ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πού πήγαν;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι αιτήσεις πτωχεύσεων στο πεντάμηνο Γενάρη - Μάη 2003 παρουσιάζουν δραματική αύξηση κατά 152%, σε σύγκριση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2002. Το δημόσιο χρέος, στο πρώτο τρίμηνο του έτους, αυξήθηκε κατά 7,3 δισεκ. ευρώ, ξεπερνώντας και το όριο που είχε θέσει η κυβέρνηση για όλο το χρόνο. Το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών διευρύνεται επικίνδυνα, καθώς παρουσιάζει αύξηση κατά 23,6% μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2003. Η επιχειρηματική αγορά βιώνει μεγάλη κρίση και στελέχη επιχειρήσεων κάνουν λόγο για πρωτοφανή κατάσταση δυσπραγίας.

Αυτά γράφουν τις μέρες αυτές οι εφημερίδες και μεταδίδουν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Και δεν τα σημειώνουμε, για να αμφισβητήσουμε την αλήθεια των σχετικών στοιχείων. Ας παραδεχτούμε ότι έτσι είναι. Γεννιούνται, όμως, μια σειρά ερωτήματα: Πού πήγαν τα δεκάδες τρισεκατομμύρια που άλλαξαν χέρια με το μεγάλο κόλπο του Χρηματιστηρίου τα χρόνια 1999 - 2001; Πού πήγε ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος των τελευταίων χρόνων, όταν -όπως καυχώνται οι αρμόδιοι- η Ελλάδα σημείωσε τους μεγαλύτερους σε όλη την ΕΕ ρυθμούς ανάπτυξης; Πού πήγαν και πού πάνε, τα χρήματα των διαβόητων Κοινοτικών Πακέτων Στήριξης;

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμη, ανάλογα ερωτήματα. Θα αρκεστούμε, όμως, στο εξής: Το σίγουρο είναι ότι όλα τα παραπάνω δεν πήγαν στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους του χωριού και της πόλης. Ολοι οι τελευταίοι αρκέστηκαν στη γνωστή από χρόνια τώρα πολιτική της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας.

Ο ειδικός αγορητής...

«Η χώρα μας, όπως και η ΕΕ και η πολιτισμένη διεθνής κοινότητα, πρέπει να κινηθεί ακριβώς στην κατεύθυνση της οικονομικής ανάπτυξης και της ενίσχυσης των δημοκρατικών θεσμών στις βαλκανικές χώρες». Κάπως έτσι ήταν η αρχική διατύπωση του ειδικού αγορητή στη Βουλή, πέρσι στις 22 του Μάρτη, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου με τίτλο «Ελληνικό σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης των Βαλκανίων». Ψηφίζουμε το νομοσχέδιο, εξήγησε, επειδή πρέπει να αντιμετωπιστεί η «οικονομική καθυστέρηση των χωρών αυτών» και η «ασθένεια των δημοκρατικών θεσμών, για την οποία τα καθεστώτα που υπήρχαν στις χώρες αυτές είναι αναμφισβήτητα υπεύθυνα». Και το ψηφίζουμε, συνέχισε, «επειδή δε θέλουμε να καθυστερήσουμε άλλο τις διαδικασίες οι οποίες πρέπει επιτέλους να προχωρήσουν για να υπάρξει εκταμίευση των κονδυλίων».

Ολοι ξέρουμε για ποιον νόμο μιλάμε. Για το νόμο που θεσμοθέτησε και χρηματοδότησε ορισμένες από τις διαδικασίες λεηλασίας των χωρών αυτών από το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο και από κάποιους δικούς μας μεγαλοεπιχειρηματίες, που κατανόησαν ότι η πορεία παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις χώρες αυτές είναι η καλύτερη ευκαιρία για το δικό τους πλουτισμό. Για την πολιτική που ονομάστηκε οικονομική διείσδυση και ενίσχυσε ακόμη παραπέρα φαινόμενα σαν αυτό της ΠΑΛΚΟ.

Για όσους γνωρίζουν τα παραπάνω, αλλά δεν ξέρουν ποιος ήταν ο ειδικός αγορητής, λέμε ότι τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από την παρέμβαση της Μ. Δαμανάκη, η οποία σ' εκείνη τη συζήτηση εκπροσώπησε το ΣΥΝ...

... και η ειδική ορολογία

Βέβαια, επειδή εμείς θέλουμε να λέμε τα πράγματα πάντα και μόνο με το όνομά τους, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η αγορήτρια του ΣΥΝ προέβαλε μια σειρά από ενστάσεις επί του νομοσχεδίου. Η σημαντικότερη ήταν όταν εξήγησε στη Βουλή ότι «ορισμένες ορολογίες πρέπει να εγκαταλειφθούν», και όπως «έχει εγκαταλειφθεί η περίφημη ορολογία για διείσδυση της Ελλάδας στα Βαλκάνια», «εγώ θα προτιμούσα αντί του όρου βοήθεια, τον όρο συνεργασία, προσπάθεια για αλληλοκατανόηση, προσπάθεια για ένα κοινό μέλλον στην Ευρώπη και στον πολιτισμένο κόσμο».

