ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δώδεκα χρόνια πριν...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δέκα και κάτι χρόνια έχουν περάσει, από τη στιγμή, που οι απανταχού απολογητές του καπιταλισμού πανηγύριζαν, για τις πρόσφατες τότε ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ευρώπης. Οταν σε όλους τους τόνους διακήρυχναν το «τέλος της ιστορίας» και την ακράδαντη πίστη τους στην ανωτερότητα και αιωνιότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Οταν αντιμετώπιζαν υπεροπτικά - αν όχι περιφρονητικά - τα όσα έλεγε το ΚΚΕ. Διαβάστε, λοιπόν, τι γράφει τώρα, στο χτεσινό κύριο άρθρο του «Ελεύθερου Τύπου» ο διευθυντής της εφημερίδας, Γ. Κύρτσος:

«Η κατρακύλα του Χρηματιστηρίου είναι σύμπτωμα μιας γενικότερης κρίσης του συστήματος. Η πορεία της Ιστορίας μοιάζει να έχει επιταχυνθεί. Ο καπιταλισμός πέρασε μέσα σε μια δεκαπενταετία από την επικράτηση επί του υπαρκτού σοσιαλισμού στον παγκόσμιο θρίαμβο και τη γενικευμένη κρίση.

Ο καπιταλισμός δεν απειλείται από ένα ανταγωνιστικό σύστημα, αλλά από τον ίδιο τον εαυτό του. Τα χρηματιστηριακά κερδοσκοπικά χαρακτηριστικά του έχουν ενισχυθεί σε βάρος του παραγωγικού του δυναμικού. Οι αστέρες του μάνατζμεντ αποδεικνύονται πολλές φορές υπερβολικά φιλοχρήματοι και πρόχειροι. Το σύστημα αποτελεί διαρκή απειλή για τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων, το περιβάλλον, τους λαούς των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών.» Και συνεχίζει...

... και σήμερα

«Στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, η πτώση των χρηματιστηριακών δεικτών αποκτά ευρύτερη σημασία. Δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων κακών οικονομικών αποτελεσμάτων, της κρίσης στις σχέσεις ΗΠΑ - Ιράκ ή του οριακού εκλογικού αποτελέσματος στη Γερμανία. Η χρηματιστηριακή κατρακύλα συμβολίζει πλέον την απαξίωση ενός συστήματος που έπεσε θύμα των κερδοσκοπικών υπερβολών του.

Ολιγοπώλια, μονοπώλια, λόμπι, μεσάζοντες, αεριτζήδες, όλα έχουν ένα όριο, το οποίο φαίνεται ότι έχει ξεπεραστεί. Ο καπιταλισμός ή θα επιχειρήσει τη μεγάλη επιστροφή ή θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Εάν κρίνουμε από το χαμηλό επίπεδο πολλών οικονομικών, πολιτικών διαχειριστών του, δεν υπάρχει εγγυήσεις για το μέλλον του».

Εμείς, απλώς, θέλουμε να επαναλάβουμε μερικά απ' όσα λέγαμε και πριν από δέκα και πλέον χρόνια: Ο σύγχρονος καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός, έχει από καιρό φάει τα ψωμιά του. Εχει από καιρό δώσει, ό,τι είχε να δώσει και σήμερα σαπίζει, αντιδραστικοποιείται καθημερινά και περισσότερο. Δρόμος και τρόπος επιστροφής δεν υπάρχει. Τίποτε δε γυρίζει πίσω. Ο σύγχρονος καπιταλισμός θα αναπαράγει σε όλο και μεγαλύτερη έκταση, ένταση και βάθος τις αξεπέραστες αντιφάσεις και αδιέξοδά του, μέχρι η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, τον ανατρέψουν και τον βάλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μέχρι ν' ανοίξουν το δρόμο για το σοσιαλιστικό αύριο.

Η πρόταση!!!

Στη διαχείριση των εργαζομένων ζήτησε ο Μ. Γλέζος να περάσει ο ΟΤΕ!!! Την ίδια ώρα, που το ιδιωτικό κεφάλαιο τον διαφεντεύει! Την ίδια ώρα, που η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ «θερίζουν» κι ενώ ο Μ. Γλέζος δε λέει τίποτα γι' αυτά! Φαίνεται, ότι θεωρεί τον ΟΤΕ ένα είδος ΚΨΜ, που μπορούν να τον διαχειρίζονται 2-3 φαντάροι...

Αν πάλι, εννοεί την εκλογή κάποιας επιτροπής εργαζομένων του Οργανισμού, διαχείρισης και «κοινωνικού διαλόγου», η οποία θα αναλάβει -στο πλάι της διοίκησης- τον έλεγχο της πορείας ψευτο-διαφάνειας και εφαρμογής των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και των νόμων της αγοράς, τότε... ζητάμε συγνώμη. Τον παρεξηγήσαμε...

