Ανταγωνιστικότητα - Ευελιξία - Συναίνεση. Στο τρίπτυχο αυτό συμπυκνώνεται η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθώς τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται και η έξοδος από την κρίση γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτη. H επιλογή των ισχυρών της Ευρώπης, ο μονόδρομος των πολυεθνικών της ΕΕ είναι ξεκάθαρος: Πάνω απ' όλα τίθεται η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στο βωμό των οποίων πρέπει να θυσιαστούν όλα τα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα των Ευρωπαίων εργατών. Αλλά για να προχωρήσει απρόσκοπτα ο ευρωπαϊκός αντεργατικός οδοστρωτήρας, είναι φανερό ότι χρειάζεται οι «κοινωνικοί εταίροι» να αναλάβουν το ρόλο του τροχονόμου, να εξασφαλιστεί η πολύτιμη κοινωνική συναίνεση, δηλαδή η υποταγή των εργαζομένων.

Η προηγούμενη βδομάδα, έδωσε πλούσιο αποδεικτικό υλικό που επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Τα συμπεράσματα της αποστολής του ΔΝΤ που επισκέφτηκε τη χώρα μας, μια σειρά φόρα, συνέδρια και σεμινάρια της Ελληνικής Προεδρίας και τέλος η κοινή επιστολή των Σρέντερ, Σιράκ, Μπλερ, προς τον προεδρεύοντα της Ευρώπης Κ. Σημίτη, δίνουν αφορμές για την εξαγωγή σημαντικών συμπερασμάτων.

Ας αρχίσουμε από το τελευταίο. Στην επιστολή τους, οι ηγέτες των τριών πιο ισχυρών οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με επιτακτικό τόνο καθορίζουν σαν κύριο καθήκον της Ελληνικής Προεδρίας την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και συνολικά της οικονομίας, η οποία εξαρτάται από την πρώτη. «Η ευρωπαϊκή επιχείρηση παίζει κύριο ρόλο στην επιτυχία της Στρατηγικής της Λισαβόνας» ξεκαθαρίζοντας ποιων ακριβώς τα συμφέροντα εξυπηρετεί αυτή η στρατηγική, για να προφέρουν με έμφαση: «Οταν παίρνουμε πολιτικές αποφάσεις θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η ευρωπαϊκή βιομηχανία θα πρέπει να διατηρήσει τη θέση της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο ρυθμιστικών πειραματισμών, οι οποίοι αυξάνουν το κόστος ή το βάρος στην εργοδοσία».

Οι τρεις «Μεγάλοι» της ΕΕ - σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι - δε φείδονται υποδείξεων ώστε «στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της άνοιξης του 2003 θα πρέπει να ξεκινήσουμε μια ριζοσπαστική δράση για την υποστήριξη της διεθνώς ανταγωνιστικής βιομηχανίας». Τι άλλο άραγε από νέα προνόμια, νέα μέτρα υπέρ των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων και στα συμφέροντα ολόκληρων λαών, να σημαίνουν άραγε οι παραπάνω υποδείξεις;

Κάνοντας ξεκάθαρο, σε όφελος ποιων συμφερόντων οικοδομείται η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δε θα διστάσουν να προειδοποιήσουν ότι «πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στις επιπτώσεις που θα έχει η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη βιομηχανική ανταγωνιστικότητα» και ακόμα: «Η Επιτροπή προτού υιοθετήσει προγράμματα θα πρέπει να συμβουλεύεται σοβαρά τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις».

Ολα τούτα, επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά, ότι στο «τρένο της Ευρώπης», μηχανοδηγός στέκεται η ευρωπαϊκή ολιγαρχία. Σε αυτήν πρέπει να δίνει διαπιστευτήρια το «πολιτικό προσωπικό», ακόμα και η Κομισιόν. Οσο για το «κοινωνικό ευρωπαϊκό μοντέλο», το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», αυτά είναι απλώς για λαϊκή κατανάλωση. Είναι το όπιο με το οποίο επιχειρείται να εξουδετερωθούν οι λαϊκές αντιδράσεις. Οποιοι μάλιστα έχουν αναλάβει εργολαβικά την προώθηση αυτού του προϊόντος, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά οι ντίλερ της ευρωυποταγής.

