Κυρίαρχο ζήτημα που προέκυψε από τη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών είναι η αλλαγή στάσης της Βρετανίας, σχετικά με την «ευρωπαϊκή αμυντική πρωτοβουλία» που, από τον Απρίλη του 2003, προωθούν ξεχωριστά η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, τη λεγόμενη «πρωτοβουλία των τεσσάρων», με στόχο τη δημιουργία «εντός του 2004» ξεχωριστού από το ΝΑΤΟ, «ευρωπαϊκού Γενικού Επιτελείου» στο Τερβίρεν (Βέλγιο) έξω από τις Βρυξέλλες. Η «πρωτοβουλία» προέκυψε μετά το «διατλαντικό ρήγμα», εξαιτίας του πολέμου στο Ιράκ και αποτυπώθηκε στο σχέδιο Ευρωπαϊκού Συντάγματος ως «διαρθρωμένη συνεργασία» σε σειρά άρθρων που αφορούν στην «Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας» (ΚΠΑΑ) της μελλοντικής ΕΕ.

Η «διαρθρωμένη συνεργασία» είναι διαφορετική από την «ενισχυμένη» ή «στενότερη συνεργασία» που προβλέπεται ήδη στις κοινοτικές Συνθήκες και «είναι ανοιχτή σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ». Σύμφωνα με τα άρθρα Ι-40 και ΙΙΙ-213 του Σχεδίου Συντάγματος «τα κράτη - μέλη τα οποία πληρούν υψηλά κριτήρια στρατιωτικών δυνατοτήτων και επιθυμούν να αναλάβουν εν προκειμένω αυστηρότερες δεσμεύσεις για πλέον απαιτητικές αποστολές, καθιερώνουν μεταξύ τους διαρθρωμένη συνεργασία. (...) Εφόσον ένα κράτος - μέλος επιθυμεί να συμμετάσχει στη συνεργασία αυτή σε μεταγενέστερο στάδιο, δεχόμενο τις υποχρεώσεις που αυτή επιβάλλει, ενημερώνει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, σχετικά με την πρόθεσή του. Το Συμβούλιο των Υπουργών συσκέπτεται, κατόπιν αιτήματος του συγκεκριμένου κράτους - μέλους. Μόνο τα μέλη του Συμβουλίου Υπουργών που εκπροσωπούν κράτη - μέλη, που συμμετέχουν στη διαρθρωμένη συνεργασία λαμβάνουν μέρος στην ψηφοφορία (...) Οταν το Συμβούλιο των Υπουργών εκδίδει ευρωπαϊκές αποφάσεις σχετικά με το αντικείμενο της συνεργασίας, μόνον τα μέλη του Συμβουλίου των Υπουργών που εκπροσωπούν κράτη - μέλη, που συμμετέχουν στη διαρθρωμένη συνεργασία λαμβάνουν μέρος στις συζητήσεις και στην έκδοση των εν λόγω αποφάσεων».

Πρόκειται για το τέλος των ψευδαισθήσεων περί «κοινής» πολεμικής πολιτικής, αφού οι «απαιτητικές» πολεμικές δράσεις θα αφορούν μόνο τις ευρωπαϊκές «μεγάλες δυνάμεις».

Αντίθετα, η λεγόμενη «στενότερη συνεργασία» είναι «ανοιχτή σ' όλα τα κράτη - μέλη» και όποιος επιθυμεί συνεργασία «σε μεταγενέστερο χρόνο» δεν επιβάλλεται παρά μόνο «να προσυπογράψει την εν λόγω δήλωση» (άρθρο ΙΙΙ-214). Οσον αφορά στις προβλεπόμενες πολεμικές δράσεις (άρθρο ΙΙΙ-210) περιλαμβάνονται τα πάντα, όπως «κοινές δράσεις αφοπλισμού», «ανθρωπιστικές αποστολές», «παροχή συμβουλών και αρωγής επί στρατιωτικών θεμάτων», «πρόληψη των συγκρούσεων», «επέμβαση μάχιμων δυνάμεων στη διαχείριση των κρίσεων», «αποστολές αποκατάστασης της ειρήνης» και «επιχειρήσεις σταθεροποίησης μετά το τέλος των συγκρούσεων.

