την υπεράσπιση των εργασιακών κατακτήσεων. Οσο για το είδος της δουλιάς τους: «Φτύνουν αίμα» μέσα στα αμπάρια και τα τάνκια των βαποριών, σακατεύουν τα πνευμόνια τους αναπνέοντας του κόσμου τις αναθυμιάσεις από τα «γαλβάνια» που κόβουν ή κολλάνε. Από το ξεσκούριασμα, το κόψιμο, το ράψιμο των λαμαρινών. Καθημερινά μέσα στη μουντζούρα, τα λάδια και τα πετρέλαια. Χειμώνα - καλοκαίρι «λιώνουν» για να «πιάσουν» αυτούς τους μοναδικούς χρόνους εργασίας σε όλη την Ευρώπη και τη μοναδική ποιότητα.

Εμείς επισκεφτήκαμε τη Ζώνη μια μέρα με καύσωνα. Ολος αυτός ο απέραντος χώρος είχε μετατραπεί κυριολεκτικά σε καμίνι. Ελιωναν ακόμα και οι σόλες των παπουτσιών. Ανεβήκαμε στο επισκευαζόμενο πλοίο «ΑΝΤΡΕΑΣ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΣ» για να πάρουμε μια «γεύση». Κόλαση. Η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 50 βαθμούς. Οι εργατοτεχνίτες, παρά την αφόρητη ζέστη, ήταν ντυμένοι καλά με μακρυμάνικες χοντρές φόρμες, μάσκες και κουκούλες, για να προστατευτούν από τις αναθυμιάσεις που έβγαιναν από την οξυγονοκόλληση ή την οξυγονοκοπή της λαμαρίνας, τις σπίθες, τα ρινίσματα των μετάλλων που καταλαμβάνουν αέρα και έδαφος και γεμίζουν τις μύτες, το στόμα, τα αυτιά, τα πνευμόνια.

«Η οικογένειά μου έχει θρηνήσει δύο θύματα μέσα στη Ζώνη. Είναι δύσκολη και επικίνδυνη δουλιά. Αμα δουλεύουμε συνέχεια, έχει λεφτά. Ομως το κακό είναι ότι δεν έχουμε συνέχεια δουλιά, η ανεργία είναι μεγάλη. Πολλοί συνάδελφοι, μεγάλοι στην ηλικία, δεν μπορούν να συμπληρώσουν τα ένσημα για τη σύνταξη», είπε ο λεβητοποιός Γρηγόρης Κάτσικας και οι κουβέντες του βγαίνουν αμέσως αληθινές, όταν λίγο πιο πέρα συναντήσαμε τον Βασίλη Σκοπελίτη, 27 χρόνια μεταλλεργάτη, ο οποίος φέτος κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις 35 ένσημα, ενώ όταν τον ρωτήσαμε πότε υπολογίζει να πάρει τη σύνταξη, πετάχτηκε ο διπλανός του ο Θανάσης να πει πολύ... παραστατικά: «Του Αγίου Τρικούπη». Ο Βασίλης μας είπε: «Ολη μέρα σκυμμένος ή γονατισμένος και τις νύχτες πονάνε όλες μου οι κλειδώσεις. Χτες έκλαιγα από τους πόνους. Το καλοκαίρι ειδικά η κατάσταση είναι απελπιστική. Τη βλέπετε άλλωστε. Δεν πληρώνεται αυτή η δουλιά με τίποτα».

«Θα έπρεπε να παίρνουμε σύνταξη τουλάχιστον στα 45, όχι αυτό το ξεζούμισμα. Πίσσα βγάζουμε, όταν φτύνουμε. Είμαι 49 χρονών και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να πάρω σύνταξη. Από την ανεργία, δεν μπορώ με τίποτα να μαζέψω ένσημα», είπε και ο Ιγνάτιος Κοκκινέλης και ο συνάδελφός του Βασίλης Σπετσιώτης συμπλήρωσε: «Από πάνω προσπαθούν συνεχώς οι εργολάβοι να μας μειώσουν το μεροκάματο. Λόγω της μεγάλης ανεργίας, πατάνε πάνω στην ανάγκη μας. Ευτυχώς που υπάρχει το Συνδικάτο μας και τους "μαζεύει" ».