ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ποιοι αρμέγουν τον πλούτο;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) αυξάνεται με ρυθμούς 3 - 4% και συχνά πυκνά βλέπουμε τον Κ. Σημίτη και διάφορους υπουργούς να κορδώνονται, επειδή οι ρυθμοί αυτοί είναι πολλαπλάσιοι του μέσου κοινοτικού όρου. Την ίδια στιγμή, όμως, οι αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα είναι σαφώς χαμηλότερες, ενώ τα φορολογικά βάρη των λαϊκών στρωμάτων αυξάνονται με διπλάσιους τουλάχιστον ρυθμούς. Τα τελευταία καλούνται, επίσης, να καλύψουν εξ ιδίων πόρων όλο και μεγαλύτερο μέρος μιας σειράς αναγκών (π.χ. Υγεία, Παιδεία, κλπ.), καθώς οι τομείς αυτοί γίνονται ολοένα και περισσότερο κατ' όνομα δημόσιοι και δωρεάν.

Και τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τα εξής: Πού πηγαίνει ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους και συνεχώς αυξανόμενος, τεράστιος πλούτος; Ποιοι τον καρπώνονται; Ερωτήματα, που γίνονται ακόμη περισσότερο πιεστικά, όταν δίπλα στον ετησίως παραγόμενο πλούτο, πρέπει να αθροιστούν και τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις -το συσσωρευμένο, δηλαδή πλούτο, που παράχθηκε σε περασμένες χρονιές και δεκαετίες.

Γνωστή είναι, βέβαια, η απάντηση. Οι εργαζόμενοι παράγουν και οι κεφαλαιοκράτες αρμέγουν το μεγάλο μέρος του πλούτου, αφήνοντας τα ψίχουλα για τους πολλούς. Ισα ίσα για να λειτουργεί το σύστημα, να συντηρούνται οι καταναλωτικές ψευδαισθήσεις, κλπ. Κι έτσι θα γίνεται, όσο οι εργαζόμενοι δεν κάνουν κουμάντο στο μόχθο τους. Οσο η εξουσία δε βρίσκεται στα δικά τους χέρια.

Αξιοσημείωτες παραδοχές...

«Μπορεί ο πρωθυπουργός να καταγγέλλει τη Νέα Δημοκρατία για υπονόμευση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησής του, μπορεί ο κ. Κ. Καραμανλής να δηλώνει ότι θα επανεξεταστούν όλες οι αποφάσεις για αποκρατικοποιήσεις κτλ. αλλά οι ξένοι δεν ανησυχούν για τα δάνειά τους αφού γνωρίζουν ότι όποιος και αν είναι την άνοιξη, μετά τις εκλογές, στην κυβέρνηση, την ίδια οικονομική πολιτική θα ασκήσει σε γενικές γραμμές. Μια οικονομική πολιτική που οι βασικοί της άξονες είναι πλέον πανευρωπαϊκοί και δεν είναι τυχαίο ότι τα ίδια μέτρα για τις συντάξεις και την ανεργία που πήρε το καλοκαίρι στη Γαλλία "ο δεξιός" Ραφαρέν, τα επανέλαβε εφέτος το φθινόπωρο "ο αριστερός" Σρέντερ στη Γερμανία». Αυτά γράφει στο χτεσινό «Βήμα» ο οικονομικός αναλυτής της εφημερίδας Ν. Νικολάου και δεν έχει, βέβαια, άδικο. Πράγματι, τόσο οι λεγόμενες δεξιές ή κεντροδεξιές όσο και οι λεγόμενες κεντροαριστερές ή αριστερές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εφαρμόζουν ουσιαστικά την ίδια πολιτική. Πράγματι, η όποια κυβέρνηση εκλεγεί στις επικείμενες εκλογές - είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ - την ίδια αντιλαϊκή πολιτική θα εφαρμόσει σε γενικές γραμμές. Γεγονός, το οποίο αποδείχνει - εκτός των άλλων - πόσο μεγάλη σημασία έχει η καταδίκη και των δυο κομμάτων από τα λαϊκά στρώματα - θύματα της ίδιας πολιτικής τους. Πόσο μεγάλη σημασία έχει η αποφασιστική ενίσχυση - και εκλογικά - του ΚΚΕ.

