ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ενα αποκαλυπτικό άρθρο

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Το ΝΑΤΟ του 21ου αιώνα είναι οργανισμός εντελώς διαφορετικός από εκείνον του Ψυχρού Πολέμου. Η Συμμαχία μεταμορφώθηκε ριζικά μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και η διαδικασία αυτή συνεχίζεται. Η Ελλάδα συμμετείχε πλήρως στον επανασχεδιασμό του ΝΑΤΟ. Η επιτυχία της προσπάθειας προϋποθέτει την περαιτέρω δέσμευση της χώρας σας». Αυτά σημειώνει, σε άρθρο του στη χτεσινή «Καθημερινή», ο πλέον αρμόδιος για τις εξελίξεις στο ΝΑΤΟ, ο γενικός γραμματέας του, λόρδος Ρόμπερτσον. Κι αν θέλετε να μάθετε ποιες είναι οι νέες απειλές, στις οποίες καλείται να απαντήσει αποτελεσματικά το νέο ΝΑΤΟ και μαζί του η Ελλάδα, ο Τζ. Ρόμπερτσον είναι εξίσου σαφής: «Η τελευταία δεκαετία, όμως, έφερε στην επιφάνεια νέες απειλές εις βάρος της ασφάλειάς μας: Αποτυχημένα κράτη προκαλούν περιφερειακές εντάσεις, προάγουν την τρομοκρατία και διάδοση όπλων μαζικής καταστροφής». Και όχι μόνον είναι σαφής, σχετικά με τις νέες απειλές. Δίνει και χεροπιαστά παραδείγματα: «Η αποκατάσταση της ειρήνης και της σταθερότητας στα Βαλκάνια υπήρξε η πρώτη εκδήλωση της νέας φυσιογνωμίας του ΝΑΤΟ». Και δεν παραλείπει, βέβαια, να απονείμει και τα σχετικά «εύσημα» στη χώρα μας: «Η Ελλάδα υπήρξε και παραμένει σημαντικός παράγοντας κατά τη διεκπεραίωση της διαδικασίας αυτής».

Αυτά, για όσους έχουν ακόμη αμφιβολίες για το σύγχρονο ρόλο του ΝΑΤΟ, ως παγκόσμιου χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού, μοχλού επεμβάσεων και πολέμων, πηγής σοβαρότατων απειλών και ανυπολόγιστων κινδύνων, σε βάρος των λαών και της παγκόσμιας ειρήνης. Οπως και για όσους έχουν ακόμη αμφιβολίες, για το ρόλο των εγχώριων οπαδών του κ. Ρόμπερτσον, κυβερνώντων και μη.

Η δημοκρατία των πολυεθνικών

Απίστευτο, αλλά αληθινό και εφιαλτικό. «Ορισμένες από τις μεγαλύτερες εταιρίες της Βρετανίας έχουν εγκαταστήσει στα τηλεφωνικά τους κέντρα νέα τεχνολογία, η οποία αναγνωρίζει τον πελάτη που καλεί και στην περίπτωση, που αυτός είναι από τους λεγόμενους "καλούς" πελάτες ή είναι πλούσιος, το τηλεφωνικό κέντρο μεταφέρει αυτόματα την κλήση σε κάποιο ειδικό στέλεχος της εταιρίας για να τον εξυπηρετήσει. Τα στελέχη αυτά έχουν αποστολή την εξυπηρέτηση των πλούσιων πελατών και εκπαιδεύονται για αυτόν ακριβώς το σκοπό. Οι πελάτες με χαμηλότερα εισοδήματα είναι υποχρεωμένοι να περιμένουν στην αναμονή, ώσπου να αδειάσει κάποια γραμμή, για να εξυπηρετηθούν, ενώ είναι πιθανό να μην εξυπηρετηθούν, τελικώς, από εργαζόμενο της εταιρίας, αλλά από κάποιο αυτόματο ηλεκτρονικό σύστημα». (Τάιμς - «Βήμα»). Προφανώς, δεν είμαστε όλοι ίσιοι σε αυτή την κοινωνία. Κάποιοι είναι «πιο ίσιοι» στη δημοκρατία των πολυεθνικών.

Βραβείο αντιλαϊκής ευρηματικότητας

Πρέπει να παραδεχτούμε πως η νομοθέτηση της δυνατότητας επιβολής τοπικών φόρων και τελών από τις δημοτικές και νομαρχιακές αρχές και η γενικότερη τακτική της κυβέρνησης να εντάξει πλήρως τους ΟΤΑ στην υλοποίηση της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας έχει πολλούς στόχους και όχι μόνον την οικονομική αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων. Ενας άλλος είναι η καλλιέργεια της ...ευρηματικότητας και της ...φαντασίας των τοπικών αρχόντων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, από την άποψη αυτή, αποτελεί η Νομαρχία Εύβοιας. Διαβάστε και θα καταλάβετε:

Μία κάτοικος της Κεράμειας στη Βορειοκεντρική Εύβοια τηλεφώνησε στη Διεύθυνση Υγείας-Δημόσιας Υγιεινής και Κοινωνικής Πρόνοιας της νομαρχίας, προκειμένου να καταγγείλει μια περίπτωση ρύπανσης περιβάλλοντος στην κοινότητα. Αφού έκανε την καταγγελία και έδωσε όλα τα απαραίτητα στοιχεία - μαζί και τα προσωπικά της - περίμενε για την αντίδραση της νομαρχίας. Τελικά, μετά από μερικές μέρες, παρέλαβε ταχυδρομικά ένα έγγραφο της προαναφερόμενης διεύθυνσης της νομαρχίας (διπλανή φωτό), το οποίο, ούτε λίγο-ούτε πολύ, της ζητούσε να συντάξει γραπτή αναφορά στο αρμόδιο τμήμα και μαζί (άκουσον άκουσον!), να καταβάλει το ποσό των 100 ευρώ.

