Χρειάστηκε - για να λειτουργήσει το 2000 - 26 δισ. και 450 εκατομμύρια. Από αυτά πήρε από το κρατικό ταμείο 12 δισ. και 221 εκατομμύρια. Δηλαδή, όσα απαιτούνται για τη μισθοδοσία των περίπου 2.000 εργαζομένων του. Πλήρωσε 5 δισ. και 880 εκατομμύρια για φάρμακα, 4 δισ. και 712 εκατομμύρια για υγειονομικό υλικό, 1 δισ. και 830 εκατομμύρια για χημικά, 523 εκατομμύρια για καύσιμα, 407 εκατομμύρια για συντήρηση, 640 εκατομμύρια για εξοπλισμό, 125 εκατομμύρια για είδη καθαριότητας, 257 εκατομμύρια για τρόφιμα και άλλα 851 εκατομμύρια πέρασαν στα «λοιπά έξοδα». Στον ισολογισμό του εμφανίζει μείωση του λειτουργικού ελλείμματος κατά 493 εκατομμύρια, αύξηση των εσόδων του κατά 11,73% και των εξόδων του κατά 9,25%. Εμφανίζει, δηλαδή, μια εικόνα προς το νοικοκύρεμα. Αν ήταν μια οποιαδήποτε επιχείρηση του δημοσίου θα 'λεγε κανείς πως μάλλον πάει καλά, αρχίζει και ανακάμπτει και κοστίζει όλο και λιγότερο στο κρατικό ταμείο.

Μόνο που πρόκειται για νοσοκομείο. Και μάλιστα ένα από τα πέντε μεγαλύτερα της χώρας. Εξι χιλιάδες άνθρωποι είναι το ημερήσιο «ανθρωπο-φορτίο» του.

Είναι η «ναυαρχίδα» του τομέα παροχής υπηρεσιών Υγείας στην Κρήτη, το περίφημο Πανεπιστημιακό (ΠΕΠΑΓΝΗ) στο Ηράκλειο. Οταν φτιάχτηκε ήταν το καμάρι της περιοχής. Σήμερα ως κτίριο ρημάζει. Η διοίκησή του, ενώ έχει κάθε λόγο να προβάλλει ως κεντρικό προτέρημα του νοσοκομείου αυτό που είναι πανθομολογούμενο, το αξιολογότατο επιστημονικό και νοσηλευτικό προσωπικό, στις εκθέσεις της προτιμά να αναφέρεται στα οικονομικά επιτεύγματα.

Οπως ισχύει και για το σύνολο του χώρου της Υγείας, η διοίκηση του νοσοκομείου έχει σαφείς εντολές να λειτουργεί το νοσοκομείο ως επιχείρηση! Και ως τέτοια κατόρθωσε το 2000 να έχει «ίδια έσοδα», δηλαδή εισέπραξε χρήμα - από αυτούς για τους οποίους υποτίθεται πως, σύμφωνα με τη συνταγματική επιταγή, «το κράτος μεριμνά διά την υγείαν των πολιτών» - ίσο με 14 δισ. και 230 εκατομμύρια. Δηλαδή, το κράτος στην περίπτωση του ΠΕΠΑΓΝΗ πλήρωσε μόνο τους μισθούς. Στην πραγματικότητα, όσοι χρειάστηκαν τις υπηρεσίες του νοσοκομείου πλήρωσαν πολύ περισσότερα από αυτά τα 14 δισ. Ευθέως πλέον καταγγέλλεται ότι για να νοσηλευτεί κάποιος στο ΠΕΠΑΓΝΗ πρέπει πρώτα να έχει περάσει την πόρτα - με το αζημίωτο βέβαια - του ιδιωτικού Ιατρικού Κέντρου της πόλης, στο οποίο παράλληλα με τη θέση τους στο δημόσιο διατηρούν ιατρείο οι περισσότεροι μεγαλογιατροί του ΠΕΠΑΓΝΗ. Στην πραγματικότητα, το Πανεπιστημιακό λειτουργεί ως παράρτημα του ιδιωτικού με ρόλους μοιρασμένους στη βάση ποιος πληρώνει το κόστος-ποιος εισπράττει το κέρδος. Εκεί που υπάρχει το κόστος, δηλαδή στο ΠΕΠΑΓΝΗ, πληρώνουν κράτος και ασθενείς κι εκεί που υπάρχει το κέρδος, στο Ιατρικό Κέντρο, κερδίζουν οι μεγαλογιατροί.

