Πολλά θα δούμε και θα πάθουμε με το νέο νόμισμα, το ευρώ. Ομως, η εισαγωγή του ευρώ έχει και μια καλή πλευρά. Στην εποχή του ευρώ απομυθοποιείται ή, καλύτερα, μπαίνει στις «σωστές διαστάσεις» της η έννοια του ...εκατομμυριούχου. Στο εξής, για να λέγεται κάποιος εκατομμυριούχος, θα πρέπει να έχει περιουσία τουλάχιστον 340 και κάτι εκατομμύρια σημερινές δραχμούλες. Και αυτό δε συμβαίνει με πολλούς στη χώρα μας. Οπότε άλλο λαός και άλλο Κολωνάκι...

Το κυριότερο επιχείρημα των απολογητών της απελευθέρωσης των αγορών είναι ότι παύει, επιτέλους, ο φορολογούμενος πολίτης να σηκώνει τα βάρη λειτουργίας των επιχειρήσεων που πλέον παραδίδονται στους ιδιώτες και λειτουργούν σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς. Πρόκειται, βέβαια, για τερατώδες ψέμα. Τελευταίο παράδειγμα η σκανδαλώδης απόφαση της κυβέρνησης να επιδοτήσει τους Γερμανούς ιδιοκτήτες (Χόχτιφ) του αεροδρομίου των Σπάτων με περίπου ...90 δισ. δρχ. το χρόνο μέσω της απόδοσης σε αυτή του συνόλου σχεδόν (90%) των εσόδων από το «σπατόσημο». Πέρα από το γεγονός ότι το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» κατασκευάστηκε ουσιαστικά με λεφτά του ελληνικού δημοσίου και παραδόθηκε στους Γερμανούς για «αιώνια» ληστρική εκμετάλλευση, συνεχίζουν και τώρα, προς δόξαν των περιβόητων αυτοχρηματοδοτούμενων έργων, να τους στηρίζουν με κρατικές επιδοτήσεις. Ζήτω η απελευθερωμένη αγορά!

Ακόμα και ένθερμους υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων έχει τρομάξει η ζέση και ο ενθουσιασμός του Ν. Χριστοδουλάκη να ξεπουλήσει τα πάντα. Αντιγράφουμε από άρθρο του Γρ. Νικολόπουλου στο «Βήμα της Κυριακής» υπό το χαρακτηριστικό τίτλο «Το μεγάλο παραμύθι των ιδιωτικοποιήσεων»: «Τι εννοεί η κυβέρνηση λέγοντας ότι οι ιδιώτες επιχειρηματίες είναι καλύτεροι; Οτι αν κάποιος ιδιώτης αγοράσει τη ΔΕΗ θα είναι καλύτερες οι υπηρεσίες της; Θα έχει ρεύμα το κάθε χωριό στην ελληνική περιφέρεια, ακόμη και αν είναι ασύμφορο για την επιχείρηση; Θα έχει μεγαλύτερα κέρδη η εταιρία και καλύτερες προοπτικές για τα επόμενα χρόνια; Θα υπάρχει όφελος για την κοινωνία μέσω της αύξησης της απασχόλησης και μέσω της βελτίωσης του επιπέδου της ζωής των πολιτών; Αμφίβολο, αν όχι αδύνατον». Και ο αρθρογράφος καταλήγει: «Κανένα στοιχείο όμως δεν τεκμηριώνει τη γενική άποψη του Ν. Χριστοδουλάκη ότι το κράτος είναι χειρότερος επιχειρηματίας από τους ιδιώτες. Απεναντίας, υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις που δείχνουν το αντίθετο». Δε γνωρίζουμε αν το συγκεκριμένο άρθρο υποδηλώνει μια «επανεξέταση» τού θέματος από κάποιους κύκλους της οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά το βέβαιο είναι ότι το «παραμύθι» των ιδιωτικοποιήσεων έχει ξεθωριάσει επικίνδυνα.