ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΛΑΪΚΟ ΣΤΕΚΙ

Λαϊκό γλέντι, μέχρι πρωίας

Ο Βαγγέλης Κορακάκης με το συγκρότημά του

Κατάμεστο το «Λαϊκό Στέκι» από όλες τις γενιές του λαού μας, την Παρασκευή, από 10 το βράδυ έως τις 2, περίπου τα χαράματα του Σαββάτου. Χιλιάδες νέοι, μεσήλικες και υπερήλικες «γεύτηκαν» αμέτρητα πολυαγαπημένα τραγούδια - έντεχνα και λαϊκά - χάρη στις σπουδαίες αντρίκειες φωνές δυο ερμηνευτών της νεότερης γενιάς του λαϊκού μας τραγουδιού. Του Κώστα Μακεδόνα και του Δημήτρη Μπάση.

Τη σκυτάλη, «παρέλαβε» δεύτερη η καλλίφωνη Δέσποινα Ολυμπίου, λέγοντας αισθαντικά ερωτικά τραγούδια. Τρίτος στην εξέδρα ανέβηκε ο Δημήτρης Μπάσης για να «πει» σόλο, επίσης χιλιοτραγουδισμένα, λεβέντικα έντεχνα λαϊκά τραγούδια, όπως λ.χ. του Μάνου Λοΐζου «Δε θα ξαναγαπήσω» (αφιερώνοντάς το στη μνήμη του Στέλιου Καζαντζίδη), «Σπασμένο Καράβι», «Το πεπρωμένο» και άλλα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα στη σκηνή ανέβηκε το συγκρότημα του Δημήτρη Κοντογιάννη. (Σημειώνουμε ότι το συγκρότημα πήρε το τρίτο βραβείο στο πρόσφατο Διεθνές Φεστιβάλ Λαϊκής Μουσικής που έγινε στο Ουζμπεκιστάν). Στο συγκρότημα συμμετέχουν τραγουδιστικά η Μαρία Εγγλέζου και ο Γ. Καραλής. Για δυο περίπου ώρες ήχησαν πολυαγαπημένα από το λαό μας τραγούδια (έντεχνα λαϊκά, ρεμπέτικα και κυρίως παραδοσιακά της Μ. Ασίας).

Το Σάββατο

Ο Λάκης Χαλκιάς και η Αργυρώ Καπαρού

Το Σάββατο, από νωρίς άρχισε το πρόγραμμα στο «Λαϊκό Στέκι». Το άνοιγμα έκανε η επταμελής ερασιτεχνική θεατρική ομάδα της ΚΝΕ από τη Χίο με το σατιρικότατο «ειδησεογραφικό κανάλι» της. Και ύστερα άρχισε το γλέντι. Το σινιάλο για το γλεντοκόπι που κράτησε επίσης μέχρι πρωίας, έδωσε, στις 9.45μμ, με μουσικοχορευτικό χορευτικό πρόγραμμα το Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων ΟΤΕ. Η πολύμορφη πολιτιστική δημιουργία και δράση του Πολιτιστικού Κέντρου των εργαζομένων στον ΟΤΕ, αποτελεί ένα αξιέπαινο πρότυπο ερασιτεχνικής δημιουργίας, άξιο μίμησης και από τους φορείς άλλων κλάδων.

