Δ. Ρέππας, υπουργός Εργασίας: «Σήμερα χρειαζόμαστε έναν νέο ορισμό της έννοιας της πλήρους απασχόλησης. Το νόημα της πλήρους απασχόλησης δεν μπορεί να είναι το ίδιο με εκείνο της δεκαετίας του 1960».
Οδ. Κυριακόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ: «Οδηγούμεθα αναπότρεπτα σε ποικίλες μορφές απασχόλησης, που ξεπερνούν το υπάρχον νομοθετικό και κανονιστικό πλαίσιο. Ο τρόπος διαχείρισης του χρόνου εργασίας θα συνδυάζει την ανάγκη της επιχείρησης για γρήγορη προσαρμογή στις ανάγκες της αγοράς με την ανάγκη του εργαζόμενου να εξακολουθήσει να έχει μια θέση εργασίας, όχι αναγκαστικά με τον ίδιο εργοδότη ή κάνοντας πάντα την ίδια εργασία, αλλά διατηρώντας περίπου (!) τα ίδια εισοδήματα».
Ν. Αναλυτής, αντιπρόεδρος του ΣΕΒ: «Ολα όσα θεωρούνταν στοιχεία ασφάλειας, όπως μονιμότητα της εργασίας και του αντικειμένου απασχόλησης, εκλείπουν. Θα πρέπει να αποκτήσουμε όχι μόνον ευελιξία στην αγορά εργασίας, αλλά νοοτροπία ευελιξίας στη ζωή μας».
Μ. Χ. Αντρέ, Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων: «Η ΣΕΣ εργάζεται για την ενίσχυση της ευελιξίας στην αγορά και την άρση των περιορισμών».
Ρ. Χούμαν, καθηγητής London School of Economics: «Είναι άνευ περιεχομένου η διάκριση μεταξύ εργάσιμου και ελεύθερου χρόνου. Σχεδόν το 20% των Βρετανών εργάζεται περισσότερο από 60 ώρες τη βδομάδα».
Αυτά είναι μόνον ένα μικρό απάνθισμα από την πλούσια αντεργατική φιλολογία που αναπτύχθηκε στο διήμερο συνέδριο της Ελληνικής Προεδρίας με θέμα: «Το μέλλον της εργασίας. Βασικές προκλήσεις της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Απασχόλησης». Το παραλήρημα των ιθυνόντων της ΕΕ, υπέρ της ευελιξίας, δεν ανακόπηκε ούτε όταν ο κεντρικός ομιλητής και γνωστός οικονομολόγος, Τζέρεμι Ρίφκιν, με συγκεκριμένα στοιχεία απέδειξε τη χρεοκοπία του αγγλοσαξονικού μοντέλου. Ενός μοντέλου, που στην πραγματικότητα - όπως είπε - έχει οδηγήσει το 10% του εργατικού δυναμικού των ΗΠΑ στην ανεργία, το 5% έγκλειστο στις φυλακές, ενώ ακόμα δύο εκατομμύρια Αμερικανών με την εφαρμογή των ευέλικτων μορφών απασχόλησης έπαψαν πλέον να αναζητούν εργασία και εγκατέλειψαν οριστικά την αγορά.
Αν και ο συγγραφέας του έργου «Το τέλος της εργασίας» στην πρότασή του δεν ξεφεύγει από τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος, θεωρώντας πως οι νέες θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργηθούν στο «χώρο της μη κερδοσκοπικής απασχόλησης», στο λεγόμενο τρίτο τομέα οικονομίας, της αναψυχής, του πολιτισμού, των κοινωνικών υπηρεσιών και της αλληλεγγύης, εντούτοις υπογράμμισε ότι η απάντηση στο πρόβλημα της ανεργίας δεν είναι η ευελιξία.
Ενας άλλος καθηγητής, όμως, ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Δ. Κουκιάδης, ανέλαβε να ξεκαθαρίσει «τι εστί βερίκοκο» της ευελιξίας, η οποία, όπως ισχυρίστηκε - σαν το μάννα εξ ουρανού - επιβάλλεται από το διεθνή ανταγωνισμό και τις νέες τεχνολογίες.
