Ξεκινώντας την παρέμβασή της σημείωσε, πως, σήμερα, για το πρόβλημα της Κοινωνικής Ασφάλισης δεν μπορούμε να μην πάρουμε υπόψη τις διεθνείς εξελίξεις. Θα αναφερθώ σ' αυτές τις εξελίξεις, όχι με την έννοια ότι θα έρθουν κάποια προβλήματα από τα έξω μέσα στην Ελλάδα. Το πρόβλημα που συζητάμε σήμερα, το Ασφαλιστικό, είναι βαθύτατα πολιτικό. Είναι ένα ήδη εσωτερικό, εσωτερικευμένο πρόβλημα. Απλώς πρέπει κανείς να συνυπολογίσει όλους εκείνους τους διεθνείς παράγοντες, μέρος των οποίων είναι και η ελληνική πολιτική, όλους εκείνους τους διεθνείς παράγοντες, οι οποίοι δημιουργούν ένα ακόμα πιο δυσμενές περιβάλλον για τους εργαζόμενους, για την αντιμετώπιση του μακροχρόνιου και ιδιαίτερα οξυμένου προβλήματος του Ασφαλιστικού.

Είναι φανερό ότι υπάρχει σήμερα μια ύφεση, η οποία πλήττει τις ισχυρές περιοχές του πλανήτη, τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, και μάλιστα μια ύφεση που εκδηλώνεται συντονισμένα για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και με διατήρηση της αύξησης του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, έστω κι αν αυτό δεν αυξάνεται με τους ρυθμούς που προβλέπονταν ή υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια. Το λέω αυτό γιατί ακόμα και αν αυξάνεται το ΑΕΠ στην Ελλάδα, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν επιρροές ή άμεσες επιδράσεις από τον κύκλο της κρίσης.

Ενα δεύτερο ζήτημα είναι ότι αυτές τις μέρες συντελούνται μπροστά στα μάτια μας - και νομίζω ότι αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, ανεξάρτητα από την ιδεολογική του τοποθέτηση - προσωρινές, τολμώ να πω με ερωτηματικό, συμμαχίες, οι οποίες οπωσδήποτε θα φέρουν αναδιατάξεις, ιδιαίτερα σε περιοχές που σχετίζονται με το ενεργειακό, με τους αγωγούς πετρελαίων. Εχουμε μια σειρά από συμμαχίες, που κατά τη γνώμη μας θα επηρεάσουν το γενικότερο περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα και την ίδια την Ελλάδα, χωρίς αυτή τη στιγμή εμείς να μπορούμε να μιλήσουμε με πολύ μεγάλη ακρίβεια για το πώς θα εκδηλωθούν τα προβλήματα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και ποια θα είναι η επίπτωση - επιπτώσεις θα υπάρχουν αρνητικές - στη ζωή και στα δικαιώματα των εργαζομένων. Συμμαχίες με αντιπαροχές και στο βάθος με την απειλή των αντιποίνων.

Τρίτον, είτε μας αρέσει, είτε όχι, βρισκόμαστε σε μια περίοδο, εγώ θα τολμήσω να πω, ψυχρού πολέμου, με θερμές εστίες πολύ κοντά στην Ελλάδα. Δε θέλω να κάνω μια γενικότερη αναφορά των επιπτώσεων, είναι πολύπλευρες, ωστόσο επηρεάζουν αυτό που λέμε ελληνική οικονομία και, αναμφισβήτητα, πάνω από όλα επηρεάζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Εμείς το πιστεύουμε ακράδαντα, εξάλλου δεν το έχει διαψεύσει η ίδια η Ιστορία, ότι η έξοδος από την κρίση - διότι θα υπάρξει κάποια έξοδος, δεν πιστεύουμε ότι θα βρεθούμε μπροστά σε μια παγκόσμια, καθολική και γενικευμένη κρίση - η έξοδος από την κρίση θα συνοδεύεται με το στρατόπεδο των νικητών και το στρατόπεδο των ηττημένων. Μέσα στους νικητές οπωσδήποτε θα είναι οι μεγάλοι και οι πιο ισχυροί επιχειρηματίες και οι πιο ισχυρές χώρες και οι ηττημένοι, σε κάθε περίπτωση, θα είναι οι λαοί και τα δικαιώματά τους. Νομίζουμε, επομένως, ότι το εργατικό, συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να συνυπολογίσει αυτούς τους παράγοντες. Θα έλεγε κανείς ότι όταν βλέπουν τέτοιες αρνητικές εξελίξεις, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να τις πάρουν υπόψη, αλλά να μην ακούσουν τα καλέσματα και τα κελεύσματα για ακόμη μεγαλύτερη «μινιμοποίηση» και ελαχιστοποίηση των αιτημάτων, στη λογική «να δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε».

Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε, ότι στις σημερινές συνθήκες, όπου η τάση θα είναι να πληρώσουν οι λαοί γενικά και στην προκειμένη περίπτωση ο ελληνικός λαός και τα δικαιώματα των εργαζομένων, εμείς πιστεύουμε ότι η τάση πρέπει να είναι όχι απλώς να σώσουμε κάποιες κατακτήσεις, οι οποίες άλλωστε ήδη έχουν μπει σε τροχιά αμφισβήτησης, γιατί αν τις είχαμε μέχρι τώρα η διάσωσή τους θα ήταν ένα επιτευκτικό, άμεσο και κύριο αίτημα. Στις σημερινές συνθήκες νομίζουμε ότι οι εργαζόμενοι, χωρίς να σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουν ιεραρχήσεις κτλ. σε κάθε φάση, αλλά οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεκαθαρίσουν ποια θα είναι η γραμμή υπεράσπισης των τελευταίων ισχνών κατακτήσεων, αλλά κυρίως η γραμμή διεκδίκησης των αιτημάτων τους. Ενα δεύτερο ζήτημα είναι οι τακτικές κτλ. που πρέπει πάντα να υπάρχουν στους αγώνες. Πολύ περισσότερο που για μας οι εξελίξεις στο πεδίο της οικονομίας και στο πεδίο του θερμοψυχρού ή ψυχροθερμού πολέμου δεν ήταν απρόβλεπτες. Αλλο πράγμα δεν μπορούσε κανείς να προβλέψει. Ο,τι γέννησε η τρομοκρατία με το εγκληματικό της πλήγμα. Απροσδόκητο ήταν να καταπέσει έστω και για λίγο το σύστημα ασφαλείας των ΗΠΑ, αλλά αυτά είναι ζητήματα άλλης συζήτησης. Αυτό που έχει σημασία είναι η πορεία της ύφεσης και η ολομέτωπη επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα.

Οι γνώμες κατ' αρχήν είναι όταν λέμε Κοινωνική Ασφάλιση - τουλάχιστον εμείς το εννοούμε - πρέπει να μιλάμε για ένα συνολικό, κρατικό σύστημα, που περιλαμβάνει τόσο το Συνταξιοδοτικό, όσο την Υγεία και την Πρόνοια. Το έχουμε διατυπώσει και άλλη φορά σε επαφή μας με τη ΓΣΕΕ, ότι δε συμφωνούμε με αυτή την κατάτμηση αυτού του ενιαίου προβλήματος, εδώ είναι το Συνταξιοδοτικό και από εκεί είναι το σύστημα Υγείας και Πρόνοιας. Αυτό που πετυχαίνεται είναι να έχουμε συντονισμένα-ασυντόνιστα και όχι συγχρονισμένα χτυπήματα συνολικά στην Κοινωνική Ασφάλιση, πότε μπαίνοντας μπροστά το ζήτημα της συνταξιοδότησης και πότε μπροστά το σύστημα Υγείας και Πρόνοιας. Το κριτήριο της Κοινωνικής Ασφάλισης δεν μπορεί να είναι αποσπασματικό. Δεν είναι τεχνικό θέμα, είναι πολιτικό.