Ναι, καλά διαβάσατε. Η Νομαρχία Εύβοιας δεν απαιτεί μόνο να είναι γραπτές οι όποιες καταγγελίες των πολιτών, αλλά έχει αποφασίσει και την επιβολή «καταγγελόσημου» και, μάλιστα, ιδιαίτερα τσουχτερού.

Σίγουρα, με την απόφαση αυτή, η πλειοψηφία του Νομαρχιακού Συμβουλίου της Εύβοιας διεκδικεί το χρυσό βραβείο ...ευρηματικής υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης.

Το δίλημμα

Στο κοντάρι της σημαίας η κυβέρνηση μετράει το μπόι της πρόνοιάς της για τους μετανάστες. Και το βρίσκει αχαμνό. Εχει, λέει, πια την τιμή - και, μάλιστα, με τη βούλα Προεδρικού Διατάγματος - και ο μετανάστης πατέρας να δει το γιο του σημαιοφόρο στην παρέλαση, αφού σαν αριστούχος απολαμβάνει τα ίδια ...προνόμια με τους Ελληνες συμμαθητές του. «Τυχερός», λοιπόν, ο κάθε μετανάστης πατέρας.

Αν καταφέρει να εξασφαλίσει τα πολυπόθητα έγγραφα από τις κρατικές υπηρεσίες μπας κι ανοίξει ο δρόμος για μια καλύτερη ζωή σε μια άλλη χώρα, έξω από τη δικιά του ρημαγμένη πατρίδα. Αν καταφέρει, κυνηγημένος από την ανάγκη, τις οβίδες και τους όλμους που σπέρνουν οι «απελευθερωτές», να περάσει τα σύνορα, χωρίς να πάει σαν το σκυλί στ' αμπέλι από κάποιον επίδοξο δουλέμπορα. Αν είναι από τους λίγους τυχερούς που θα πετύχουν να πάρουν άσυλο στη χώρα. Αν βρει δουλιά με ένσημα, για να μαζέψει το μαγικό αριθμό που θα του δώσει την πράσινη κάρτα. Αν δεν τον μαζέψει κάποιο βράδυ, σε κάποια πλατεία η «σκούπα» της Αστυνομίας για να τον στείλει «πακέτο» πίσω στη μιζέρια της βιασμένης πατρίδας του. Αν δεν πέσει από τη σκαλωσιά, χτίζοντας το Ολυμπιακό Χωριό, κρεμασμένος μαζί με τον Ελληνα οικοδόμο συνάδελφό του στο κενό και σακατευτεί ή σκοτωθεί. Αν καταφέρει να κρατήσει το παιδί του στο σχολείο και δεν το τραβήξει στο μεροκάματο, αφού τα λεφτά είναι λίγα και τα γράμματα είναι πολυτέλεια. Αν αντέξει να βλέπει την εθνικότητά του να διασύρεται στα «αντικειμενικά» ΜΜΕ, στο όνομα κάποιων εγκληματιών συμπατριωτών του, που αλωνίζουν Ελλάδα και Βαλκάνια μετά τις ανατροπές. Αν, λοιπόν, συντρέξουν όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε ο πατέρας μετανάστης μπορεί να απολαύσει την πρόνοια της κυβέρνησης και να δει το γιο του σημαιοφόρο.

Η πυρκαγιά της ψηφοθηρίας τα χωνεύει όλα. Βουίζει ο τόπος λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη και ο δικομματισμός σφυρίζει αδιάφορα. Βολεμένος στην ανούσια κόντρα, βλέπει τον ψαρά γονατισμένο από τις πρόσφατες ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες για την αλιεία να συζητάει μόνο για τη σημαία. Βλέπει τον αγρότη ρακένδυτο στην εποχή της ΚΑΠ, να παίζει την πρέφα του και να μονολογεί για την παρέλαση. Βλέπει τον εργαζόμενο -άνεργο μέχρι χτες- να σχολάει από το τετράωρο της ημιαπασχόλησης και να γκρινιάζει για τους καθηγητές του γιου του, που πήραν τέτοια απόφαση. Και τρίβει τα χέρια του ο δικομματισμός, γιατί ξέρει πως με τις πολιτικές του τόσα χρόνια στο ζήτημα της μετανάστευσης έστρωσε καλά το πάπλωμά του, για να μπορεί να απολαμβάνει σήμερα το «δίκαιο» ύπνο του. Στο μεταξύ, η ελληνική σημαία «βολτάρει» ανενόχλητα στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Κόσσοβο, στην Αλβανία, αύριο στο Ιράκ και φιγουράρει στους ιστούς πλάι στην αστερόεσσα σημαία των νταβατζήδων του πλανήτη.

Το δίλημμα δεν είναι ποιος θα σηκώσει τη σημαία στην παρέλαση. Το δίλημμα είναι μέχρι πότε θα μπορούν οι γαλαζοπράσινοι πολιτευτές να σπέρνουν έριδες, για να συντηρούν την κουτάλα που τους θρέφει. Και κακά τα ψέματα, στη μαρμίτα που τη βουτάνε βράζει ο ιδρώτας τόσο του Ελληνα όσο και του μετανάστη εργάτη.