Τέλειωσαν τα βάσανα του ιρακινού λαού, λένε ορισμένοι. Μετά την τελευταία και ομόφωνη απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ και την άρση του εμπάργκο, όλα τα προβλήματα θα πάρουν το δρόμο της επίλυσής τους. Και, πρωτίστως, το πρόβλημα της εκμετάλλευσης του ιρακινού πετρελαίου, θα συμπληρώναμε εμείς. Σύμφωνα με την προαναφερόμενη απόφαση του ΣΑ, ο έλεγχος του ιρακινού πετρελαίου παραμένει στους Αμερικανούς, τα σχέδια των οποίων προβλέπουν την όσο γίνεται πιο γρήγορη εκμετάλλευσή του, ώστε - όπως λένε - με τα έσοδα να ξεκινήσει η αποκατάσταση των καταστροφών από τον πόλεμο.

Με άλλα λόγια, οι αμερικανικές πολυεθνικές πετρελαίου θα αναλάβουν την εκμετάλλευση του ιρακινού «μαύρου χρυσού» και αφού αφαιρέσουν πρώτα τα παχυλά κέρδη τους, θα διαθέσουν τα υπόλοιπα έσοδα σε άλλες πολυεθνικές, πάλι κυρίως αμερικανικές, οι οποίες θα αποκαταστήσουν - με το αζημίωτο φυσικά - τις καταστροφές που προκάλεσε η ιμπεριαλιστική εισβολή στο Ιράκ.

Κι όλ' αυτά, για να τελειώσουν τα πολύχρονα βάσανα του ιρακινού λαού...

Το σκηνικό μπορεί να γίνεται όλο και σκληρότερο για τους εργαζόμενους, αλλά είναι χαρακτηριστικό. Ο ένας μετά τον άλλο, οι δείκτες που αφορούν στις εξελίξεις στην οικονομία παίρνουν την αντίστροφη πορεία. Η παραγωγή παρουσιάζει τάσεις συρρίκνωσης. Η ανεργία φουντώνει. Τα λαϊκά εισοδήματα πέφτουν ακόμη πιο γρήγορα. Παραγωγικές μονάδες κλείνουν. Τα πάντα δείχνουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και οσονούπω η οικονομία θα μπει για τα καλά σε φάση κρίσης. Είναι η φάση εκείνη του οικονομικού κύκλου, που, όσο και αν οι απολογητές του συστήματος επιχειρούν να τη βγάλουν από το μυαλό τους, αυτή έρχεται και ξαναέρχεται, για να τους θυμίζει ότι οι νομοτέλειες του καπιταλιστικού συστήματος, η φύση του και το περιεχόμενό του δεν αλλάζουν, όσο κι αν περνάνε οι δεκαετίες και οι αιώνες.

Σε πείσμα, μάλιστα, όλων εκείνων που μέχρι πρόσφατα μίλαγαν για το «τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών», όχι μόνο θα υπάρξει οικονομική κρίση, αλλά αυτή τη φορά το ξέσπασμά της θεωρείται πιθανότατο να συνοδευτεί και από το παλαιόθεν χαρακτηριστικό του υποπληθωρισμού, κάτι που απουσίαζε σχεδόν απ' όλες τις μεταπολεμικές κρίσεις...

Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση «παίζουν» έντονα τις τελευταίες μέρες με τα μεγάλα, χρόνια προβλήματα που ταλανίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Και, βέβαια, ένας βασικός στόχος τους είναι η πόλωση και ο εγκλωβισμός των Ελλήνων ψηφοφόρων στα καλολαδωμένα γρανάζια του δικομματισμού.

Πάρτε για παράδειγμα τον υπουργό Εργασίας, Δ. Ρέππα. Σχολιάζοντας τις σχετικές κατηγορίες της ΝΔ, ότι το ΠΑΣΟΚ απέτυχε στην επίλυση του Ασφαλιστικού και Συνταξιοδοτικού, ο υπουργός υποστήριξε πως «η κυβέρνηση ολοκλήρωσε την ασφαλιστική μεταρρύθμιση για το σύνολο των μισθωτών»! Δε στάθηκε, όμως, εκεί ο κύριος Ρέππας. Εσπευσε να κατηγορήσει τη ΝΔ ότι, αντί να πάρει υπεύθυνη θέση για τα μεγάλα προβλήματα, «συνήθισε να είναι παρούσα, όχι προτείνοντας, αλλά καταγγέλλοντας, όχι συμβάλλοντας, αλλά υπονομεύοντας, όχι κρίνοντας, αλλά παραποιώντας. Και, τελικώς, όχι ενδιαφερόμενη για τα προβλήματα των πολιτών, αλλά υποδυόμενη αυτό που δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ. Μια υπεύθυνη παράταξη».

Εχει δίκιο ο κύριος Ρέππας. Μπροστά στα μεγάλα προβλήματα του λαού, αυτή είναι η στάση της ΝΔ. Σε πρώτο πλάνο ασκεί «σκληρή» κριτική στην κυβέρνηση και σε δεύτερο «κλείνει» το μάτι στους κεφαλαιοκράτες. Ακολουθεί, δηλαδή, την ίδια στάση που κρατούσε και το ΠΑΣΟΚ, όταν βρισκόταν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.