Η νέα συμβολή του Σχεδίου Συντάγματος, αντάξιου της ιμπεριαλιστικής και αποικιοκρατικής παράδοσης των ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων», αλλά και της επιδίωξης διαμόρφωσης νέου πολεμικού διευθυντηρίου στην ΕΕ, βρίσκεται στην επόμενη παράγραφο, που ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει τα εξής: «Ολες αυτές οι αποστολές μπορούν να συμβάλουν στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας, μεταξύ άλλων, με τη στήριξη τρίτων χωρών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας στο έδαφός τους» (!!!) Πρόκειται για ανατριχιαστική «συνταγματική» (!!!) πρόνοια, νομιμοποίησης ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, αφού εισάγει «δικαιική» (!!!) ρήτρα, σύμφωνα με την οποία οι ευρωπαϊκές «μεγάλες δυνάμεις» δικαιούνται να επέμβουν σε «τρίτη χώρα», η οποία θα τους (...) καλέσει για «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» μέσα στο έδαφός της, οπουδήποτε στον πλανήτη.

Η πολεμογενής συγκεφαλαίωση των καπιταλιστικών λογαριασμών στον πλανήτη, δεν αφορά μόνο ή αποκλειστικά στις ΗΠΑ (...). Με δεδομένο, λοιπόν, αυτό το νέο πλαίσιο ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, άρχισε μετά την ηγεμονική επίδειξη των ΗΠΑ στο Ιράκ, μια υπόγεια προσπάθεια ορισμένων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της ηπειρωτικής Ευρώπης, να συμμετάσχουν εκ νέου στον παγκόσμιο καταμερισμό κερδών και απωλειών. Η «πρωτοβουλία των τεσσάρων» εμφανίζεται επίσημα στο ξενοδοχείο «Χίλτον» των Βρυξελλών, την 29η Απρίλη 2003, ανακοινώνοντας γραπτά την πρόθεσή τους για δημιουργία ξεχωριστού «ευρωπαϊκού Γενικού Επιτελείου» στο Τερβίρεν (Βέλγιο) «εντός του 2004». Το «σχέδιο Ζισκάρ ντ' Εστέν» για το Ευρωσύνταγμα προσφέρει εντέχνως, το «πλαίσιο» για τη μελλοντική δράση της «ευρωπαϊκής» αρμάδας.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού εμφανίζονται οι πρώτες, απροσδιόριστες «παράπλευρες» δυσκολίες στην αμερικανο-βρετανική κατοχή του Ιράκ. Στις 20 Σεπτέμβρη 2003 πραγματοποιείται στο Βερολίνο μια «τριμερής» συνάντηση Γαλλίας, Γερμανίας και Βρετανίας, που τότε δεν έβγαλε πολλά πράγματα προς τα έξω, αλλά, εκ των υστέρων προσλαμβάνει καθοριστικό χαρακτήρα «τομής». Φαίνεται ότι ακριβώς στην «τριμερή» του Βερολίνου υπήρξε κάποια συνδιαλλαγή μεταξύ Λονδίνου απ' τη μια πλευρά και γαλλο-γερμανικού άξονα απ' την άλλη. Αρχίζει να εκδηλώνεται μια κάποια αμερικανική νευρικότητα, χωρίς να μπορεί να εξακριβωθεί αν πρόκειται για δράση ή αντίδραση (...).

