Οι σχετικές ομολογίες, όμως, έχουν τη σημασία τους και γι' αυτό τις σημειώνουμε. Σύμφωνα, λοιπόν, με την αμερικανική εφημερίδα, η σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ έχει δώσει διαταγή και το Πεντάγωνο έχει προετοιμαστεί, για τη χρήση πυρηνικών όπλων εναντίον της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράκ, της Βόρειας Κορέας, του Ιράν, της Λιβύης και της Συρίας. Σημειώνεται, μάλιστα, ότι τα σχετικά σχέδια περιλαμβάνουν το ενδεχόμενο χρήσης πυρηνικών όπλων, όχι μόνο σε περίπτωση αντιποίνων σε περίπτωση επίθεσης από πυρηνικά, βιολογικά ή χημικά όπλα, αλλά και στις εξής ακόμη περιπτώσεις: Πρώτον, εναντίον στόχων, που θα ήταν ανθεκτικοί σε μη πυρηνικά όπλα και, δεύτερον, «σε περίπτωση αιφνιδιαστικών στρατιωτικών εξελίξεων». Ουσιαστικά, δηλαδή, σε οποιαδήποτε περίπτωση, που θα έκρινε σκόπιμο η αμερικανική ηγεσία...
Ο «Ριζοσπάστης», βέβαια, έχει πολλές φορές σημειώσει και υπογραμμίσει τον μεγάλο κίνδυνο ενός πυρηνικού ολέθρου τα τελευταία χρόνια. Είτε, με αφορμή την εμμονή των αμερικανικών ηγεσιών στο λεγόμενο πρόγραμμα της «αντιπυραυλικής ασπίδας», είτε με την «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» του Μπους και άλλες εκφράσεις της αυξανόμενης συνεχώς ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, αλλά και των εντεινομένων ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Εχει υπογραμμίσει, επίσης, ότι η αποφασιστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτού του μεγάλου κινδύνου δεν μπορεί να στηρίζεται σε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις του τύπου «η κακή Αμερική και η καλή Ευρώπη». Ούτε, στον κίβδηλο και αποπροσανατολιστικό διαχωρισμό των ιμπεριαλιστικών ηγεσιών σε «ιέρακες» και «περιστερές». Μόνον η εγρήγορση, η μαζική κινητοποίηση και η αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών μπορεί να υπερασπιστεί την ειρήνη και να αποτρέψει τα ολέθρια, φιλοπόλεμα σχέδια των κάθε λογής πολεμοκάπηλων.
Μπόλικη ήταν η φιλολογία για τον εκλογικό νόμο και τα διάφορα σενάρια αλλαγής του ισχύοντος στις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου. Αρθρα επί άρθρων και αναλύσεις επί αναλύσεων επιχειρούν, υποτίθεται, να φωτίσουν το σχετικό ζήτημα. Τι θέλουμε να παρατηρήσουμε για όλ' αυτά; Τα εξής:
Πριν μερικά χρόνια, η όποια αντίστοιχη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο διεξαγόταν στη βάση, κυρίως, ορισμένων θεμελιωδών δημοκρατικών αρχών και, ιδιαίτερα, αυτής της ισονομίας των πολιτών και των κομμάτων. Το όποιο εκλογικό σύστημα κρινόταν, πρώτα και κύρια, από το βαθμό δημοκρατικότητας ή της αντιδημοκρατικότητάς του, αντίστοιχα. Από το αν καθιέρωνε όρους ίσης ή άνισης, δίκαιης ή άδικης, αντιμετώπισης των κομμάτων και κατ' επέκταση των πολιτών - ψηφοφόρων.
Σήμερα, η καλλιεργούμενη συζήτηση επιχειρεί να βάλει στο περιθώριο τις προαναφερόμενες αρχές. Θέλει να επιβάλει, ως βασικά κριτήρια της επιλογής του όποιου εκλογικού νόμου, είτε αυτό της «άνετης δημιουργίας πλειοψηφιών και κυβερνήσεων» και της «σταθερότητας του συστήματος», είτε αυτό του «μοχλού, για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού».
Το γεγονός πως και τα δυο αυτά «κριτήρια» πολύ λίγη ή καμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη, δε φαίνεται να απασχολεί τους διάφορους αναλυτές και αρθρογράφους.