Ετσι, κατά τον κύριο καθηγητή, αναπόφευκτα - και όχι γιατί έτσι θέλει και απαιτεί το κεφάλαιο στο κυνήγι του για κέρδη - απέναντι στους «εργαζόμενους με σύμβαση αορίστου χρόνου καταγράφεται αυξημένος αριθμός εργαζομένων με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Στους εργαζόμενους με καθεστώς πλήρους απασχόλησης, οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση. Σε αυτούς με ένα προδιαγεγραμμένο σύστημα χρόνου εργασίας, οι εργαζόμενοι με σύστημα χρόνου εργασίας αλά καρτ. Στους εργαζόμενους που είναι συνδεδεμένοι απευθείας με την επιχείρηση, οι εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται από υπεργολάβους. Στους άμεσα συνδεδεμένους με την επιχείρηση, η νέα κατηγορία των ενοικιαζομένων εργαζομένων μέσω των γραφείων προσωρινής απασχόλησης. Σε αυτούς με σταθερό μισθό, οι εργαζόμενοι με βάση την απόδοση, και στους εργαζόμενους με εγγυημένο μισθό, οι εργαζόμενοι με καθαρά συμβατικό μισθό». Αλλά αυτός ο από καθέδρας «μεσσιανισμός της ευελιξίας» δεν ευαγγελίζεται τίποτα περισσότερο από την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα του πρώιμου καπιταλισμού.
Η προηγούμενη βδομάδα, έδωσε πλούσιο αποδεικτικό υλικό που επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Τα συμπεράσματα της αποστολής του ΔΝΤ που επισκέφτηκε τη χώρα μας, μια σειρά φόρα, συνέδρια και σεμινάρια της Ελληνικής Προεδρίας και τέλος η κοινή επιστολή των Σρέντερ, Σιράκ, Μπλερ, προς τον προεδρεύοντα της Ευρώπης Κ. Σημίτη, δίνουν αφορμές για την εξαγωγή σημαντικών συμπερασμάτων.
Ας αρχίσουμε από το τελευταίο. Στην επιστολή τους, οι ηγέτες των τριών πιο ισχυρών οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με επιτακτικό τόνο καθορίζουν σαν κύριο καθήκον της Ελληνικής Προεδρίας την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και συνολικά της οικονομίας, η οποία εξαρτάται από την πρώτη. «Η ευρωπαϊκή επιχείρηση παίζει κύριο ρόλο στην επιτυχία της Στρατηγικής της Λισαβόνας» ξεκαθαρίζοντας ποιων ακριβώς τα συμφέροντα εξυπηρετεί αυτή η στρατηγική, για να προφέρουν με έμφαση: «Οταν παίρνουμε πολιτικές αποφάσεις θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η ευρωπαϊκή βιομηχανία θα πρέπει να διατηρήσει τη θέση της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο ρυθμιστικών πειραματισμών, οι οποίοι αυξάνουν το κόστος ή το βάρος στην εργοδοσία».
Κάνοντας ξεκάθαρο, σε όφελος ποιων συμφερόντων οικοδομείται η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δε θα διστάσουν να προειδοποιήσουν ότι «πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στις επιπτώσεις που θα έχει η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη βιομηχανική ανταγωνιστικότητα» και ακόμα: «Η Επιτροπή προτού υιοθετήσει προγράμματα θα πρέπει να συμβουλεύεται σοβαρά τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις».
Ολα τούτα, επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά, ότι στο «τρένο της Ευρώπης», μηχανοδηγός στέκεται η ευρωπαϊκή ολιγαρχία. Σε αυτήν πρέπει να δίνει διαπιστευτήρια το «πολιτικό προσωπικό», ακόμα και η Κομισιόν. Οσο για το «κοινωνικό ευρωπαϊκό μοντέλο», το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», αυτά είναι απλώς για λαϊκή κατανάλωση. Είναι το όπιο με το οποίο επιχειρείται να εξουδετερωθούν οι λαϊκές αντιδράσεις. Οποιοι μάλιστα έχουν αναλάβει εργολαβικά την προώθηση αυτού του προϊόντος, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά οι ντίλερ της ευρωυποταγής.
