- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Επωνύμως
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Ενότητα πρώτη: «Είναι τρελοί αυτοί οι καπιταλιστές». Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ με ανατρεπτικό και καυστικό χιούμορ σχολιάζουν στο «Γαλατικό χωριό», την επικαιρότητα και προβάλλουν τις θέσεις της ΚΝΕ για τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τον ελεύθερο χρόνο των νέων και τα ναρκωτικά. Στο ίδιο... χωριό στέλνουν το δικό τους μήνυμα ζωής, απαλλαγμένης από ουσίες, μια σειρά από θεραπευτικές κοινότητες, καθώς και το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών. Ενώ μπροστά στην κεντρική είσοδο του Φεστιβάλ, η «Συμπαράταξη για την Αθήνα» και η «ΝΑΣ» βγάζουν κόκκινο σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, καλώντας τους επισκέπτες «να διεκδικήσουν την πόλη τους», ψηφίζοντας τους αγωνιστικούς συνδυασμούς που στηρίζει το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις. Πιο πίσω βρίσκεται η έκθεση βιβλίου από τη «Σύγχρονη Εποχή».
Ενότητα δεύτερη: Η αυλαία της Παιδείας ανοίγει. Το δικαίωμα των νέων στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, σ' όλες τις βαθμίδες, δεσπόζει στο χώρο που βρίσκεται δίπλα στη νεανική σκηνή. Οι ΠΚΣ διεκδικούν ενιαία ανώτατη εκπαίδευση, ενώ η οδύσσεια ενός μαθητή ξετυλίγεται καρέ - καρέ σ' ένα ταξίδι γεμάτο σκοπέλους μέχρι να φτάσει στη δική του Ιθάκη: Τη γνώση, τη ζωή. Ακριβώς δίπλα σηκώνεται και η αυλαία για τους νέους εργαζόμενους που διεκδικούν δουλιά για όλους, με δικαιώματα, γιατί τελικά «για ένα κομμάτι ψωμί μόνο η δουλιά δε φτάνει, το πιο σπουδαίο είναι η ψυχή σου δικέ μου...».
Μεγάλο το ενδιαφέρον στη Διεθνούπολη |
Ενότητα τέταρτη: Ακριβώς στη μέση στου χώρου της Κεντρικής Σκηνής βρίσκονται ταμπλό που μιλούν για κεντρικά ζητήματα, για όλα όσα ζούμε καθημερινά, όσα γίνονται στον κόσμο και για τις ανάγκες που κάποιοι προσπαθούν να τις ρίξουν στο περιθώριο. Ομως προειδοποιούν: «Μην αφήνεις να σε πάρει η μπάλα». Ενώ το ποδοσφαιρικό τέρμα που έχει στηθεί, δίνει το σύνθημα για το γκολ που πρέπει να μπει στις επερχόμενες δημοτικές - νομαρχιακές εκλογές, και όχι μόνο!
Δίπλα, ταμπλό με αποτυπωμένες στιγμές από τα 34 χρόνια δράσης και της ιστορίας της ΚΝΕ. Παράλληλα, εντυπώνονται τα βασικότερα μηνύματα από το 8ο Συνέδριο της Οργάνωσης. Κοντά τους, πάντα ο «Οδηγητής». Λίγο πιο πάνω, η αλήθεια γράφεται μόνο με κόκκινο. Με ξεναγό τον «Τηλέπαθο στη χώρα της αποχαύνωσης», το περίπτερο του «Ριζοσπάστη» σηκώνει την αυλαία στο χώρο της ενημέρωσης. «Κόντρα σε αυτούς που αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι», κόντρα σε εκείνους που σιωπούν. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται άλλη μια διαφορετική φωνή ενημέρωσης, ο «902», με στιγμιότυπα από το ξεδιάντροπο χτύπημα που δέχτηκαν οι ναυτεργάτες, οι φοιτητές από τις δυνάμεις καταστολής στο λιμάνι του Πειραιά, και εικόνες από αγώνες του ελληνικού λαού. Δίπλα το περίπτερο της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (ΚΟΜΕΠ). Ενα περίπτερο γεμάτο μνήμες, αγώνες και ιστορικά ντοκουμέντα είναι αυτό της Εθνικής Αντίστασης, που όσοι ασπρομάλληδες το περιστοιχίζουν, επιμένουν: «60 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ και ο αγώνας για ελευθερία και δικαιοσύνη συνεχίζεται...».