Σημειώνουμε το προαναφερόμενο γεγονός, γιατί αποτελεί μια χαρακτηριστική απόδειξη της αντιδημοκρατικής πορείας που επιβάλλεται - άλλες φορές υπόγεια και σιγά σιγά και άλλες απότομα και προκλητικά - στη δημόσια ζωή της χώρας. Μια πορεία, βέβαια, που δε βρίσκεται μόνον ή κυρίως στο επίπεδο της όποιας φιλολογίας και του κλίματος, αλλά και στην πράξη. Η πολύμορφη ενίσχυση των διάφορων κατασταλτικών μηχανισμών, οι «ευρω-τρομονόμοι» και τα «ευρω-φακελώματα», η συνήθης πλέον αυταρχική αντιμετώπιση της όποιας λαϊκής κινητοποίησης, οι αλλεπάλληλες δίκες σε βάρος εργατών και αγροτών συνδικαλιστών, μαθητών, φιλειρηνιστών, κλπ., κλπ. αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Το σημειώνουμε, ακόμη, γιατί στη λογική αυτή έχει εγκλωβιστεί ένας σημαντικός αριθμός δημοσιογράφων, με συνέπεια να μετατρέπονται ουσιαστικά σε προπαγανδιστές και στηρίγματα της αντιδημοκρατικής αυτής πορείας. Δε νομίζουν, για παράδειγμα, αρκετοί εξ αυτών, ότι αποτελεί - τουλάχιστον - ειρωνεία να διεκδικούν από τη μια την καθιέρωση της ανόθευτης απλής αναλογικής στην ΕΣΗΕΑ και από την άλλη να αναμασούν τα κυβερνητικά ψευτοεπιχειρήματα για το εκλογικό σύστημα των βουλευτικών εκλογών;
Θα μπορέσει, επομένως, με άνεση και ...εμπεριστατωμένα στοιχεία να μας αποδείξει ότι για όλα φταίνε τα έργα που ανέθεσε σε εργολάβους η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1992, τα οποία δυστυχώς έκτοτε δεν μπόρεσε να επιδιορθώσει η κυβέρνηση.
Διότι, ως γνωστόν, το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα του πολίτη και βρίσκεται πάντα κοντά του, όταν έχει προβλήματα, κάνοντας φυσικά παραλλήλως και την πολιτική του παρέμβαση.
ΑΡΑΓΕ τα νησιά του Αιγαίου, που λόγω της απαγόρευσης του απόπλου θα μείνουν μια ή και δυο εβδομάδες αποκλεισμένα, τα σκέφτεται κανείς αυτόν τον καιρό; Διότι έτσι όπως τα έκανε ο Ανωμερίτης, μερικά εξυπηρετούνται με ...ένα δρομολόγιο την εβδομάδα. Οπότε αν αναβληθεί, καταλαβαίνετε...
Βλέπετε, δε συμφέρει τους ακτοπλόους εφοπλιστές να κάνουν αυτή την περίοδο δρομολόγια. Κι αφού δεν τους συμφέρει, κάτι ψιλολεπτομέρειες όπως η επικοινωνία ακριτικών περιοχών ...πάνε περίπατο.
ΩΣΤΕ ΤΡΕΙΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ προτάσεις διαθέτει η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό σύστημα, όπως ανακοίνωσε χτες ο υπουργός Εργασίας. Απ' ό,τι φαίνεται βάλθηκε να επιβεβαιώσει το ρητό που λέει ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη».
Γιατί, βέβαια, όσες προτάσεις και να διαθέτει η κυβέρνηση ...μόνο ένα στόχο έχει και αυτός είναι το τσεκούρωμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων. Και, ταυτόχρονα, η παράδοσή της κοινωνικής ασφάλισης -ιδιαίτερα των αποθεματικών - στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Εδώ, που τα λέμε, έτσι είναι η καπιταλιστική ζωή μας. Κάποιοι χάνουν και κάποιοι κερδίζουν. Μόνο που είναι μονίμως οι ίδιοι. Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι...
Ακόμα και αυτή η κρατική χρηματοδότηση, που μέχρι τώρα η κυβέρνηση με το έτσι θέλω δεν καταβάλλει, τίθεται με τον εξής εκβιαστικό τρόπο: Αποδεχτείτε πρώτα τις ανατροπές, υπογράψτε τη θανατική καταδίκη της εργατικής τάξης και μετά βλέπουμε τι θα χρειαστεί να δώσει ο προϋπολογισμός. Αραγε πριν ένα χρόνο γι' αυτά τα ζητήματα κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι; Γι' αυτά απέργησαν εκατομμύρια;
Μια συζήτηση έχει νόημα, μόνο αν στο τραπέζι τεθεί η κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η πάταξη της εισφοροδιαφυγής, η επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών, το πώς θα υποχρεωθούν οι εργοδότες να καταβάλουν τις εισφορές που παρακρατούν από τους εργαζόμενους, η επέκταση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.