Απόδειξη το πρόγραμμα δημοτικών τραγουδιών από όλη την πατρίδα μας και τη Μικρασία, που ερμήνευσαν η καλοδουλεμένη πενταμελής χορωδία και η τετραμελής ορχήστρα του και οι παραδοσιακοί χοροί από το 14μελές χορευτικό του συγκρότημα. Το γλέντι φούντωσε κυριολεκτικά με το συγκρότημα του Λάκη Χαλκιά (6μελής ορχήστρα), στο οποίο συμμετείχαν τραγουδιστικά η Αργυρώ Καπαρού και ο Χρήστος Γκούρας. Ο Λάκης Χαλκιάς απευθυνόμενος στο κοινό πρώτα ευχήθηκε «Να 'στε όλοι καλά και να 'χουμε ειρήνη» και ύστερα είπε «Χαιρόμαστε που είμαστε στη γιορτή που κάνουν τα παιδιά της ΚΝΕ. Στις μέρες της παγκοσμιοποίησης και της ισοπέδωσης που ζούμε χρειάζεται πολύ ο πολιτισμός. Εύχομαι να μη συμβούν τα κακά που βλέπουμε να έρχονται. Γι' αυτό σε τέτοιες ώρες ο λαός μας χρειάζεται περισσότερο τον πολιτισμό». Κι ύστερα ο Λάκης Χαλκιάς μας σεργιάνισε σε λατρεμένα από το λαό τραγούδια.

Δύο παιδιά της Θεατρικής Ομάδας της ΚΝΕ, από τη Χίο

Το γλέντι -με τραγούδι και χορό ασταμάτητο από το πολυπληθές ακροατήριο, κορυφώθηκε μετά τα μεσάνυχτα. Την κορύφωση και τη λήξη του γλεντιού «κήρυξε» ο Βαγγέλης Κορακάκης με το συγκρότημά του. Αυθεντικός, ξεχωριστός λαϊκός δημιουργός - γνήσιος «απόγονος» και αποδειγμένα ποιοτικός συνεχιστής των καλύτερων (θεματικών και μορφολογικών) παραδόσεων του λαϊκού μας τραγουδιού - ο Βαγγέλης Κορακάκης, πρόσφερε μεγάλη απόλαυση, ερμηνεύοντας με τη χαρακτηριστική φωνή του αθάνατα τραγούδια διαφόρων λαϊκών συνθετών, αλλά και πολλά από τη δική του, την εξαιρετικά εμπνευσμένη μουσικά και στιχουργικά, δημιουργία.

Η Συνέντευξη (1)

Τελικά, ύστερα από συντονισμένες προσπάθειες, και με τη βοήθεια δύο φίλων μου, Πακιστανών αρχαιολόγων, κλείστηκε το ραντεβού. Θα συναντούσαμε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν στις 10 του Οκτώβρη, ώρα έξι, κοντά στο Ελ Αρχάμ. Μια σπηλιά στους πρόποδες του Ακρ Μαχμάτ Μπενί, όπου είχανε γίνει συστηματικές ανασκαφές από Βρετανούς αρχαιολόγους στα 1879. Φυσικά, για να φτάσουμε ως εκεί έπρεπε να βρούμε ένα αυτοκίνητο γερό. Το βρήκαμε, με πολύ κόπο στο Σαραφά Παζάρ του Πεσχαβάρ. Ητανε, μας διαβεβαίωσε, ο ιδιοκτήτης του σοβιετικό. Από αυτά που χρησιμοποίησαν οι Σοβιετικοί, όταν κατέβηκαν στο Αφγανιστάν.

- Πόσες Ρουπίες¹ ρώτησα

- Τρι χάντερτ ντάλαρς, απάντησε αγγλοπακιστανικά ο τύπος

- Του χάντερτ, Ουάν χάντερτ μπιφόαρ εντ ουάν χάντερτ άφτερ. Επέμεινα εγώ

- Οκέι.

