«Σήμερα ο Μανώλης Γλέζος, υπέραλλος, επιδιώκει να μας συνεγείρει ώστε η Υπερνομαρχία των Αθηνών, να επαναλάβει την της Ελλάδος παίδευσιν... Δεν είναι πρέπον, πρώτα τα δύο επίσημα κόμματα του δικομματισμού, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, να του πούνε, πως συμπαρατάσσονται, δίπλα του, πρωταγωνιστές ενθουσιώδεις για να ξαναέχουμε πάλι, εδώ στο τέως Κλεινόν Αστυ, ένα έστω αμυδρόν απήχημα των Αθηνών; Τι πιο σωστό, από μια κοινή συναποδοχή τους, αυτής της μαρτυρίας, που προτείνει ο Μανώλης Γλέζος...» Αυτά, ανάμεσα σε άλλα, γράφει ο Κώστας Ζουράρις στις «Εν-Στάσεις» της χτεσινής «Ελευθεροτυπίας».

Από εμάς, ουδέν σχόλιον. Αλλωστε, μήπως έχει άδικο ο άνθρωπος; Ποιοι οι λόγοι να μην πάρουν σοβαρά την πρόταση Ζουράρι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ;

Μόνον απορίες και ερωτήματα δημιουργούν τα όσα επίμονα διοχετεύουν σε ΜΜΕ -και, βέβαια, βλέπουν το φως της δημοσιότητας- στελέχη των διωκτικών αρχών, τα οποία θέλουν, σώνει και καλά, να συνδέσουν την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σ. Ξηρού, με την επίμονη και συστηματική, όπως λένε, αντιτρομοκρατική δράση των διωκτικών δυνάμεων, τον τελευταίο καιρό. Αφήνοντας, κατά μέρος, αστεία επιχειρήματα του τύπου, ότι η δράση αυτή προκάλεσε νευρικότητα και βεβιασμένες κινήσεις στις τάξεις των όποιων τρομοκρατών, αναρωτιόμαστε, για τις σκοπιμότητες των επίμονων αυτών διαρροών. Αποσκοπούν, απλά και μόνο, στην εκμετάλλευση της σύμπτωσης και στην αποκόμιση κάποιων θετικών για την αστυνομία εντυπώσεων; Θέλουν, μήπως, να δικαιώσουν -εκ των υστέρων- τα αλλεπάλληλα, πριν την έκρηξη του Σαββάτου, δημοσιεύματα, τα οποία ισχυρίζονταν, ότι επίκειντο συλλήψεις; Μα, αν δεν κάνουμε λάθος, εάν η βόμβα δεν έσκαγε στα χέρια του Ξηρού, τίποτε δε θα είχε στα χέρια της, σήμερα, η αστυνομία. `Η, γνωρίζουν κι άλλα πράγματα οι προαναφερόμενοι και ποια είναι αυτά;

«Μπορεί να μη χωνεύουν ο ένας τον άλλον, αλλά ό,τι τρώνε μαζί, το χωνεύουν...». Ετσι σχολιάζει ο Στάθης, στο χτεσινό «Ναυτίλο» του το πρόσφατο δείπνο του Σημίτη και συνεχίζει: «Και μ' ένα δείπνο έλυσε τα μάγια της εσωστρέφειας ο αρχηγός... Τι απλό που ήταν! Και χρειάστηκε ένα χρόνο, ένα Συνέδριο, έναν Ανασχηματισμό και πολλή ακυβερνησία, για να καταλάβει ότι μ' ένα δείπνο θα έλυνε τα μάγια της εσωστρέφειας; Και μετά το δείπνο έμεινε πάλι μόνος...

... Αλλά, για να 'ρθουμε στα συγκαλά μας: οι άνθρωποι έχουν κάνει το αυτονόητο, ζητούμενο! Πενήντα χιλιάδες φορές έχουν ως τώρα συνεδριάσει, δειπνήσει, παίξει. Το μαγικό κοκαλάκι της νυχτερίδας είχε στο μενού του αυτό το δείπνο, για να μη σφάζονται από αύριο κιόλας; -τι έλυσαν στο δείπνο απ' τα προβλήματα που μας τρώνε (και τους κάνουν να τρώγονται)- ποιο πρόβλημα; Πέστε μου ένα! Θεέ μου! τι αφόρητη κωμωδία αυτή η όπερα μπούφα! πόσο υποτιμά τη νοημοσύνη μας! πόσον πολύν καιρόν τώρα!..».