Δ. Ρέππας, υπουργός Εργασίας: «Σήμερα χρειαζόμαστε έναν νέο ορισμό της έννοιας της πλήρους απασχόλησης. Το νόημα της πλήρους απασχόλησης δεν μπορεί να είναι το ίδιο με εκείνο της δεκαετίας του 1960».

Οδ. Κυριακόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ: «Οδηγούμεθα αναπότρεπτα σε ποικίλες μορφές απασχόλησης, που ξεπερνούν το υπάρχον νομοθετικό και κανονιστικό πλαίσιο. Ο τρόπος διαχείρισης του χρόνου εργασίας θα συνδυάζει την ανάγκη της επιχείρησης για γρήγορη προσαρμογή στις ανάγκες της αγοράς με την ανάγκη του εργαζόμενου να εξακολουθήσει να έχει μια θέση εργασίας, όχι αναγκαστικά με τον ίδιο εργοδότη ή κάνοντας πάντα την ίδια εργασία, αλλά διατηρώντας περίπου (!) τα ίδια εισοδήματα».

Ν. Αναλυτής, αντιπρόεδρος του ΣΕΒ: «Ολα όσα θεωρούνταν στοιχεία ασφάλειας, όπως μονιμότητα της εργασίας και του αντικειμένου απασχόλησης, εκλείπουν. Θα πρέπει να αποκτήσουμε όχι μόνον ευελιξία στην αγορά εργασίας, αλλά νοοτροπία ευελιξίας στη ζωή μας».

Μ. Χ. Αντρέ, Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων: «Η ΣΕΣ εργάζεται για την ενίσχυση της ευελιξίας στην αγορά και την άρση των περιορισμών».

Ρ. Χούμαν, καθηγητής London School of Economics: «Είναι άνευ περιεχομένου η διάκριση μεταξύ εργάσιμου και ελεύθερου χρόνου. Σχεδόν το 20% των Βρετανών εργάζεται περισσότερο από 60 ώρες τη βδομάδα».

Αυτά είναι μόνον ένα μικρό απάνθισμα από την πλούσια αντεργατική φιλολογία που αναπτύχθηκε στο διήμερο συνέδριο της Ελληνικής Προεδρίας με θέμα: «Το μέλλον της εργασίας. Βασικές προκλήσεις της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Απασχόλησης». Το παραλήρημα των ιθυνόντων της ΕΕ, υπέρ της ευελιξίας, δεν ανακόπηκε ούτε όταν ο κεντρικός ομιλητής και γνωστός οικονομολόγος, Τζέρεμι Ρίφκιν, με συγκεκριμένα στοιχεία απέδειξε τη χρεοκοπία του αγγλοσαξονικού μοντέλου. Ενός μοντέλου, που στην πραγματικότητα - όπως είπε - έχει οδηγήσει το 10% του εργατικού δυναμικού των ΗΠΑ στην ανεργία, το 5% έγκλειστο στις φυλακές, ενώ ακόμα δύο εκατομμύρια Αμερικανών με την εφαρμογή των ευέλικτων μορφών απασχόλησης έπαψαν πλέον να αναζητούν εργασία και εγκατέλειψαν οριστικά την αγορά.

Αν και ο συγγραφέας του έργου «Το τέλος της εργασίας» στην πρότασή του δεν ξεφεύγει από τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος, θεωρώντας πως οι νέες θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργηθούν στο «χώρο της μη κερδοσκοπικής απασχόλησης», στο λεγόμενο τρίτο τομέα οικονομίας, της αναψυχής, του πολιτισμού, των κοινωνικών υπηρεσιών και της αλληλεγγύης, εντούτοις υπογράμμισε ότι η απάντηση στο πρόβλημα της ανεργίας δεν είναι η ευελιξία.

Ενας άλλος καθηγητής, όμως, ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Δ. Κουκιάδης, ανέλαβε να ξεκαθαρίσει «τι εστί βερίκοκο» της ευελιξίας, η οποία, όπως ισχυρίστηκε - σαν το μάννα εξ ουρανού - επιβάλλεται από το διεθνή ανταγωνισμό και τις νέες τεχνολογίες.

Ετσι, κατά τον κύριο καθηγητή, αναπόφευκτα - και όχι γιατί έτσι θέλει και απαιτεί το κεφάλαιο στο κυνήγι του για κέρδη - απέναντι στους «εργαζόμενους με σύμβαση αορίστου χρόνου καταγράφεται αυξημένος αριθμός εργαζομένων με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Στους εργαζόμενους με καθεστώς πλήρους απασχόλησης, οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση. Σε αυτούς με ένα προδιαγεγραμμένο σύστημα χρόνου εργασίας, οι εργαζόμενοι με σύστημα χρόνου εργασίας αλά καρτ. Στους εργαζόμενους που είναι συνδεδεμένοι απευθείας με την επιχείρηση, οι εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται από υπεργολάβους. Στους άμεσα συνδεδεμένους με την επιχείρηση, η νέα κατηγορία των ενοικιαζομένων εργαζομένων μέσω των γραφείων προσωρινής απασχόλησης. Σε αυτούς με σταθερό μισθό, οι εργαζόμενοι με βάση την απόδοση, και στους εργαζόμενους με εγγυημένο μισθό, οι εργαζόμενοι με καθαρά συμβατικό μισθό». Αλλά αυτός ο από καθέδρας «μεσσιανισμός της ευελιξίας» δεν ευαγγελίζεται τίποτα περισσότερο από την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα του πρώιμου καπιταλισμού.