Κλείσαμε τη συμφωνία. Την άλλη μέρα στις πέντε το πρωί πήραμε το τζιπ. Υστερα από προσπάθεια μισής ώρας το σοβιετικό σαράβαλο πήρε μπρος. Κοιταχτήκαμε με το συνταξιδιώτη μου ανήσυχα, γιατί και οι δυο σκεφτήκαμε πως με κείνο τον τετράτροχο τενεκέ έπρεπε να κάνουμε πάνω από 12 ώρες ταξίδι πάνω σε ένα δρόμο που ήταν κυριολεκτικά σπαρμένος με μυτερές σιδερόπετρες. Ξεκινήσαμε, ωστόσο και σε τρεις ώρες φτάσαμε στα σύνορα. Μας υποδέχτηκαν καμιά τριανταριά Ταλιμπάν, οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, με μακριές αχτένιστες γενειάδες, ολοστρόγγυλα κατάμαυρα μάτια και με τις χαρακτηριστικές αφγανικές σκούφιες, που πολλοί Ελληνες αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι κατάγονται από τη μακεδονική Καψία. Κατάλοιπο κι αυτή των Μακεδόνων του Μεγαλέξαντρου που έφτασαν εκεί και στρατοπέδευσαν πάνω από τρία χρόνια περνώντας το φοβερό Σίμπερ Πας. Φοβερό και σήμερα ακόμα που είναι στρωμένο με άσφαλτο. Και πιο φοβερό για τους Βρετανούς που προσπαθώντας να κατακτήσουν το Αφγανιστάν άφησαν εκεί πάνω από 40 χιλιάδες νεκρούς, χωρίς να νικήσουν στο τέλος! Χωρίς ν' ανοίξουν, με άλλα λόγια, το δρόμο για τα πετρέλαια της Κασπίας!

Ενας από τους Ταλιμπάν, κοντός ίσαμε ένα κι εξήντα, προχώρησε και στάθηκε δίπλα στο τζιπ.

- Πέιπερ, πέιπερ.

Του έδωσα το φάκελο που είχα πάρει την προηγούμενη νύχτα από το φίλο μου τον αρχαιολόγο. Ο κοντός Ταλιμπάν άρχισε να διαβάζει το γράμμα με προσοχή, κοιτάζοντάς μας, σχεδόν καχύποπτα κάθε τόσο. Οταν τελείωσε την ανάγνωση, μας κοίταξε για τελευταία φορά, και χαμογέλασε. Τα μεγάλα κάτασπρα δόντια του δεν ήτανε παραπάνω από πέντε, κι αυτό έκανε το χαμόγελό του να μοιάζει με γκριμάτσα πιο πολύ.

Υστερα έκανε μια πλατιά κίνηση με τα χέρια του και οι Ταλιμπάν άρχισαν να κατηφορίζουν. Αυτός και ένας άλλος μπήκαν μέσα στο τζιπ και κάθισαν στα πίσω καθίσματα. Δεν ξέρω αν ήτανε τυχαίο, και γι' αυτό έφταιγε ο στενός χώρος του αυτοκινήτου μας, ένιωσα όμως την κρύα κάννη του καλάζνικοφ που κρατούσε ο κοντός Ταλιμπάν δίπλα στ' αυτί μου.

- Γκόου, μας διέταξε. Και ξεκινήσαμε.

Η ταχύτητά μας δεν ξεπερνούσε τα 10-15 χιλιόμετρα. Οι δύο Ταλιμπάν έπιασαν να τραγουδούν ένα πονεμένο, αργόσυρτο τραγούδι. Υστερα από δυο ώρες ταξίδι φτάσαμε στο Μπεχλεμπές. Ενα χωριό χτισμένο με πλιθιά. Ο κεντρικός του δρόμος ήτανε όλο βαθιές λακκούβες, γεμάτες νερό και σκυλιά. Πολλά από αυτά ήτανε ψόφια. Μέσα στις λακκούβες και ανάμεσα από τα ζωντανά και τα ψόφια σκυλιά έπαιζαν αμέριμνα τα μικρά Αφγανόπουλα. Ο κοντός μου χτύπησε τον ώμο.

- Στοπ. Είπε και κατέβηκε. Στάθηκε πάνω από μια λακκούβα και άρχισε να κατουράει. Τα πιτσιρίκια ξέσπασαν στα γέλια. Υστερα έτρεξαν κοντά μας και άρχισαν να φωνάζουν με τα αδύνατα χεράκια τους τεντωμένα προς τα μας.