Ενα άλλο θέμα που θέλουμε να θίξουμε είναι πως το βιοτικό επίπεδο του εργαζομένου σχετίζεται με το εισόδημα και τη διάθεσή του, όμως οι ανθρώπινες ανάγκες καθορίζονται από τις κοινωνικές συνθήκες, έχουν ιστορικό χαρακτήρα και όχι με τις ανάγκες της φυσικής ζωής. Θα μου πείτε ότι υπάρχει άνθρωπος μέσα σ' αυτή την αίθουσα που υποστηρίζει πως οι ανάγκες είναι μόνο φυσικές; Κανείς δεν το υποστηρίζει, στην πράξη όμως, αν όχι τώρα, αλλά στην πορεία, παίρνοντας υπόψη και το σύνολο των εξελίξεων, οδηγούμαστε σε μια αντίληψη και σε μια πρακτική όπου το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης θα υφίσταται τέτοιες εκπτώσεις, όπου θα βρίσκεται πολύ κοντά σ' αυτό που λέμε ανάγκες της φυσικής ζωής και ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Γι' αυτό εμείς αρκετές φορές χρησιμοποιούμε έναν όρο, μια σκέψη που ίσως πολιτικά καμιά φορά να μην είναι απόλυτα επιστημονική, αλλά αποδίδει ότι το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης που προωθείται στην Ελλάδα, και όχι μόνο, στον 21ο αιώνα, αντιμετωπίζει τις ανάγκες των εργαζομένων, του λαού μας με κριτήρια του 19ου αιώνα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μιλάμε για μια απόλυτη επιστροφή στο 19ο αι., αλλά για τη σχετικοποίηση αυτής της αντίληψης.

Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, παίρνοντας υπόψη τις διαφορετικές αντιλήψεις και δυνάμεις, πρέπει να διατυπώσει τέτοια αιτήματα και στόχους όπου θα παίρνει υπόψη ότι ήδη έχει αυξηθεί η αντίθεση ανάμεσα στο βαθμό ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής και στο επίπεδο ικανοποίησης των σύγχρονων ατομικών και κοινωνικών αναγκών κατανάλωσης προϊόντων και υπηρεσιών, και μιλάμε εδώ για τη γενική κατάσταση της εργατικής τάξης και όχι κάποιων τμημάτων, που αν τα δει κανείς αποσπασματικά μπορεί να πει ότι ακόμα έχουν κάποιες αντοχές και συντηρούν σχετικά ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης σε σχέση με την πλειοψηφία. Να το πω κι αλλιώς: Η διαφορά ζωής ανάμεσα στην πλουτοκρατία του τόπου και στη ζωή των εργαζομένων μεγαλώνει και μάλιστα σε συνθήκες όπου ενώ μεγαλώνουν οι δυνατότητες να ζήσει κανείς καλύτερα, φτωχαίνουν τα μέσα και οι προϋποθέσεις.

Από την άλλη μεριά καλλιεργείται ένα καταναλωτικό μοντέλο ζωής, το οποίο ρίχνει εκατομμύρια εργαζομένους στην αναζήτηση διάφορων, ψεύτικων και επικίνδυνων τρόπων να συμπληρώσουν το εισόδημα και την Κοινωνική Ασφάλιση, με τα γνωστά φαινόμενα, τα καταναλωτικά δάνεια, τις πιστωτικές κάρτες. Ενα σοβαρό πρόβλημα που αν αυτή τη στιγμή δεν αποτελεί ωρολογιακή βόμβα, θα αποτελέσει στην πορεία. Δεν μπορείς όχι μόνο να απομονώσεις το Συνταξιοδοτικό από το σύνολο της Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά και από το σύνολο παραγόντων ζωής. Η δική μας γνώμη είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να επεξεργαστούν, να προβάλουν και να διεκδικήσουν τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες, παίρνοντας υπόψη την κερδοφορία, ή, καλύτερα, απειλώντας, αμφισβητώντας την κερδοφορία και όχι προσαρμοζόμενοι οι εργαζόμενοι σ' αυτή. Η λογική του συστήματος που προωθείται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και παγκόσμια είναι η εξής λογική: Οι εργαζόμενοι να εισπράττουν όλο και λιγότερα εισοδήματα και συντάξεις και άλλου τύπου παροχές αν απομείνουν κι αυτές, να καταβάλλουν όσο γίνεται περισσότερες δαπάνες για την αγορά, την απόλαυση κοινωνικών υπηρεσιών και σε ποσότητα και σε ποιότητα.