Ο μεγάλος χαμένος αυτής της ιστορίας είναι η δημόσια Υγεία. Της οποίας η διασφάλιση περνά μέσα από τις συμπληγάδες του ανταγωνισμού. Το νοσοκομείο χρόνο με το χρόνο καλείται να λειτουργεί όλο και περισσότερο ως επιχείρηση. Αν κρίνουμε από γραπτό κείμενο του προέδρου του ΠΕΠΑΓΝΗ, που έχουμε στη διάθεσή μας, τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα, καθώς ο ιδιωτικός τομέας, που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να είναι κερδοφόρος χωρίς τη «ζημιογόνα» παρουσία του δημοσίου, χρησιμοποιείται και σαν μπαμπούλας. Αναφέρει συγκεκριμένα: «οι επιταγές της νέας οικονομίας μάς εξαναγκάζουν να γινόμαστε όλο και περισσότερο ανταγωνιστικοί. Ηδη ακούγεται πως πρόκειται να αναπτυχθούν στο νησί ιδιωτικές υπηρεσίες τριτοβάθμιας περίθαλψης». Αρα, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας νέες περικοπές στις δαπάνες, νέες αυξήσεις για την παροχή υπηρεσιών. Είναι χαρακτηριστικό πως στη σύγκριση κόστους 1999 με 2000 δύο δαπάνες εμφανίζουν μείωση: Τα τρόφιμα από 269 εκατομμύρια έχουν πέσει στα 258 και ο εξοπλισμός από τα 873 έπεσε στα 640. Την ίδια περίοδο το έσοδο ανά μέρα νοσηλείας έχει αυξηθεί από 116 σε 119 εκατομμύρια.

Η λογική του «ανταγωνισμού» έχει άμεσες επιπτώσεις: Από τη χαμηλότερη σε σχέση ακόμα και με το «Βενιζέλειο» αποζημίωση των εφημεριών των γιατρών έως τις «πιεστικές», όπως τις χαρακτηρίζει η ίδια η διοίκηση, ανάγκες σε μόνιμο και εποχιακό προσωπικό. Το ίδιο το κτίριο είναι σε κατάσταση εγκατάλειψης, ενώ μια σειρά από τομείς παραχωρούνται στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι μεταφορείς μετράνε 230 χρωστούμενα ρεπό. Ο καθαρισμός της κουζίνας δόθηκε σε ιδιώτες. Οι ελλείψεις σε προσωπικό αν και ορατές δεν παρουσιάζονται στο πραγματικό τους μέγεθος, καθώς γίνεται αναφορά σε έναν Οργανισμό που καταρτίστηκε για άλλες εποχές. Τα νέα τμήματα δεν καλύπτονται. Θέσεις υπολειτουργούν γιατί η κάλυψή τους γίνεται με διάφορα προγράμματα του ΟΑΕΔ περιορισμένου χρόνου και βεβαίως μειωμένου μισθού, παρότι οι έκτακτοι καλύπτουν μόνιμες θέσεις. Ακόμα και στο διαχειριστικό μέρος συναντάς προβλήματα. Π.χ. ο αξονικός και ο «μαγνήτης» δουλεύουν με μια βάρδια, τρεις μόνο στις εφημερίες. Καλύπτουν όμως και τον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα ασθενείς του νοσοκομείου να πηγαίνουν έξω. Ισχύει το ίδιο για υπερήχους και μαστογραφίες. Οι ασφαλισμένοι του ΟΓΑ αντιμετωπίζονται σαν αποπαίδια. Επαίρεται η διοίκηση ότι δεν πληρώνουν τίποτα αλλά κλείνουν ραντεβού μετά από 3-6 μήνες για έναν υπέρηχο, που θεωρείται και είναι βασική εξέταση. Οι επενδύσεις των ιδιωτών σε τέτοιους τομείς αφήνουν υποψίες για συμφωνίες-μοίρασμα της πελατείας. Ενα από τα προτερήματα του νοσοκομείου, οι 12 ΜΕΘ, υπολειτουργούν (4 εκτός) κύρια από έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού. Οι γιατροί του ΕΣΥ είναι που τραβάνε το ζόρι καθώς τον απόλυτο έλεγχο τον έχουν οι πανεπιστημιακοί.

