ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αναπόσπαστο στοιχείο της φύσης του

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Υπερίσχυσαν οι μετριοπαθείς», «νίκησε η φωνή της λογικής», «επικράτησε το δόγμα Πάουελ». Πρόκειται για ορισμένους τίτλους εφημερίδων και ρεπορτάζ της περασμένης βδομάδας, οι οποίοι είτε περιείχαν αυταπάτες για τις προθέσεις και τη βούληση των ΗΠΑ, είτε επιχειρούσαν να σπείρουν σύγχυση για την πολιτική των ιμπεριαλιστών. (Δεν έλειψαν μάλιστα και οι γνωστοί εμπαθείς κονδυλοφόροι τύπου Πρετεντέρη, Αναστασιάδη, Καρελιά, και σία, οι οποίοι είχαν ειρωνευτεί το ΚΚΕ γιατί έκανε αντιπολεμική πορεία πριν γίνει η επέμβαση στο Αφγανιστάν και μάλιστα επιδείκνυαν την «ψύχραιμη και συνετή στάση» της κυβέρνησης των ΗΠΑ). Η έναρξη της ανοιχτής στρατιωτικής επέμβασης στο Αφγανιστάν κονιορτοποίησε όλα τα παραπάνω και κατέδειξε ότι ο πόλεμος είναι αναπόσπαστο στοιχείο της φύσης του ιμπεριαλισμού, ότι είναι το προσφιλές μέσο με το οποίο προσπαθεί να «λύνει» τις βαθύτατες αντιθέσεις που τον κατατρώγουν, να παίρνει κάθε φορά «μια ανάσα», αδιαφορώντας για τα ποτάμια αίματος αθώων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αλλος έχει τ' όνομα...

Ο στρατηγός Περβέζ Μουσάραφ, ο ισχυρός άνδρας του Πακιστάν, είναι ένας δικτάτορας με όλη τη σημασία της λέξης. Ανήλθε στην εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα, ανατρέποντας την εκλεγμένη ηγεσία της χώρας και έκτοτε κυβερνά, ελέω των όπλων του στρατού. Ως κλασικός δικτάτορας, μόλις πήρε την εξουσία, διέλυσε τη Βουλή και έβγαλε τα κόμματα στην παρανομία, ενώ διέγραψε και τα όποια - ισχνά και μέχρι τότε - δημοκρατικά δικαιώματα του πακιστανικού λαού, που ζει σε συνθήκες ανείπωτης φτώχειας και καταπίεσης. Σήμερα, οι ηγεσίες της «πολιτισμένης» Δύσης παίρνουν σειρά για να συζητήσουν με τον στρατηγό και να διευρύνουν τις «διευκολύνσεις» που τους παρέχει...

Βέβαια, δεν τους είναι άγνωστος. Εχει παλιές γνωριμίες και σχέσεις με την ηγεσία των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, αφού ήταν ένας από τους ανθρώπους - κλειδιά και, ίσως, ο βασικός μεσάζοντάς τους - πριν ακόμη αρπάξει την εξουσία - στη δημιουργία, οργάνωση και καθοδήγηση των μουτζαχεντίν και των Ταλιμπάν, στον πόλεμό τους ενάντια στο τότε λαϊκοδημοκρατικό καθεστώς του Αφγανιστάν.

Καημένε Μιλόσεβιτς... Οπως λέει και ο λαός μας, άλλος έχει τ' όνομα κι άλλος τη... χάρη.

Η αρμάδα και ο ρόλος της

Τέσσερα αεροπλανοφόρα (τρία αμερικανικά κι ένα βρετανικό), ενώ ένα ακόμη καταπλέει στην περιοχή. Αρκετά πυρηνοκίνητα υποβρύχια, οπλισμένα με πυραύλους «Τόμαχοκ» και μεγάλος αριθμός άλλων πολεμικών πλοίων συνοδείας και υποστήριξης. Γύρω στα 500 μαχητικά αεροσκάφη και εκατοντάδες πολεμικά ελικόπτερα. Μεγάλος αριθμός άλλων αεροσκαφών - συνοδευτικών, εναέριου εφοδιασμού, ΑΒΑΚΣ, αναγνωριστικών, έγκαιρης προειδοποίησης, κλπ. Περισσότεροι από 50.000 στρατιώτες (30.000 Αμερικανοί και 20.000 Βρετανοί) του Στρατού Ξηράς, ανάμεσά τους πεζοναύτες και άλλες «ειδικές δυνάμεις», ενώ άλλοι τόσοι και περισσότεροι είναι οι στρατιώτες των άλλων δύο Οπλων, του ναυτικού και της αεροπορίας.

