Στο κοντάρι της σημαίας η κυβέρνηση μετράει το μπόι της πρόνοιάς της για τους μετανάστες. Και το βρίσκει αχαμνό. Εχει, λέει, πια την τιμή - και, μάλιστα, με τη βούλα Προεδρικού Διατάγματος - και ο μετανάστης πατέρας να δει το γιο του σημαιοφόρο στην παρέλαση, αφού σαν αριστούχος απολαμβάνει τα ίδια ...προνόμια με τους Ελληνες συμμαθητές του. «Τυχερός», λοιπόν, ο κάθε μετανάστης πατέρας.

Αν καταφέρει να εξασφαλίσει τα πολυπόθητα έγγραφα από τις κρατικές υπηρεσίες μπας κι ανοίξει ο δρόμος για μια καλύτερη ζωή σε μια άλλη χώρα, έξω από τη δικιά του ρημαγμένη πατρίδα. Αν καταφέρει, κυνηγημένος από την ανάγκη, τις οβίδες και τους όλμους που σπέρνουν οι «απελευθερωτές», να περάσει τα σύνορα, χωρίς να πάει σαν το σκυλί στ' αμπέλι από κάποιον επίδοξο δουλέμπορα. Αν είναι από τους λίγους τυχερούς που θα πετύχουν να πάρουν άσυλο στη χώρα. Αν βρει δουλιά με ένσημα, για να μαζέψει το μαγικό αριθμό που θα του δώσει την πράσινη κάρτα. Αν δεν τον μαζέψει κάποιο βράδυ, σε κάποια πλατεία η «σκούπα» της Αστυνομίας για να τον στείλει «πακέτο» πίσω στη μιζέρια της βιασμένης πατρίδας του. Αν δεν πέσει από τη σκαλωσιά, χτίζοντας το Ολυμπιακό Χωριό, κρεμασμένος μαζί με τον Ελληνα οικοδόμο συνάδελφό του στο κενό και σακατευτεί ή σκοτωθεί. Αν καταφέρει να κρατήσει το παιδί του στο σχολείο και δεν το τραβήξει στο μεροκάματο, αφού τα λεφτά είναι λίγα και τα γράμματα είναι πολυτέλεια. Αν αντέξει να βλέπει την εθνικότητά του να διασύρεται στα «αντικειμενικά» ΜΜΕ, στο όνομα κάποιων εγκληματιών συμπατριωτών του, που αλωνίζουν Ελλάδα και Βαλκάνια μετά τις ανατροπές. Αν, λοιπόν, συντρέξουν όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε ο πατέρας μετανάστης μπορεί να απολαύσει την πρόνοια της κυβέρνησης και να δει το γιο του σημαιοφόρο.

Η πυρκαγιά της ψηφοθηρίας τα χωνεύει όλα. Βουίζει ο τόπος λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη και ο δικομματισμός σφυρίζει αδιάφορα. Βολεμένος στην ανούσια κόντρα, βλέπει τον ψαρά γονατισμένο από τις πρόσφατες ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες για την αλιεία να συζητάει μόνο για τη σημαία. Βλέπει τον αγρότη ρακένδυτο στην εποχή της ΚΑΠ, να παίζει την πρέφα του και να μονολογεί για την παρέλαση. Βλέπει τον εργαζόμενο -άνεργο μέχρι χτες- να σχολάει από το τετράωρο της ημιαπασχόλησης και να γκρινιάζει για τους καθηγητές του γιου του, που πήραν τέτοια απόφαση. Και τρίβει τα χέρια του ο δικομματισμός, γιατί ξέρει πως με τις πολιτικές του τόσα χρόνια στο ζήτημα της μετανάστευσης έστρωσε καλά το πάπλωμά του, για να μπορεί να απολαμβάνει σήμερα το «δίκαιο» ύπνο του. Στο μεταξύ, η ελληνική σημαία «βολτάρει» ανενόχλητα στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Κόσσοβο, στην Αλβανία, αύριο στο Ιράκ και φιγουράρει στους ιστούς πλάι στην αστερόεσσα σημαία των νταβατζήδων του πλανήτη.

Το δίλημμα δεν είναι ποιος θα σηκώσει τη σημαία στην παρέλαση. Το δίλημμα είναι μέχρι πότε θα μπορούν οι γαλαζοπράσινοι πολιτευτές να σπέρνουν έριδες, για να συντηρούν την κουτάλα που τους θρέφει. Και κακά τα ψέματα, στη μαρμίτα που τη βουτάνε βράζει ο ιδρώτας τόσο του Ελληνα όσο και του μετανάστη εργάτη.