Μια ημερήσια βόλτα στο ΠΕΠΑΓΝΗ δίνει αφορμές για δεκάδες ειδικά αναλυτικά ρεπορτάζ ισάριθμα των προβλημάτων πάνω στα οποία σκοντάφτεις ακόμα κι όταν είσαι επισκέπτης. Επιλέξαμε να αναφερθούμε κύρια στην οικονομική πλευρά του, ακριβώς γιατί αυτό που θα 'πρεπε να είναι ό,τι καλύτερο στο νησί - και είναι από την άποψη του ανθρώπινου δυναμικού του - μετατρέπεται, με τη λογική που θέλει επιχείρηση την Υγεία, σε εφιάλτη για την πραγματική ζωή των ανθρώπων. Τελευταία εικόνα στο καφενείο: «Μη στεναχωριέσαι, μαμά, ξέρω το ιατρείο του έξω, θα πάμε και θα σε εξετάσει αμέσως». Ηταν η κόρη που ησύχαζε τη μάνα, στην οποία για μια οφθαλμολογική εξέταση είχαν κλείσει ραντεβού τρεις μήνες μετά.

Ξενοδοχείο Χανίων. Για την ακρίβεια πρόκειται για το νέο νοσοκομείο της πόλης. Που δύσκολα το ξεχωρίζεις από ένα καλό ξενοδοχείο. Εκεί, στην όψη, σταματάνε και οι συγκρίσεις.

Το νοσοκομείο εγκαινιάστηκε μαζί με διάφορα άλλα «νέα» πράγματα. Η φύλαξή του δόθηκε κατ' ευθείαν σε ιδιώτες, η καθαριότητα το ίδιο και τώρα προωθείται σε ιδιώτες και το φαγητό των ασθενών. Η τεχνική υπηρεσία έχει αφεθεί στην τύχη της κι εκεί που είχε να ελέγχει 9.500 τετραγωνικά μέτρα στο παλιό νοσοκομείο καλείται τώρα να τα βγάλει πέρα με 55.000 τετραγωνικά μέτρα. Τα μαγειρεία σύγχρονα, αλλά ξέχασαν να βάλουν εξαερισμό και κλιματισμό. Στις νοσηλευτικές μονάδες το ένα σχεδιαστικό πρόβλημα αποκαλύπτεται μετά το άλλο και το κόστος βέβαια δεν το πληρώνει ο κατασκευαστής. Τις μέρες της έρευνας γίναμε μάρτυρες της αχρήστευσης του συστήματος ελέγχου στη ΜΕΘ, όταν έπεσε ένα τμήμα του τοίχου! Τα πλυντήρια σκευών κι αυτά χωρίς εξαερισμό. Δύο πλύντες καλούνται να καλύψουν ανάγκες 460 κλινών, όταν στο παλιό νοσοκομείο οι ίδιοι κάλυπταν 360 κλίνες τρέχοντας. Προκηρύξεις του '98 για κάλυψη θέσεων υλοποιούνται τώρα. «Μιλάμε, θα μας πει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Φραγκιουδάκης, γραμματέας του συλλόγου εργαζομένων στο νοσοκομείο, για υπερεντατικότητα. Οι ελλείψεις, συνεχίζει, "καλύπτονται" προσωρινά με εργαζόμενους που στέλνονται εδώ μέσα από διάφορα προγράμματα για την ανεργία. Ο Οργανισμός για το νέο νοσοκομείο "κόπηκε" στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και τώρα φτιάχνουν νέο στα μέτρα των χρημάτων που είναι διατεθειμένη να δώσει η κυβέρνηση».