Ετσι είναι το θέμα και πρέπει να προσεχτεί. Δεν μπορεί να επιδιώκεις να γίνεις ο μικροϊμπεριαλιστής στην περιοχή, να διατυμπανίζεις το όφελος που θα έχεις από το φτηνό εργατικό δυναμικό, να καθοδηγείς τους κεφαλαιοκράτες να πάνε εκεί για περισσότερα κέρδη και εδώ γαία πυρί μειχθήτω και την ίδια στιγμή να μιλάς για διείσδυση. Τι σόι επικοινωνιακή πολιτική είναι αυτή; Το σωστό, λέει η Μ. Δαμανάκη και ο ΣΥΝ, είναι να δημιουργούμε όλες τις χρειαζούμενες προϋποθέσεις για διείσδυση, που στην ουσία είναι ταυτόσημη της λεηλασίας και της ολοκληρωτικής εκμετάλλευσης των γειτονικών λαών, αλλά να μιλάμε για συνεργασία και για το κοινό μέλλον...

Η αλληλεγγύη στην Κούβα

Οι δικτατορίες δεν έχουν θέση στην αμερικανική ήπειρο...», είπε προχτές ο Τζ. Μπους, απευθυνόμενος σε Κουβανούς «αντιφρονούντες». Λες και του πέφτει λόγος. Λες και τον διόρισε κανείς απόλυτο άρχοντα ολόκληρης της αμερικανικής ηπείρου. Λες και είναι ο κατάλληλος να κρίνει ποια είναι δικτατορία και ποια όχι, αυτός ο κατ' εξοχήν εκπρόσωπος της δικτατορίας των μονοπωλίων των ΗΠΑ.

Ομως, αυτά τα τερτίπια είναι πλέον πασίγνωστα. Στο όνομα, τάχα, της δημοκρατίας σχεδίασε ο ιμπεριαλισμός τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Επίσης, με άλλοθι τον «δικτάτορα» Μιλόσεβιτς ισοπέδωσε μια ολόκληρη χώρα, δολοφονώντας αμάχους και μικρά παιδιά. Πίσω από τις αερολογίες τέτοιων εκπροσώπων των μονοπωλίων για «δημοκρατία, ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα» κρύβονται, όπως αποδείχνεται καθημερινά, τα πιο χυδαία ιμπεριαλιστικά κίνητρα. Αυτοί που ακόμα και σήμερα παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τα αληθινά κίνητρα και τάχα κόπτονται για τη «δημοκρατία» είναι στυγνοί συνένοχοι και έχουν περάσει οριστικά με το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, διότι «μια του κλέφτη δυο...», θα έπρεπε να είχαν καταλάβει πλέον...

Τείνουν να «διαβάζονται» ανάποδα ακόμα και οι πιο στοιχειώδεις αρχές της ανθρώπινης ζωής. Δηλαδή, το γεγονός πως μόνο οι λαοί οι ίδιοι έχουν δικαίωμα να κρίνουν ελεύθερα και χωρίς επεμβάσεις αυτούς που θα τους εκπροσωπούν τείνει να διαβάζεται πως όποιος δε συμφέρει τον ιμπεριαλισμό αυτόματα βγαίνει «δικτάτορας» ή «συμπαραστάτης της τρομοκρατίας» και απειλείται με επέμβαση... Βρίσκουν, φυσικά, και τα κάνουν, αφού το υπόλοιπο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο χειροκροτεί (βλέπε πρόσφατη ανακοίνωση της ΕΕ για την Κούβα και επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ελληνικής κυβέρνησης) ανεξάρτητα αν καιροφυλακτούν, για να ορμήξουν και αυτοί με τη σειρά τους στη λεία.

Επειδή ακριβώς «το έργο το έχουμε ξαναδεί» πλέον πολλές φορές, το προχτεσινό διάγγελμα του Τζ. Μπους ακριβώς ανήμερα της 101ης επετείου της ανεξαρτησίας της Κούβας είναι και ταυτόχρονη προειδοποίηση - ομολογία ότι...«ερχόμαστε να επέμβουμε». Φυσικά, αυτό κάνουν ενάντια στο Νησί της Επανάστασης όλα τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορούν να αντέξουν το παράδειγμά του, που αντανακλά και δίνει φτερά στις ελπίδες και τα οράματα των λαών όλου του κόσμου. Αυτό επιδίωξαν και πρόσφατα, εξαγοράζοντας μερικές δεκάδες πράκτορες, για να δημιουργήσουν ζήτημα «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Δεν πρόκειται να πάψουν να δοκιμάζουν όλες τις μορφές των επεμβάσεων. Αυτό είναι σίγουρο, όπως σίγουρο είναι επίσης πως θα έχουν συμπαραστάτες -συνενόχους τους άλλους ιμπεριαλιστές.

Ακόμα και για τα αυτονόητα (δημοκρατία, δικτατορία) οι λαοί δεν μπορούν να έχουν άλλο συμπαραστάτη από τον ίδιο το δικό τους αγώνα ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Η αλληλεγγύη στην Κούβα δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο του λαού της. Μας αφορά όλους. Η αποκάλυψη και γνώση των σχεδίων του ιμπεριαλισμού δεν αρκεί. Χρειάζεται συντονισμένη ενιαία μαζική κοινωνικοπολιτική δράση όλων των λαϊκών δυνάμεων για την ανατροπή τους.