Το ζήτημα ξεσπά στο Ατλαντικό Συμβούλιο σε επίπεδο πρέσβεων, μονίμων αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ, την περασμένη Τετάρτη, την προηγούμενη της διήμερης Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών. Ο γνωστός και από το πέρασμά του στην Ελλάδα Αμερικανός πρέσβης στο ΝΑΤΟ Νίκολας Μπερνς απειλεί ανοιχτά ότι «ορισμένα ευρωπαϊκά αμυντικά σχέδια συνιστούν την πιο σημαντική απειλή για το μέλλον του ΝΑΤΟ» (!!!) Την Πέμπτη το πρωί η βρετανική εφημερίδα «Financial Times» κυκλοφορεί με «αποκάλυψη» περί τηλεφωνικής επικοινωνίας «απειλητικού» χαρακτήρα από την κ. Ράις, την σύμβουλο Ασφαλείας του Προέδρου των ΗΠΑ Τζ. Μπους, προς το γραφείο του Βρετανού πρωθυπουργού. Ο ίδιος ο Τ. Μπλερ αναχωρεί για τη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, δηλώνοντας για πρώτη φορά επίσημα ότι επιθυμεί «την ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας εντός της ΕΕ» αλλά με (...) προϋποθέσεις. Στη Σύνοδο Κορυφής η «άμυνα» προβλεπόταν να συζητηθεί, κεκλεισμένων των θυρών, στο «δείπνο εργασίας» την Πέμπτη το βράδυ. Αργά τη νύχτα, τόσο ο πρωθυπουργός του Βελγίου Γκι Φερχόφσταντ, όσο και η εκπρόσωπος Τύπου του Γάλλου Προέδρου Κατρίν Κολονά, ανακοινώνουν ότι το απόγευμα, πριν από την προγραμματισμένη συζήτηση και «στο περιθώριο» της Συνόδου Κορυφής, πραγματοποιήθηκε ξεχωριστή «σύσκεψη» μεταξύ του πρωθυπουργού της Βρετανίας, του Βελγίου, του Προέδρου της Γαλλίας και του καγκελάριου της Γερμανίας, «σχετικά με την κοινή εξέταση των συγκεκριμένων πρωτοβουλιών που αφορούν στην ευρωπαϊκή άμυνα».

Σύμφωνα με τον Γκι Φερχόφσταντ «θα συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια μαζί (...) συνεργάτες μας θα συσκεφθούν τις επόμενες βδομάδες πάνω στα επιμέρους ζητήματα». Ο πρωθυπουργός του Βελγίου εκτιμά ότι στη συζήτηση που ακολούθησε μετά, στο «δείπνο εργασίας», διαπιστώθηκε «μια αρκετά ευρεία συναίνεση, σχετικά με τη διαρθρωτική συνεργασία (...) δε λέω ότι όλος ο κόσμος είναι σύμφωνος, αλλά υπάρχει μια ευρεία προσχώρηση σ' αυτή την ιδέα». Δεν πρόκειται να υπάρξει απόφαση «πριν από το τέλος του χρόνου». Και οπωσδήποτε «δεν είμαστε απειλή για το ΝΑΤΟ, το αντίθετο, είναι αληθές (...) πάντα υποστηρίζουμε ότι το ΝΑΤΟ θα 'πρεπε να 'χει δύο πυλώνες. Η ευρωπαϊκή άμυνα είναι ενδυνάμωση του ΝΑΤΟ». Η παρουσία του Βρετανού πρωθυπουργού Τ. Μπλερ στην ξεχωριστή συνάντηση των «τεσσάρων» για την άμυνα της ΕΕ και η επίσημη σύμπλευση δημιουργούσε, πλέον, νέα δεδομένα. Οι ΗΠΑ συγκαλούν «ειδική συνάντηση», την Τρίτη 21 Οκτώβρη 2003 στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, με αποκλειστικό θέμα συζήτησης τα ευρωπαϊκά σχέδια για «διαρθρωμένη» πολεμική συνεργασία.