Η Σοφία Βαβούλη, πρόεδρος των νοσηλευτών αναφέρεται στο φιλότιμο των εργαζομένων σαν την κινητήρια δύναμη του νοσοκομείου. Σημεώνει ότι από το '98 είναι ακάλυπτο το 40% των αναγκών και ότι από το '99 μέσα από προγράμματα τύπου STAGE (για απόκτηση επαγγελματικής εμπειρίας) γίνεται μια αισχρή εκμετάλλευση νέων παιδιών που κάνουν όλη τη δουλιά. «Εδώ, συνεχίζει, τα μηχανήματα όλα είναι σύγχρονα. Αυτό είναι το κέρδος. Νοσηλεύεται ο κόσμος σε ανθρώπινους χώρους. Αλλά... νέοι γιατροί, νέες μονάδες, ίδιο το προσωπικό. Η διοίκηση κόβει τον αριθμό του προσωπικού ανά μονάδα για να καλύψει νέες ανάγκες και τρέχουν όσοι μένουν. Είναι χαρακτηριστικό πως δουλεύουμε πάντα με προσωπικό ασφάλειας. Στην απεργία δουλεύουν αναγκαστικά όλοι εκτός των συνδικαλιστών».

Ελλείψεις υπάρχουν και στο διοικητικό τμήμα. Τέσσερις υπάλληλοι για όλες τις προμήθειες. «Εδώ βλέπεις την ανάγκη κεντρικού σχεδιασμού καθώς το φτηνότερο δεν είναι και το καλύτερο. Στην πράξη καταλαβαίνεις ότι δεν είναι εμπόρευμα η Υγεία για να την αντιμετωπίζεις με όρους οικονομίας».

Σκυτάλη στη Χαρά Αντωνίου την πρόεδρο των γιατρών του ΕΣΥ στο νοσοκομείο. Μιλά με ρυθμό πολυβόλου για τις ελλείψες και κάνει σύγκριση με νοσοκομείο της Αθήνας. Καμιά σχέση. «Αν και συνεχώς σε εφημερία δε φτάνουμε. Για παράδειγμα ένας λαρυγγολόγος όσο κι αν τρέχει δε φτάνει. Είναι μόνος του».

Το νοσοκομείο διαθέτει ένα εργαλείο μοναδικό. Τον Ψηφιακό αγγειογράφο. Δεν έχει όμως γιατρό να τον δουλέψει. Οι γιατροί δουλεύουν χωρίς καν γραμματειακή υποστήριξη, χωρίς μηχανογράφηση. Αναισθησιολόγοι λίγοι, αρά λιγότερα τακτικά χειρουργεία. Βάρδιες από βοηθούς θαλάμου. «Ολα δουλεύουν στον αυτόματο πιλότο». Τα έκτακτα που θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται στο αστικό Κέντρο Υγείας φτάνουν στο νοσοκομείο. Νέα ένταση.

Ρωτάμε για τη διακήρυξη της κυβέρνησης ότι επιδιώκει περιστολή δαπανών. Το χαρακτηρίζει «ανέκδοτο». «Αφού κανείς δεν ελέγχει τίποτα. Για παράδειγμα γιατί χορηγούν εφτά μέρες αντιβίωση όταν χρειάζεται μια φορά στο χειρουργείο;» Η απάντηση μάλλον αυτονόητη...

