Η έγκριση του περιεχομένου του «πακέτου» έγινε από το υπουργείο Παιδείας και το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου γιατί, όπως δηλώνεται, «αποτελεί χρήσιμο εργαλείο στα χέρια κάθε εκπαιδευτικού, αφού εξετάζονται περιπτώσεις καθημερινότητας μέσα στην τάξη».

Επειδή η συγκεκριμένη παρέμβαση της εν λόγω κυρίας, που είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν στην Ψυχολογία, με μεταπτυχιακό στην Κοινωνική Εργασία, έχει την ιστορία της, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του κυρίου υπουργού

Μάλιστα, όπως σημειώνει πάλι η κ. Μίλερ, όταν ήρθε στην Ελλάδα, το 2001, «πολλοί ήταν αυτοί που με ενθάρρυναν να προσαρμόσω το παρόν εγχειρίδιο "Χτίζοντας καλύτερη σχέση με τα παιδιά στην τάξη" για τους Ελληνες εκπαιδευτικούς». Αφού λοιπόν η δουλιά έκλεισε και το βιβλίο πήρε την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης (που την ενδιαφέρει να διαμορφώσει στη χώρα μας νέους που θα αποδέχονται και θα υποτάσσονται στη νέα ιμπεριαλιστική τάξη) το βιβλίο βρήκε το δρόμο για τα ελληνικά σχολεία για να χειραγωγήσει και τα Ελληνόπουλα μετά τα παιδιά της Βοσνίας. Αλλωστε, η μαζική παρουσία των νέων στο αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα δεν είναι καλή παρακαταθήκη για τα σημερινά παιδιά του Δημοτικού...

Το εκπαιδευτικό πακέτο της κ. πρεσβευτού προλογίζει ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας, Πέτρος Ευθυμίου, το Νοέμβρη του 2002, ο οποίος, αφού αναφέρεται στην «ανάγκη κάλυψης του ελλείμματος που παρουσιάζει η χώρα μας σε επιστήμονες που κατέχουν το αντικείμενο σε βάθος, έχει προγραμματιστεί για τις αρχές του νέου έτους η ειδίκευση στις μαθησιακές δυσκολίες 50 νηπιαγωγών, 150 εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και 200 δευτεροβάθμιας, καθώς και 30 εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων στα προβλήματα λόγου και ομιλίας», σημειώνει επί λέξει: «Στο πλαίσιο αυτής της δραστηριοποίησης περιλαμβάνεται και το εκπαιδευτικό πακέτο υλικού που προσφέρει στο υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων αφιλοκερδώς η κυρία Μίλερ».

Το βιβλίο που προσφέρει η αμερικανική πολυεθνική τυπώθηκε το Νοέμβρη του 2002 σε 15.000 αντίτυπα για λογαριασμό του Κέντρου της ΟΥΝΕΣΚΟ για τις γυναίκες και την ειρήνη στις Βαλκανικές χώρες και το συνοδευτικό φυλλάδιο το Σεπτέμβρη του 2003 σε 50.000 από τον ΟΕΔΒ.

Η κυβέρνηση επωμίζεται την κύρια ευθύνη γι' αυτή την κατάντια καθώς και όλες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που είναι ευθυγραμμισμένες με την ιμπεριαλιστική πολιτική. Είναι συνυπεύθυνοι και όσοι αποδεχτούν αυτή την προκλητική και απαράδεκτη παρέμβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Αυτή η νέα πρόκληση δεν πρέπει να περάσει.

To βιβλίο και το εγχειρίδιο της κ.Μπ. Μίλερ που επιλέχτηκαν για να διαπαιδαγωγήσουν τα... άτακτα ελληνόπουλα

Σε μια πρώτη αποκρυπτογράφηση των αμερικανόφερτων «αξιών», τα σημερινά παιδιά και αυριανοί ενήλικες, πρέπει να γαλουχηθούν με τα... «ιδανικά» της ανοχής και του κέρδους. Πάνω σε διαφορετικούς λαούς και πολιτισμούς να... καταφέρνουν, χωρίς συγκρούσεις, το κερδοσκοπικό στήσιμο επιχειρήσεων και να πάψουν επιτέλους να παλεύουν «για να αλλάξουν το αναπόφευκτο». Σ' αυτή τη μετάλλαξη δραστικό ρόλο επιβάλλεται να παίξουν οι εκπαιδευτικοί.