Πλήθος κόσμου στην κεντρική σκηνή |
Η ανάγκη ενίσχυσης του ταξικού πόλου του εργατικού κινήματος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο που ακολουθεί τη γραμμή της ρήξης και αντιτίθεται στη γραμμή του ρεφορμισμού και της σοσιαλδημοκρατίας που θέλει να περιορίσει τους αγωνιστικούς στόχους των εργαζομένων στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και η ανάγκη ανάπτυξης της πάλης των εργαζομένων και των λαών ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, αναδείχτηκαν στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε χθες στο Νεανικό Στέκι με τίτλο: «Το κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης». Ομιλητές στη συζήτηση ήταν ο Δ. Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Casadio Mauro, υπεύθυνος του Ινστιτούτου Εργασίας της Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας RDB CUB Ιταλίας και ο Jef Bruynseels, Βέλγος Συνδικαλιστής, μέλος της διοίκησης της Συνομοσπονδίας FGIB-Anvers και συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των εργαζομένων στην πολυεθνική Exxon Chemicals.
Ο Δ. Αρβανιτάκης, μεταξύ άλλων τόνισε την ανάγκη συντονισμού της εργατικής τάξης σε διεθνές επίπεδο ενώ αναφερόμενος στο κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης επισήμανε ότι αυτό δεν είναι κάτι που γεννήθηκε από το μηδέν αλλά στηρίζεται στα κινήματα της εργατικής τάξης σε διάφορες χώρες καθώς και σε άλλα κινήματα όπως τα φιλειρηνικά αντιιμπεριαλιστικά. Ακόμα ανέφερε ότι το χρονικό διάστημα μέχρι το καλοκαίρι του 2003 στη Θεσσαλονίκη όπου θα γίνει η Σύνοδος της ΕΕ, θα είναι γεμάτο από πολύμορφες κινητοποιήσεις ενάντια στην ΕΕ, στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Οι ομιλητές από το Βέλγιο και την Ιταλία μετέφεραν την αγωνιστική εμπειρία τους από την ανάπτυξη συνδικάτων βάσης που ακολουθούν την ταξική γραμμή της ρήξης ενάντια στις επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες των χωρών τους που συνδιαλέγονται με τις κυβερνήσεις και ουσιαστικά υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου (σε επόμενο φύλλο ο «Ρ» θα δημοσιεύσει εκτενέστερο ρεπορτάζ από τη συζήτηση).
Μάθημα «εκτός έδρας» ή αλλιώς «αντιμάθημα», διαφορετικό από αυτό που διδάσκονται οι μαθητές στα σχολεία τους, παραδόθηκε χτες το βράδυ στο στέκι της Παιδείας. Το θέμα ήταν ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός (ΣΕΠ), με καθηγητή τον Γιώργο Ηρακλέους.
Στην «παράδοση» έκανε λόγο για ένα μάθημα που θα μπορούσε να γίνει σ' ένα ελεύθερο σχολείο. Ενα σχολείο σαν και αυτό, για το οποίο αγωνίζονται εκπαιδευτικοί και μαθητές και τους στερεί η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση που έχει υποβαθμίσει τη μόρφωση. Και αυτό γιατί το σημερινό σχολείο υπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες, έχοντας στόχο να «μοιράσει» αργότερα τα παιδιά στην αγορά εργασίας. Γι' αυτό, όπως τόνισε, είναι ανάγκη η διεκδίκηση του ενιαίου 12χρονου υποχρεωτικού σχολείου που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες και τα οράματα της νεολαίας.
Η ερώτηση στην οποία κλήθηκαν από τον Γ. Ηρακλέους να απαντήσουν οι μαθητές ήταν αν πιστεύουν ότι είναι «τυχαία» η διαφήμιση των Τεχνικών Επαγγελματικών Εκπαιδευτηρίων που γίνεται στη Γ' Γυμνασίου, μέσα από τις πολύχρωμες σελίδες του βιβλίου.
Οι απαντήσεις των «μαθητών» έπεφταν βροχή. Χαρακτηριστική η απάντηση της Χριστίνας: «Είσαι 13 και 15 χρονών και σου λένε μέσα από αυτό το μάθημα ότι δεν αξίζεις. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο από το να βιδώνεις μια βίδα ή να αλλάζεις μια βρύση, και έτσι δε χρειάζεται να μορφωθείς. Αλλά εμείς οι μαθητές θα αγωνιζόμαστε, γιατί δεν μπορούν να χειραγωγήσουν τις συνειδήσεις μας».
