To βιβλίο και το εγχειρίδιο της κ.Μπ. Μίλερ που επιλέχτηκαν για να διαπαιδαγωγήσουν τα... άτακτα ελληνόπουλα

Σε μια πρώτη αποκρυπτογράφηση των αμερικανόφερτων «αξιών», τα σημερινά παιδιά και αυριανοί ενήλικες, πρέπει να γαλουχηθούν με τα... «ιδανικά» της ανοχής και του κέρδους. Πάνω σε διαφορετικούς λαούς και πολιτισμούς να... καταφέρνουν, χωρίς συγκρούσεις, το κερδοσκοπικό στήσιμο επιχειρήσεων και να πάψουν επιτέλους να παλεύουν «για να αλλάξουν το αναπόφευκτο». Σ' αυτή τη μετάλλαξη δραστικό ρόλο επιβάλλεται να παίξουν οι εκπαιδευτικοί.

Συγκεκριμένα, αναφερόμενη στην εκπαίδευση του 21ου αιώνα, η Μπ. Μίλερ θέτει το ερώτημα: «Τι χρειάζεται ένα παιδί για να γίνει ένας ικανός και ευπροσάρμοστος ενήλικος το έτος 2010 ή το 2020»; Και φυσικά απαντά: «Οι αμοιβές θα βασίζονται στην παραγωγικότητα και όχι στα χρόνια υπηρεσίας, τα παιδιά θα πρέπει να αποκτήσουν υπευθυνότητα στο εργασιακό περιβάλλον, επιχειρηματικότητα, ικανοποίηση για τις επιτυχίες τους κι ένα ανεξάρτητο εργασιακό ήθος». Οσο για τα χαρακτηριστικά που θα χρειαστούν οι νεαροί ενήλικες στον εργασιακό χώρο θα πρέπει να είναι τα εξής: «Ανοχή, ευσπλαχνία, κατανόηση, συνεργασιμότητα, καθώς και άλλες κοινωνικές δεξιότητες. Ορισμένες δεξιότητες της ζωής, όπως ο έλεγχος της έκφρασης συναισθημάτων, η διαχείριση του άγχους και του χρόνου θα έχουν σημαντικό ρόλο».

Ολα τα παραπάνω χαρακτηριστικά βέβαια απαιτούν τη διαρκή παροχή «ερεθισμάτων κοινωνικού διαλόγου κι όχι διεκδίκησης», αφού «το άτομο δεν πρέπει να είναι επιθετικό, οι δεξιότητες επίλυσης διαφορών και διαπραγμάτευσης είναι σημαντικές για τις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου, αλλά και για την επίλυση προβλημάτων σε τοπικό και εθνικό επίπεδο».

Η σημασία και ο σεβασμός απέναντι στους διαφορετικούς πολιτισμούς μεταλλάσσονται, καθώς η κατανόησή τους «καθίσταται όλο και πιο σημαντική για τη διεθνή επιχειρηματικότητα και για την πρόληψη μελλοντικών συγκρούσεων».

Βέβαια, από ένα τέτοιο εγχειρίδιο δεν μπορούν να λείπουν - πέρα από «συμβουλές» και παρατηρήσεις - οι απαιτήσεις: «Ακόμη και οι έμπειροι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να ενθαρρύνονται ή μάλλον να υποχρεώνονται να συμμετέχουν τακτικά σε προγράμματα κατάρτισης κατά τη διάρκεια της θητείας τους».

Ο εκπαιδευτικός «οφείλει» να μετατραπεί «σε διαχειριστή πληροφοριών, που αναπτύσσει ομάδες συνεργασίας», αλλά και να απαντήσει σε «λίστα αυτοαξιολόγησης για καλούς εκπαιδευτικούς», με βάση τα παρακάτω κριτήρια: «Είμαι διατεθειμένος να συνεχίσω την ενημέρωσή μου μέσα από προγράμματα κατάρτισης κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου, συνέδρια και διάβασμα;», «Μπορώ να χρησιμοποιήσω τις καλοκαιρινές διακοπές και άλλα διαλείμματα για να ανανεωθώ και να επιστρέψω στο σχολείο ανανεωμένος και γεμάτος ενέργεια;»...

Οσο για εκείνους που διαμαρτύρονται για τις χαμηλές οικονομικές αποδοχές, στη λογική προώθησης της στενής επαγγελματικής κατάρτισης, υποστηρίζει: «Πολλοί εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται διότι σπαταλούν επιπλέον ώρες στο σχολείο ή σε συνέδρια ή περιμένουν να αμειφθούν γι' αυτόν τον επιπλέον χρόνο. Ωστόσο, η συνεχιζόμενη εκπαίδευση θα πρέπει να θεωρείται πλεονέκτημα και ευκαιρία για τους εκπαιδευτικούς. Με την επιστροφή τους στο σχολείο, οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να ενθαρρύνονται ώστε να μοιράζονται αυτά που έχουν μάθει με τους συναδέλφους τους, διότι έτσι οι νέες έννοιες και ιδεολογίες θα μπορούν να υιοθετηθούν από το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας».

Μάλιστα η συγγραφέας του εγχειριδίου φαίνεται να αγνοεί ότι οι σημερινοί μαθητές δε διαθέτουν καθόλου ελεύθερο χρόνο και τρέχουν όλη μέρα σε σχολεία, φροντιστήρια, ιδιαίτερα. Παρ' όλα αυτά υποστηρίζει ότι «τα σημερινά παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με πολύ περισσότερες επιλογές για τη διάθεση του χρόνου τους».

Το καλύτερο, βέβαια, μένει για το τέλος. Η σύζυγος του Αμερικάνου πρέσβη προτείνει στα νέα παιδιά και «Στάση Ζωής»: «...Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το αναπόφευκτο». Φυσικά δε διευκρινίζει αν μιλάει για κάποιο από τα... «αναπόφευκτα» εγκλήματα των «Ράμπο» της πατρίδας της, το αναπόφευκτο όμως για την κυρία πρεσβευτή είναι ότι οι λαοί ξυπνάνε...