- Χλιέπα,²χλιέπα

(συνεχίζεται)

¹ Ρουπία είναι το εθνικό νόμισμα του Πακιστάν

²Χλιέπα = ψωμί

Του Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Ηταν ωραία εδώ

Το δεκαμελές Συγκρότημα του Πνευματικού Κέντρου Καισαριανής άνοιξε την αυλαία της Κεντρικής Σκηνής, την Παρασκευή 21/9, προσφέροντας ένα πρόγραμμα με αθάνατα λαϊκά και «έντεχνα» τραγούδια. Στην πρώτη του εμφάνιση στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, το μουσικό σχήμα, που απαρτίζεται από μαθητές κυρίως του Λυκείου, έδωσε μια νότα φρεσκάδας. Ερμήνευσε τραγούδια του καημού, του αγώνα, της ελπίδας των Λοΐζου, Θεοδωράκη και άλλων συνθετών, υπό τη διδασκαλία του δασκάλου μουσικής Θανάση Κοσκινά. Αξίζει να σημειωθεί πως τα παιδιά διδάσκονται λαϊκό, έντεχνο και ροκ τραγούδι στο Πνευματικό Κέντρο Καισαριανής, ενώ έχουν πραγματοποιήσει εμφανίσεις σε εκδηλώσεις του Δήμου και αλλού.

Τη μελωδική «σκυτάλη» πήραν ο Σωτήρης Μπαλλάς και το Συγκρότημα της ΚΝΕ από τη Θεσσαλονίκη. «Γεια χαρά από τη Σαλονίκη της αντίστασης» ήταν ο χαιρετισμός του Σ. Μπαλλά μετά το πρώτο τραγούδι για τη «μοίρα» που μας ενώνει: «Μετανάστη κάνε κάτι...», γιατί «ίδια είν' τ' αφεντικά...». Το δεκαμελές σχήμα (φωνή, βιολί, κιθάρα ηλεκτρική και ακουστική, ντραμς), που δημιουργήθηκε πριν 2 - 3 χρόνια, αποτελείται από φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενους.

«Είναι ωραία εδώ. Κάθε Σεπτέμβρη εδώ κάνουμε το δικό μας γούστο», ήταν τα λόγια με τα οποία ο Μίλτος Πασχαλίδης καλησπέρισε το κοινό. Ο ταλαντούχος τραγουδοποιός άρχισε τη συναυλία του με «κάτι τραγούδια για παράξενες αγάπες» και με «μια λαχτάρα στην καρδιά», προσκαλώντας σ' ένα μοναδικό «ταξίδι», που άγγιξε ευαίσθητες χορδές. Μαζί του τραγούδησε η Δανάη Παναγιωτοπούλου.