Μέχρι τώρα και μετά την «επιτυχία» της ΟΝΕ, η στρατηγική της «σύγκλισης» ήταν η μόνιμη επωδός στα χείλη των εγχώριων ευρωλάγνων. Μας μίλαγαν για σύγκλιση με τους «ευρωπαϊκούς μισθούς» και το ευρωπαϊκό επίπεδο ζωής, προφανώς ξεχνώντας πως μέσα σε αυτό το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι και τα 14 εκατομμύρια ανέργων. Οτι οι «νεόπτωχοι», οι απόκληροι, οι μετανάστες χωρίς δικαιώματα, είναι οι πικροί καρποί σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Και μάλιστα αυτή η σκοτεινή πραγματικότητα, αφορά όλες τις χώρες, ανεξάρτητα αν στη διακυβέρνηση της χώρας ήταν ο Μπλερ, ο Σρέντερ, ο Μπερλουσκόνι ή ο Σημίτης. Ανεξάρτητα από το αν η χώρα βρισκόταν στο «φτωχό νότο» ή τον «πλούσιο βορά», αν πρόκειται για την «ισχυρή» Βρετανία του Μπλερ, ή την άλλη «ισχυρή Ελλάδα» του κ. Σημίτη..!

Και δυστυχώς, πέρα από τις μεγαλοστομίες και τις άνευ αντικρίσματος υποσχέσεις, το μέλλον για τους λαούς και τους εργαζόμενους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση προδιαγράφεται ακόμα πιο δυσοίωνο. Να πώς η Α. Διαμαντοπούλου, η αρμόδια κοινοτική Επίτροπος για την απασχόληση, οριοθετεί τις «φιλοδοξίες» της ΕΕ σε αυτόν τον τομέα: «Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, σε περίοδο κρίσης το μάξιμουμ που μπορούμε να κάνουμε είναι να διατηρήσουμε τις θέσεις εργασίας που έχουμε...». Οσο για την κοινωνική προστασία, προτρέπει τους Ευρωπαίους να αρκεστούν στα ελάχιστα, γιατί όπως υποστηρίζει: «Αυτό που χρειαζόμαστε (δηλ. το ευρωπαϊκό κεφάλαιο), και κυρίως τώρα με τη διεύρυνση, που νέα προβλήματα στον κοινωνικό τομέα θα προκύψουν, είναι τα μίνιμουμ κοινωνικά standars...».

Είναι μάλιστα τόση μεγάλη η αγωνία τους γι' αυτά τα κοινωνικά στάνταρ, που δε διστάζουν να σχεδιάσουν την κατάργηση επιδομάτων ακόμα και για τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες. Ιδού πώς οι εγκέφαλοι της ΕΕ σκοπεύουν να γιορτάσουν το έτος - το 2003 - το οποίο έχουν ανακηρύξει «έτος για άτομα με αναπηρίες». «Η διατύπωση - μας διευκρινίζει η Α. Διαμαντοπούλου - «αγορά εργασίας χωρίς αποκλεισμούς», σημαίνει ότι θέλει ειδικές πολιτικές για την ένταξη των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες στην αγορά εργασίας, αντί να επιβιώνουν με επιδόματα. Τα επιδόματα αυτά δημιουργούν σημαντικό οικονομικό πρόβλημα στη χώρα και στον προϋπολογισμό, αποκλείουν τα άτομα αυτά από την αγορά εργασίας, άρα από την κοινωνία και την ένταξή τους και δεν υπάρχει κανένα όφελος».

Πράγματι, από την άσκηση - έστω αυτή την ελάχιστη - κοινωνικής πολιτικής δεν υπάρχει κανένα όφελος για το πολυεθνικό κεφάλαιο. Οφελος μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσα από την ανταγωνιστικότητα και την εγκαθίδρυση στην αγορά εργασίας της δικτατορίας της ευελιξίας!