Με ύφος χιλίων καρδιναλίων παρουσιάστηκε το βράδυ της Ανάστασης ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Από ειδική εξέδρα στην πλατεία Συντάγματος μοίρασε ευχές και συμβουλές στο... ποίμνιο, στηλίτευσε τα κακώς κείμενα, όπως ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται, και δεν έχασε την ευκαιρία να αναφερθεί στα προ δεκαετίας «ανελεύθερα», όπως τα χαρακτήρισε, «καθεστώτα» του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μόνο για το δράμα που ζουν οι Παλαιστίνιοι δεν είπε ούτε λέξη ο Χριστόδουλος. Ούτε καν για την ανηλεή πολιορκία του «Ναού της Γέννησης», από τα στρατεύματα του εγκληματία Σαρόν. Και, βέβαια ...ξέχασε να σημειώσει, ότι η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, η εγκληματικότητα, κλπ, κλπ, αποτελούν ουσιαστικά τις βασικές... ελευθερίες, που αποκαταστάθηκαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, μαζί με αυτές της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Η ανάγκη συμπόρευσης και συνεργασίας των φιλολαϊκών, προοδευτικών, αριστερών δυνάμεων -ή όπως τις ονομάζει ο καθένας- είχε και έχει πάντοτε ιδιαίτερη σημασία. Γι' αυτό δεν έχουμε τον παραμικρό ενδοιασμό, να συμφωνήσουμε με τη δήλωση του Μανώλη Γλέζου, σύμφωνα με την οποία το βασικό μήνυμα, που εκπέμπουν οι γαλλικές εκλογές, είναι η επιτακτική ανάγκη συμπόρευσης και συνεργασίας της Αριστεράς και δεν επιδέχεται παρερμηνείες.

Φανταζόμαστε, όμως, ότι και ο Μ. Γλέζος θα συμφωνήσει μαζί μας, πως το πρόβλημα δε βρίσκεται στη διαπίστωση αυτής της ανάγκης, αλλά σε ποια βάση θα γίνει αυτή δυνατή και θα πραγματοποιηθεί, ώστε να δώσει πραγματικά φτερά στις λαϊκές ελπίδες. Ξέχασε, μήπως, ο Μ. Γλέζος, ότι αρκετοί στη χώρα μας πανηγύριζαν για τη «σύμπραξη της γαλλικής Αριστεράς» και την αναρρίχησή της στην κυβέρνηση της χώρας, παρουσιάζοντάς την ως γενικότερο μοντέλο, πριν λίγο μόλις καιρό; 'Η, μήπως, δε βγάζει κανένα συμπέρασμα από την καταλυτική αποδοκιμασία αυτής της σύμπραξης από τους Γάλλους εργαζόμενους;

Υπογραμμίζουμε, λοιπόν, για μια ακόμη φορά, ότι φιλολαϊκή, προοδευτική, αριστερή πολιτική, στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί να είναι η διαχείριση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, είτε αυτή γίνεται με κεντροδεξιό είτε με όποιο κεντροαριστερό προσωπείο και τα ανάλογα τεχνάσματα. Φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να είναι τα λίγα περισσότερα ή λιγότερα ψίχουλα για το λαό, ενώ, την ίδια στιγμή, ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους κοινωνικός πλούτος συσσωρεύεται στα θησαυροφυλάκια της ολιγαρχίας. Η αριστερή πολιτική σήμερα είναι ουσιαστικά συνώνυμη με την αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή πάλη, με τον ανειρήνευτο αγώνα για την ανάδειξη του λαού σε πραγματικό αφέντη του μόχθου του, ικανό να καθορίζει το σήμερα και το αύριο της χώρας ολόκληρης.

Αντί, λοιπόν, ο Μ. Γλέζος, να μιλά για τα αυτονόητα, περί ανάγκης συμπόρευσης της Αριστεράς, ας πάρει θέση και ας εξηγήσει τι εννοεί Αριστερά και, ιδιαίτερα, σε ποια βάση βλέπει την όποια σύμπραξή της.