Συγκεκριμένα, αναφερόμενη στην εκπαίδευση του 21ου αιώνα, η Μπ. Μίλερ θέτει το ερώτημα: «Τι χρειάζεται ένα παιδί για να γίνει ένας ικανός και ευπροσάρμοστος ενήλικος το έτος 2010 ή το 2020»; Και φυσικά απαντά: «Οι αμοιβές θα βασίζονται στην παραγωγικότητα και όχι στα χρόνια υπηρεσίας, τα παιδιά θα πρέπει να αποκτήσουν υπευθυνότητα στο εργασιακό περιβάλλον, επιχειρηματικότητα, ικανοποίηση για τις επιτυχίες τους κι ένα ανεξάρτητο εργασιακό ήθος». Οσο για τα χαρακτηριστικά που θα χρειαστούν οι νεαροί ενήλικες στον εργασιακό χώρο θα πρέπει να είναι τα εξής: «Ανοχή, ευσπλαχνία, κατανόηση, συνεργασιμότητα, καθώς και άλλες κοινωνικές δεξιότητες. Ορισμένες δεξιότητες της ζωής, όπως ο έλεγχος της έκφρασης συναισθημάτων, η διαχείριση του άγχους και του χρόνου θα έχουν σημαντικό ρόλο».

Ολα τα παραπάνω χαρακτηριστικά βέβαια απαιτούν τη διαρκή παροχή «ερεθισμάτων κοινωνικού διαλόγου κι όχι διεκδίκησης», αφού «το άτομο δεν πρέπει να είναι επιθετικό, οι δεξιότητες επίλυσης διαφορών και διαπραγμάτευσης είναι σημαντικές για τις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου, αλλά και για την επίλυση προβλημάτων σε τοπικό και εθνικό επίπεδο».

Η σημασία και ο σεβασμός απέναντι στους διαφορετικούς πολιτισμούς μεταλλάσσονται, καθώς η κατανόησή τους «καθίσταται όλο και πιο σημαντική για τη διεθνή επιχειρηματικότητα και για την πρόληψη μελλοντικών συγκρούσεων».

Βέβαια, από ένα τέτοιο εγχειρίδιο δεν μπορούν να λείπουν - πέρα από «συμβουλές» και παρατηρήσεις - οι απαιτήσεις: «Ακόμη και οι έμπειροι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να ενθαρρύνονται ή μάλλον να υποχρεώνονται να συμμετέχουν τακτικά σε προγράμματα κατάρτισης κατά τη διάρκεια της θητείας τους».

Ο εκπαιδευτικός «οφείλει» να μετατραπεί «σε διαχειριστή πληροφοριών, που αναπτύσσει ομάδες συνεργασίας», αλλά και να απαντήσει σε «λίστα αυτοαξιολόγησης για καλούς εκπαιδευτικούς», με βάση τα παρακάτω κριτήρια: «Είμαι διατεθειμένος να συνεχίσω την ενημέρωσή μου μέσα από προγράμματα κατάρτισης κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου, συνέδρια και διάβασμα;», «Μπορώ να χρησιμοποιήσω τις καλοκαιρινές διακοπές και άλλα διαλείμματα για να ανανεωθώ και να επιστρέψω στο σχολείο ανανεωμένος και γεμάτος ενέργεια;»...

