Το δεκαμελές Συγκρότημα του Πνευματικού Κέντρου Καισαριανής άνοιξε την αυλαία της Κεντρικής Σκηνής, την Παρασκευή 21/9, προσφέροντας ένα πρόγραμμα με αθάνατα λαϊκά και «έντεχνα» τραγούδια. Στην πρώτη του εμφάνιση στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, το μουσικό σχήμα, που απαρτίζεται από μαθητές κυρίως του Λυκείου, έδωσε μια νότα φρεσκάδας. Ερμήνευσε τραγούδια του καημού, του αγώνα, της ελπίδας των Λοΐζου, Θεοδωράκη και άλλων συνθετών, υπό τη διδασκαλία του δασκάλου μουσικής Θανάση Κοσκινά. Αξίζει να σημειωθεί πως τα παιδιά διδάσκονται λαϊκό, έντεχνο και ροκ τραγούδι στο Πνευματικό Κέντρο Καισαριανής, ενώ έχουν πραγματοποιήσει εμφανίσεις σε εκδηλώσεις του Δήμου και αλλού.

Τη μελωδική «σκυτάλη» πήραν ο Σωτήρης Μπαλλάς και το Συγκρότημα της ΚΝΕ από τη Θεσσαλονίκη. «Γεια χαρά από τη Σαλονίκη της αντίστασης» ήταν ο χαιρετισμός του Σ. Μπαλλά μετά το πρώτο τραγούδι για τη «μοίρα» που μας ενώνει: «Μετανάστη κάνε κάτι...», γιατί «ίδια είν' τ' αφεντικά...». Το δεκαμελές σχήμα (φωνή, βιολί, κιθάρα ηλεκτρική και ακουστική, ντραμς), που δημιουργήθηκε πριν 2 - 3 χρόνια, αποτελείται από φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενους.

«Είναι ωραία εδώ. Κάθε Σεπτέμβρη εδώ κάνουμε το δικό μας γούστο», ήταν τα λόγια με τα οποία ο Μίλτος Πασχαλίδης καλησπέρισε το κοινό. Ο ταλαντούχος τραγουδοποιός άρχισε τη συναυλία του με «κάτι τραγούδια για παράξενες αγάπες» και με «μια λαχτάρα στην καρδιά», προσκαλώντας σ' ένα μοναδικό «ταξίδι», που άγγιξε ευαίσθητες χορδές. Μαζί του τραγούδησε η Δανάη Παναγιωτοπούλου.

Ηταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Παρασκευής όταν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή μαζί με τη μουσική του συντροφιά, για να προσφέρει μια συγκλονιστική συναυλία. Δεν ήταν μόνο ο όγκος του κοινού της, που ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Δεν ήταν μόνο η ειλικρινής «συνομιλία» μέσω των τραγουδιών - και όχι μόνο - με τους χιλιάδες νέους και νέες. Ηταν κυρίως το πάθος, ο παλμός αυτής της μεγαλειώδους υπαίθριας σύναξης, που δονούσαν την ατμόσφαιρα και πυρπολούσαν τις καρδιές. Από την πρώτη στιγμή, που ο μελωδικός ρόκερ ανέβηκε στη σκηνή, τα «Εφηβα γεράκια» ύψωσαν τα χέρια και ένωσαν τις φωνές τους, για να τραγουδήσουν, να καταγγείλουν, να ονειρευτούν. Και δεν άργησε αυτό το μεγάλο μουσικό γεγονός να μεταβληθεί σε μια τεράστια, παλλόμενη αντιπολεμική συναυλία. «Μέρες που είναι», είπε από σκηνής ο Β. Παπακωνσταντίνου, «δεν μπορούμε να γυρίζουμε τις πλάτες. Λυπούμαστε, βέβαια, για τα θύματα των Αμερικανών, όπως και για τα θύματα απανταχού της Γης του παρελθόντος. Και βεβαίως για τα απανταχού θύματα του μέλλοντος». Για να 'ρθει η απάντηση από τα χιλιάδες στόματα: «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Και η φράση του Β. Παπακωνσταντίνου, με τρομερή σαρκαστική διάθεση: «Λαοί "φονιάδες" των Αμερικανών». Και ήταν πολλές ακόμη οι στιγμές, που στη διάρκεια της συναυλίας ερμηνευτής και κοινό ενώθηκαν για να καταδικάσουν την τρομοκρατία της υπερδύναμης και των συμμάχων της, για να υπερασπιστούν το δίκιο των λαών ενός άδικου, βάρβαρου κόσμου. Και το πρόγραμμα έκλεισε με το «Απόψε φυσάει» και στη γιγαντοοθόνη τα γεράκια του πολέμου επί το έργον... στη συνέχεια «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα» και τα «Χρόνια πολλά» να αφιερώνονται στα «παιδιά που ονειρεύονται και στους Κνίτες που τα θέλουνε όλα». Και ο αποχαιρετισμός με την ευχή του Β. Παπακωνσταντίνου για «Καλή αντάμωση στους δρόμους».

Τη μουσική αυλαία το Σάββατο 21/9 άνοιξε λίγο πριν τις 9μ.μ., ο Γιάννης Λάρδης. Με τη συνοδεία της κιθάρας του τραγούδησε το «Ακορντεόν» του Μ. Λοΐζου και τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη από τη «Ρωμιοσύνη». Ο Θάνος Μικρούτσικος, συναυλία του οποίου είχε προγραμματιστεί για το Σάββατο, δεν μπόρεσε να παραβρεθεί, λόγω σοβαρού οικογενειακού προβλήματος.

«Φωτιά και ανάσταση, καλή παράσταση/ πόσα τραγούδια μας φέρνουν απόψε εδώ...» ήταν η μελωδική «καλησπέρα» της Δήμητρας Γαλάνη και της Τάνιας Τσανακλίδου που ακολούθησαν. Και πράγματι ήταν πολλά και όμορφα τα τραγούδια, που κόμισαν οι δύο καταξιωμένες ερμηνεύτριες, προσφέροντας πότε τρυφερά και πότε με ένταση ξεχωριστές στιγμές. Τραγούδησαν την αγάπη, τον πόνο, το σμίξιμο, το χωρισμό, την ελπίδα, θυμίζοντας σ' ένα μεγάλο ενθουσιώδες, ακροατήριο μεγάλους σταθμούς του λαϊκού και έντεχνου τραγουδιού, ενώ παρουσίασαν και καινούρια κομμάτια τους. «Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει», «Σε ψάχνω», «Τζαμάικα» - η αναφορά της Δ. Γαλάνη στον μεγάλο απόντα Μ. Λοΐζο, μα και στον πρόσφατα χαμένο Στ. Καζαντζίδη με το «Μη σκαλίζεις τις στάχτες». Και η Τ. Τσανακλίδου να «ζωγραφίζει» με εκφραστικότητα την «Αλλιώτικη μέρα».

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου ακολούθησε στην ίδια σκηνή, προσφέροντας ένα πρόγραμμα σμιλεμένο με τραγούδια από την εποχή των «Φατμέ» μέχρι τα «Παιχνίδια με το διάβολο» και το «Μπραζιλέρο» (το τραγούδι για την ταινία του Σωτ. Γκορίτσα). Τραγούδια για τα μεγάλα και μικρά «ταξίδια» μας, για τις «Χαμένες Ατλαντίδες», για τις αγωνίες και τις ελπίδες. Μαζί του τραγούδησε ο Κώστας Λειβαδάς.