Η Ανάσταση αργεί...
Ολο και πιο πολύ μοιάζουν με συνεννοημένους χαρτοκλέφτες οι ΗΠΑ με το Ισραήλ, όπου το ξεπουπούλιασμα του θύματος είναι η ανεξαρτησία του παλαιστινιακού λαού, που με τους κατάλληλους χειρισμούς των χαρτοκλεφτών - όταν ρίχνω αυτό το χαρτί, εσύ θα πηγαίνεις πάσο και θα τα χώνεις, όταν ρίχνω το άλλο... - δεν αποκλείεται να παρουσιαστεί αργότερα και σαν «συμφωνία ανεξαρτησίας»!
Αυτή, φυσικά, είναι η ιστορία του παλαιστινιακού δράματος όλα τα τελευταία χρόνια, απ' όταν τους έβαλε στο στόχαστρο ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ. Αλλά ακόμα και να μην υπήρχε η πείρα της αδιέξοδης Συμφωνίας του Οσλο, πάλι το πράγμα έγινε ολοφάνερο, όταν λίγες μόλις μέρες μετά την 11η του Σεπτέμβρη «έταξαν» οι Αμερικάνοι διοικούντες εκείνο το «ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος». Ηταν σα να δήλωναν πως «τέρμα τα αστεία και τώρα θα καθαρίσουμε εφ' όλης της ύλης, όπως θέλουμε εμείς, γιατί έχουμε και άλλα σχέδια για ολόκληρη την περιοχή...».
Πραγματικά, η ...διγλωσσία τους από τότε κάρφωνε τους ρόλους του καλού και του κακού αστυνομικού, που είχαν μοιράσει με την κυβέρνηση Α. Σαρόν. Ο ισραηλινός στρατός δολοφονούσε, ξεσπίτωνε, ερήμωνε περιοχές ολόκληρες και τους Αμερικάνους τους εμάρανε η «βία» των παιδιών της Ιντιφάντα! Ταυτόχρονα, φαινόταν και το συνειδητό σχέδιο αποδυνάμωσης έως και εξαφάνισης της Παλαιστινιακής Αρχής σαν οντότητας - επίλεκτες δολοφονίες στελεχών, αυθαίρετες συλλήψεις, πολιορκία έως και απειλή της ίδιας της ζωής του Γ. Αραφάτ κ.ά.
Χτες ακόμα, ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ εξέφρασε στον Α. Σαρόν τη λύπη του για τα θύματα των Ισραηλινών, ενώ άχνα δε βρήκε να βγάλει για την Τζενίν, όπου ακόμα το χώμα μυρίζει θάνατο. Η Κ. Ράις - πιο «κοκοράκι» από τη θέση της - ουσιαστικά, αποκάλυψε το αμερικάνικο σχέδιο, όταν «είπε τις σκέψεις της» και τους ενδοιασμούς της για το αν η σημερινή Παλαιστινιακή Αρχή μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο της. Δηλαδή, στο ρόλο που τη θέλει η αμερικάνικη ηγεσία, στα γόνατα και πρόθυμη για τις ιμπεριαλιστικές ορέξεις...
Επίσης την ώρα που μπάλωναν όπως - όπως για να εμφανιστούν την υπόθεση της Βηθλεέμ, στη βιασύνη τους, ούτε την ιταλική κυβέρνηση δεν είχαν ειδοποιήσει για το αν δέχεται ή όχι τους 13 ομήρους. Χώρια ότι ανάμεσα στις χειραψίες, στις συμφωνίες και το πνεύμα ανακούφισης, που επιχείρησαν να περάσουν από τις τηλεοπτικές εικόνες, δεν παρέλειψαν τις καθιερωμένες «διεισδύσεις» του ισραηλινού στρατού, π.χ., στην Τουλκαρέμ. Λες και είναι φυσικό να μπαίνεις, να σκοτώνεις, να συλλαμβάνεις, όχι γιατί κάτι έκανε ο άλλος, αλλά για «μην τυχόν και το κάνει...».
Η Ανάσταση αργεί για τους Παλαιστινίους. Δε θα έρθει ποτέ χάρισμα από «συμφωνίες», που τη «σφυρίχτρα» του διαιτητή την κρατάνε οι ΗΠΑ. Θα 'ρθει με το δικό τους ασταμάτητο αγώνα και με την έμπρακτη αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη όλων των λαών του κόσμου.
Παύλος ΑΛΕΠΗΣ
Feeds
Προσπαθεί να «σπρώξει» ο Κόφι Ανάν 