Πρώτοι στη φτώχεια

Το υψηλότερο ποσοστό φτωχών στην ΕΕ και από τις χαμηλότερες κοινωνικές δαπάνες εμφανίζει η Ελλάδα, σύμφωνα με τη χτεσινή έκθεση της «Γιουροστάτ», της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Κοινότητας. Σύμφωνα με την έκθεση, το ποσοστό του πληθυσμού στην Ελλάδα, που ζει κάτω από τα όρια της επίσημης φτώχειας, ανέρχεται στο 22%, ενώ, σε ό,τι αφορά στην αγοραστική δύναμη των Ευρωπαίων πολιτών, προκύπτει ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ του μέσου Ελληνα είναι το μικρότερο στην ΕΕ και αντιστοιχεί στο 69% του μέσου κοινοτικού. Για τις τιμές των προϊόντων δε λέει τίποτε η έκθεση, αλλά δεν πειράζει. Ξέρουμε, ότι έχουν... συγκλίνει με αυτές της Γερμανίας, της Γαλλίας και άλλων χωρών-μελών της ΕΕ.

Τα αναφέρουμε όλ' αυτά, για να βοηθήσουμε στη συνειδητοποίηση της... αξίας του ευρώ, που λέει και η κυβέρνηση.

Ο εφιάλτης και η διέξοδος

Καταπέλτης είναι τα στοιχεία της θεραπευτικής κοινότητας «Στροφή». Τα παιδιά αρχίζουν τη «δοκιμή» των πτητικών ουσιών στα δώδεκα χρόνια. Μετά από ένα ή δυο χρόνια ακολουθεί το -για κάποιους ανόητους «αθώο»- χασισάκι. Και στα 15 αρχίζουν τη χρήση της ηρωίνης, της κύριας «ουσίας». Τότε το παιδί σταματά και το σχολείο και αρχίζει η «σκοτεινή πορεία». Τα όνειρά του ως νέου, περιορίζονται στο ένα και μοναδικό όνειρο -εφιάλτη πια- της «ουσίας».

Κι όμως ο εφιάλτης των ναρκωτικών δεν είναι χωρίς αιτία. Οι νέοι που πέφτουν στα ναρκωτικά αποτελούν την πιο δραματική έκφραση καταγγελίας του εφιάλτη που ζουν. Του εφιάλτη που γεννά ο ίδιο το σύστημα. Με τα χωρίς τέλος αδιέξοδα όπου χάνονται τα όνειρα και μαραίνονται οι ελπίδες. Κι όσο βαθαίνει η κρίση του συστήματος, τόσο ο νέος χάνεται στους λαβυρίνθους των τεχνητών παραδείσων. Αλλά τα στοιχεία της «Στροφής» έχουν και τη φωτεινή πλευρά. Πως ακόμα και μια μέρα σε θεραπευτική κοινότητα μπορεί να αποβεί αποτελεσματική. Κι όσοι ολοκλήρωσαν το πρόγραμμα βγήκαν ξανά «καθαροί» στη ζωή με οράματα και στόχους. Τα παιδιά των θεραπευτικών κοινοτήτων προσωποποιούν την ιδέα της ανατροπής, αφού καταφέρνουν ν' αλλάξουν τον ίδιο τους τον εαυτό μέσα από συλλογικές θεραπευτικές διαδικασίες. Ετσι η ζωή αποκτά και πάλι ουσία - αντί για το κυνηγητό της δόσης.

Με τον καθημερινό τους αγώνα τα παιδιά των θεραπευτικών κοινοτήτων διαψεύδουν όλους εκείνους που λένε πως τίποτα δεν αλλάζει στη ζωή. Με το προσωπικό τους παράδειγμα απαντούν και σε εκείνους που στη θέση των πραγματικών αξιών βάζουν τα υποκατάστατα ή θέλουν να μας πείσουν στο όνομα της αγοραίας πολιτικής πως δε χάλασ' ο κόσμος από ένα τσιγαριλίκι. Οι δυο πλευρές που αναδεικνύουν τα στοιχεία της «Στροφής» προβάλλουν τη μέγιστη αναγκαιότητα από τη μια μεριά για την ανάπτυξη ενός μεγάλου δικτύου πρόληψης και, από την άλλη, την ανάγκη για τη δημιουργία των απαραίτητων δομών απεξάρτησης και αποκατάστασης. Ρόλο καταλυτικό τόσο στην πρόληψη όσο και στην απεξάρτηση παίζει η οικογένεια. Ομως η λαϊκή οικογένεια βρίσκεται στο στόχαστρο της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και έχει εξαντληθεί οικονομικά και εξουθενωθεί ψυχικά για να τα βγάλει πέρα. Είναι η ίδια πολιτική που γεννά τα αδιέξοδα για τους νέους, αλλά ταυτόχρονα ενισχύει απλόχερα το μεγάλο κεφάλαιο με καθημερινούς μποναμάδες. Είναι η πολιτική που συνυπηρετούν και άλλα κόμματα μαζί με το κυβερνητικό. Η πολιτική που αντιμάχεται με συνέπεια το ΚΚΕ. Είναι η πολιτική που πρέπει να αντιμετωπιστεί αγωνιστικά σε καθημερινή βάση με τους συλλογικούς αγώνες.

Αυτή η πολιτική και οι εκφραστές της πρέπει να καταδικαστούν και στις ερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές από όλους εκείνους που συναντήθηκαν στους αγώνες του λαού και της νεολαίας για τη δουλιά, το ασφαλιστικό, την παιδεία, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, ενάντια στα ναρκωτικά και για την ειρήνη.