Τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και όχι μόνο δεν ξεκινάν από την άποψη τι μείγμα θα έχουμε ανάμεσα στο αναδιανεμητικό και κεφαλοποιητικό σύστημα, αλλά είναι μέτρα τα οποία αποβλέπουν στην υποβοήθηση και τη διευκόλυνση της γενικής κεφαλοποίησης. Εχουμε μια ανώτατου τύπου κρατική παρέμβαση στην Ελλάδα, που οδηγεί στο πιο πλατύ άνοιγμα της εμπορευματοποίησης και του συστήματος συνταξιοδότησης και της υγείας, της δυνατότητας δηλαδή να κεφαλοποιούν οι επιχειρήσεις. Εμείς είμαστε ριζικά αντίθετοι στη λογική της κεφαλοποίησης, της εισαγωγής των ταμείων στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, γενικότερα στους νόμους της αγοράς. Η γνώμη μας είναι ότι πάμε σε μια πορεία, όπου θα έχουμε ελαχιστοποίηση της κρατικής επιχορήγησης, όχι και μηδενισμού της και ελαχιστοποίησης των εργοδοτικών εισφορών. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι ήδη μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο έχουν ψηφιστεί νόμοι που μειώνουν τις εργοδοτικές εισφορές και απόδειξη επίσης είναι ότι όταν η κυβέρνηση εξαγγέλλει κάποιες ελαφρύνσεις σε καταβολές των εργαζομένων σε εισφορές, αυτές συνοδεύονται με ακόμα μεγαλύτερες ελαφρύνσεις στην εργοδοσία, στην ισχυρή εργοδοσία, γιατί διαφορετικά μπορεί κανείς να δει τους μικρομεσαίους, άλλη ρύθμιση όσον αφορά τους μικρομεσαίους, ιδιαίτερα τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους.

Το συμπέρασμά μας είναι ότι ο αγώνας για την κοινωνική ασφάλιση πρέπει να είναι ένας αγώνας κατά της προσπάθειας μείωσης στο κατώτατο σημείο της αξίας της εργατικής δύναμης. Οπωσδήποτε πρέπει να συνδυαστεί με τον αγώνα κατά των ελαστικοποιημένων εργασιακών σχέσεων, της ανεργίας, κατά των σύγχρονων μορφών και μεθόδων εκμετάλλευσης και γενικότερα της αντίληψης εμπορευματοποίησης της υγείας και του όλου συστήματος.

Και σ' αυτή την αίθουσα ακούστηκε η ιδέα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, ή αν θέλετε του ελάχιστου εγγυημένου επιπέδου κρατικής ασφάλισης στον τομέα της συνταξιοδότησης. Εμείς θεωρούμε μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες που αναφέρεται αυτό, με όλο το περιβάλλον του Μάαστριχτ κλπ., με την ήδη ανατροπή που έχει επέλθει στις εργασιακές σχέσεις, η έννοια του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, σύνταξης και εργασίας έχει άλλο χαρακτήρα που ούτε θα μπορούσε κανείς να το πει πριν 10 χρόνια. Γιατί πάντοτε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και πολύ σωστά έβαζε, ένα κατώτατο, να μην πέσει από το κατώτατο και οι διαφορές ήταν στο ύψος του κατώτατου. Σήμερα αυτή η αντίληψη οδηγεί ακριβώς στο να ενισχυθεί αυτή η κύρια τάση, της γενίκευσης της μερικής απασχόλησης, της μόνιμης ανεργίας κλπ., της ρυθμιζόμενης μιζέριας. Αν δεν κάνω λάθος από αυτό το βήμα ακούστηκε και όχι μόνο από τον κύριο υπουργό ότι το ζήτημα είναι οι δόσεις στο μείγμα, οι ρυθμοί, δηλαδή αν θα χάσουν οι εργαζόμενοι σε 5 - 10 χρόνια. Εμείς κοιτάμε την τάση και όχι τους ρυθμούς. Κάτω από αυτή τη λογική εμείς θεωρούμε ότι ο θεσμοθετημένος κοινωνικός διάλογος, ο οποίος μάλιστα έχει ως φιλοσοφία την ταξική συνεργασία και όχι την ταξική αντιπαράθεση, είναι ένας διάλογος που από τη φύση του βάζει εμπόδια στην πάλη, χωρίς να σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι εφόσον επιβληθεί αυτή η μορφή του διαλόγου, μπορούν να πειθαρχήσουν σ' αυτό και κατά τη γνώμη μου μπορούν να αποτρέψουν τις συνέπειές του, αλλά ως θέση του Κόμματός μας είναι η πάλη. Είναι διαφορετικό η διαπραγμάτευση με βάση το συσχετισμό δύναμης και είναι διαφορετικό πράγμα ο διάλογος ο θεσμοθετημένος με βάση την αρχή της εθνικής συνεργασίας και με οριοθετημένη συναίνεση, τη γενική πολιτική γραμμή πλεύσης. Εμείς θεωρούμε ότι μια οικονομία που έχει την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και δεν αντέχει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, αυτή η οικονομία στο επίπεδο της πολιτικής, πρέπει να αμφισβητηθεί, το λιγότερο.