Αυτή είναι η τεράστια πολεμική μηχανή, που βρίσκεται τη στιγμή αυτή στην περιοχή του Περσικού Κόλπου, χωρίς να λογαριάζουμε τις αρκετές και μόνιμες αμερικανικές και βρετανικές βάσεις στην περιοχή και τις γερμανικές, γαλλικές, καναδικές και αυστραλιανές ενισχύσεις, που βρίσκονται καθ' οδόν.

Μα, στ' αλήθεια, θέλουν να πιστέψουμε, ότι η τεράστια αυτή αρμάδα βρίσκεται εκεί για τον Μπιν Λάντεν και την Αλ Κάιντα, άντε και τους Ταλιμπάν μαζί;

Η «ειρωνεία»!

Ενδιαφέρων ο προβληματισμός που αναπτύσσεται σε ευρύτερους αστικούς οικονομικούς κύκλους, σχετικά με το ζήτημα της οικονομικής ύφεσης στις ΗΠΑ.

Μάλιστα, από το τελευταίο τεύχος της «Οικονομικής και Βιομηχανικής Επιθεώρησης» (Οκτώβρης 2001, σελ. 26) και στο άρθρο του Χ. Σαββίδη «Ο Δεκαετής κύκλος ανάπτυξης των ΗΠΑ άρχισε να κλείνει πριν το χτύπημα», αλιεύσαμε το παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα, το οποίο και παραθέτουμε χωρίς άλλα σχόλια:

«"Τι μπορεί να περιορίσει το εμπορικό έλλειμμα εκτός από έναν πόλεμο;" αναρωτιόταν στον τίτλο της ανάλυσής του ο ειδικός ερευνητής της Αμερικάνικης Morgan Stanley Dean Witter (MSDW), το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου. Τι ειρωνεία! Ηταν ένα από τα τελευταία κείμενα που γράφτηκαν στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, πολλούς από τους ορόφους του οποίου χρησιμοποιούσε ως γραφεία η MSDW»...

Η... τρομολαγνεία

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ με την ίδια ένταση αυτή η τρομολαγνεία και η φιλολογία περί τρομοκρατικών χτυπημάτων στα δυτικά (και τα ελληνικά δυστυχώς) ΜΜΕ, στο τέλος θα καταλήξουμε να νιώθουμε περισσότερο απειλούμενοι εμείς, από τους Αφγανούς που ήδη βομβαρδίζονται!

Διότι, δε λέμε, ουδείς μπορεί να αποκλείσει καμιά πιθανότητα, αλλά σας βεβαιώνουμε, ότι έχει απείρως περισσότερες πιθανότητες σήμερα να έχει θύματα η Καμπούλ και η Τζαλαλαμπάντ, παρά το Λονδίνο και το Λος Αντζελες. Δε νομίζετε;

Οσο για την περίφημη «βιοχημική» επίθεση στην Αθήνα για την οποία συζητούσαν χτες οι ΝΑΤΟικοί στο «Δημόκριτο», μάλλον περισσότερο κινδυνεύουμε από το νέφος και τα μέτρα του Λαλιώτη.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, επειδή πολλά ακούμε (από διαφόρους υποστηρικτές των ΗΠΑ στην Ελλάδα) για τη διάθεση των Αμερικανών, όχι να απαντήσουν για την επίθεση στο Μανχάταν αλλά για τον εκδημοκρατισμό του Αφγανιστάν και τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα συνιστούσαμε λίγη σοβαρότητα.

Μήπως θα μας πουν κιόλας ότι οι Αμερικανοί στηρίζουν κατ' αποκλειστικότητα τα «δημοκρατικά» καθεστώτα; Οχι τίποτε άλλο, μα είχαμε και μια δικτατορία επί 7 χρόνια σε αυτή τη χώρα, αν δεν το έχουν ακούσει. Ασε, που και η Κύπρος ακόμη διαμελισμένη είναι...

«ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ η Αριστερά» και όχι η αμερικανική Ακροδεξιά την απάντηση στην τρομοκρατία! Αυτή ήταν η θέση που εξέφρασε χτες σε τηλεοπτική συζήτηση η βουλευτής του ΣΥΝ Μαρία Δαμανάκη. Αν δηλαδή τις βόμβες τις στείλει η «Αριστερά» της κας Δαμανάκη, δε θα σκοτώνουν;

Γενικώς, πολύ θα θέλαμε να μάθουμε αυτή την «αριστερή θέση» για το πώς θα γίνουν οι βομβαρδισμοί στο Αφγανιστάν. Μήπως έκαναν λάθος οι Αμερικανοί και στόχευσαν πρώτα τα αεροδρόμια; Επρεπε να χτυπήσουν πρώτα τα στρατόπεδα; 'Η μήπως έχει τίποτε άλλες καλύτερες ιδέες; Ο Ράμσφελντ και ο Μάγερς είναι ανοιχτά μυαλά σε τέτοια θέματα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Απεμπλοκή τώρα από τον πόλεμο