Στον μπαρμπα-Γιάννη και στα τραγούδια του υποκλίθηκαν όλοι όσοι επέλεξαν το λαϊκό στέκι, όπου το Φεστιβάλ οργάνωσε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Γιάννη Παπαϊωάνου, με αφορμή τα τριάντα χρόνια από το θάνατο του μεγάλου λαϊκού δημιουργού, που μίλησε με το δικό του αυθεντικό τρόπο για τη ζωή του εργάτη, για το μεροκάματο, για την αγάπη, για τα βάσανα, για τη ζωή του φτωχού λαού. Τραγούδια, που «οργάνωσαν» το χορό που στήθηκε ολόγυρα, ερμήνευσαν η Χαρούλα Λαμπράκη, ο γιος του Αντώνης Παπαϊωάννου και η Χαρούλα. Στο μπουζούκι ο Διαμαντής Πανάρετος.
Μια πανδαισία ηχοχρωμάτων γεμάτη ρυθμό και κέφι, πρόσφεραν οι «Απουριμάκ» στη Νεανική Σκηνή, ξεναγώντας τους εκατοντάδες φίλους τους «στις γειτονιές του Νότου», στις γειτονιές των τραγουδιών που δεν έχουν σύνορα. Παλιά και νέα κομμάτια, που αντλούν τις ρίζες τους από τη ραχοκοκαλιά των Ανδεων, την Κεντρική και Λατινική Αμερική, ήταν η μελωδική πρότασή τους, που συνάντησε τη θερμή ανταπόκριση του κοινού.
«Καλησπέρα!», φώναξε από μικροφώνου της κεντρικής εξέδρας, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και άνοιξε δρόμο στα «Κίτρινα Ποδήλατα», που προθέρμαναν την ατμόσφαιρα «με μια καρδιά, μια ψυχή», για να τη φουντώσουν έπειτα ο Διονύσης Τσακνής και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, με ένα μήνυμα στο Φεστιβάλ: «Υπάρχω ακόμα, είμαι ακόμα εδώ» και στα νιάτα που τους περιτριγύριζαν «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα, ρίξε λάδι στη φωτιά». Κόκκινο, κόντρα στη «σύμβαση που απαγόρευε να σκέφτομαι», όπως κατήγγειλε τραγουδιστικά ο Τσακνής. Κι ο Λαυρέντης χαρακτηρίζοντας «πολύ επίκαιρο το σύνθημα του φετινού Φεστιβάλ», φώναξε «δε θα μας πιάσουν τον κ..... Ετσι;», γιατί τον καθένα μας αυτή η κατάσταση «του τη σπάει, του σπάει πολύ». Κι ακολούθησαν κι άλλα τραγούδια - «σταφύλια οργής» για το «άδειο στομάχι» δισεκατομμυρίων ανθρώπων, επειδή έτσι συμφέρει το «Βρώμικο χρήμα» και η αδήριτη, επείγουσα ανάγκη «να ξαναβρούμε, να ξαναπούμε το δικό μας τραγουδάκι...». Λίγο μετά στη σκηνή ανέβαινε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου (ρεπορταζ στο αυριανό φύλλο).
Με σκοπό την παρουσίαση του Μπρεχτ όπως είναι η πραγματική του ιδιότητα και όχι όπως παρουσιάζεται από πολλούς, ο Τομέας των νέων εργαζομένων, ανέλαβε τη δύσκολη αυτή δουλιά και δήλωσε «παρών», όπως πάντα στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ - «Οδηγητή». Η Ρινιώ Καζάκου και η Νίνα Παπαϊωάννου που είναι σπουδάστριες ιδιωτικών σχολών, απήγγειλαν ποιήματα και εγκώμια, που ήταν ένα μέρος από τη μεγάλη δουλιά του συγγραφέα, που κατεξοχήν απευθυνόταν στο εργατικό κίνημα.
Το βασικό μέρος της αρκετά δύσκολης δουλιάς τους προήλθε από το βιβλίο της Νάντιας Βαλαβάνη που περιέχει ένα μεγάλο μέρος του έργου του Μπρεχτ. Από αυτό έγινε η κατάλληλη συρραφή προκειμένου να ανταποκρίνεται στις ανάγκες που έχει η σημερινή νεολαία, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην εργασία, που γι' αυτούς είναι ανάγκη και όχι απλή απασχόληση.
Στόχος της προσπάθειας αυτής δεν ήταν άλλος από την παρουσίαση των λόγων που τα έγραφε εκείνη την εποχή, βασισμένος στη μαρξιστική ιδεολογία και η διαχρονική τους αξία στη σημερινή εποχή.