«Λυπάμαι, συνεχίζει η ίδια, τους ειδικευόμενους. Δεν έχει γίνει μια ομιλία στο αμφιθέατρο, η βιβλιοθήκη έκλεισε. Οι βιβλιοθήκες κλείναν μόνο τον μεσαιώνα. Ούτε μια ώρα συζήτησης των περιστατικών. Το μόνο που μένει είναι το ρουσφέτι ανά χωριό από διάφορους παράγοντες. Και σιγά - σιγά απορροφώνται οι κραδασμοί όταν βαθμολογεί με 5 ο Διευθυντής και υποτάσσεται έτσι όποιος αντιδρά... Στο τέλος μένει ένα "δε βαριέσαι" με τραγικές συνέπειες ενδεχόμενα».

Η γιατρός μιλά ασταμάτητα. Καταγράφουμε αποσπάσματα: «Αστείο η κράτηση φακέλου. Κανένα ιστορικό. Ποιος θα το κάνει, όταν τρέχουν όλοι σε 2-3 δουλιές. Ετσι καταστρατηγούνται στοιχειώδη επιστημονικά προαπαιτούμενα». «Στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) θα έπρεπε να είναι η αφρόκρεμα των γιατρών, αλλά μένουν μόνοι τους οι ειδικευόμενοι να κάνουν τη δουλιά κι όμως εκεί ζωή και θάνατος παίζονται στο ένα λεπτό».

Λίγο αργότερα μιλώντας με τον Θανάση Γαλή, από τον σύλλογο των ειδικευόμενων γιατρών σα να ακούμε κασέτα ως προς τα βασικά συμπεράσματα. Το ρεπορτάζ αυξάνει ως προς τα παραδείγματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα η ίδια η εκπαίδευση: κάθε δυο μέρες εφημερία. Πότε να γίνει εκπαίδευση;

Και μια πρόβλεψη: Στο νοσοκομείο υπάρχει τμήμα φυσικής αποκατάστασης με πισίνα! Δεν προβλέπεται να λειτουργήσει. Τι θα γίνει; «θα το πάρει ιδιώτης, κάποιοι καθηγητές από το Ηράκλειο θα επεκτείνουν την πελατεία τους στα Χανιά»...

Εξω από το νοσοκομείο πια συναντάμε την Ελευθερία Μουλουδάκη, μέλος των «Γιατρών του Κόσμου» και γιατρός του ΙΚΑ. Κατηγορηματική στις προβλέψεις της: «θα γίνει αθλιότερη η Υγεία. Ηδη το ΙΚΑ ουσιαστικά λειτουργεί μόνο πρωί. Η βάρδια είναι ακάλυπτη». Αναφέρεται στα γενικότερα προβλήματα που δημιουργεί στο ΙΚΑ η σημερινή πολιτική του υπουργείου Υγείας και χαρακτηρίζει υποβάθμιση ό,τι η κυβέρνηση ονομάζει αναβάθμιση. Αναφέρεται σε «ιστορίες τρέλας» ανάμεσα στο ΙΚΑ και το Νοσοκομείο. «Είναι, λέει για ό,τι συμβαίνει, διάλυση του ΙΚΑ. Παρουσιάζεται σαν αντιπαράθεση γιατρών, την πληρώνει όμως ο άρρωστος. Φριχτές ιστορίες: Πονάει πόδι, πάει σε ορθοπεδικό και πεθαίνει ο άρρωστος από έμφραγμα. Στο τέλος ακούς "τον χάσαμε τον άνθρωπο"». Λίγες μέρες αργότερα ο θάνατος ενός παλικαριού μόλις βγήκε από το νοσοκομείο του Ρεθύμνου μάς πάγωσε.

