Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) αυξάνεται με ρυθμούς 3 - 4% και συχνά πυκνά βλέπουμε τον Κ. Σημίτη και διάφορους υπουργούς να κορδώνονται, επειδή οι ρυθμοί αυτοί είναι πολλαπλάσιοι του μέσου κοινοτικού όρου. Την ίδια στιγμή, όμως, οι αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα είναι σαφώς χαμηλότερες, ενώ τα φορολογικά βάρη των λαϊκών στρωμάτων αυξάνονται με διπλάσιους τουλάχιστον ρυθμούς. Τα τελευταία καλούνται, επίσης, να καλύψουν εξ ιδίων πόρων όλο και μεγαλύτερο μέρος μιας σειράς αναγκών (π.χ. Υγεία, Παιδεία, κλπ.), καθώς οι τομείς αυτοί γίνονται ολοένα και περισσότερο κατ' όνομα δημόσιοι και δωρεάν.

Και τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τα εξής: Πού πηγαίνει ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους και συνεχώς αυξανόμενος, τεράστιος πλούτος; Ποιοι τον καρπώνονται; Ερωτήματα, που γίνονται ακόμη περισσότερο πιεστικά, όταν δίπλα στον ετησίως παραγόμενο πλούτο, πρέπει να αθροιστούν και τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις -το συσσωρευμένο, δηλαδή πλούτο, που παράχθηκε σε περασμένες χρονιές και δεκαετίες.

Γνωστή είναι, βέβαια, η απάντηση. Οι εργαζόμενοι παράγουν και οι κεφαλαιοκράτες αρμέγουν το μεγάλο μέρος του πλούτου, αφήνοντας τα ψίχουλα για τους πολλούς. Ισα ίσα για να λειτουργεί το σύστημα, να συντηρούνται οι καταναλωτικές ψευδαισθήσεις, κλπ. Κι έτσι θα γίνεται, όσο οι εργαζόμενοι δεν κάνουν κουμάντο στο μόχθο τους. Οσο η εξουσία δε βρίσκεται στα δικά τους χέρια.