Χτες, με τη λήξη της διήμερης Συνόδου Κορυφής, ο Πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ «υποσχέθηκε» προώθηση της «ανεξάρτητης ευρωπαϊκής άμυνας» και δήλωσε ότι θα συνεχίσει «να πιέζει» τον Τ. Μπλερ, γιατί «μια ευρωπαϊκή άμυνα χωρίς τη Βρετανία δεν είναι συνεπής». Ο Βρετανός πρωθυπουργός δήλωσε ότι δε θα δεχτεί «οποιοδήποτε» σχέδιο ευρωπαϊκής άμυνας «που θα 'βαζε σε κίνδυνο το ΝΑΤΟ» και ότι «το μελλοντικό Ευρωπαϊκό Σύνταγμα δε θα εμπεριέχει τίποτα που θα μπορούσε να υπονομεύσει το ΝΑΤΟ».

Ο Ιταλός πρωθυπουργός, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ως προεδρεύων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αφού δήλωσε περιχαρής ότι το ομόφωνο ψήφισμα για το Ιράκ στο Συμβούλιο Ασφαλείας «έθεσε τέρμα στη διχόνοια», προσπάθησε στη διεθνή συνέντευξη Τύπου, να εξηγήσει και το ζήτημα που προέκυψε για την άμυνα της ΕΕ. Οι δηλώσεις του Μπερλουσκόνι είναι αποκαλυπτικές της σημασίας του θέματος, αφού δήλωσε τα εξής: «Η απαρχή του ζητήματος υπέκρυπτε κάποια βούληση για τη δημιουργία μιας διεύθυνσης ξεχωριστής από το ΝΑΤΟ (...) Οι ΗΠΑ και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες θεωρήσαμε ότι πρόκειται για πρόταση εναλλακτική του ΝΑΤΟ (...) σήμερα έγινε φανερό ότι πρόκειται για απόλυτα συμπληρωματική δράση (...). Οι αρχικές, κατανοητές ανησυχίες των ΗΠΑ, τώρα, πλέον, δεν μπορούν να διατηρηθούν» (!!!). Ο στρατοκράτης της ΕΕ Χ. Σολάνα δήλωσε ότι η ευρωπαϊκή άμυνα «συνάδει και συμβαδίζει με το ΝΑΤΟ» και ότι «δε χρειάζονται δραματικοποιήσεις».

Ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης έκανε μια σειρά από αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις. Την Πέμπτη το βράδυ πριν από το «δείπνο εργασίας» δήλωσε κατηγορηματικά ότι «η Ελλάδα είναι μέσα στη διαρθρωμένη συνεργασία» για την ευρωπαϊκή άμυνα. Χτες, με τη λήξη των διήμερων εργασιών της Συνόδου Κορυφής προσπάθησε να τα (...) μπαλώσει, αλλά τα 'κανε χειρότερα. Αρχικά δήλωσε απερίσκεπτα ότι «πάγιος στόχος της Ελλάδας είναι η αυτόνομη ευρωπαϊκή άμυνα» (!!!) Μετά προσπάθησε με τον τρόπο του να «εξηγήσει» τη συμπεριφορά του Λονδίνου δηλώνοντας ότι «αρχικά η Βρετανία ήταν διστακτική, αλλά, μετά ξεπέρασε τους δισταγμούς της και, σήμερα, αποδέχεται το σύστημα ευρωπαϊκής άμυνας και τη διαρθρωτική συνεργασία». Δεν εξήγησε, βέβαια, πώς, πότε και γιατί ξεπεράστηκαν οι βρετανικοί «δισταγμοί».

