Στο κυβερνητικό επιτελείο δεν κρύβουν το αδιέξοδό τους. Ενώ καθημερινά εξαγγέλλουν και κάποια παροχή προς μια ειδική κατηγορία του πληθυσμού με στόχο να την εγκλωβίσουν στην προεκλογικής σκοπιμότητας στρούγκα, το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν είναι το αναμενόμενο, αλλά καθημερινά όλο και κάποια καινούρια εστία αντίστασης εμφανίζεται. Κάθε ένας που διεκδικεί δε σάλταρε ξαφνικά. Η ίδια η κυβερνητική πολιτική βγάζει τον κόσμο στο δρόμο. Ο άνθρωπος στα πλαίσια μιας κάποιας αυταπάτης για το πώς θα λυθεί ένα πρόβλημά του φτάνει στο σημείο και να εκλέγει στα ύπατα αξιώματα τον ίδιο τον εχθρό του. Ομως, όταν από το τραπέζι λείπει το ψωμί αυτό δεν κρύβεται. Οταν στο σχολειό λείπει ο δάσκαλος κι αυτό δεν κρύβεται. Οταν η αρρώστια ορθώνεται εφιάλτης μπρος σ' ένα σύστημα που κι απ' το θάνατο παράγει κέρδη για τους λίγους. Οταν το μεροκάματο γίνεται χωρίς γυρισμό. Οταν το αυτονόητο «πουλάω την εργατική μου δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί» δεν μπορεί καν αυτό να βρει ικανοποίηση. Τότε αρχίζει και αναδεικνύεται σ' όλο της το μεγαλείο η αλήθεια του στίχου πως «για ένα κομμάτι ψωμί πρέπει να δώσεις πολλά».

Αυτήν την αλήθεια - βίωμα των πολλών κανένας εξωραϊσμός δεν μπορεί να την κρύψει. Η ίδια η κυβερνητική πολιτική έχει αποκαλύψει το περιεχόμενο αυτού του «να δώσεις πολλά». Εδώ πια δε μιλάμε για κάποιο πάγωμα μισθών, για τη λιτότητα όπως τη γνωρίσαμε σ' άλλες εποχές. Δε μιλάμε για μια χαμηλή σύνταξη, δεν κουβεντιάζουμε για το ράντζο στο νοσοκομείο, ούτε για τα πολλά παιδιά στην αίθουσα του σχολείου που όμως μάθαιναν κάποια κολλυβογράμματα. Εδώ μιλάμε για έναν εφιάλτη που κάθε ένας τον νιώθει στο πετσί του. Να περιβάλλει όλη του την ύπαρξη, να δημιουργεί κατάσταση ασφυξίας, να του λέει «ξέχνα ό,τι έμαθες, ξέχνα τους ποταμούς αίματος για κάθε σου κατάκτηση, ξέχνα ό,τι ήξερες από έναν τρόπο ζωής που η γειτονιά, οι φίλοι, το σωματείο, όλοι μαζί παλέψατε και κάπως κάνατε καλύτερη τη ζωή σας». Τώρα, λέει ο εφιάλτης, είναι η ώρα του μεγάλου ανταγωνισμού. Τώρα χορεύουν τα βουβάλια. Τώρα τα βατράχια έχουν μόνον ένα δρόμο επιβίωσης. Να βουλιάξουν όσο πιο βαθιά στο βάλτο κι εκεί να φάνε το ένα το άλλο για να επιβιώσουν. Αυτό είναι στην εφαρμογή του το αξίωμα της κυβερνητικής πολιτικής που έχει θεό της την ανταγωνιστικότητα. Αυτό υπηρετούν κι όλες εκείνες οι δυνάμεις που υμνούν την ανταγωνιστικότητα αλλά ενόψει εκλογών δίνουν μάχη για το αν ο βούβαλος θα λιώσει νόμιμα το βάτραχο.

Οι άνθρωποι βγαίνουν στο δρόμο γιατί ασφυκτιούν. Οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν και την πηγή του κακού, τόσο καλύτερα. Το ΚΚΕ δε θα κουραστεί να επαναλαμβάνει πως οι αγώνες πρέπει να πάρουν χαρακτήρα κοινού μετώπου πάλης που θα συγκρούεται με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Τα αδιέξοδα του συστήματος δεν είναι αδιέξοδα των εργατών.