Ανατριχιαστική η πρώτη δήλωση του Κ. Σημίτη, ο οποίος αποφάνθηκε αδίστακτα ότι «η απάντηση των ΗΠΑ ήταν αναπόφευκτη»(!). Με άλλα λόγια ο Ελληνας πρωθυπουργός, ευθυγραμμιζόμενος με τους πολεμοκάπηλους στις ΗΠΑ και την ΕΕ, διακήρυξε κυνικά ότι ο πόλεμος είναι το ενδεδειγμένο και απαραίτητο μέσο για την «επίλυση» των όποιων προβλημάτων. Δεν έμεινε όμως εκεί. Ισχυρίστηκε ανερυθρίαστα ότι ο πόλεμος μπορεί να πάει τα πράγματα μπροστά, λέγοντας πως «δε νομίζω ότι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το χειρότερο».

Φυσικά ο Κ. Σημίτης γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτός ο πόλεμος είναι άδικος, ιμπεριαλιστικός. Η αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας» είναι το πρόσχημα για την επιβολή ενός παγκόσμιου στρατιωτικού νόμου που θα καταπνίγει εν τη γενέσει της κάθε απόπειρα αμφισβήτησης και εναντίωσης στο καθεστώς της «νέας τάξης πραγμάτων». Το «κυνήγι» του Μπιλ Λάντεν είναι ολοφάνερο ότι αξιοποιείται για να εδραιώσουν οι ΗΠΑ την κυριαρχία τους στην Κεντρική Ασία και στους δρόμους του πετρελαίου. «Σήμερα εστιάζουμε στο Αφγανιστάν, αλλά η μάχη είναι ευρύτερη», είπε στο διάγγελμά του ο Τζ. Μπους. Είναι ολοφάνερο ότι τρέμουν μπροστά στο ενδεχόμενο «αποσταθεροποίησης» των καθεστώτων που έχουν επιβάλει στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ευρασίας. Από την άλλη ο διπλασιασμός των πολεμικών δαπανών, προς τον οποίο κινούνται οι ΗΠΑ μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης του Σεπτέμβρη, αποτελεί ένα καλό γιατροσόφι για την αντιμετώπιση της ύφεσης στην οποία εισέρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα η αμερικανική οικονομία. Ο Κ. Σημίτης γνωρίζει πολύ καλά ότι τον πόλεμο που ξεκίνησε θα τον πληρώσουν, ως συνήθως, οι άμαχοι και οι αθώοι άνθρωποι. Οχι μόνο ο λαός του Αφγανιστάν, αλλά και άλλοι λαοί σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οχι μόνο σε ανθρώπινα θύματα και ποτάμια αίματος, αλλά και με τη «βύθιση» της ανθρωπότητας πιο βαθιά στη βαρβαρότητα. Ηδη, οι ΗΠΑ έχουν καταργήσει κάθε έννοια «διεθνούς νομιμότητας» και τα διαγγέλματα του Προέδρου της υπερδύναμης αποτελούν τον μοναδικό «κανόνα δικαίου».

Η ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά ο Κ. Σημίτης γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι οι στόχοι αυτού του πολέμου. Και η συνειδητή επιλογή τους να συμμετέχουν σε αυτόν με όποιον τρόπο τούς ζητήσουν τα «μεγάλα αφεντικά», αποσκοπεί ακριβώς στο να αρπάξει η εγχώρια πλουτοκρατία ό,τι μπορεί από τη «νέα» λεηλασία του κόσμου και να «σταθεροποιήσει», υπό τις «προστατευτικές» φτερούγες της «νέας τάξης», και το δικό της καθεστώς, πατώντας πάνω στο χιλιοβασανισμένο σώμα του ελληνικού λαού. Ομως το συμφέρον του ελληνικού λαού βρίσκεται στον αντίποδα των επιδιώξεων της άρχουσας τάξης. Ο αγώνας, η αντίσταση, είναι μονόδρομος. Η απεμπλοκή της χώρας μας από τον πόλεμο είναι το άμεσο καθήκον. Φυσικά, δεν περιμένει κανείς να παραδεχτεί τη «ρεαλιστικότητα» του αιτήματος για να το ικανοποιήσει η κυβέρνηση Σημίτη. Αλλά να το επιβάλει ο λαός μας μαζί με τους λαούς όλου του κόσμου.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