Στα λίγα 24ωρα που παρήλθαν από τη δημοσίευση του «πλαισίου αρχών» της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό έγινε πλέον σαφές ότι και με τα νέα μέτρα όχι μόνο δε βελτιώνεται η θέση των εργαζομένων και συνταξιούχων, αλλά χειροτερεύει. Ακόμα και αυτοί που στηρίζουν τα μέτρα δεν τολμούν να πουν ότι βελτιώνεται η κατάσταση. Κι όμως πηγαίνουν στο διάλογο - απάτη. Σ' ένα τραπέζι όπου υπάρχουν μόνο οι αξιώσεις του κεφαλαίου. Ούτε ένα αίτημα των εργαζομένων, ούτε η παραμικρή βελτίωση της θέσης των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων δεν μπαίνουν στη διαπραγμάτευση.
Μήπως άραγε είναι αίτημα του εργαζόμενου λαού η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και η κατάργηση της κατάκτησης των γυναικών για έξοδο στη σύνταξη πέντε χρόνια πριν τους άντρες; Μήπως ο κόσμος ζητάει να παραμένει στην εργασία και πέραν της 35ετίας, μήπως επιθυμεί τον αποχαρακτηρισμό των βαρέων και ανθυγιεινών, την παράδοση των αποθεματικών του - των δικών του χρημάτων - στον τζόγο; Μήπως θέλει να πληρώνει και τρίτη εισφορά - πέραν της κύριας και επικουρικής - όταν ήδη αυτές οι εισφορές είναι κομμάτι του μισθού του, που όλο και μειώνεται; Μήπως ζητάει να φορτωθεί η Εργατική Εστία τα βάρη του κράτους στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής;
Ακόμα και αυτή η κρατική χρηματοδότηση, που μέχρι τώρα η κυβέρνηση με το έτσι θέλω δεν καταβάλλει, τίθεται με τον εξής εκβιαστικό τρόπο: Αποδεχτείτε πρώτα τις ανατροπές, υπογράψτε τη θανατική καταδίκη της εργατικής τάξης και μετά βλέπουμε τι θα χρειαστεί να δώσει ο προϋπολογισμός. Αραγε πριν ένα χρόνο γι' αυτά τα ζητήματα κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι; Γι' αυτά απέργησαν εκατομμύρια;
Οχι και πάλι όχι! Και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ το γνωρίζουν καλά. Και όμως αυτά συζητά ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και η πλειοψηφία. Αυτά τα μέτρα χαρακτήρισε σαν «καλή αρχή». Ομως οι εργαζόμενοι έχουν τα δικά τους αιτήματα. Οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν σε έναν και μόνο διάλογο: Σε αυτόν όπου ζήτημα πρώτο θα ήταν η κατοχύρωση και αναβάθμιση της δημόσιας, καθολικής, υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης. Σε διάλογο, όπου συζήτηση θα γινόταν για τη μείωση των ορίων ηλικίας στα 60 χρόνια για τους άντρες, στα 55 για τις γυναίκες. Για την κατοχύρωση του κατώτερου ορίου συντάξεων με 4.050 ημέρες εργασίας και το ύψος της θα ήταν σε σύνδεση με τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη.
Μια συζήτηση έχει νόημα, μόνο αν στο τραπέζι τεθεί η κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η πάταξη της εισφοροδιαφυγής, η επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών, το πώς θα υποχρεωθούν οι εργοδότες να καταβάλουν τις εισφορές που παρακρατούν από τους εργαζόμενους, η επέκταση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.
Αυτό που συστηματικά αρνούνται να κάνουν οι πλειοψηφίες στις ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις, το κάνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, οι χιλιάδες εργαζόμενοι που ετοιμάζονται και πάλι να βγουν στους δρόμους. Να βγουν, έχοντας βαθιά επίγνωση -ιστορική και κοινωνική - ότι σε μια τέτοια διαπραγμάτευση κυβέρνηση και κεφάλαιο θα έρθουν μόνο αν εξαναγκαστούν. Και θα υποκύψουν, όπως υπέκυψαν για το οχτάωρο και τις άλλες ασφαλιστικές κατακτήσεις, μόνο αν απέναντί τους έχουν ένα ρωμαλέο, ενωμένο και ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα.
Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Feeds
Ιμπεριαλιστική απειλή