Ο Κ. Σημίτης «αποκάλυψε» έμμεσα και τα ανταλλάγματα που ζητά η Βρετανία. «Η Βρετανία αποδέχεται τονίζοντας όμως δύο βασικές αντιρρήσεις, πρώτον ότι δεν αποδέχεται τη ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής, η οποία, θεωρεί ότι καλύπτεται ήδη από τις ρυθμίσεις του ΝΑΤΟ. Και δεύτερον ότι πρέπει να βρεθεί μια σχέση μεταξύ ΕΕ και ΝΑΤΟ που θα συμβαδίζει με το πώς θα λειτουργήσει το σύστημα ευρωπαϊκής άμυνας». Τι εννοεί ο (...) αινιγματικός Κ. Σημίτης; Πρώτο, και βασικό, ότι η Βρετανία δεν αποδέχεται το άρθρο ΙΙΙ-124,2 του σχεδίου Ευρωπαϊκού Συντάγματος, που προβλέπει ότι «το συμμετέχον στη στενότερη συνεργασία κράτος - μέλος που δέχεται ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, ενημερώνει τα λοιπά συμμετέχοντα κράτη για την κατάσταση και μπορεί να ζητήσει τη βοήθεια και την αρωγή τους». Λεπτομέρεια, όχι αδιάφορη, η συνδρομή δεν αναφέρεται στη «διαρθρωμένη», αλλά μόνο στη «στενότερη συνεργασία». Σ' αυτό το πλαίσιο, το αντίστοιχο άρθρο 5 του ΝΑΤΟ είναι, πράγματι, ισχυρότερο.

Και βέβαια, κάτι που αποκρύβεται επιμελώς, η άρνηση της Βρετανίας, αφορά βασικό «αίτημα» τόσο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης της ΝΔ, σχετικά με τη διαπραγμάτευση επί του Σχεδίου Ευρωπαϊκού Ευντάγματος. Ο Κ. Σημίτης ρωτήθηκε αν ήταν ενημερωμένος για την ξεχωριστή σύσκεψη της Βρετανίας με τους τέσσερις, αν συμφωνεί, και γιατί δεν συμμετείχε η Ελλάδα, που, την προηγούμενη, ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι είναι «μέσα». Η απάντηση του Κ. Σημίτη είναι η εξής: «Δεν έχω υπόψιν μου αυτή τη συνάντηση (...) δε δημιουργεί προηγούμενο (...) η Ελλάδα δε συμμετέχει ούτε στις συναντήσεις του Σιράκ με τον Πούτιν» (!!!) Ο πρωθυπουργός της χώρας αγνοεί, μια μέρα μετά, μια ιστορική συνάντηση, προσπαθεί ανοήτως να την υποβαθμίσει, και, μπερδεύει τις διμερείς επαφές με τη χρόνια πρακτική της ΕΕ.

Οσον αφορά τον τομέα των «εξωτερικών σχέσεων» της ΕΕ, η σύνοδος κορυφής «εκφράζει την ικανοποίησή της για την ομόφωνη έγκριση της απόφασης 1511» του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, επανέλαβε την «αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ να προστατεύσει τους πολίτες του από τρομακτικές επιθέσεις», εκφράζοντας «ανησυχία για το τείχος ασφαλείας στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη» και ζητώντας «αντιστροφή της πολιτικής των εποικισμών», ενώ επανέλαβε «εκ νέου τη βαθιά του ανησυχία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν».

Υπάρχει, εκ νέου εκτεταμένη αναφορά στο (...) Κόσσοβο, απόδειξη ότι η κατάσταση στα Βαλκάνια εισέρχεται και πάλι στο στόχαστρο αποσταθεροποίησης. Η ομόφωνη απόφαση της συνόδου κορυφής για το Κόσσοβο, με τη συνυπογραφή του Κ. Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου, αφήνει υπόνοιες για απόσχιση του Κοσσόβου από την ομοσπονδία Σερβίας - Μαυροβουνίου, στην οποία τυπικά ανήκει ακόμα παρά την κατοχή των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ μετά το 1999. Ολόκληρη η παράγραφος 70 των συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Βρυξελλών έχει ως εξής: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επιβεβαίωσε ότι ο διάλογος Βελιγραδίου και Πρίστινας για πρακτικά θέματα αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς της στρατηγικής της Διεθνούς Κοινότητας περί "επίτευξης προϋποθέσεων πριν από την αναγνώριση" («standards before status»), η οποία βασίζεται στην απόφαση αριθ. 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Αποτελεί επίσης ουσιαστικό βήμα προς την ομαλοποίηση στο Κοσσυφοπέδιο, καθώς και για περαιτέρω προσέγγιση προς τα ευρωπαϊκά πρότυπα, στα πλαίσια της διαδικασίας Σταθεροποίησης και Σύνδεσης. Βάσει αυτών, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χαιρέτισε την έναρξη του διαλόγου στις 14 Οκτωβρίου στη Βιέννη, αλλά εξέφρασε απογοήτευση επειδή ορισμένοι εκ των βασικών συνομιλητών αποφάσισαν να μην συμμετάσχουν».