Eurokinissi |
Και δυστυχώς, πέρα από τις μεγαλοστομίες και τις άνευ αντικρίσματος υποσχέσεις, το μέλλον για τους λαούς και τους εργαζόμενους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση προδιαγράφεται ακόμα πιο δυσοίωνο. Να πώς η Α. Διαμαντοπούλου, η αρμόδια κοινοτική Επίτροπος για την απασχόληση, οριοθετεί τις «φιλοδοξίες» της ΕΕ σε αυτόν τον τομέα: «Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, σε περίοδο κρίσης το μάξιμουμ που μπορούμε να κάνουμε είναι να διατηρήσουμε τις θέσεις εργασίας που έχουμε...». Οσο για την κοινωνική προστασία, προτρέπει τους Ευρωπαίους να αρκεστούν στα ελάχιστα, γιατί όπως υποστηρίζει: «Αυτό που χρειαζόμαστε (δηλ. το ευρωπαϊκό κεφάλαιο), και κυρίως τώρα με τη διεύρυνση, που νέα προβλήματα στον κοινωνικό τομέα θα προκύψουν, είναι τα μίνιμουμ κοινωνικά standars...».
Είναι μάλιστα τόση μεγάλη η αγωνία τους γι' αυτά τα κοινωνικά στάνταρ, που δε διστάζουν να σχεδιάσουν την κατάργηση επιδομάτων ακόμα και για τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες. Ιδού πώς οι εγκέφαλοι της ΕΕ σκοπεύουν να γιορτάσουν το έτος - το 2003 - το οποίο έχουν ανακηρύξει «έτος για άτομα με αναπηρίες». «Η διατύπωση - μας διευκρινίζει η Α. Διαμαντοπούλου - «αγορά εργασίας χωρίς αποκλεισμούς», σημαίνει ότι θέλει ειδικές πολιτικές για την ένταξη των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες στην αγορά εργασίας, αντί να επιβιώνουν με επιδόματα. Τα επιδόματα αυτά δημιουργούν σημαντικό οικονομικό πρόβλημα στη χώρα και στον προϋπολογισμό, αποκλείουν τα άτομα αυτά από την αγορά εργασίας, άρα από την κοινωνία και την ένταξή τους και δεν υπάρχει κανένα όφελος».
Motion Team |
Εκδήλωση με θέμα: «Εργατική Αλληλεγγύη στους λαούς του Ιράκ και της Παλαιστίνης. Οι οικονομικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους της Ευρώπης από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την επιθετικότητα της Νέας Τάξης. Ο ρόλος του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος»
Την πρώτη ανοιχτή εκδήλωσή του πραγματοποιεί στις Βρυξέλλες στις 21 Μάρτη, το Ευρωπαϊκό Περιφερειακό Γραφείο της ΠΣΟ με τη συμμετοχή εκατοντάδων Ευρωπαίων συνδικαλιστών. Στο συνδικαλιστικό αυτό σεμινάριο συνδικαλιστές από διαφορετικές χώρες θα καταθέσουν τους προβληματισμούς και τις θέσεις των οργανώσεων που εκπροσωπούν για ένα σημαντικό και επίκαιρο θέμα: «Εργατική Αλληλεγγύη στους λαούς του Ιράκ και της Παλαιστίνης. Οι οικονομικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους της Ευρώπης από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την επιθετικότητα της Νέας Τάξης. Ο ρόλος του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος».
Το σεμινάριο θα ξεκινήσει με εισήγηση του Ευρωπαϊκού Περιφερειακού Γραφείου από τον Γ. Μαυρίκο, ενώ θα ακολουθήσουν ομιλίες από την CGTP-IN Πορτογαλίας, την RdB Ιταλίας, την Continuer la CGT Γαλλίας, τον Jef Brunseels από το Βέλγιο και συνδικαλιστή από την Τουρκία. Ενώ θα γίνει παρέμβαση από τη Γραμματεία της WFTU, μελών του Ευρωπαϊκού Περιφερειακού Γραφείου κ.ά.
Στην εκδήλωση θα συμμετέχουν 160 στελέχη του ΠΑΜΕ από την Ελλάδα, 80 Βέλγοι συνδικαλιστές και άλλοι 50 από διάφορες χώρες της Ευρώπης. Γεγονός που προεξοφλεί και την επιτυχία της εκδήλωσης.