Οσο για εκείνους που διαμαρτύρονται για τις χαμηλές οικονομικές αποδοχές, στη λογική προώθησης της στενής επαγγελματικής κατάρτισης, υποστηρίζει: «Πολλοί εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται διότι σπαταλούν επιπλέον ώρες στο σχολείο ή σε συνέδρια ή περιμένουν να αμειφθούν γι' αυτόν τον επιπλέον χρόνο. Ωστόσο, η συνεχιζόμενη εκπαίδευση θα πρέπει να θεωρείται πλεονέκτημα και ευκαιρία για τους εκπαιδευτικούς. Με την επιστροφή τους στο σχολείο, οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να ενθαρρύνονται ώστε να μοιράζονται αυτά που έχουν μάθει με τους συναδέλφους τους, διότι έτσι οι νέες έννοιες και ιδεολογίες θα μπορούν να υιοθετηθούν από το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας».

Μάλιστα η συγγραφέας του εγχειριδίου φαίνεται να αγνοεί ότι οι σημερινοί μαθητές δε διαθέτουν καθόλου ελεύθερο χρόνο και τρέχουν όλη μέρα σε σχολεία, φροντιστήρια, ιδιαίτερα. Παρ' όλα αυτά υποστηρίζει ότι «τα σημερινά παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με πολύ περισσότερες επιλογές για τη διάθεση του χρόνου τους».

Το καλύτερο, βέβαια, μένει για το τέλος. Η σύζυγος του Αμερικάνου πρέσβη προτείνει στα νέα παιδιά και «Στάση Ζωής»: «...Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το αναπόφευκτο». Φυσικά δε διευκρινίζει αν μιλάει για κάποιο από τα... «αναπόφευκτα» εγκλήματα των «Ράμπο» της πατρίδας της, το αναπόφευκτο όμως για την κυρία πρεσβευτή είναι ότι οι λαοί ξυπνάνε...

Η περηφάνια της P&G στο διαδίκτυο, που κάνει μνεία και στον υπουργό Π.Ευθυμίου

Για του λόγου το αληθές και το καμάρι που νιώθει η εν λόγω εταιρία, στην ιστοσελίδα της στο διαδίκτυο, διαβάζουμε αναφορικά με την παιδαγωγική πρωτοβουλία της κ.πρεσβευτή:

«Αυτό το εκπαιδευτικό υλικό υιοθετήθηκε από το Ελληνικό υπουργείο Παιδείας και η χορηγία της P&G αφορά και την οικονομική υποστήριξη για την ανάπτυξη και εκτύπωση του υλικού για τις ανάγκες όλων των ιδιωτικών σχολείων της χώρας και για πρακτική συνεισφορά με κατάρτιση στην επικοινωνία και το μάρκετινγκ. Στην Ελλάδα, το σύνολο του εκπαιδευτικού υλικού που φτάνει στα δημόσια σχολεία παράγεται και διανέμεται από το ίδιο το υπουργείο και η χορηγία τέτοιου υλικού από ιδιωτικές εταιρίες, δεν επιτρέπεται.

Ωστόσο, το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό υλικό υιοθετήθηκε από το ελληνικό υπουργείο Παιδείας. Γι' αυτό το λόγο, η χορηγία της P&G περιλαμβάνει οικονομική υποστήριξη για την ανάπτυξη και εκτύπωση του υλικού, αλλά μικρή σε σχέση με τις ανάγκες όλων των ιδιωτικών σχολείων της χώρας. Προσφέρεται εξίσου μια πρακτική προσφορά με κατάρτιση στην επικοινωνία και το μάρκετινγκ.

«Η βιντεοκασέτα, το βιβλίο και το εκπαιδευτικό εγχειρίδιο, που υιοθετήθηκε από τον τομέα Ειδικής Εκπαίδευσης του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, είναι πολύτιμο εργαλείο στα χέρια κάθε εκπαιδευτικού, καθώς ασχολείται με καθημερινά περιστατικά μέσα στην τάξη. Το υπουργείο Παιδείας και εγώ προσωπικά υποστηρίζω ένθερμα κάθε σοβαρή πρωτοβουλία που στόχο έχει την υποστήριξη των παιδιών που αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες και τις οικογένειές τους», δηλώνει ο υπουργός Παιδείας. Ολα αυτά ξαναλέμε στην ιστοσελίδα της εταιρίας - χορηγού που η ελληνική κυβέρνηση βάζει στα ελληνικά σχολεία.