... και ορισμένες συμπληρώσεις

Στο προαναφερόμενο σημείωμά του ο Ν. Νικολάου δεν αναφέρεται μόνο στα όσα αναδημοσιεύουμε. Αναφέρεται, επίσης και στους λόγους, που επιβάλλουν -κατά τη γνώμη του- την πολιτική αυτή. Ουσιαστικά, σημειώνει ορισμένες πλευρές της γενικότερης σήμερα, έντονης ανάγκης ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, στο πλαίσιο των σύγχρονων κρισιακών φαινομένων και των ιδιαίτερα οξυμένων μονοπωλιακών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Ο Ν. Νικολάου, όμως, «ξεχνά» να αναφέρει τα εξής: Πρώτον, η προαναφερόμενη, υπαρκτή ανάγκη καπιταλιστικής ανάπτυξης -την οποία επιχειρούν να αντιμετωπίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με την ίδια πολιτική- είναι απολύτως ταυτισμένη με βαθιά και σκληρά αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, με τη σοβαρή ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, κλπ., κλπ. Δεύτερον, οι όποιες θέσεις και προτάσεις, περί φιλολαϊκής ανάπτυξης, στα σημερινά πλαίσια κυριαρχίας των πολυεθνικών και των μονοπωλίων, των νόμων της αγοράς, του Μάαστριχτ, κλπ., αντιπροσωπεύουν, είτε αυταπάτες είτε ψέματα. Τρίτον, μπορεί η πολιτική των κάθε λογής «δεξιών» και «αριστερών» να είναι μονόδρομος για τα μεγάλα συμφέροντα, αλλά κάθε άλλο ισχύει το ίδιο για τους εργαζόμενους και το λαό. Οχι μόνο, γιατί στρέφεται ενάντιά τους, αλλά και γιατί είναι υπαρκτός ο άλλος δρόμος ανάπτυξης. Και δε ζητάμε, από τον κ. Νικολάου, να γίνει οπαδός της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας ή του σοσιαλισμού, αλλά, ας εκφράσει την όποια διαφωνία και αντίθεσή του με επιχειρήματα. Αν έχει, βέβαια...

Τα δίκαια

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΟΛΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ του... πολίτη και του ελληνικού λαού γίνονται, οπότε δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά και για την περίπτωση της απεργίας των εργαζομένων στους ΟΤΑ, όπου η κυβέρνηση κατέφυγε στη σίγουρη κίνηση: Προσέφυγε στη δικαιοσύνη, για να προστατέψει όπως είπε ο Πρωτόπαππας τη «δημόσια υγεία».

Για την ίδια «δημόσια υγεία», δηλαδή, που... προστατεύει, με τα ράντσα στα νοσοκομεία, με τις εντατικές που δεν καλύπτουν ούτε το 50% των αναγκών, την έλλειψη προσωπικού στα νοσοκομεία και την ιδιωτικοποίησή τους, τις απαράδεκτες αμοιβές των εργαζομένων σ' αυτά, κλπ., κλπ.

Αλλωστε, τα ίδια έγιναν παλιότερα με την απεργία των ναυτεργατών, τώρα τελευταία με τους γεωτεχνικούς και τους γιατρούς του ΙΚΑ κι ακόμη παλιότερα με το ξεφούσκωμα των λάστιχων απ' τα τρακτέρ των αγροτών και η... ιστορία συνεχίζεται.

Οσο για τη δικαιοσύνη - ακόμα και όταν δεν πιέζεται - καλείται να ερμηνεύσει νόμους, που μόνο το δικαίωμα της απεργίας δεν προστατεύουν. Γεγονός το οποίο οι κυβερνήσεις το εκμεταλλεύονται δεόντως. Αλλωστε, γι' αυτό φτιάχνουν τέτοιους νόμους...

Το «καλύτερο» όμως από όλα είναι πως όταν ένας κλάδος απεργεί, η κινητοποίησή του βαφτίζεται «προσπάθεια εκμετάλλευσης του προεκλογικού κλίματος» και συκοφαντείται αναλόγως...

Μια κυβέρνηση που διαστρέφει τα πάντα και προσαρμόζει όλον τον κρατικό μηχανισμό και τα όποια «εθνικά συμφέροντα» στην προεκλογική της προετοιμασία εγκαλεί την κοινωνία για το ίδιο πράγμα. Δεν είναι τουλάχιστον αστείο..;

Γρηγοριάδης Κώστας

ΛΙΓΟ ΧΑΜΕΝΟΣ ήταν χτες ο πρωθυπουργός στη Βουλή. Μιλούσε για την «Ευρώπη Του» με ύφος που τουλάχιστον δήλωνε ότι έχει βαρεθεί να ασχολείται με τις καθημερινές γκρίνιες της... Ελλαδίτσας και βλέπει πια στον ορίζοντα ευρωπαϊκά οράματα!