Καλή αντάμωση στους δρόμους

Ηταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Παρασκευής όταν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή μαζί με τη μουσική του συντροφιά, για να προσφέρει μια συγκλονιστική συναυλία. Δεν ήταν μόνο ο όγκος του κοινού της, που ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Δεν ήταν μόνο η ειλικρινής «συνομιλία» μέσω των τραγουδιών - και όχι μόνο - με τους χιλιάδες νέους και νέες. Ηταν κυρίως το πάθος, ο παλμός αυτής της μεγαλειώδους υπαίθριας σύναξης, που δονούσαν την ατμόσφαιρα και πυρπολούσαν τις καρδιές. Από την πρώτη στιγμή, που ο μελωδικός ρόκερ ανέβηκε στη σκηνή, τα «Εφηβα γεράκια» ύψωσαν τα χέρια και ένωσαν τις φωνές τους, για να τραγουδήσουν, να καταγγείλουν, να ονειρευτούν. Και δεν άργησε αυτό το μεγάλο μουσικό γεγονός να μεταβληθεί σε μια τεράστια, παλλόμενη αντιπολεμική συναυλία. «Μέρες που είναι», είπε από σκηνής ο Β. Παπακωνσταντίνου, «δεν μπορούμε να γυρίζουμε τις πλάτες. Λυπούμαστε, βέβαια, για τα θύματα των Αμερικανών, όπως και για τα θύματα απανταχού της Γης του παρελθόντος. Και βεβαίως για τα απανταχού θύματα του μέλλοντος». Για να 'ρθει η απάντηση από τα χιλιάδες στόματα: «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Και η φράση του Β. Παπακωνσταντίνου, με τρομερή σαρκαστική διάθεση: «Λαοί "φονιάδες" των Αμερικανών». Και ήταν πολλές ακόμη οι στιγμές, που στη διάρκεια της συναυλίας ερμηνευτής και κοινό ενώθηκαν για να καταδικάσουν την τρομοκρατία της υπερδύναμης και των συμμάχων της, για να υπερασπιστούν το δίκιο των λαών ενός άδικου, βάρβαρου κόσμου. Και το πρόγραμμα έκλεισε με το «Απόψε φυσάει» και στη γιγαντοοθόνη τα γεράκια του πολέμου επί το έργον... στη συνέχεια «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα» και τα «Χρόνια πολλά» να αφιερώνονται στα «παιδιά που ονειρεύονται και στους Κνίτες που τα θέλουνε όλα». Και ο αποχαιρετισμός με την ευχή του Β. Παπακωνσταντίνου για «Καλή αντάμωση στους δρόμους».

Πλούσιο πρόγραμμα με έντεχνα και λαϊκά

Τη μουσική αυλαία το Σάββατο 21/9 άνοιξε λίγο πριν τις 9μ.μ., ο Γιάννης Λάρδης. Με τη συνοδεία της κιθάρας του τραγούδησε το «Ακορντεόν» του Μ. Λοΐζου και τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη από τη «Ρωμιοσύνη». Ο Θάνος Μικρούτσικος, συναυλία του οποίου είχε προγραμματιστεί για το Σάββατο, δεν μπόρεσε να παραβρεθεί, λόγω σοβαρού οικογενειακού προβλήματος.

«Φωτιά και ανάσταση, καλή παράσταση/ πόσα τραγούδια μας φέρνουν απόψε εδώ...» ήταν η μελωδική «καλησπέρα» της Δήμητρας Γαλάνη και της Τάνιας Τσανακλίδου που ακολούθησαν. Και πράγματι ήταν πολλά και όμορφα τα τραγούδια, που κόμισαν οι δύο καταξιωμένες ερμηνεύτριες, προσφέροντας πότε τρυφερά και πότε με ένταση ξεχωριστές στιγμές. Τραγούδησαν την αγάπη, τον πόνο, το σμίξιμο, το χωρισμό, την ελπίδα, θυμίζοντας σ' ένα μεγάλο ενθουσιώδες, ακροατήριο μεγάλους σταθμούς του λαϊκού και έντεχνου τραγουδιού, ενώ παρουσίασαν και καινούρια κομμάτια τους. «Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει», «Σε ψάχνω», «Τζαμάικα» - η αναφορά της Δ. Γαλάνη στον μεγάλο απόντα Μ. Λοΐζο, μα και στον πρόσφατα χαμένο Στ. Καζαντζίδη με το «Μη σκαλίζεις τις στάχτες». Και η Τ. Τσανακλίδου να «ζωγραφίζει» με εκφραστικότητα την «Αλλιώτικη μέρα».

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου ακολούθησε στην ίδια σκηνή, προσφέροντας ένα πρόγραμμα σμιλεμένο με τραγούδια από την εποχή των «Φατμέ» μέχρι τα «Παιχνίδια με το διάβολο» και το «Μπραζιλέρο» (το τραγούδι για την ταινία του Σωτ. Γκορίτσα). Τραγούδια για τα μεγάλα και μικρά «ταξίδια» μας, για τις «Χαμένες Ατλαντίδες», για τις αγωνίες και τις ελπίδες. Μαζί του τραγούδησε ο Κώστας Λειβαδάς.