Η ΕΕ «λυπάται» για το χάος στη Βολιβία, «προτρέπει» την κυβέρνηση της Βολιβίας και καλεί τον λαό «να απόσχει από πράξεις βίας και να ξεκινήσει υπεύθυνο και εποικοδομητικό διάλογο με την κυβέρνηση» (!!!) Αυτός ο διάλογος, λέει, θα «πρέπει να αναγνωρίζει το Κοινοβούλιο ως το νόμιμο θεσμό της δημοκρατίας».

Σε ανακοίνωσή του, αναφορικά με τη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνει τα παρακάτω:

«Πάνω σε ένα αντιλαϊκό σχέδιο του Ευρωσυντάγματος, το οποίο θωρακίζει περισσότερο την ευρωπαϊκή πλουτοκρατία απέναντι στους λαούς, ξεδιπλώθηκαν και πάλι οι αντιθέσεις των κρατών - μελών της ΕΕ. Οι αντιθέσεις αφορούν στο ποια κοινοτικά μπλοκ θα έχουν το πάνω χέρι στη ληστεία και στην επίθεση κατά των λαών, στα πλαίσια του ανταγωνισμού με τους άλλους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ.

Και η σημερινή (σ.σ. χτεσινή) Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ επιβεβαίωσε ότι το Ευρωσύνταγμα περιλαμβάνει τα αυξανόμενα κατασταλτικά μέτρα, τη νομιμοποίηση της προληπτικής στρατιωτικής επέμβασης σε μια χώρα με το πρόσχημα τρομοκρατικής απειλής. Την κυριαρχία του γαλλογερμανικού άξονα και τη σύσφιξη αυτής της συμμαχίας, που έκφρασή της ήταν και η συμβολική εκπροσώπηση του γαλλογερμανικού άξονα από τον Γάλλο Πρόεδρο.

Το πολυετές πρόγραμμα νέων διευρωπαϊκών δικτύων στις μεταφορές, στις τηλεπικοινωνίες, στην έρευνα και την ενέργεια, για την ευρωπαϊκή οικονομική ανάκαμψη όπως υποστηρίζουν, ανεξάρτητα από το πότε θα προχωρήσει, θα το καρπωθεί κυρίως το κεφάλαιο.

Η κοινοτική πολιτική ασύλου και μετανάστευσης δεν αφορά στην προστασία των βασικών δικαιωμάτων των μεταναστών, αλλά στο πώς, με ελεγχόμενο τρόπο, θα εκμεταλλεύεται το ευρωπαϊκό κεφάλαιο τους μετανάστες ως φτηνή εργατική δύναμη.

Τέλος, η ικανοποίηση των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, για το ομόφωνο ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών για το Ιράκ και η προθυμία τους να συνδράμουν και οικονομικά στη λεγόμενη ανοικοδόμηση του Ιράκ, δείχνει ότι οι ιμπερια-ληστές, αρχίζουν να τα βρίσκουν στη μοιρασιά της λείας. Για την Παλαιστίνη συνεχίζουν να εξισώνουν το θύμα με τον θύτη.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν συμφωνήσει σε όλα τα παραπάνω. Αρα ο καυγάς τους για τα μάρμαρα του Παρθενώνα είναι γελοίος και αποπροσανατολιστικός.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από την ανάπτυξη των ενοποιητικών πολιτικών και νέων θεσμών της ΕΕ. Μόνη επιλογή για το λαό είναι η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων τώρα, σε βάρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Με αγώνα και με ψήφο».