Αραγε θεωρεί ότι ξεχάσαμε τους ρόλους... θυρωρού και ξενοδόχου που έπαιζε κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας, επιχειρώντας να εμφανίσει ως καταλυτικές παρεμβάσεις τις επιλογές που του υπαγορεύονταν;

΄Η, μήπως, νομίζει ότι έχουμε ξεχάσει τα «ευχαριστώ» του και προς τους Αμερικανούς και προς τους μεγάλους της ΕΕ; Αν έτσι νομίζει, κάνει μεγάλο λάθος...

Στους δρόμους, αλλά πώς;

Στο κυβερνητικό επιτελείο δεν κρύβουν το αδιέξοδό τους. Ενώ καθημερινά εξαγγέλλουν και κάποια παροχή προς μια ειδική κατηγορία του πληθυσμού με στόχο να την εγκλωβίσουν στην προεκλογικής σκοπιμότητας στρούγκα, το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν είναι το αναμενόμενο, αλλά καθημερινά όλο και κάποια καινούρια εστία αντίστασης εμφανίζεται. Κάθε ένας που διεκδικεί δε σάλταρε ξαφνικά. Η ίδια η κυβερνητική πολιτική βγάζει τον κόσμο στο δρόμο. Ο άνθρωπος στα πλαίσια μιας κάποιας αυταπάτης για το πώς θα λυθεί ένα πρόβλημά του φτάνει στο σημείο και να εκλέγει στα ύπατα αξιώματα τον ίδιο τον εχθρό του. Ομως, όταν από το τραπέζι λείπει το ψωμί αυτό δεν κρύβεται. Οταν στο σχολειό λείπει ο δάσκαλος κι αυτό δεν κρύβεται. Οταν η αρρώστια ορθώνεται εφιάλτης μπρος σ' ένα σύστημα που κι απ' το θάνατο παράγει κέρδη για τους λίγους. Οταν το μεροκάματο γίνεται χωρίς γυρισμό. Οταν το αυτονόητο «πουλάω την εργατική μου δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί» δεν μπορεί καν αυτό να βρει ικανοποίηση. Τότε αρχίζει και αναδεικνύεται σ' όλο της το μεγαλείο η αλήθεια του στίχου πως «για ένα κομμάτι ψωμί πρέπει να δώσεις πολλά».

Αυτήν την αλήθεια - βίωμα των πολλών κανένας εξωραϊσμός δεν μπορεί να την κρύψει. Η ίδια η κυβερνητική πολιτική έχει αποκαλύψει το περιεχόμενο αυτού του «να δώσεις πολλά». Εδώ πια δε μιλάμε για κάποιο πάγωμα μισθών, για τη λιτότητα όπως τη γνωρίσαμε σ' άλλες εποχές. Δε μιλάμε για μια χαμηλή σύνταξη, δεν κουβεντιάζουμε για το ράντζο στο νοσοκομείο, ούτε για τα πολλά παιδιά στην αίθουσα του σχολείου που όμως μάθαιναν κάποια κολλυβογράμματα. Εδώ μιλάμε για έναν εφιάλτη που κάθε ένας τον νιώθει στο πετσί του. Να περιβάλλει όλη του την ύπαρξη, να δημιουργεί κατάσταση ασφυξίας, να του λέει «ξέχνα ό,τι έμαθες, ξέχνα τους ποταμούς αίματος για κάθε σου κατάκτηση, ξέχνα ό,τι ήξερες από έναν τρόπο ζωής που η γειτονιά, οι φίλοι, το σωματείο, όλοι μαζί παλέψατε και κάπως κάνατε καλύτερη τη ζωή σας». Τώρα, λέει ο εφιάλτης, είναι η ώρα του μεγάλου ανταγωνισμού. Τώρα χορεύουν τα βουβάλια. Τώρα τα βατράχια έχουν μόνον ένα δρόμο επιβίωσης. Να βουλιάξουν όσο πιο βαθιά στο βάλτο κι εκεί να φάνε το ένα το άλλο για να επιβιώσουν. Αυτό είναι στην εφαρμογή του το αξίωμα της κυβερνητικής πολιτικής που έχει θεό της την ανταγωνιστικότητα. Αυτό υπηρετούν κι όλες εκείνες οι δυνάμεις που υμνούν την ανταγωνιστικότητα αλλά ενόψει εκλογών δίνουν μάχη για το αν ο βούβαλος θα λιώσει νόμιμα το βάτραχο.

Οι άνθρωποι βγαίνουν στο δρόμο γιατί ασφυκτιούν. Οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν και την πηγή του κακού, τόσο καλύτερα. Το ΚΚΕ δε θα κουραστεί να επαναλαμβάνει πως οι αγώνες πρέπει να πάρουν χαρακτήρα κοινού μετώπου πάλης που θα συγκρούεται με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Τα αδιέξοδα του συστήματος δεν είναι αδιέξοδα των εργατών.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