«Παντέρμο Ρέθυμνο» λέγανε κάποτε. Καμία σχέση με το σήμερα και ειδικά το καλοκαίρι με 150.000 πληθυσμό εξαιτίας του αναπτυσσόμενου τουρισμού. Αν κάτι ερημώνει, αυτό είναι το νοσοκομείο. Και αν κοιτώντας το ΠΕΠΑΓΝΗ μπορεί κάποιος να αναφέρεται με σιγουριά σε μεγάλα προβλήματα, τότε μια επίσκεψη στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου μοιάζει με κατάβαση στον Αδη. Υπερβολή; Γίναμε μάρτυρες την ώρα που έσπασαν οι αποχετεύσεις μέσα στην κουζίνα. Είδαμε το μάγειρα να τραβά τα μαλλιά του και να μας δείχνει σωρό τις κατσαρίδες στη γωνιά. Είδαμε το νεκροθάλαμο ακριβώς δίπλα. Είδαμε παιδιά που σπούδασαν νοσηλευτές να τρέχουν σαν πατίνια με 130.000 δρχ. και με σύμβαση μόνο για 11 μήνες, χωρίς καμία πιθανότητα ανανέωσης ελέω προγράμματος STAGE. Είδαμε να ψάχνουν ακτινολόγο στο τηλέφωνο καθώς δεν επαρκεί το προσωπικό για 24ωρη λειτουργία. Κι ας έχει τριπλασιαστεί η κίνηση στο νοσοκομείο από το 1988 ως σήμερα. Οπως και στο Ηράκλειο, τα τμήματα αυξάνονται όχι όμως και το προσωπικό. Το 1992 έγιναν οι τελευταίες προσλήψεις. Τα προβλήματα λύνονται με μεταθέσεις και μετατάξεις. Τρεις ορθοπεδικοί καλύπτουν εφημερίες 30 ημερών. Κάνουν 10 πληρώνονται τις 7. Στο ΕΚΑΒ μιλάνε για ελλείψεις και αναφέρονται με τρόμο στην απόλυση των 4 παιδιών που έχουν προσληφθεί με το STAGE, καθώς απολύονται και δε βγαίνουν οι βάρδιες. Στην Αγ. Φωτεινή το Κέντρο Υγείας έχει ασθενοφόρο χωρίς οδηγό, στο Σπήλι 5 οδηγοί 3 ασθενοφόρα, στα Ανώγεια οδηγός χωρίς ασθενοφόρο. Στα χειρουργεία χωρίς απαγωγή αερίων, στα υπόγεια είδαμε εργάτρια στο σιδερωτήριο να τη λούζει καυτός ατμός από τη σπασμένη δίπλα της σωλήνα. Εβαζε χαρτόκουτες για να προφυλαχτεί και κράταγε με δυσκολία κι από αξιοπρέπεια τα δάκρυα. «Μπήκα πριν 17 χρόνια, όπως τα βρήκα έτσι τα αφήνω». Τρία πλυντήρια χαλασμένα. Αν χαλάσει και το τελευταίο όλα θα δοθούν σε ιδιώτη. Βγαίνει ένας ολόκληρος νομός με ένα πλυντήριο; Μια πλύντρια σε ένα νοσοκομείο; Η κουζίνα δουλεύει μόνο με προσωπικό ασφαλείας. Τρεις το πρωί ένας το απόγευμα. Λατζέρη δεν έχει. Ενας μάγειρας για να εξυπηρετήσει 200 άτομα. Από τα 4 καζάνια δουλεύουν μόνο τα δύο.

Ο πρόεδρος του σωματείου του νοσοκομείου Αντ. Λαδιανός, μιλά για συνειδητή εγκατάλειψη του νοσοκομείου εδώ και 10 χρόνια, μιλά για 2 μήνες απλήρωτες υπερωρίες, για τις διαρκείς αποσπάσεις στα ΚΥ, για το Πέραμα που αποσπά ακτινολόγο όταν θέλει εξετάσεις, για το εξωτερικό συνεργείο καθαρισμού, για τη μία καθαρίστρια στις αργίες. Για το ειδικό πρόβλημα με τους οπλοφόρους και τους ξυλοδαρμούς. Για την υπόσχεση Σημίτη ότι θα δώσει 1 δισ. που το περιμένουν ακόμα και για την τηλεϊατρική που όπως και στη Γαύδο έτσι και στο Ρέθυμνο δούλεψε μόνο τη μέρα που έγινε η επίδειξη.

Για τους «απέξω» το Λασίθι είναι ο προνομιακός νομός: Στα χαρτιά διαθέτει τέσσερα νοσοκομεία και στην πράξη τέσσερα κτίρια! Το πραγματικό νοσοκομείο είναι ένα. Αυτό στον Αγ. Νικόλαο, στη Νεάπολη λειτουργεί σαν Κέντρο Υγείας, σε Σητεία και Ιεράπετρα λειτουργούν κάποιες κλινικές. Ο αριθμός 4 λειτουργεί σαν άλλοθι για να έχουν ελλείψεις όλα.

Στον Αη Νικόλα στο οκτάμηνο της τουριστικής περιόδου υποδέχονται 100.000 κόσμο σε σύγκριση με τις 15.000 του χειμώνα. Χρειάζεται προσωπικό. Περισσότερο χρειάζεται κτίριο. Το νέο όμως που κατασκευάζεται θα στεγάζει μόνο διοικητικές υπηρεσίες. «Σιγά - σιγά» τους λένε.

Μέχρι τότε κάνουν επισκευές στις βάσεις του παλιού ώστε να μην πέσει. Μέχρι τότε σε έναν όροφο στεγάζονται τέσσερις κλινικές και τα πεντάχρονα της Παιδιατρικής «τρακάρουν» πάνω στις σακούλες με τα ούρα που σέρνουν στο διάδρομο οι παππούδες από την Ουρολογική, που βρίσκεται απέναντί τους.

Θλιβερό θέαμα. Γι' αυτό μετά από λίγο κατέφθασε υπάλληλος της ασφάλειας του κτιρίου να μας ρωτήσει αν πήραμε άδεια να μπούμε στο νοσοκομείο. Ημασταν ήδη εκεί. Την ώρα που άφησαν ένα νεκρό γέροντα να κάνει παρέα με τις πατάτες στο διάδρομο των μαγειρείων. Οταν ρωτήσαμε γιατί, μας είπαν πως δεν έχει φτιαχτεί ακόμα ο νεκροθάλαμος, σε κάποιους μήνες ίσως.

Εδώ η ιδιωτικοποίηση έχει και ευτράπελα: Οι όροφοι 4, 3 και 2 καθαρίζονται από ιδιωτικό συνεργείο. Οι άλλοι από δημόσιο. Την Κυριακή όλα στο δημόσιο. Δεν υπάρχει τμήμα με πληρότητα. Δεν υπάρχει λαντζέρισσα, δεν υπάρχει καθαρίστρια στο μαγειρείο.

Στο 50% οι ελλείψεις στο νοσηλευτικό προσωπικό κι ακόμα περιμένουν τις περσινές άδειες. Οι τραυματιοφορείς κάνουν χρέη νοσοκόμου. Το απόγευμα ερημιά. Ενας στο χειρουργείο, ένας για το υπόλοιπο νοσοκομείο.

Ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Κώστας Νικολαράκης χαρακτηρίζει το σύστημα «τέσσερα κουτσά νοσοκομεία». Και τονίζει πως το κύριο πρόβλημα είναι η αντιμετώπιση της υγείας με όρους οικονομίας. «Οταν ζητάς κέρδος, έχεις χάσει το τρένο» είναι η φράση του. Αναφερόμενος στις επερχόμενες αλλαγές, λέει πως αν και επιμέρους υπάρχουν σωστά σημεία, το κύριο είναι πως η κυβέρνηση «με τη σύσταση του ΟΔΙΠΥ επιχειρεί να βάλει βαθιά το χέρι στα ταμεία και να ρουφά χρήμα». Ο ίδιος βλέπει ότι στο τέλος της δεκαετίας το σύστημα θα λειτουργεί μόνο για τους εξαθλιωμένους οικονομικά, καθώς θα έχει αποδυναμωθεί σημαντικά και «θα παρέχει ισχνή και κακής ποιότητας υγεία. Θα φτάσει η στιγμή που θα ανακοινώσουν, όπως φέτος στην Ουάσιγκτον, "σήμερα έκλεισε το τελευταίο δημόσιο νοσοκομείο"».

Ρεπορτάζ: Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